Wodospad snów i marzeń

Szandia

Szandia spojrzała na dwa maleństwa, które tutaj przydeptały. - Witajcie, jestem Szandia. - przedstawiła się miło. Kolejny raz ją zdziwiło, że szczeniaki chodzą same bez opiekunów. Chociaż nie powinna się dziwić. Spojrzała w taflę przejrzystej wody. Wstała i nagle poślizgnęła się o brzeg. Wpadła do wody, która nie była zbyt ciepła. Wyszła na brzeg cała drżąc. Otrzepała się, ale nie zbyt energicznie, żeby innych nie pochlapać.

Sahama

- Jak pani ma na imię? Ja jestem Sahama - Przedstawiła się, a następnie zorientowała się, iż jest ciemno. Aczkolwiek mała bynajmniej nie rozróżniała tych procesów naturalnych, noc czy dzień, zawsze dziwnie, z zarazem inaczej je traktowała czyli po szczenięcemu. Zmieniające na ciemną i jasną barwę. Jak dorośnie, na pewno to zrozumie, jednakże Sah ma bujną wyobraźnię.

Fikis

Fikis patrzyła z zaciekawieniem na wyczyny, starszej od niej, wadery. Co ona robi? Chce się utopić?
- Uwaga ślisko
Oznajmiła po całej akcji. Podeszła do Szandii i uśmiechnęła się wesoło, a jej ogon poruszał się powoli.
- Nic pani nie jest?
Zapytała byle jakim tonem. Małą samiczka miała głos nieco dziwny. Taki z charakterystyczną chrypką, dzięki której był on bardo piękny, nawet w samym mówieniu. Jej zielone oczy lśnił, jak dwa małe diamenciki. Poprawiła swoją granatową grzywę.
- Jestem Fikis
Rzekła, a jej wzrok przeniósł się na taflę wody. Be woda! Chciała utopić tą panią!

Szandia

- Szandia. - odpowiedziała siadając. Okrywała część ciała swoim puszystym, brązowym ogonem. Nie było jej już tak zimno, jak przedtem, ale jednak odczuwała skutki wpadnięcia do wody. Lekko drżała. Chmury zaczęły powoli odchodzić i na niebie zaczęły pojawiać się gwiazdy. Szum wody wpadającej do rzeki, był muzą dla uszów. - Dziękuję, nic mi się nie stało - powiedziała.

Sahama

-Nic pani nie jest? - Spytała nieco później od wydarzonej akcji, ale... Spojrzawszy na przybyłego szczeniaka, rzekła - Cześć, yyy Fikis? - No tak, kolejny kumpel do zabawy. Młoda wilczyca uśmiechnęła się szeroko.

Szandia

Wilczyca przyglądała się dwóm szczeniakom. Lubiła małe, ale przeważnie nie wiedziała jak je zająć czymś kolwiek. - Wiek szczenięcy to najlepszy wiek życia. - powiedziała. Sama tego nie doceniała, kiedy była w ich wieku, a teraz tego żałowała. Tęskniła za dzieciństwem i to bardzo.

Fikis

Spojrzała na dużą samicę.
- Wiem. Jestem szczeniakiem i jak na razie nie śpieszę się do dorosłości
Oznajmiła uśmiechając się wesoło. Zamachała swoim puchatym ogonkiem, a następnie jej zielone oczy zalśniły. Zastrzygła uszyma i rozejrzała się. Pobiegła do białej waderki.
- Tak Fikis. A ty?
Zapytała skacząc z radości.

Szandia

Szandia spojrzała na małą waderę. Ona była bardzo przyjaźnie nastawiona do ludzi, była przeciwieństwem jej samej z młodych lat. Jednak od tego czasu trochę się pozmieniało. Wilczyca zaczęła bardziej ufać sobie oraz innym. Machnęła ogonem. Dermanotta w dalszym ciągu spała. - Lubisz bawić się w chowanego? - zapytała.

Fikis

- Nie!
Oznajmiła obracając się w stronę dużej wadery. Fikis nie cierpi tej gry, ponieważ ma z nią złe wspomnienia. Klapnęła na cztery litery i rozejrzała się. Była tutaj sporo wilków. Uśmiechnęła się ponownie, a wiaterek lekko rozwiewał jej futerko oraz czerwoną chustę. Z chęcią poszłaby teraz i coś kupiła. Lubiła zakupy i to bardzo. Niestety miała tylko 50 kości. Na dużo jej to nie starczy.
Naglę na jej ramię wskoczyła mała małpka. Bardzo kochana i miła. Rozejrzała się po wilkach.
- Ah! To jest moja małpka Fik
Oznajmiła wesołym tonem. Prawie o niej zapomniała.

Szandia

Wilczyca spojrzała na zwierzę, które było podobne do człowieka. Nigdy jeszcze nie widziała małpy. - Wygląda uroczo - powiedziała do Fikis. Rzeczywiście zwierzątko jej się podobało. - Masz jeszcze jakieś zwierzątka? - spytała. Ona sama kiedyś miała orła, ale on się zagubił i już nigdy go nie odnalazła. Tęskniła trochę za nim, bo miała go prawie, że od szczeniaka.

Fikis

- Nie. Mam tylko Fika
Oznajmiła głaszcząc go po łebku. Był bardzo uroczy. Spojrzała na Sznadię z wesołym uśmiechem. Fikis była szczęśliwa ze swojego dzieciństwa. No z tego, które pamięta. Jeszcze raz zamachała swym puchatym ogonkiem, a następnie zastrzygła uszyma. Coś zrobiło się cicho.
- A pani ma jakieś zwierzątko?
Zapytała lekko zaciekawiona. I cisza się już skończyła. Te piękne chwile uciekły. Rozwiały się. A w ogóle kto uważa, że cisza jest piękna?

Elena

Elena przyszła w to urocze miejsce by po prostu odpocząć. No i przy okazji pozbędzie się już niepotrzebnych opatrunków. Położyła się przy brzegu i zdjęła deski usztywniające jej jeszcze niedawno złamaną tylną łapę. Następnie delikatnie ściągnęła bandarz, zakrywający już zdrowy bok. Widniała na nim ogromna i głęboka blizna, ciągnąca się od zadu aż do łopatki. Elenie jednak ona nie przeszkadzała. Teraz spokojnie przyglądała się tafli wody, dostojnie leżąc z założonymi łapami.

Szandia

Szandia westchnęła. - Miała orła o imieniu Sękacz, ale podczas pewnej przechadzki poleciał na zwiady i już nie wrócił. Mam nadzieję, że nikt go nie zabił. Zdarzyło się to jak byłam mała - opowiedziała. Dokładnie jeszcze pamiętała jak orzeł wyglądał. Od tego czasu nie miała już innego zwierzęcia tak bliskiego jak Sękacz. Szandia spojrzała na nowo przybyłą. - Cześć - przywitała nieznajomą.

Elena

Beta przeniosła spokojne spojrzenie na wilczycę, która ją powitała i uśmiechnęła się przyjaźnie. Wstała i lekko utykjąc podeszła do nieznajomych. W końcu łapa mimo wszystko długo była bezwładna i musi wrócić do normalności.
- Dzieńdobry. Jestem Elena. - powiedziała siadając na ziemi i lekko skinęła im głową.

Fikis

Z mordki Fikis uśmiech zszedł. Biedna pani oraz jej zwierzak. To jest okropne. Zamachała swoim puchatym ogonem, a wzrok przeniosła na nowo przybyłą. Pobiegła do niej i spojrzała na jje rany.
- Co się stało? Ufo panią zaatakowało?
Zapytała, chodź było to dziwne. Dyniowa wierzyła w te potwory chodzące po ziemi i cały czas ich szuka. Jej zielone oczka zalśniły.

Szandia

- Jestem Szandia - odpowiedziała. Uśmiechnęła się miło. - Boli cie noga? - zapytała, widząc, że Elena utyka. Zaczął wiać dojść zimny wiatr, ale Szandia była przyzwyczajona jako tako do mrozów. Było tak cicho, że można słychać było odgłosy różnych zwierząt.

Elena

- Miło mi cię poznać Szandio. Niedawno się zrosły kości więc trochę mi dokucza. - powiedziała i spojrzała na Fikis. Słysząc jej pytanie zaśmiała się cicho acz serdecznie.
- Jeśli wściekłego, mitycznego boga ognia w postaci ogromnego lisa można nazwać ufo, to tak. - ponownie zachichotała i poczochrała lekko Fikis po fioletowej grzywce. - A zrobił mi to bo broniłam innego wilka. Jeszczewtedy byłam dowódcą wojowników watahy ognia. A jak masz na imię hmmm? - dodała jeszcze patrząc na mała wilczycę.

Szandia

Szandia obserwowała mała wilczycę, która miała bujną wyobraźnie. Okryła się swoim puszystym ogonem, gdyż zaczęło być jeszcze zimniej. Ostatnie listki zaczęły spadać na ziemię sprawiając, że drzewa były pełne szarości. Na niebie zaczęły pojawiać się chmury deszczowe.

Elena

Lena przyglądała się młodej wilczycy ale po chwili i jej uwagę przyciągnęła pogoda. Przypomniała sobi wiecznie ciepły strumyczek, który odkryła niedługo po przybyciu do tej krainy i zaczęła się zastanawiać, czy aby tam legowiska nie zrobić sobie i swojemu partnerowi. W końcu córka dorosła, sama sobie układa życie a jeśli zechce to rodzice zawsze jej pomogą. Znów przeniosła ciepłe spojrzenie na Fikis.

Szandia

Szandia ziewnęła z nudów. - Ta mała jest urocza - powiedziała do Eleny. Machnęła ogonem leniwie. Spojrzała na zachmurzone niebo. Ona osobiści wolała słońce i przyjemne ciepło. Teraz zbliżała się najgorsza dla niej pora roku: zima. - Nie cierpię zimy - dodała.