Zakątek myśli.

Ines

W to oto miejsce przywędrowała Panna Anabella. Delikatnie poruszała ogonem, szła wyprostowana, z gracją i z dumnie uniesioną głową. Wilczyca trafiła tu zupełnie przypadkowo, a skąd? Oczywiście znad wodospadu! Wilczyca machnęła ogonem i się rozejrzała. Przeleciała dokładnie wszystkich zgromadzonych błyszczącymi, fiołkowymi oczyma. Dojrzała szczeniaka i jakiegoś wilka. -Witam.- powiedziała i mrugnęła.

Veli-Matti Onni

Bu. Od kilku dni nie widzę Twoje avatara ._.

Gdy samiec dosłyszał czyjeś kroki, spojrzał na przybyłą.
- Witam - odrzekł, ton jego głosu zaś nacechowany był chłodem i obojętnością. Jak zwykle, gdy ktoś rzucał tak ku nieznajomym powitanie. Nie wiedzieć czemu, straszliwie denerwowało Veli-Mattiego takie zachowanie.

Ines

Ją też denerwowało wiele rzeczy, ale jakoś tego nie ukazywała. To przywitanie też nie było powiedziane miłym tonem, raczej takim.. lodowatym. Wilczyca zamruczała coś pod nosem i się dokładniej rozejrzała. Nic ciekawego, kilka krzaków, ziemia, śnieg, kamienie i trzy kupy futra. Oczywiście.. mowa tu o wilkach wliczając w to Anabell. Wilczyca westchnęła zrezygnowana, raczej nie byłoby teraz ładnie odjeść z tego miejsca, chociaż posłucha o czym będzie gadał wilk ze szczeniakiem.

._. przykro mi z tegoż powodu.

Veli-Matti Onni

A wilk czekał teraz na odpowiedź Yuki. Spodziewał się wybuchu złości rozpieszczonego bachora, porównywalnego do wściekłości głupiutkiego noworodka, któremu wyciągnięto z pyszczka kamień, nie wyjaśniając, że jest brudny i nie wolno go memłać. Pewność wypowiedzi tego Wiecznego Dzieciaka dała Veli-Mattiemu powody, by sądzić, że Yuki należy do dzieci zepsutych przez dorosłych.

Ines

Taka atmosfera jej pasuje, cisza i spokój. Nawet jeśli jest tu jakiś szczeniak, to milczał. Yuki, Yuki, Yukari.. no właśnie, gdzieś już ją widziała. Dlatego zapamiętała imię, albo.. sama nie wiedziała skąd zna tą oto małą istotę. Zerknęła na wilka, albo raczej na jego ogon, gdyby była mała od razu by się na niego rzuciła i zaczęła ciągnąć. Wilczyca zaklęła pod nosem, ostatnio miała dosyć tych szczeniaków, sama nim była niedawno ale.. dopiero teraz odkryła, że jest ich tu tak pełno jak mrówek w mrowisku.

Alliance

- Mhm, jak wujenka uwaza.. - mruknela niby to do siebie, jednak w kierunku wilka. Wtem, gdy do Zakatka Mysli przybyla Anabell, Yuki skinela jej glowa. Hm, a jeszcze niedawno Ana byla mala, prozna ksiezniczka. Coz wiec sie stalo.. ? Sa plusy bycia Wiecznym Dzieciakiem - gdy dorosly zaczyna prawic takiemu wilczkowi swe madrosci, nalezy mu przypomniec dzieciece lata, w ktorych postepowal tak samo..

Veli-Matti Onni

O, proszę. A jednak szczenię o niewiadomej płci nie naciskało. Veli-Matti Onni nie zmienił jednak zdania o tym dzieciaku - wciąż w jego mniemaniu zachowywało się i wypowiadało jak niewychowany, rozpieszczony bachor. A on, o ile nawet lubił szczeniaki, to bezczelności nie potrafił znieść. Szczególnie u młodych, które przecież winny wykazywać choć krztę szacunku każdemu starszemu.

Ines

Machnęła ogonem i ziewnęła zatykając pyszczek łapką, znowu ułożyła głowę na łapach, jej włosy delikatnie powiewały na wietrzyku. Wilczyca przeniosła wzrok na Yuki i wilka, słuchała i jednego i drugiego, postanowiła nie wtrącać się w ich rozmowę, przynajmniej na razie.

Alliance

Yuki rozdziawiła pysk i również ziewnęła, wysuwając pomarańczowy jęzor, jak to robią psy, a jej ogon wciąż się poruszał leniwie na boki. Strzepnęła uchem, kładąc łeb na łapach. Nastała cisza. Taka, jaka powinna być zawsze w Zakątku Myśli.

Veli-Matti Onni

Cisza. Muzyka dla uszu Veli-Mattiego. Stan, do którego on zdążył przywyknąć podczas wielu tygodni spędzonych w samotności. Samiec uwielbiał chwile, kiedy wszystkie wilki milkły, oddając głos małomównej naturze. A były to momenty w tej krainie nader rzadkie, większość osób bowiem pragnęła rozmawiać, spędzać czas na konwersacji z innymi, choćby dotyczyć ona miała tematów błahych, żeby nie powiedzieć głupich. Lecz Veli-Matti nie zaliczał się do takich wilków.

Alliance

W końcu wilczyca poczuła się spragniona. Wstała i bez słowa podeszła do rzeki na której pływały kry lodu. Odrzuciła łapą jeden z lodowych "puzzli", po czym zanurzyła pomarańczowy, długi jęzor w wodzie, na moment stopując wyciekanie tajemniczej substancji, która zwykle, nie wiadomo czemu, wyciekała z jej języka, nadając mu, hm, światło. Chłonęła z łapczywością zimną wodę, która była idealna na jej spragnione gardło. Po chwili jednak zaczelo jej sie nudzic. Skinela lbem Anabell i Mattiemu, po czym ruszyla przed siebie.

z.t

Elena

Evana powoli spacerowała pochłonięta swymi myślami.
"Jak mi pójdzie test? Zdam? Kto to wie... dawno tego nie robiłam... ale..." - w tym momencie usłyszała najmilszy dla jej uszu głos. Podniosła gwałtownie głowę i zobaczyła Veliego i Anabell, swoją przyjaciółkę. Natychmiast na jej pysk wkroczył radosny uśmiech. Zerwała się do biegu rozpędzając się na tyle, że wyglądała jak smuga płomieni. Za cel obrała sobie Anabell. Swojego ukochanego już stanowczo za często przyzwyczajała do bliższych kontaktów z ziemią. Wpadła na wilczycę i przeturlała się z nią kilka razy śmiejąc się głośno.
- Anabell! Tak dawno cię nie widziałam! - powiedziała wesoło gdy się zatrzymały. - Widzę, że już poznałaś mojego partnera. - tu podbiegła do Mattiego i liznęła go w policzek na powitanie z szerokim uśmiechem.

Ines

Nagle została wywalona, co przerwało jej myślenie- to Evana! Na pyszczek wilczycy wstąpił uśmiech. Podniosła się i spojrzała na Mattiego i Evane.. oni razem? Na to nie wpadła. -Prawdę powiedziawszy.. nie poznałam go.- rzekła wilczyca i owinęła łapy ogonem, już się nie uśmiechała. Nie poznała go, szczerze mówiąc.. wilk lekko jej do gustu nie przypadł, ale może to tylko jej widzi misie.

Elena

- Aaaaa. Rozumiem. Poznałaś go od tej ponurej strony. Poczekaj... - mrugnęła do niej porozumiewawczo. W mgnieniu oka przewróciła Veliego i stając nad nim zaczęła go łaskotać ogonem po boku.

Veli-Matti Onni

Oooo nie, jak na razie tylko Evana nie poznała go od tej, jak to ona pięknie ujęła, złej strony i Veli-Matti wcale nie chciał teraz tego zmieniać. Gdy ruda zaczęła torturować go łaskotkami, stęknął coś niewyraźnie, lecz wyraźnie zbolałym tonem i wyczołgał się spod partnerki, obrzucając ją przy tym pełnym wyrzutu spojrzeniem.

Ines

Uniosła jedną brew i zaśmiała się wrednie, a jednak Evanie nie udało się ogarnąć, że tak to ujmę wilka. Anabell znowu wróciła do siadu, końcówka jej ogona wywijała się na wszystkie możliwe jej strony, no cóż... najwidoczniej basior już taki był. -No cóż Evano, a jednak twój partner jest... sztywny, jak patyk..- rzuciła. Nawet nie zdawała sobie sprawy, że mogłaby kogoś z nich urazić.

Veli-Matti Onni

Veli-Mattiego wcale nie uraziły słowa Anabell, było mu bowiem szczerze obojętne, jakie zdanie mają o nim inni. Jednakże nie zamierzał przebywać tu dłużej - a nuż Evana wpadłaby na jakiś inny, jeszcze głupszy pomysł przywołania na jego pysk uśmiechu?
- Do zobaczenia, droga Evanko. Zostawię cię teraz w towarzystwie twojej wybitnie wyluzowanej, radosnej jak skowronek przyjaciółki.
Po tych słowach odszedł, kierując się ku terenom Watahy Nocy, ku swemu legowisku i monotonnie majtając końcem długiego ogona.

zt

Elena

Evana z kwaśną miną podeszła do przyjaciółki.
- On po prostu już taki jest... Tylko przy mnie się wyluzowuje. Ehhh... takie życie. Szkoda, że nie chcę się pokazać takim, jakim ja go znam. Może kiedyś się to zmieni ale... ej, najważniejsze, że wreszcie cię spotkałam! Jak tam sprawy się kreują Nathanielem? - zapytała a na jej pysku znów pojawił się uśmiech.

Innocence

Biała, długoucha, o śnieżnobiałym, puszystym futrze młoda wadera przyszła w to miejsce. Szczerze mówiąc była tu pierwszy raz, rozglądała się dookoła siebie swymi mądrymi (jak na nią xd) oczyma i lustrowała wszystkie uważane przez nią za ważniejsze rzeczy. Zatrzymała na chwilę wzrok na dwóch wilczycach i delikatnie zmarszczyła nos. Westchnęła cicho przymykając delikatnie oczka, które następnie skierowała w górę, nie niebo. Położyła po sobie uszy, a łebek spuściła zrezygnowana w dół. Usiadła i... siedziała.

Maligne

Mała Maligne, "oglądając" uroki krainy, w której przyszło jej mieszkać, w końcu dotarła do Zakątka Myśli. Węch podpowiadał jej, że nieopodal znajduje się kilka innych wilków, więc podeszła nieco bliżej i przywitała się:
- Dzień dobry. - Zastanawiała się, czy tutaj wilki okażą się równie sympatyczne, jak te, z którymi przyszło jej się spotkać.