Zielony Przylądek

Viktoria

- Propozycji? Hmm, nie przypominam sobie żebym dawała Tobie propozycje zostania Alfą Naszej kochanej Wody... - uśmiechnęła się zawadiacko. Mały wilczek ma niezłą wyobraźnie, nyah.

Alphonse

Chyba posty mają być nieco dłuższe.

Alphonse strapił się, jednak trwało to tylko chwilę.
- Oczywiście, że nie! - powiedział szybko tonem, jakby tłumaczył coś małemu dziecku. - Nie chciano, aby wilki z wody się czegoś dowiedziały przed moją decyzją, więc wiedziało o tym tylko małe grono baardzo waażnych osób - skończył i odetchnął z ulgą, stwierdzając, że idealnie wyszedł z tej sytuacji.

Viktoria

16 wyrazów. ^^" Sorry, jak piszę z telefonu to zawsze jakoś krótsze mi zdania wychodzą... Mimo to, zrobię mały edit.

Magiczka zarechotała.
- "Baardzo waażnych osób"? Sprostujesz mi, jakie stanowisko zajmowały te osóbki? - zapytała wilczka. Nie była wredna, ale skoro Alphonse wpadł to czemu miałaby go troszkę nie podręczyć? Nie było to nic złego.

Alphonse

Hm, może, po prostu nie widziałem tu postów, które mają półtorej linijki. x3 A przez jakiś czas siedziałem na forach, gdzie posty piszą na kilometr, więc to może kwestia przyzwyczajenia. ^^'

Alphonse zamyślił się.
- No wiesz... Wyższa... Rada... Do Spraw Super Niezwyczajnych, pewnie i tak nie kojarzysz - powiedział głosem kończącym wszelką dyskusję i spojrzał na starszą waderę. - Skąd masz skrzydła? - zapytał. Jeżeli kupiła je w jakimś sklepie, to on będzie tam w ciągu najbliższych kilku minut. Pokazać się z takimi cudeńkami... To by był dopiero szacunek wśród innych wilków!

Viktoria

Tsa, sorry, ja ogólnie też piszę dłuższe, ale miałam sporą przerwę. o-o"

- "Wyższa Rada do Spraw Super Nadzwyczajnych"? Również pierwsze słyszę - wyszczerzyła ząbki. - Skrzydła dostałam na jednej z obrad Watahy... Nie było łatwo, ale się udało - uśmiechnęła się do siebie. Taa, dobrze pamięta tamten dzień i wcale nie jest z niego zadowolona. W duchu jest na siebie zła, że miała taki charakter... Nieźle wówczas nabroiła...

Alphonse

- W jaki sposób? - młody wywalił niebieskie oczy na wierzch i niczym kot poruszył uszami. - Przyczepili ci je? Czy same wyrosły? Bolało? - postanowił zawalić Viktorię pytaniami, skoro miał ku temu okazję, inaczej mógłby być niedoinformowany, a czegoś nie wiedzieć to hańba na jego honorze!

Viktoria

- Same wyrosły... To nie bolało, zwykłe łaskotanie. Hmm, no, dziwne uczucie, nie do opisania - zamyśliła się. - A właśnie, nie przedstawiłam się. Jestem Viktoria - Magiczka i Alfa Watahy Wody - uśmiechnęła się do wilczka. Była ciekawe jego reakcji.

Alphonse

No, to teraz na pewno będzie dążył do zdobycia takich skrzydełek, musi tylko dobrze poszukać...
Kiedy Viktoria się przedstawiła, Alphonse nadstawił uszu i zmierzył ją zainteresowanym spojrzeniem. Magiczka? Czy mogło się okazać, że znalazł w końcu upragnionego nauczyciela? Nic pochopnie, choć oczywiście jego każdy chciałby uczyć. W końcu miał potencjał!
- Miło mi cię poznać, Viktoria-sama - rzekł spokojnie, już nie tak wyniośle. Skoro jest zarówno magiczną, jak i Alfą, lepiej, żeby nie zachowywał się zbyt arogancko, umiał zadbać o swoją przyszłość.

Viktoria

- Mi Ciebie również - zaśmiała się serdecznie. Cóż za zmiana w tonie głosu młode wilczka. Jeszcze przed chwilą był arogancki i wyniosły, a teraz taki miłych... Viktoria zaśmiała się w duchu.

Alphonse

Alphonse przez cały ten czas zastanawiał się, jak tu delikatnie dać do zrozumienia, że szuka nauczyciela, ale w taki sposób, by nie zabrzmiało to zbyt bezpośrednio, a jednak trafiło jednoznacznie do wilczycy...
- Nauczysz mnie czegoś, Viktoria-sama? - zapytał w końcu, zupełnie niedelikatnie, bezpośrednio i jednoznacznie. Może nie był najlepszy w sugestiach, jednak był tylko szczeniakiem.

Viktoria

- Magii? Powiedz mi, czego chcesz o niej wiedzieć - rzekła spokojnie i podniosła się. Zatrzepotała skrzydłami by zrzucić trawę, która się do niej lekko przykleiła. Kolejny wilk, który chce zostać Magiem! To wspaniałe!

Alphonse

Co on może chcieć wiedzieć na temat magii? Co za głupie pytanie. Wszystkiego!
- Jak się ją robi - odpowiedział, wciąż wpatrując się niebieskimi oczami w postać Viktorii. - I ogólnie... o magii - uzupełnił, żeby nie brzmiało to zbyt ogólnie. W rzeczywistości jednak powiedział to najbardziej ogólnie jak tylko się dało.

Viktoria

- Magii się nie robi, Ona jest wśród nas. Cały czas nas otacza. Jest we wszystkie. We mnie i w Tobie również. Niektóre wilki mają więcej Magii w sobie, a że potrafią and nią zapanować zostają Magami. Magia to bardzo rozległy temat. Nawet najwięksi mędrcy nie wiedzą o niej wszystkiego... - opowiedziała.

Alphonse

- Skoro jest taki rozległy, to nie ma na co czekać - zmartwił się wilczek. Usiadł wygodnie na przeciwko Viktorii i ponownie wlepił w nią swe oczęta. - Możesz zaczynać, Viktoria-sensei - powiedział, po czym znieruchomiał w oczekiwaniu na swoją pierwszą lekcję. Nie miał czasu do stracenia, co z tego, że dopiero co poznał wilczycę, skoro musiał jak najszybciej opanować sztuki magiczne?

Viktoria

Zamrugała oczyma. Wilczek wyraźnie wie czego chce.
- No dobrze. Zacznijmy od mocy Maga. W każdym z Nas jest rdzeń Mocy. Nie jesteśmy wszechmocni, więc wraz z ilością użytych zaklęć rdzeń się osłabia. Nasz organizm również. Dlatego młodzi Magowie muszą uważać, bo zaklęcie wymagające większego skupienia i mocy może ich nawet zabić. Po zdanym teście otrzymujemy szlachetny kamień, w którym jest sporo energii - mój to błękitny szafir - sięgnęła łapą do magicznej torby i wyjęła kamień. - Moc, która w nim jest wystarcza na pięć silnych zaklęć lub trzynaście słabszych - powiedziała spokojnie i schowała kamień. - Wraz z ilością poprawnie użytych zaklęć, zgromadzoną wiedzą oraz długością bycia Magiem - że tak powiem - awansujemy na wyższy poziom. Ja aktualnie jestem Nadmistrzem... albo raczej - Nadmistrzynią - uśmiechnęła się lekko.

Alphonse

Dla niego, Viktoria mogłaby równie dobrze mówić po chińsku, ponieważ niespecjalnie łapał te "zawiłości językowe", które co rusz słyszał w wypowiedzi wadery. Jednak z udawanym zrozumieniem pokiwał głową.
- A jak robi się zaklęcia? - spytał. Niech przejdą do rzeczy, w końcu będzie mógł sobie wyczarować skrzydła!

Viktoria

- Zaklęcia... to nasza Magia, którą wykorzystujemy do zaklęć. Musisz się nauczyć formułek, albo po prostu wymyślić samemu jakieś zaklęcie. to nic trudnego - uśmiechnęła się lekko. - Zaklęcia, ich treść, przychodzi czasem tak nagle. Ni z tego ni z owego wiesz, co masz powiedzieć - dodała.

Alphonse

Co jeszcze powinien wiedzieć? Niech no się zastanowi...
- A czym różni się mag od szamana? - zapytał z ciekawością. Najlepiej byłoby zostać i tym, i tym na raz, żeby móc robić to wszystko, co umieją jedynie magowie albo szamani. I do tego jeszcze skrzydła... No, i to będzie szczyt szczenięcych marzeń.

Enjeru

Enjeru zarechotała.
-Pewnie, że nie!- rzekła i zerknęła w stronę innych wilków.
-Może się stąd wyniesiemy, Akrobato? Widzę, że ktoś inny tu też przybył.- spytała, mrużąc lekko oczy. Zastrzygła uchem i rozejrzała się. Nikogo nie było. Cukru nie było, to najważniejsze. Wadera mruknęła coś pod nosem, uśmiechając się i chichocząc.

Alastair

Skinął w milczeniu łebkiem. Fakt, znał już tą sytuację - to samo było nad morzem, gdy w najlepsze bawił się w nowo poznaną koleżanką, a tu nagłe łuu-buuu-duuu-buuu-duuum! Zrobiło się całkiem niezłe zgromadzenie. Dorośli zawsze wszystko popsują. Ale... tam było też szczenię! Dziwne, bo dziwne, ale mniej więcej w jego wieku. Posłał mu przelotne spojrzenie, połączone z ciepłym uśmiechem, zastrzygł uszkiem, po czym powrócił wejrzeniem na Enjeru, na niej właśnie skupiwszy całą energię i uwagę.
- Jasne! Dokąd proponujesz? - spytał, radośnie merdając ogonem. Przysiadł na moment na podłożu, rozkosznie przekrzywiwszy łebek obserwował w sposób nieco wyczekujący facjatkę tamtej, wyraźnie czekając na odpowiedź. Jego ogon, rzecz jasna i nikomu niedziwna, poruszał się entuzjastycznie na boki, tnąc powietrze niczym psychopata przechodniów tasakiem.