Zakątek myśli.

Taidara

Wilk spojrzał na Szajbę. Jego wzrok wyrażał spokojne zainteresowanie, a na pysku błąkał się lekki, acz opanowany uśmieszek.
- Taidara - odpowiedział. No, poznaje coraz więcej osób, znaczy, że zaczyna wtapiać się w otoczenie. Jeszcze trochę i całkowicie wsiąknie w tę krainę. Tym lepiej dla niego, nie będzie się musiał wysilać z dobrym wypadnięciem w oczach tutejszych wilków. No, na razie jednak musiał. - Miło mi cię poznać - powiedział, poszerzając uśmiech.

Szajba

Zadek Szajby spoczął powoli na podłożu, a na kufie jej nadal gościł szczery, całkiem ciepły uśmiech. Tak, może była nadpobudliwa i nie była w stanie usiedzieć zbyt długo w jednym miejscu, może musiała wiecznie czymś być zajęta... ale mimo wszystko dawała się lubić. Jeśli tylko nie przestraszysz się zbytniego entuzjazmu ów stworzonka, zapewne zyskasz dobrą koleżankę. Jej ogon uderzył kilkukrotnie o podłoże, czoło zmarszczyło się a brwi uniosły - wyraźnie i adekwatnie w geście zamyślenia. Po chwili jakby coś ją olśniło, ogon opadł na trawę z takim impetem, że aż dziw, iż nie złamała kości. Ona zaś uśmiechnęła się szeroko, po czym niemalże krzyknęła, pełna energii:
- Mnie też miło, jestem z Ognia, a Ty? - a słowa wyrzuciła z siebie tak szybko, iż naprawdę ciężko było początkowo pojąć, co ona w zasadzie tam prawi. Tak czy inaczej, nabrała zaraz ogromnych dawek powietrza do płuc, oto bowiem na skutek zbyt wielu wypowiedzianych na jednym wydechu słów zabrakło jej życiodajnego tlenu. No, już lepiej.

Taidara

W takim razie Szajba trafiła na swoje całkowite przeciwieństwo. Taidara leniwie poruszał ogonem, niczym niezadowolony kocur, jednak w rzeczywistości po prostu był zainteresowany nowo poznaną osobą.
- Z Wiatru - odrzekł wolno, głosem opanowanym i lekko rozbawionym. Nie jego wina, że żywiołowe osoby go bawiły - w końcu wydawały mu się zupełnie inne.
- Jesteś tu od niedawna? - zapytał ostrożnie. A nuż trafił na osobę także nową w tej krainie.

Szajba

A ta pokiwała w tak energiczny sposób łbem, że odnosiło się wrażenie, jakoby ten miał zaraz zwyczajnie odpaść. No a co, taki styl, taka się urodziła i niestety nie może nic na to poradzić. A może... może nawet nie chce? Tak, zdecydowanie nie ma takowego zamiaru. Lubiła siebie, akceptowała nie tylko zalety, ale i również spory wachlarz wad.
- Owszem, od kilku dni. - powiedziała, nieco już mniej entuzjastycznie. Ot, jakby poprzednie zapowietrzenie dało jej jakąś nauczkę. Zaiste nie minie zbyt wiele czasu, a ta całkiem zapomni o nieprzyjemnym uczuciu nacisku na płuca. Przekrzywiła łeb wpierw w lewą, a następnie w prawą stronę. Tak, pod tym kątem basior wyglądał o wiele atrakcyjniej. A może... Znów przechyliła głowę na lewo. W sumie tak czy inaczej zdaje się być urodziwym. Jak mawiają: ładnemu we wszystkim ładnie. Gdy zatem doszła do wniosku, iż w tym przypadku perspektywa nie ma znaczenia, wyprostowała kark, patrząc na samca wesołymi, zielony ślipkami.
- A Ty? Może jesteś w stanie opowiedzieć mi o tej krainie coś więcej? - spytała radośnie, a jej ogon niczym mały wiatraczek energicznie wędrował na wszelkie możliwe strony.

Taidara

Taidara pokręcił przecząco łbem, po czym pozwolił sobie na skonstruowanie nieco dłuższego zdania, niż wcześniej:
- Niestety, ale ja także jestem tu od kilku ledwie dni, więc nie mam pojęcia, co można by powiedzieć o tej krainie - głos miał spokojny, sympatyczny, jednak wydawał się cichy, jakby dostosowany idealnie do wilczego ucha, które pragnie spokoju. - Jednak wydaje się przyjazna.

Szajba

Kiedy wyłapała ciche brzmienie Taidarowskiego głosu, pochyliła łeb. Sama następnie szepnęła, nieco jakby konspiracyjnie, ale pomimo wszystko całkiem niecicho:
- Rozumiem. Nie szkodzi. Tak też jest fajnie, nie wiadomo, co czeka wilka na każdym kroku! Taka kraina pełna niespodzianek! - przy ostatnich słowach wypowiedzi jednak szept odszedł niejako w zapomnienie. Ach, te nawyki! Tak, wyłapała, że tamten nie lubi hałasu (a może sama sobie dopowiedziała), ze względu zatem na grzeczność chciała zachowywać się ciszej. Widać, z jak miernym skutkiem. Szajbo, zostałaś chyba stworzona do krzyku, zabawy, wariacji, nie zaś do spokoju czy opanowania. Jakaś równowaga w naturze być musi, ktoś musi tworzyć przeciwwagę dla spokojnego i nieco leniwego Taidary, prawda?

// jak się Ciebie odmienia? XD //

Taidara

/normalnie, tak po polskiemu. xd/

Taidara pokiwał głową. Tak, był wilkiem niezbyt szukającym niespodzianek, to niewątpliwe... No, ale cieszył się, że udało mu się kogoś poznać, w końcu mógł spędzić czas z drugim osobnikiem swojego gatunku, więc miał powód do bycia zadowolonym z życia.
- Rozumiem, że tobie również się tu podoba? - uśmiechnął się do Szajby. Szajba - no tak, teraz już znał źródło pochodzenia tego miana.

Szajba

- A - haa! - odpowiedziała nieco ciszej niźli jeszcze kilka minut (kilka postów) temu. Tak, na ej pysku gościł nadal niekoniecznie naturalnie szeroki uśmiech, a jej wesołe zielone ślepka odprawiały osobliwy taniec na facjacie samca. O! Nos! Oooo! Oczy też ma! Dwoje. Prawe, lewe... No i usta, taaak, usta są ważne! Ma? Ano, ma!
- Skąd pochodzisz? - wyparowała. Owszem, poza tą nadpobudliwością pozostałością po czasach szczenięcych była także ciekawość czy bezpośredniość, jaką ta istotka prezentowała na każdym kroku. Zamrugała nieco nerwowo, poruszając przy tym leniwie uchem. Ot, taki kontrast - szybkie opadanie oraz unoszenie powiek oraz równoczesne, powolne i nieco jakby anemiczne drgnięcie ucha.

Taidara

- Z daleka - wilk machnął łapą w nieokreślonym kierunku, który zapewne miał ukazywać miejsce jego poprzedniego zamieszkania. W rzeczywistości jednak wilk z geografii dobry nie był, więc nie mógł ściśle przekazać Szajbie informacji o swoim pochodzeniu. No cóż, mówi się trudno, przecież nie każdy musi być od razu idealny i spełniać się w każdej dziedzinie.

Szajba

- A jak taaaaam - tutaj wilczyca wskazała łapką dokładnie ten sam punkt, który jeszcze chwilę temu samiec, zupełnie jakby obawiając się, iż ten nie zrozumie, co ma dokładnie na myśli - jest? - dokończyła, umieszczając poruszającą się dotąd kończynę na podłożu, tuż obok pozostałych trzech. Bo chyba cztery łapy mają wilki, prawda? Jedna, druga, trzecia... Ha! A nie mówiłam? Uśmiechnęła się ciepło w stronę rozmówcy. Owszem, była świetna, jeśli chodzi o zasypywanie pytaniami. Co więcej - pytania te wcale nie muszą posiadać choć minimalnej dozy sensu czy logiki, ale to już całkiem odmienna kwestia.

Taidara

- Nudnawo - powiedział Taidara, zastanawiając się nad najodpowiedniejszymi słowami, mogącymi opisać jego rodzinną krainę. - No i strasznie dużo każą tam harować. Niesamowite katusze, jak się poddasz - rzekł, najwyraźniej z uśmiechem wspominając to, jak on sam się nie poddał owym harówkom i katuszom. - A ty? Skąd jesteś? - zapytał, również ciekaw pochodzenia wilczycy.

Szajba

Praca? Cóż, o ile wieczne działanie było tym, co stanowiło niezbędny do życia element dla tejże wilczycy, o tyle zdecydowanie o wiele bardziej wolała energię trwonić na zabawach niźli na obowiązkach. W dodatku tak przykrych obowiązkach. Zacmokała kilkukrotnie z dezaprobatą, kręcąc przy tym nieco łebkiem, co jedynie nasiliło efekt pewnego... komizmu...
- Ja? Ja jestem z miejsca, do którego nie chciałabym nigdy wrócić... - powiedziała, nieco ściszając głos, a uszy jej dotychczas radośnie sterczące i wyłapujące każdy dźwięk zdawały się właśnie położyć po łbie, jakby jakaś nagła fala smutku ogarnęła ciało wilczycy na wspomnienie tamtego miejsca. Ale nie trwało to długo, zaraz bowiem radary powróciły do dawnej pozycji, a zielone oczęta radośnie zatańczyły na facjacie tamtego.
- Dlatego stamtąd uciekłeś. - bardziej stwierdziła, niźli zapytała. Jej ogon zatoczył kilka okręgów, nim spoczął na ziemi, nieopodal ciała wilczycy.

Taidara

- Nie uciekłem - Taidara pokręcił głową spokojnie. - Odszedłem. Nikt mnie specjalnie nie zatrzymywał. Wiesz... trzymali tam tylko te wilki niezbędne watasze, a ja... Jakoś nie czułem się potrzebny im w obowiązkach. - Fakt faktem, podłóg myć nie lubił, polował wtedy, kiedy miał ochotę, tak samo z pozostałymi zajęciami, jakie młody wilk może podjąć w swych rodzinnych stronach.

Szajba

- Aha. - powiedziała. Może nie było to zbyt błyskotliwe, ale nie chciała przecież wykłócać się z nowo poznanym basiorem, starając za wszelką cenę udowodnić, że ma ona rację. Uśmiechnęła się serdecznie, a kraniec jej ogona nadal przyjemnie falował na boki.
- Nie przychodzą chwile, w których żałujesz swojej decyzji? - wyparowała, z zainteresowaniem przekrzywiając głowę na prawo. No tak, czekać jedynie, aż jej tak pozostanie. Połamie ją na starość i tyle. Ale... któż by się tym w tej chwili przejmował? Jej zielone tęczówki ślizgały się niespiesznie po sylwetce samca, głównie koncentrując się na obszarze facjaty czy karku. Kąciki jej warg nadal trwały uniesione. Aż dziw, że jeszcze nie zdrętwiały!

Taidara

Taidara zastanowił się nad tym pytaniem. Czy kiedykolwiek żałował? Nie, skoro się czegoś podjął, to nie miał co żałować. Żałuje ten, co nic nie robi, chociaż możliwe, że znowu przekręcam te przysłowia i powiedzonka.
- Nie - odpowiedział spokojnie, kręcąc głową w geście zaprzeczenia. - Nigdy nie żałowałem - dodał.

Szajba

Zastanowiła się przez krótką chwilę. Och, jakże to nasza Szajba mu właśnie pozazdrościła! Jakże ona chciałaby nie żałować niczego w życiu! A może jeśli nie niczego, to przynajmniej opuszczenia miejsca, w którym przyszła na świat? Ale jakby nie patrzeć, to było jedyne słuszne wyjście. Inaczej nadal męczyłaby się, wyśmiewana na każdym kroku. To nie było w porządku, trzeba było położyć temu kres.
- Ach, chyba Ci zazdroszczę. Mieć tyle odwagi i potrafić śmiało dokonywać zmian... - o ile bowiem energia nie opuszczała naszej Szajby, o tyle cierpiała ona na niezwykle dokuczliwą przypadłość: obawiała się podejmowania decyzji, często bała się zmian, dlatego nieraz gniła w niezbyt dla niej komfortowej sytuacji tylko dlatego, iż zabrakło jej 'jaj', by cokolwiek zmienić. Przykre, ale prawdziwe. Najwyraźniej Taidara był zupełnie inny, już nie chodziło o sam fakt, iż sprawiał wrażenie wypranego z mocy czy entuzjazmu.

Taidara

- Nie wiem, czy odwaga ma tu coś do rzeczy... W gruncie rzeczy, to nawet jestem dość tchórzliwy - co by zrobił Taidara jakby zobaczył złego potwora? Przybrałby pozycję bojową i rzuciłby wyzywające spojrzenie? Nie, raczej odwróciłby się na pięcie i oddalił w podskokach w jakieś bezpieczne miejsce. - Ale zmiany mogą być przydatne w życiu, o ile rzecz jasna zmieniamy coś na lepsze... - powiedział cicho.

Szajba

- Moim zdaniem każdy przejaw odbiegnięcia od normy wymaga jakiejś tam dozy odwagi - a jednak. Jednak uparcie drąży temat, próbując pokazać, że się nie myli. Zawsze musi tak czynić, zawsze stara się przekabacić wszystkich, pokazać, że ma rację... nawet, kiedy sytuacja wyraźnie pokazywała, że jest zupełnie inaczej. Po prostu... taki charakter. Postawić na swoim i iść ślepo w zaparte, niczym userka...

Taidara

Taidara jedynie uśmiechnął się, kiwając głową. On zaś ustępował nawet, kiedy wiedział, że ma rację. Cóż... taki charakter. Może odwrotny do charakteru usera, ale przecież nie o to chodzi, żeby postać kreować na swoje podobieństwo.
- Może i masz rację. Wszak do odważnych świat należy - teraz jestem pewien, że nie przekręciłem tego przysłowia.

Szajba

Pokiwała łebkiem, uśmiechając się z niemałą satysfakcją. Tak, przyznał jej rację. Ha. Może była jakby nieco płytka, ale któż by się tam przejmował? Teraz niemalże puchła z dumy, ale tsii! Bo jeszcze Taidara zauważy!
- Jak już go zdobędziesz, odstąp mi jakąś tam niewielką łączkę. - zaproponowała wesoło, poruszając energicznie ogonem na boki. Jej zielone oczy iskrzyły się radośnie, a kąciki ust trwały uniesione. Paraliż pyska? Cóż, to by wiele wyjaśniało!