Zakątek myśli.

Lunatria

Zza drzewa ostrożnym krokiem wyszła wadera. Dopiero poznawała tę krainę. Co przyciągnęło ją w to miejsce? Sama dokładnie nie wiedziała. Podeszła do strumyka i napiła się, po czym położyła się przy nim. Spojrzała w zachmurzone niebo i oddała się rozmyślaniom.

***
Po dłuższej chwili wstała z westchnieniem i oddaliła się wolnym krokiem.

z.t.

Felix

Felix, trochę już nudzony bezsensownym łażeniem po krainie postanowił odpocząć chwilkę - traf chciał, że przystał właśnie tu, na tej małej, urodziwej polance. Rozejrzał się po otoczeniu lekko zmęczonym wzrokiem, po czym zauważając duże drzewo podszedł do niego. Jego wielkie, rozłożyste gałęzie dziwnym sposobem sprawiały, że czuł się trochę bezpieczniej. Nie do końca wiedział dlaczego, taki mu już nawyk z dzieciństwa został.

Inugami

Inugami stwierdził, że w tej krainie musi być jakiś spory wysyp polanek, bo to już kolejna, na którą trafił w tak krótkim czasie. Poza tym, dużo też tutaj młodych wilków, bo to już kolejny, na którego trafia.
- Dzień dobry - powiedział cicho szczeniak, spoglądając na Feliksa uprzejmie. Tak mu się przynajmniej zdawało.

Felix

Zauważając obecnego wilka mały jakby natychmiastowo zregenerował siły i się odżywił - nie minęła sekunda, a ze zmęczonego szczeniaka na powrót zmienił się w napełnionego pozytywną energią wilczka. Podbiegł on szybko do Inna, uśmiechając się doń wesoło.
- Hejka! - rzekł radośnie, ostatnio i on spotykał coraz więcej młodszych wilków. Najlepszy był jednak fakt, że w nigdzie w pobliżu nie znajdował się żaden matkujący sowo-opiekun, raj normalnie!
- Jetem Felix. - dodał, w akcie dumy unosząc swój mały łebek do góry.
- A ty?

Inugami

- Inugami - odpowiedział zgodnie z prawdą wilczek, spoglądając na rówieśnika. Wszyscy w tej krainie byli radośni i pełni życia? Interesujące. - Mieszkasz tutaj? - zapytał. Jeżeli tak, to by wszystko wyjaśniało... chyba. W każdym razie, jeżeli miał się zarazić panującym wśród mieszkańców optymizmem, to chyba nie najgorzej, prawda? Z drugiej strony, chyba okazywanie jakichś większych uczuć nie należało do jego cech. Taki autystyczny był pod tym względem.

Felix

Cóż, rzeczywiście, niegdyś była fala masowego tworzenia pseudo-złych okrutników, najwyżej teraz przyszła pora na coś zupełnie odmiennego - niepoprawnym optymistów, czy jak tylko to nazwać chcecie.
Młody wilczek, odgarnął długą grzywkę przykrywającą jego włosy, z wolna spoglądając na szarego wilczka.
- Tak... to znaczy nie, nie! Nie mieszkam tu! Znaczy w sumie mieszkam... - maluch musiał się poważnie zastanowić - w końcu nie był zbyt pewien, czy ten krótki czas, który tu spędził był wystarczający, by nazwać to miejsce domem.
- Nie wiem... - rzekł po krótkiej chwili intensywnego myślenia, delikatnie falując krótkim ogonem.
- A ty? - coś często zadaje to pytanie ostatnio.

Inugami

Inugami próbował zrozumieć cokolwiek z wypowiedzi wilczka, jednak nie udało mu się. Spojrzał na Felixa z wyraźną fascynacją.
- Nie wiem... - odpowiedział, nie wiedząc, co sam powinien stwierdzić na to pytanie. - Chyba teraz już tak - dodał. - To znaczy nie tutaj - zamiótł łapą małe koło - tylko tutaj - zamiótł łapą duże koło. - W tej krainie.

Felix

Felix raczej nie myślał, jakoby Inu mieszkał właśnie w tym miejscu. Może po prostu tak już mu w krew weszło, że jeżeli ktoś mówi 'tutaj' w sensie życia w danym miejscu, ma na myśli krainę. No, nieważne, jedziem dalej.
Maluch skinął głową w geście zrozumienia jego słów, po czy ziewnął przeciągle. Trochę już śpiący jest, przydałoby mu się trochę odpoczynku.
- Długo tu już jesteś? - na jego małej buźce znów zagościł wesoły uśmiech, który utrzymywał się mimo wokół ogarniającego go zmęczenia.

Inugami

- Nie - pokręcił głową przecząco. - Niedawno się tutaj... znalazłem - rzekł. No bo jak powiedzieć, że po prostu się obudził i już tu był? Jakimś nieznanym mu cudem, nad którym się nawet specjalnie nie zastanawiał. - A ty? - nadal nie wiedział, czy Felix tu mieszka, więc może być jedynie "przejazdem", lecz Inugami wolał się upewnić, co do słuszności swoich rozmyślań.

Ikiru

- U mnie było podobnie. - wilczek uśmiechnął się przyjaźnie, trochę przybliżając się do Inu. Ot tak, bo mu w jego poprzednim miejscu niewygodnie było. Przysiadł, wlepiając swe z lekka niezwykłe, albowiem świecące się oczęta w wilka, uważnie mu się przyglądając. Tak, z pewnością nie tutejsi. Z tego co zdążył zauważyć, to ludzie dług tu mieszkający są bardziej szczęśliwi, niż Ci nowo-przybyli. Zauważając, że ich rozmowa polega tylko pytania i "A ty?" postanowił jakoś rozruszać rozmowę. Ah, szkoda, że nigdy mu takie rzeczy nie wychodziły.
- Widziałeś kiedyś demona? - spytał, uśmiechając się szeroko.

Aaaaa, zła postać. D:

Inugami

Inugami zachłysnął się słysząc pytanie. No tak, w końcu sam był swego rodzaju demonem, chociaż bardziej pasowałoby określenie starożytnego bóstwa lub bytu niematerialnego w wilczym ciele.
- Może... - odpowiedział zagadkowo, jednak zdał sobie sprawę, że mogło to zabrzmieć nieco dziwnie. - Kiedyś, nie pamiętam, nie jestem pewien - pokręcił jeszcze nieco, mając pewność, że jego słowa są już w pełni podejrzane. A niech to.

Felix

- Nie lubię demonów. - rzekł wilczek, przypominając co działo się z jego ojcem, kiedy zawładnął nim takowy. Cóż, z jednej strony za nim tęskni, a z drugiej żywi do niego pewnego rodzaju żal - choć jej jeszcze zbyt mały, by pojąć, co stało się za sprawą opętania. Nadal w sumie nie rozumie tej sytuacji.
Cóż, gdyby wiedział, że Inn demonem jest pewnie by tak nie powiedział - ale, że nie jest tego świadom - czuł, że spokojnie może to powiedzieć. Czy będzie to błędem, zobaczymy.

Inugami

Inugami postanowił sobie w głębi duszy, że już nigdy nie nazwie się demonem. Jest youkaiem. I tak sobie powinien zapamiętać.
- Aha. Demony są złe? - zapytał. Zwykle uważał się za osobę dobrą. Może nie tyle dobrą, jako wspaniałomyślną i pomocną, ale na pewno nie powiedziałby, że jest zły. - A... są tu jakieś inne stworzenia? Dobre demony? - zapytał z nadzieją w głosie.

Felix

- Z tego co widziałem, to są złe. - rzekł tylko, zastanawiając się ileż to demonów dane mu było ujrzeć. Jednego? Dwóch? Nie był pewien, ale z pewnością nie była to na tyle wielka liczba, by Felix mógł z góry powiedzieć, jakie to ów stworzenia są.
- Nie wiem, myślę, że tak. Jak mówiłem, nie jestem tu zbyt długo. - uśmiechnął się delikatnie, jakoś w towarzystwie Youkaia tracił swoją naturalną dla niego energię. Nie, żeby coś, po prostu trochę poważniał. Ostatnio to w ogóle spokojniejszy się trochę stał. Trzeba by to zmienić.

Inugami

Inugami pokiwał głową.
- A... youkaie? Widziałeś w tej krainie jakiegoś? - zapytał spokojnie, panując nad głosem, żeby mu czasem nie zadrżał i nie zdradził buzujących w jego wnętrzu emocji. Przecież nikt się nie miał dowiedzieć, że tak naprawdę nie jest zwyczajnym szczeniakiem, prawda? Chociaż fakt, iż jest jedyną osobą, która zna ten sekret, nieco go zaczynał przytłaczać...

Kain

Nie był to teren w jakim Kain gustował. Niestety. Zazwyczaj interesujące go ciała stałe, ciecze i gazy oraz plazmy znajdowały się tam, gdzie mu się nie podobało. Kain najchętniej siedziałby sobie nad zamarzniętym stawem. Czy coś. Byleby byłoby tam chłodno.
Co go tu przywiodło? Dziwna, niespotkana jeszcze aura. Nie umiał jej zdefiniować, wydawała się myśleć - więc była to istota z rozumem, jednocześnie jednak nie mógł wyczuć uczuć. Może tylko na obrzeżach.. Przymrużył oczy, jakoby to pomogłoby mu wczuć się w aurę. Jednak nie. Wyszedł z wprawy. Przystanął, wyczuwając teraz dwie aury. Zachował się niepoprawnie, skupiając tylko na tej jednej, ignorując inne sygnały. Słabo się uśmiechnął, spoglądając teraz na dwa szczeniaki. A więc. Co jest w nim dziwnego?

Inugami

Inugami spojrzał w stronę białego wilka, który pojawił się w miejscu, w którym właśnie rozmawiał z Felixem. Jego rozmówca zamilkł niestety, co go nieco strapiło, dlatego uważnie przyjrzał się Kainowi. Był to na pewno osobnik dorosły, więc szczeniak skinął mu na powitanie głową, jednak coś jeszcze było w nim intrygującego... Zapewne te dziwne plamy na ciele, które wydawały się świecić. Nie, to pewnie tylko promienie słońca odbijają się od futra wilka, tworząc takie złudzenie. W tej krainie nie może być tylu dziwnych istot.

Kain

Oj, może. I to bardzo dużo. Wilczek się niedługo przekona. Kain przekrzywił głowę. Całkowicie normalny. Jak dla niego.. Co za mały wypłosz. Oj, Giovannuś, zachowuj się? Jak mnie nazwałeś?! Ty.. śmieci.. ty.. TYYY.. Wilk nastroszył się nieco, na podobieństwo rozdrażnionego jeża, gdy zaczął powolutku zbliżać się do szczeniaka. Dziwny. Może gdy się zbliży zrozumie tę aurę? Wątpił, jednak zawsze warto spróbować. Szczególnie, gdy nie ma się pomocy od Giovanniego. Jego zawsze interesują tylko takie nieładne rzeczy.. Ponownie się uśmiechnął, tym razem szeroko. A jednocześnie kpiąco.

Inugami

Inugami uważnie obserwował białego wilka, którego uśmiech przestał mu się wydawać niebotycznie sympatyczny.
- Dzień dobry? - powiedział niepewnie, na w razie czego cofając się o jeden krok, żeby czasem nie znaleźć się w zasięgu wilka, jakby miał potrzebę dzikiego zaatakowania szczeniaka. Nie, żeby kiedykolwiek został tak dziko zaatakowany, ale w sumie nic nie wiadomo.

Akira

Przybiegła tu zgrabna, elegancka wadera. Widząc drzewo kilkoma susami znalazła się pod nim. Położyła się oglądając krajobraz z dołu. Był piękny. Idealnie nadawał się do uwiecznienia na obrazie. Tylko wziąć pędzel i ruszyć do gór, żeby go namalować! Lecz coś ją tutaj trzymało. Nie tylko to, że dopiero co znalazła się w krainie i jest cholernie zmęczona. Była to chęć rozmyślania. Rozmyślania nad tym co jeszcze niedawno się działo. Nad tym, co zrobiła. Czy słuszne było uciekanie od rodziców? W sumie nikogo innego z rodziny nie znała. I nikt jej tam nie lubił, nie wielbił, nie kochał, nie doceniał... Tak! Zrobiła to co słuszne! Nikt nie będzie jej nie doceniał, co to to nie. Mają ją zauważyć. Ujrzeć jej talent! Położyła głowę jeszcze niżej, na łapach. Kwiaty są takie piękne. Ale jej sztuka również. Jednakże na jej malowidłach pojawiają się kwiaty. Co tu jest tak naprawdę piękne?