Zakątek myśli.

Komatta · Wysłany: Pią 13:35, 09 Mar 2012 Temat postu:

Słysząc odpowiedź wilka jej merdający się na wszystkie strony ogon nieco zwolnił swoje ruchy.. Spuściła delikatnie łepek w dół.
- Czym są słodycze? - Spytała z uniesioną jedną brwią dalej wpatrując się w Hivtra. Zadając to pytanie, nie wiadomo z jakiego powodu poczuła się.. dość głupio. Powinna wiedzieć?
- Emm... Wydaje mi się, że... zrobiłabym coś by mogło być tu bardziej kolorowo, bo w sumie.. lubię kolory. Albo jakby było nieco cieplej, o. - Taaaaaaak, nie należała do zbytnio kreatywnych. Ale w sumie, żeby być kreatywną musiałaby już wiedzieć trochę więcej.
- Na zdrowie. - Promienny uśmiech rozświetlił jej pyszczek.

Hivtro · Wysłany: Pią 13:41, 09 Mar 2012 Temat postu:

Hivtro zdziwił się. Bardzo się zdziwił. Nic jednak nie powiedział na temat niewiedzy Komatty, gdyż sam wielu rzeczy jeszcze nie wiedział i nie rozumiał.
- No więc słodycze, to najpyszniejsza rzecz na tym świecie. Są wspaniałe, kolorowe, słodkie albo gorzkie, z nadzieniem albo bez... - rozmarzył się wilczek. - I zwykle występują w dużych grupach - dodał z uśmiechem. - Może ich poszukamy? Wiem mniej więcej jak pachną... - oświadczył Hivtro, z iskierką w oku.
Wyprawa! Tak, wypraaawaaa!

Komatta · Wysłany: Pią 13:53, 09 Mar 2012 Temat postu:

Z każdym dodatkowym słowem Komatta była coraz bardziej ciekawa tych całych... słodyczy. Och, jak ona chciałaby spróbować tej najsmaczniejszej na całym świecie rzeczy, baaaaardzo.
- Tak! Jestem jak najbardziej za! - Powiedziała uradowana. Może jej aktualne pragnienie się spełni i poczuje na języku ten jakże upragniony przez nią smak.
- Ale... eee... wiesz gdzie te poszukiwania możemy zacząć? - Spytała gdy zorientowała się, że ona.. właściwie nie ma pojęcia.

Hivtro · Wysłany: Pią 14:21, 09 Mar 2012 Temat postu:

- W miejscu, które najbardziej pachnie słodyczami, oczywiście! - oświadczył wesoło i unosząc palec (?) do góry dopowiedział uroczystym głosem. - Podążaj za mną. Mój niezawodny węch nas poprowadzi - po czym zaczął zakradać się tu i tam, węsząc intensywnie.
Aż wreszcie znalazł trop. Pełen euforii rzekł do znajomej.
- Mam, mam, mam! Mam trop! Chodź, prędko! - ponaglił podekscytowany i popędził za zapachowym śladem.
Z początku nikłym, ale powoli przeradzającym się w drażniącą nos wilczęcia, słodycz.

z.t.

Komatta · Wysłany: Pią 14:26, 09 Mar 2012 Temat postu:

Kiwnęła łebkiem na znak, że rozumie. Uśmiech w ogóle nie miał w planach opuszczać jej kufy, co ją... cieszyło. Lubiła mieć dobry humor, no bo.. po co się zamartwiać? Jeśli nie ma powodu, to jak najdalej od tego!
- Już idę! - Odkrzyknęła i śmiejąc się pobiegła za wilczkiem. Po chwili zniknęła z tego miejsca...

zt.

Massacre · Wysłany: Pią 20:06, 09 Mar 2012 Temat postu:

Przywędrował w to miejsce Massacre. Miał wiele życzeń, lecz czy zasłużył na spełnienie choćby jednego? prawdopodobnie tak, ale musiałby się na prawdę starać. Przysiadł na miękkiej trawie niczym puch. - Całkiem przyzwoicie tu jest.- syknął półgłosem by nie zagłuszać żyjącej tu fauny. Ptaki latały nisko a ich śpiew napawał samca przyjemnością. - Chciałbym... - po czym zamyślił się na dłużej. -Chciałbym być postrzegany inaczej przez innych, a nie tylko za wroga...- rzekł... Miał nadzieję, że jego marzenie się ziści ...
Wciąż oglądając to miejsce, siedział w ciszy.

Vivit · Wysłany: Pią 20:18, 09 Mar 2012 Temat postu:

Do zakątka myśli przydreptał Vivit. Jak zwykle, z uśmiechem na długiej kufie, machnął ogonem, widząc siedzącego bez ruchu wilka naprzeciw. Nie chciał być uznany za wroga. Kiedy upewnił się, że wilk nie szczerzy z miejsca kłów i nie warczy, podszedł bliżej.
- Witaj, jestem Vivit. Nie przeszkadzam?

Nie ma potwierdzonego KP! Póki nie ma, nie ma też pisania w fabule. Jeszcze raz i ostrzeżenie.

Massacre · Wysłany: Pią 20:21, 09 Mar 2012 Temat postu:

-Och witaj- Lekko się uśmiechając do wilka. -Ja jestem Massacre- odpowiedział spoglądając na młodego. - Nie przeszkadzasz mi, zbierałem tylko myśli w sobie... Musiałem co nieco przemyśleć- stanowczo odrzekł

Vivit · Wysłany: Pią 20:26, 09 Mar 2012 Temat postu:

(Vivit też jest dorosły, czeka na rangę)

- Jesteś stąd? - zapytał, subtelnie łapiąc górny wiatr niosący ze sobą woń samca.
Był pozytywnie nastawiony, wolał jednak wiedzieć, co może się stać. Każdy dobrze poinformowany o rozmówcy wilk jest lepszy niźli ten, który niepewnie zagaduje, nie wiedząc, do czego nawiązać.

Massacre · Wysłany: Pią 20:34, 09 Mar 2012 Temat postu:

-Stąd?- spytał lekko zdziwiony. - Niestety nie. Mieszkam w mroczniejszych terenach, tam gdzie światło ledwo co dochodzi. Stąd też jestem ponury, lecz nie chcę byś się mnie obawiał. - Lekko machnął Vivit swoim ogonem na znak, że go polubił.

Vivit · Wysłany: Pią 22:01, 09 Mar 2012 Temat postu:

Vivit odwzajemnił przyazny gest i przysiadł się obok.
- Czy są tu inni, podobni nam? Bo w mieście przebywały same psy... No i ja.
Wilk popatrzył spode łba gdzieś w dal. Chciałby sie zaaklimatyzować, wykopać norę i wiedzieć, że przynależy do tego "prawidłowego", odpowiedniego mu świata.

Massacre · Wysłany: Pią 22:12, 09 Mar 2012 Temat postu:

- Możliwe, że tak. - oznajmił Massacre. -Jednak czasami jesteśmy zdani tylko na siebie...- powiedział patrząc w oczy towarzysza. Zamyślił się nad czymś jednak szybko się ocknął: - Wiesz... Ja osobiście mam za sobą straszną przeszłość. Wyglądam na groźnego, lecz to dawne dzieje- rzekł.

Vivit · Wysłany: Pią 22:28, 09 Mar 2012 Temat postu:

- Groźny wygląd to nic złego- zawyrokował Vivit i zmierzył towarzysza wzrokiem.
- Widzisz... Mnie uważano za miłego pieska, którego chciało pogłaskać każde ludzkie szczenię. Jeśli chcesz, opowiedz mi o sobie- dodał pl chwili ciszy. Musiał przyznać, że ten agataw zaintrygował.

(Przepraszam, że tak wolno, ale na tablecie źle się pisze.)

Massacre · Wysłany: Pią 22:39, 09 Mar 2012 Temat postu:

-Od szczenięcia mój ojciec wpajał mi, że jestem wyjątkowy... że mam ukryte dary. Nie zbyt lubiłem światło dzienne... Wolałem noc i mrok. Matka nie podzielała opinii ojca ponieważ nie chciała bym komukolwiek robił krzywdę.
Wkrótce i Oni odeszli podczas spaceru na polanach. Zaatakowały nas polujące smoki i tylko dzięki ukryciu zdołałem przeżyć. Niestety rodzice nie mieli tyle szczęścia co ja... Przez świat tułałem się sam, a gdy byłem wyczerpany i głodny, natrafiłem na małą wioskę ludzi... Urządziłem im masakrę wybijając 3/4 ludności tam żyjącej, reszta zbiegła. Od tamtej pory nazwałem się Massacre. - Musiał napić się wody bo zaschło mu już w gardle od tej przemowy, jednocześnie spoglądając na towarzysza.

Vivit · Wysłany: Pią 22:52, 09 Mar 2012 Temat postu:

Mimowolnie wilk trochę drgnął i się cofnął. Przy Massacre był niewinnym pluszakiem...
-Ale eraz coś się zmieniło, prawda? Wyczuł to lekkie wahanie sugerujące zawieszenie wypowiedzi. Wrócił na poprzednie miejsce i zastrzygł uszami, dopominając sie odpowiedzi.

Massacre · Wysłany: Pią 23:04, 09 Mar 2012 Temat postu:

- Owszem- rzekł Massacre. -Każdy ma szansę na to by się zmienić. Ja osobiście zatraciłem się sam w sobie i w słowach ojca, by być bezwzględnym i nie litościwym. To błąd.- powiedziawszy to, spojrzał na towarzysza. Wyczuł u Niego strach lub coś temu podobnego...- Nie obawiaj się mnie. Przecież Cię nie zjem- zaśmiał się po czym łapą lekko popchał Vivit
-Będę już wracał do swojego legowiska. Jeśli kiedykolwiek będziesz chciał pogadać, to zapraszam do Mnie.- rzekł z małym uśmiechem po czym wstał i odszedł z tego miejsca.

z/t

Vivit · Wysłany: Nie 13:33, 11 Mar 2012 Temat postu:

- Nawet nie wiem, z jakiej watahy jesteś?!- krzyknął za nim, lecz ten nie usłyszał już chyba pytania. No świetnie. Już mu się wydawało, że zyskał nowego, pierwszego tu znajomego, a ten się błyskawicznie zmył.
Zły, zgrzytnął zębami. Co miał teraz począć? Nic, iść dalej, z pewnością spotka jeszcze kogoś na swej drodze. A kraina musi być wielka...
Podniósł zadek w górę, otrzepał się z drobin śniegu, które przylepiły się do przydługiej sierści i zastrzygł uszami.
Potem ruszył powolnym krokiem na północ, ignorując zimny, dmiący wiatr buchający chłodem w pysk i wyciskającym marznące łzy z oczu.

Cyrille · Wysłany: Pon 20:07, 19 Mar 2012 Temat postu:

Cyril wszedł cicho do zakątka i natychmiast usiadł w kąciku. Pomachał ogonkiem i położył się na ziemi. Zamknął oczy.
-Czy ja się tu odnajdę?- mruknął i westchnął. Znów usiadł i zaczął rozglądać się za jakimiś owocami.
Uronił łzę i połknął ją. Jest basiorem, nie powinien płakać. Przymrużył oczy i mlasnął jęzorem.

Taidara

Taidara pojawił się nad zakątkiem myśli. Dziwne, zwiedził ostatnio strasznie dużo miejsc jak na kogoś, kto postanowił sobie, że jego życie nie będzie zbytnio intensywne, a beztroskie i spokojne. Cóż, mimo to takie właśnie było. Zakątek okazał się całkiem przyjazny, toteż wilk przysiadł sobie i począł obserwować leniwie otoczenie.

Szajba

Pewnie spokój samca pozostałby absolutnie niczym niezmącony, gdyby oto zza starego i jakże potężnego dębu nie wyłoniła się sylwetka pewnej brązowawej wadery. Młoda była, dopiero tak naprawdę wkraczała w świat dorosłych. A już pewien bagaż doświadczeń posiadała. Co gorsza, niezmiernie jej on ciążył, co jednak za wszelką cenę starała się zamaskować wymalowanym na kufie uśmiechem. Jeno jej oczy... one pozostawały smutne. Jednakże Szajba nie miała w zwyczaju zadręczania innych własnymi problemami, toteż za wszelką cenę nie dawała po sobie poznać, jak jej ciężko. Gdy spostrzegła basiora, niemalże od razu przyspieszyła do truchtu, by zjawić się w ułamku chwili tuż obok.
- Siemanko! - rzuciła z entuzjazmem godnym szczenięcia, nie zaś dorosłej wilczycy. Jej lewe ucho oklapło, jak to często miewało w zwyczaju, a zielone ślepia lustrowały uważnie postać wilka. Nie znała go. Och, głupia! Przecież Ty tutaj nikogo nie znasz! Z trudem zwalczyła pokusę pacnięcia się w czoło. Jej ogon niczym napędzany jakimś mechanizmem, latał na boki jak oszalały.
- Szajba jestem. A Ty? - spytała, lekko przekrzywiając łepetynę w prawą stronę.