Zakątek myśli.

Flame

- Tak, bóbr. - wymruczał i również odwrócił wzrok napotkawszy spojrzenie Yumi.

Yumi

-No to w takim razie była to dobra odpowiedź, ale nie ja pierwsza ją podałam. Tylko Omega. - Oznajmiła miło się uśmiechając. Położyła się na miękkiej trawie i położyła głowę na łapach.

Sasori

-O taaak... - mruknał zmieniając minę na cwaniacką. Wygodnie usadowił się na niej mokrym podłożu i ziewnął przeciągle. Zawinął ogonem po glebie i zmierzył obecnego tu samca. Póxniej odwrócił wzrok na odchodzącą Omegę.

Yumi

Spojrzała po obu wilkach. Po czym zaczęła się bawić źdźbłem trawy... Zastanawiając się co można by było robić. Lub o czym pomyśleć.

Sasori

Oblizał kły znacząco patrząc na wilczyce.
-Co robicie w tak wyjątkowo nudny dzień, ha? - odezwał się ponuro kierując wzrok na sylwetkę Yumi.. Powoli zaczał poruszać końcówką ogona.

Lydia

Rozejrzała się. Jej wzrok padał na kolejne wilki. Któż wie o czym myślała, może je oceniała, może zastanawiała się, do którego podejść. Przysłuchiwała się grze. Jednak głosy umilkły. Wilczyca zastanawiała się, czy to już koniec, czy być może tylko krótka przerwa w zabawie.

Sasori

Leniwie mlasnął językiem i wzrok jego zmienił punkt obserwacji na inna wilczycę. Przeciągnał się po chwili i wstał.
-Co jak co.. ale pora by coś zjeść.. - puścił do niej oczko i odwrócił się. Powolnymi krokami kierował się w stronę lasu machając majestatycznie ogonem na boki, sylwetkę miał zgarbioną, a jego gruba sierść nastroszyła się pod wpływem wiatru.

Lydia

Popatrzyła na wilka, który z wolna się oddalał i przekrzywiła lekko łeb.
- Tylko się nie przejedz - mruknęła cicho z uśmiechem.
Niechętnie przyznawała się do tego typu myśli, lecz trzeba było przyznać, iż był niczego sobie. Jej pysk wykrzywił się w lekko łobuzerskim uśmiechu. Miała nadzieję, że będzie miała okazję kiedyś z nim porozmawiać. Tymczasem jej uwagę przykuł szelest z prawej. Obcy wilk praktycznie automatycznie wyleciał jej z głowy. Odwróciła się w kierunku, z którego ów dźwięk dobiegał.

Sasori

Miał nadzieje, że ten dzień nie skończy się na samotnym polowaniu.
-Może mnie przypilnujesz.. - odparł arogancko z cwaniackim usmieszkiem na pysku.. Znikał w cieniu drzew rozmyślając czy ktoś kolwiek mógłby go jeszcze dziś zadziwić swoją śmiałością..

Yumi

Zanim zdążyła odpowiedzieć Sasori wstał.
Ona też się podniosła i spojrzała na lekko świecące słońce.
Patrzała i się zamyśliła. Nagle zauważyła, że razi ją w oczy.
Odwróciła się do niego (słońca) tyłem, tak że mogła zobaczyć swó cień.
Nagle z przerażenia upadła do tyłu na plecy... Podniosła się, by jeszcze raz zobaczyć cień. Widziała... to nie była dokładnie ona. Ten cień był bardziej... No nie wiedziała jak to nazwać. Wiedziała, że był "straszniejszy" Jej krótkie pazurki w cieniu były pazurami. A kiełki, kłami. Poszła w cień drzewa, tak żeby jej "nowy" cień nie był widoczny... I tam położyła się.

Lydia

Okazało się, iż za tajemniczym szelestem stał jedynie mały ptaszek, który przez przypadek usiadł na podłamanej gałązce. Lydia niecierpliwie machnęła głową. Słysząc słowa, przewróciła oczami i ponownie spojrzała za wilkiem. Niestety ten już znikał pośród drzew.
- Nie będę ci niańczyć! - zawołała. Chciała by zabrzmiało to, jakby mówiła z wyższością, lecz efekt ten chyba nie do końca się powiódł. Czuła, że za chwilę parsknie śmiechem. Włożyła pysk w śnieg, by je stłumić.
Po pewnym czasie stwierdziła, iż nie ma tu nic do roboty i opuściła to miejsce.

Yumi

Usłyszała jakieś ćwierkanie w koronie drzewa, pod którym się znajdowała.
Starała się bezszelestnie wspiąć na drzewo. I upolować sobie ptaka. Albo chociaż go złapać. Szykowała się do skoku, gdy nagle ptak odleciał. A Yumi zamiast złapać go spadła z drzewa. - Ałłł... - Jęknęła. "Głupie ptaszystko" Pomyślała... I znowu się położyła, kładąc głowę na łapach.
Spojrzała na niedawno przybyłą wilczycę...

Hari

Młody, szaro-czarny wilczek wbiegł na polanę w szaleńczym tempie. Zatrzymał się dopiero przy dębie, rozglądając ciekawie po otoczeniu. Zastrzygł uszami, ciągle lekko dysząc. Przysiadł pod drzewem, aby odetchnąć po długim biegu.

Yumi

Nagle usłyszała jak ktoś wbiegł.
Spojrzała w stronę czyichś kroków.
Zauważyła szczeniaczka, którego już kiedyś widziała i obserwowała jego naukę, jak jej się wydawało słuchania. Widziała go razem z Hekate nad Diamentowym Wodospadem. Dobrze to pamiętała. :) Jak miło było patrzeć jak mały słucha uważnie słów swojej nauczycielki.

Flame

Wstał i ociężałym krokiem zbliżył się ku Yumi.
- Znasz tego podrostka? - zapytał z lekkim uśmiechem i położył się obok wilczycy niezauważlnie muskając jej sierść na grzbiecie ogonem.
Na jego pysku wciąż błąkał się mały uśmieszek.

Yumi

-Hihi. - Zaśmiała się ze słowa jak nazwał szczeniaka Brian. - Nie do końca może znam. Ale kiedyś już go widziałam. Spojrzała na leżącego obok Brian'a i uśmiechnęła się zawstydzona. Przez jej grzbiet przeszły w miarę miłe dreszcze czując jak ogon wilka od czasu do czasu gładzi jej sierść.

Hari

Spojrzał z ukosa na dwa wilki, mrużąc błękitne ślepka. Owinął ogonem łapy, biorąc głęboki wdech dla uspokojenia oddechu. Rozejrzał się jeszcze raz dookoła, podziwiając wspaniały jego zdaniem widok.

Flame

- Od kiedy tu jesteś? - zapytał widząc że delikatny dotyk jego ogona wprowadził jąw stan... zawstydzenia. Uśmiechnął sie tym razem szerzej i ponownie wykonał spokojny i opanowany manewr ogonem dotykając jej grzbietu niby to "przypadkiem".
Wyciągnął przed siebie łapy. - A może na dodatek opowiesz mi coś o sobie, hmm? - zapytał po chwili.

Yumi

-Ja? - Zapytała lekko onieśmielona. - Od niedawna... Nie wiem dokładnie od kiedy :) - Powiedziała nadal się uśmiechając. - Cóż by tu o sobie opowiedzieć? Nie mam zbyt ciekawej historii. Tylko to, że jakiś czas temu uciekłam z domu przez rodziców, którzy mięli zbyt wielki ambicje mnie dotyczące. I jakiś czas wędrowałam, oraz tu przybyłam. To tak dużym skrótem - Oznajmiła. - A ty mógłbyś coś o sobie opowiedzieć? - Zapytała pewna siebie.

Flame

- Jestem tutaj prawie całe swoje życie, kiedyś znano mnie pod imieniem Flame, a co za tym szło, postrzegano mnie jako największego podrywacza w tej krainie. - uśmiechnął się lekko błądząc wzrokiem po trawie.
- Nie ma w mojej historii nic, czym możnaby się chwalić. - wymruczał jej do ucha.