Zakątek myśli.

Sune

- Tak, ciekawa historia - stwierdziłam. Powoli wstałam i powiedziałam - muszę iść - po czym zniknęłam pomiędzy drzewami.

Ozon

Zerknął za nią zdołał jedynie szepnąć
- Do zobaczenia.. - po czym położył łeb na łapach i zatopił się w swoich niewesołych myślach. Nie myślał jednak o swojej rodzinie i historii.
Po chwili wybiegł z tego miejsca

Volire

Przyszłam tu, nadzwyczajnie spokojnym krokiem. Położyłam się pod dębem, kładąc łeb na łapach. Przyglądałam się strumykowi. Ależ nudy. Ciekawe co porabia moje rodzeństwo. Na moim karku wciąż siedziała moja Shanti. Widząc dąb aż pisnęła z radości i wbiegła na niego, zbierając żołędzie. Spojrzałam na nią, zaraz wracając wzrokiem do szumiącego lekko strumyku.

//nie znam się na przyrodzie, jakby co xd//

Abaddon

//Po "ciekawe" winien być przecinek. Pod "widząc dąb" również, bo to imiesłów. Dwóch imiesłowów w jednym zdaniu raczej się nie stosuje.
Przepraszam. xD//

Nad strumykiem pojawił się duży wilk o gęstej, długiej sierści. Przeskoczył niewielki wodny strumyczek i usiadł, przyglądając się otoczeniu. Zawędrował tu po raz pierwszy w życiu. - "Jedno z niewielu miejsc w krainie, którego nie dotknęła jeszcze jesień" - pomyślał i uśmiechnął się lekko.

Volire

//Masz zamiar być polonistą/polonistką? xd//

Uniosłam łeb, spoglądając na obcego mi wilka. Uśmiechnęłam się nikle. Po chwili, na moją głowę spadło chyba z pięćdziesiąt żołędzi. Otrzepałam się z nich i spojrzałam w górę. No tak, wiewióra ma niezłą zabawę.

Abaddon

//Jasnowidz! xD//

Dopiero gdy do jego uszu dotarł odgłos spadających żołędzi, Abaddon przeniósł wzrok na rosłe drzewo rosnące w centrum polany. Spojrzał na nieznajomą wilczycę, po czym jego wzrok powędrował do góry i spoczął na płomiennorudej wiewiórce.

Volire

Skoro już mnie Sha wyrwała ze spokojnego leżakowania, to czas znów się z kimś zapoznać. Podeszłam do brązowego wilka.
- Witaj - przywitałam się melodyjnym głosem.

Abaddon

- Witaj - odrzekł swym zwyczajnym, chłodnym tonem głosu. Przedstawił się krótko. - Abaddon - po tych słowach, gdy wilczyca podeszła bliżej, zaciągnął się jej zapachem. No tak... znów Wataha Nocy. Po co w ogóle jeszcze sprawdzał skąd są nowo poznane wilki?

Volire

- Volire - zrobiłam to równie krótko, jak rozmówca.
Machnęłam ogonem, wbijając wzrok w strumyk. Do strumyka, momentalnie wpadła szalejąca za orzechami wiewiórka, chlapiąc na boki. Cała mokra wybiegła ze strumyka, optelepała się i z wyglądem jak mokra kura wleciała spowrotem na drzewo.

Abaddon

- Miło mi cię poznać - rzekł. Wodził wzrokiem za szalejącą wiewiórką. Swym zwyczajem, owinął puszysty ogon wokół łap. Nie miał zamiaru rozpoczynać rozmowy. Nigdy nie był w tym mistrzem.

Volire

Zastrzygłam uchem, siedząc w chwilowej ciszy. Zerkałam raz po raz na wilka.
- Urodziłeś się tu, w tej krainie? - zapytałam, ot tak z ciekawości.
Wiem, że dużo wilków przybyło tu po katastrofie w rodzinie.

Abaddon

- Tak - odrzekł. W jego umyśle pojawiło się kilka wspomnień z wczesnego dzieciństwo. Wilk, jakby chcąc pozbyć się tych obrazów, zamknął na chwilę oczy i pokręcił łbem. Po chwili westchnął głęboko i spytał, spoglądając na wilczycę. - A Ty?

Volire

Kiwnęłam głową. Na samą myśl o dzieciństwie, przypomniała mi się tragiczna śmierć ojca. Odwróciłam wzrok, myślami błądząc po wspomnieniach.

Abaddon

Popatrzył na wilczycę. Wyglądała na niezbyt rozmowną... Abaddon odniósł wrażenie, że również ona nie ma zbyt wielu przyjemnych wspomnień związanych z dzieciństwem. Westchnął ciężko i przeniósł wzrok na zachmurzone niebo. Zastanawiało go dlaczego wszystkim wilkom urodzonym w tej krainie tak ciężko zaznać choć odrobinę szczęścia. Czy to jakaś klątwa?

Volire

Westchnęłam i powróciłam do rzeczywistości. Spojrzałam za moją wiewiórą, nieznacznie wykonując machnięcia ogonem. Wtopiłam wzrok w strumyk, a następnie na jesienne niebo.
- Co ja bym dała, żeby była wiosna - westchnęłam.

Abaddon

Głos wilczycy przerwał dziesiątki ponurych myśli galopujących po jego umyśle. Oderwał wzrok od chmur, gwałtownie przenosząc go na wilczycę. - Słucham? - spytał nieco nieprzytomnie, lecz szybko dodał. - Ach, tak, tak... wiosna - uśmiechnął się lekko. - Kto by jej teraz nie chciał? Ciepło, przyroda rodząca się do życia...

Volire

Uśmiechnęłam się nikle, przygniatając niechcący łapą lądujące liście. Suche, martwe liście łamały się, chrupały pod nawet lekkim uderzeniu. Wiewiórka jednym susem wylądowała na moim karku, zsuwając się z niego na ziemię. W pyszczku przeżuwała ostatnie tuziny orzechów, z pełnym brzuchem leżąc niedaleko. Zaśmiałam się cicho.

Gość

weszła do zakątka i położyła się pod dębem.- cicho jak w grobowcu,można chociaż pomyśleć w ciszy.

Tasha

Tasha także położyła sie pod dębem. Spojżała na czarna wilczylę, rzcając nieśmiały uśmieszek.
-Tasha jstem...-mruknęła także nieśmiało i czekała na rakcje wilczycy.

Idalia

Na polanę przybyła chuda wilczyca o gęstej, czarnej jak heban sierści. Szła charakterystycznym dla niej ostrożnym i powolnym krokiem. Zatrzymała się i usiadła, wsłuchując w panującą w tym miejscu grobową ciszę. Uwielbiała takie spokojne miejsca.