Zakątek myśli.

Sune

- Oczywiście, że wolno - odpowiedziała z uśmiechem.
- Tylko wiesz, różne przypadki chodzą po świecie. Co byś zrobił gdybym była wielkim, groźnym i głodnym wilkiem? - zapytała z pełną powagą, ukrywając gdzieś w środku śmiech.

Samuerian

- Wtedy chyba nie rozmawiałbym z tobą. - odpowiedział Jael i znowu ziewnął. Niedawno uratował dwie dusze i był nieco zmęczony. Ale szczeniak uwielbiał przygody.

Sune

- Nie rozmawiałbyś - powiedziała w zamyśleniu.
- Bo chyba byś nawet nie zdążył - dokończyła z lekkim uśmiechem na pysku, przenosząc wzrok gdzieś w dal.

Samuerian

- Mam się zacząć bać? - zapytał. - Chyba nie jesteś teraz głodna? - Spojrzał na waderę, po czym znowu ziewnął. - Aaaaa... Jak się nazywasz? - spytał.

Sune

Pokręciła głową w obydwie strony.
- Nawet gdybym była, raczej nie miałabym zamiaru cię zjeść - powiedziała, lekko wzruszając ramionami. - Sune - przedstawiła się, pytając pospiesznie:
- A ty?

Samuerian

- Jestem Jael - odpowiedział dumnie szczeniak. - Tak się nazywam. - Zaraz potem znowu szeroko się uśmiechnął i machnął parę razy ogonem. - Muszę już lecieć. - rzekł i zaraz stąd zniknął.

Sune

- Miło cię poznać - odpowiedziała z uśmiechem. Nim zdążyła cokolwiek dodać, Jael uciekł. Sune odprowadziła go wzrokiem patrząc jak z młodego wilka robi się coraz mniejsza postać, aż w końcu zniknęła. Sama wróciła na swoje miejsce i wzdychając głęboko przysiadła na jednym ze wzgórz.

Reika

Nastał powoli zmierzch, na niebie pojawiła się Gwiazda Polarna. Tak, tak, o tej porze już robi się ciemno. Po ciemnym niebie szybowała biała postać, przed którą leciał orzeł. Była to Reika. Znów powróciła do krainy. Orzeł był biało-szary, był jej towarzyszem za krainą. Stał się tak wierny, że aż nierozłączny, więc i z nim przybyła do jej domu. Ścigała się z orłem i tańczyła z wiatrem. W końcu ujrzała tutejszą Dolinę Marzeń, która różniła się niewiele od jej krainy, także zwanej Doliną Marzeń. Lubiła tu przebywać. Orzeł odleciał, widocznie do swego domu. Wilczyca zataczając kilka kółek nad wzgórzem, na którym siedziała biała wilczyca, wylądowała. Złożyła skrzydła i rozejrzała się dookoła. Westchnęła i uśmiechnęła się. Znów w domu, jak miło! Być może spotka pana Sasoriego. Było by bardzo fajnie. Giętkim krokiem podeszła do istoty, przez którą nie była tu sama. - Witaj - usiadła, owijając ogon wokół łap.

Sune

Mając wzrok minimalnie uniesiony ku górze, widziała przez jakiś czas szybującą w powietrzu wilczycę wraz z orłem. Myślami jednak zupełnie odbiegała od miejsca, w którym się znajdowała. Dygnęła delikatnie słysząc czyjś głos. Nie zauważyła nawet, kiedy tańcząca, przed chwilą jeszcze, z chmurami istota znalazła się na ziemi. Odwróciła łeb, lekko się uśmiechając.
- Witaj - przywitała się przechylając lekko głowę.

Reika

- Jak Cię zwą? Ja nazywam się Reika - powiedziała pełna entuzjazmu, wstając i kilkakrotnie obchodząc nieznajomą dookoła, przy okazji machając energicznie ogonem na boki, niczym szczeniak na widok swej pierwszej zdobyczy. Owa wilczyca była biała, tak jak ona. Tyle na razie wywnioskowała. Po chwili westchnęła głęboko i uderzyła kilkakrotnie skrzydłami o powietrze, wnosząc się. Powiedziała tylko 'do zobaczenia' i odleciała.

z.t

Gość

Cześć,jestem nowym wilkiem.Co porabiacie?

Shade

Teraz chciała pomilczeć, pomyśleć, zastanowić się nad wszystkim. Łapa powodowała ogromny ból, ale Shade wiedziała, że się zrasta. Westchnęła cicho i położyła się na śniegu. Otuliła się puchatym ogonem i zaczęła rozmyślać. O czym? O wszystkim co jest dookoła niej. O tym, że straciła tak wiele... Dzieci, partnera... Została jej tylko Volire. Nikogo więcej nie miała. Spojrzała smutno na zabandażowaną łapę i westchnęła głośno. Chciałaby wrócić do tego co było, ale już się nie dało.

Szasta

Czarny basior ciągnąc łapę za łapą dotarł do tego miejsca. Brodził przez chwilę pyskiem w śniegu jakby zupełnie zapomniał, nie wiedział co to jest i skąd to się tu wzięło. Ach, zimaaa. Jakże monotonna pora roku. Uniósł pysk wysoko otrzepując go na boki z białego puchu po czym wciągnął w płuca haust świeżego powietrza i...wtedy znowu to samo znajome uczucie. Jakby jakiś zapach mu o czymś przypomniał. Rozejrzał się uważnie aż dostrzegł...no właśnie, kogo? Shade! Podszedł bliżej przysiadając na śniegu po czym wbił krwiste ślepia w wilczycę. - Witaj. - mruknął.

Shade

Shade kuliła się na śniegu, było jej zimno, ale i tak wszystko było jej obojętne. Wyłączyła wszelkie zmysły, dlatego też nie słyszała, że ktoś podszedł. Tak, nawet jakby to byli ludzie... mogliby ją złapać i zabić. Wilczyca nie miała już siły do życia. Otworzyła lekko oczy, bo wyczuła kogoś, nie wyczuła zapachu, nie słyszała słów, po prostu wyczuła czyjąś obecność.
- Szasta... - szepnęła cicho. Teraz to już sama nie wiedziała co ma myśleć, przedtem ją zbagatelizował, teraz... podszedł i ... Nie. To nie może być wytwór jej wyobraźnie. Jej oczy zabłyszczały lekko.

Szasta

Jego masywna sylwetka rzuciła niejaki cień na szarą wilczycę. Nie widząc u niej jakiejkolwiek reakcji, które były dla niej charakterystyczne zresztą nie widząc w ogóle żadnego znaku życia pochylił się trącił ją czubkiem nosa. - Małolato żyjesz? - rzucił zawadiacko patrząc na nią przypominał sobie ten czas gdy była jeszcze małym szczeniakiem a On ochronił ją przed burzą.

Shade

Podniosła lekko łebek i spojrzała na niego. Zastrzygła lekko uchem. Małolata? Szasta chyba zapomniał co nieco. Był starszy, miał najwyraźniej sklerozę postępową.
- Nie żyje... Ale możesz mnie dobić. - mruknęła i westchnęła głośno. Niestety jego zaczepki nie zostaną jakoś specjalnie wynagrodzone. Pierwsze wilczyca nie może chodzić, drugi nie ma chęci do zabawy i życia.
- Tęskniłam... - stwierdziła tylko i położyła łeb na łapach.

Szasta

Wilk westchnął ciężko po czym usiadł na swoich zacnych czterech literach. Obrzucił spokojnym wzrokiem wszystko dookoła. Ach ten biały puch! Strzepnął lekko uchem gdy usłyszał, że może ją dobić. Czy On wyglądał na kata? Noo może i wyglądał aczkolwiek nie bardzo miał ochotę mordować swoją przyjaciółkę, którą właściwie traktował jak przybraną córkę. W końcu ją wychował. - Skąd to jakże optymistyczne nastawienie? - ułożył łapę na łapę i z zainteresowaniem wpatrywał się w rozgwieżdżone niebo.

Shade

Skąd u niej to optymistyczne nastawienie? Po prostu była zmęczona tym życiem, a czuła, że i tak niebawem to wszystko się skończy. Jej całe istnienie dobiegnie kresu. Przystrzygła uchem i westchnęła głośno.
- Moje życie... Smith... Dzieci... Wszystko straciłam. - szepnęła i zamknęła oczy. Tak, to było dla niej najgorsze. A prócz tego ostatnie pół roku w niewoli. To najbardziej zmieniło jej nastawienie. Shade już nie była tą samą, tryskającą życiem wilczycą. Była przygaszona i ... obojętna na wszystko. Chyba jedyne, co mogłoby jeszcze dać jej jakąkolwiek nadzieję na lepsze jutro, mogło być pojawienie się Smitha. Tak bardzie tęskniła za swoim ukochanym.

//Nie dasz rady uaktywnić Smithowego? //

Szasta

Aaach! Trochę tego dużo...strzepnął pyskiem na bok po czym podszedł do niej spoglądając jej w oczy z powagą. - I ty to mówisz? Ty? - strzelił ogonem jak z piekielnego bicza tuż koło jej ucha jakby chciał ją obudzić ze snu. Tego żałosnego stanu. - Twoje życie ma sens dopóki ty sama żyjesz, tylko ty o nim decydujesz. Jeżeli chce doprowadzać się do takiego stanu to proszę bardzo, ale nie tak cię uczyłem Shade. - przetarł końcem pyska po jej boku karku po czym oddalił się na kilka kroków by dać jej do myślenia, usiadł pod ugiętym od śniegu drzewem po czym dodał. - A dziećmi sie nie martw, są dorosłe, mają swoje życie. Dobrze je wychowałaś więc na pewno sobie radzą a co do tego, że je jeszcze spotkasz nie mam wątpliwości. - zamiótł ogonem śnieg po czym począł myśleć o wataszy.

[chyba da się coś z tym zrobić ;3]

Shade

W jego słowach było wiele racji. Sam ją wychował, no i nie wychował jej po to, żeby się poddawała. Wychował ją tak, żeby walczyła do samego końca. Ile tylko będzie miała sił. A ona tyle czasu żyła z tą myślą, jako myśl przewodnia. Szasta miał rację. Miał większy staż na tym ziemskim padole, więc na pewno będzie wiedział co takiego ma robić wilk, aby jego życie było... Wiadomo. Podniosła łeb i zmarszczyła zabawnie nos.
- Masz rację, Szasta... Jak zawsze. - powiedziała z uśmiechem na pysku. Zastrzygła lekko uchem. Ona wychowała dzieci najlepiej jak potrafiła, nie wątpiła czy Tony albo Hera, albo którekolwiek z nich da sobie radę w życiu. Wychowała ich. Skoro Volire jest taką piękną, dorosłą i silną wilczycą... Wdała się w mamę, która najwyraźniej zapomniała jak to jest być prawdziwym Wilkiem Watahy Nocy. Podniosła się i podeszła do Szasty, otarła bokiem pyska o jego pysk.
- Wiem, że zawsze chciałeś dla mnie dobrze. Dobrze mnie wychowałeś... To dzięki temu, co mnie nauczyłeś udało mi się uciec od więzienia tych ludzi... - powiedziała z uśmiechem. Jej kolorowe ślepia błyszczały, tak jakby znów obudziło się w niej to małe wilczątko, które przygarnął Szasta.

// To kombinuj misiek kombinuj :P //