Zakątek myśli.

Niki

Wróciła tu znów pełna wigoru i chęci do życia, podbudowały ją słowa Hakuro. Podbiegła do Wasp'a i wskoczyła na niego - Witam ponownie i przepraszam za tamto - uśmiechnęła się.

Wasp

Uniósł gwałtownie łeb i z głębokim zdziwieniem w oczach spojrzał na Niki. Po chwili takiego gapienia się zamrugał. - "Rzeczywiście, wilczyce bywają bardzo humorzaste" - pomyślał. Uśmiechnął się i spytał. - Skąd ta nagła zmiana nastroju?

Niki

- Nie wiesz...- zrobiła wielkie oczyska xD -...jak cię widzę od razu mi lepiej - zaczęła się śmiać i zamachała ogonem. - Kobieta zmienną jest...a ty co robiłeś? Jak można wiedzieć. - uśmiechnęła się.

Wasp

Gdy Niki zadała to pytanie, sam zaczął się zastanawiać. Miał wrażenie, że wilczyca odeszła stąd dosłownie przed chwilą. - Chyba spałem... - odpowiedział niepewnym tonem. Spytał. - Długo cię nie było?

Niki

- Nie no w sumie jeszcze nie opanowałam świata, zdążyłam jedynie pokłócić się z taką jedną głupiutką wilczyca, która myśli, że jest nie wiadomo kim i uświadomić jednemu wilkowi, że nie jest jakimś cudem świata. - rozgadał się tak stojąc na Waspie, ale była lekka więc wilk nawet nie czuł jej ciężaru.

Wasp

Zmarszczył brwi. Patrzył na Niki coraz bardziej nią zaintrygowany. Po chwili na jego pysku pojawił się dość tajemniczy uśmiech, a on zapytał. - Kręci cię wpędzanie innych w kompleksy?

Niki

- Nie, ale jak ktoś jest dla mnie wredny i mnie rani już od początku lub gdy ów wilk oszukiwał mnie nie będę na to wciąż patrzeć. Nie zamierzam znowu się załamywać...trzeba się bronić. - zeszła z niego smutna i usiadła plecami do niego. Teraz z jej oka spłynęła jedna łza.

Wasp

Zerwał się na równe łapy i podszedł do Niki. Usiadł i spojrzał na nią, pytając. - Ten wilk był dla ciebie bardzo ważny, prawda?

Niki

- Owszem był -tu nacisnęła na słowo był, otrzepała się gdyż bardzo rzadko płakała. Zamknęła ślepia a wspomnienia pochłonęły jej myśli. Otworzyła oczy - Wszyscy ode mnie odchodzą, rodzina...przyjaciele, on...nie mam chyba już nikogo poza kilkoma wilkami i tobą w tej krainie - wyszeptała. Jej oczy były pełne bólu...

Wasp

- Po pierwsze, nie powinnaś rozpamiętywać przeszłości i smucić się, bo popadniesz w depresję. Znam to z autopsji, więc wiem co mówię. Jesteś piękną, młodą wilczycą. Całe życie przed tobą. Prędzej czy później, pojawią się nowi przyjaciele, warci o wiele więcej od poprzednich. Idź przed siebie z podniesioną głową i staraj się zapomnieć o przykrych doświadczeniach. One są tylko po to, by uczynić nas mocniejszymi - powiedział. Było mu naprawdę przykro. Nigdy nie mógł znieść widoku łez w oczach wilczycy. - Po drugie, jeśli ten wilk cię nie docenił, nie jest nawet wart oddychania tym samym powietrzem co ty.

Niki

Uniosła wysoko uszy i spojrzała na niego. Była bardzo zdziwiona jego słowami a zarazem zaimponował jej tym. - Jesteś niesamowity - wydobyła tylko tyle z siebie. Ogarnął ją zachwyt tym wilkiem, uśmiechnęła się teraz do niego szczerze. Uważała go za swojego przyjaciela, teraz wiedziała, że na tego wilka zawsze będzie mogła liczyć.

Wasp

Odwzajemnił uśmiech. By nie dobijać wilczycy najwidoczniej trudną dla niej rozmową, zmienił temat. Spytał. - Jest choć cień szansy, że odzyskasz dziś dobry humor?

Niki

Spojrzała na niego tajemniczo - No nie wiem - zaszurała ogonem a kokardka na jego końcu delikatnie przejechała po jego łapach - Jasne przy tobie nie da się być smutnym - zaśmiał się i spojrzała w niebo. - Pełnia...kocham pełnie - westchnęła i zerknęła na niego.

Wasp

Dopiero po jej słowach spojrzał na niebo. Odpowiedział po chwili wodzenia wzrokiem po skupiskach gwiazd. - Tak... pełnia jest przepiękna, szczególnie w ciepłą, letnią noc - zrobił krótką pauzę na westchnięcie. - Lato przemija...

Niki

- Taaak - przeciągnęła odpowiedź. Oparła się o drzewo i wodziła wzrokiem po wilku.Zamyśliła się głęboko nad nim...- A ty? Ciągle mnie pocieszasz i mówisz takie piękne słowa lecz czy ty jesteś szczęśliwy? - spytała.

Wasp

- Ja? Oczywiście. Odkąd wróciłem do tej krainy straciłem wszystkich bliskich, ciągle radzę innym, łamię serca wilczycom, a jedna, która mi się podoba nie zwraca na mnie uwagi. Pełnia szczęścia. Żyć, nie umierać! - powiedział tylko pozornie beztroskim tonem. Bez trudu można było zauważyć w nim nawet dość przesadną ironię.

Niki

- Ałć! - jęknęła - To bolało wiesz...- przechyliła łeb zmartwiona, lekko się skrzywiła na jego słowa. - Dobra widzę, że ty też nie masz lekko...przepraszam, że nawaliłam ci na łeb jeszcze swoje problemy - podeszła i się przytuliła przyjaźnię do niego.

Wasp

- Nie szkodzi - powiedział i uśmiechnął się lekko, swym zwyczajem obejmując Niki swoim długim, puszystym ogonem. - Zajęcie się cudzymi problemami to jedyny sposób na chwilowe zapomnienie o swoich.

Niki

Uśmiechnęła się delikatnie po chwili przeanalizowała jego słowa i wychwyciła coś co ją zainteresowało. - Mogę wiedzieć kim jest ta szczęściara? - uśmiechnęła sie ciekawsko.

Wasp

Zaśmiał się i odrzekł. - Oczywiście, że możesz. Ale nie sądzę byś ją znała. A nawet jeśli, to zapewne jej nie lubisz. Należy do Watahy Wody.