Bliźniacza Przełęcz

Volire

Bez zająknięcia weszłam na górę. Stanęłam na niej z poważną miną, wzrok zatapiając w matce.
- Nie możesz nas zostawić - zaczęłam z powagą - Bo teraz zostałaś nam tylko Ty.

Shade

- Naprawdę chcecie mi pomóc? - spojrzała na nich. Owinął łapy ogonem i wbiła smutny wzrok w ziemię. - Przepraszam. Egoistycznie myślałam tylko o sobie... - powiedziała zła sama na siebie. - Wybaczycie?

Donn

- Żartujesz...? W życiu...- zaśmiał się i przygarnął Volire i matkę do siebie. - Koniec tej szopki - dodał i spojrzał na obcego mu wilka - Wybacz. Donn - przedstawił się krótko.

Hera

Nagle można było usłyszeć sapanie. Po chwili mona było zobaczyć sylwetkę wilka. Wilczątko podeszło do Shade i wtuliło się w jej futerko - Mamusiu...

Volire

Podeszłam do mamy i przytuliłam ją.
- Ja chcę, chcę być twoją nadzieją - mruknęłam wtulając się w ciepłe futro matki.
Zerknęłam na Donna, z małym uśmiechem.

Shade

- Boże jak dobrze, że ja Was mam. - wyszeptała tuląc małe do siebie. Spojrzała po nich wszystkich i blady uśmiech pojawił się na jej pyszczku.

Wasp

Skinął łbem do Donna. - Wasp - przedstawił się krótko, po czym z powrotem spojrzał na Shade. Uśmiechnął się delikatnie. - Widzisz? Wcale nie jesteś sama. Twoje dzieci cię kochają. A ja myślę, że w tej chwili już nie jestem potrzebny. Jakby coś, wiesz gdzie mnie szukać - powiedział i wycofał się, po czym ruszył ku jeziorom.

Hera

- Nie wiem co chciałaś zrobić, ale ta decyzja na pewno była zła. Widzisz? Nie potrafisz być złą matką! Po prostu Ci to nie wychodzi... - uśmiechnęła się

Volire

Spojrzałam za nieznajomym mi wilkiem, potem zwróciłam wzrok na Herę. Brakuje tylko Dasty, oraz D.J i Tony'ego...Westchnęłam, a po pyszczku poturlały się łzy. Takie....szczęścia.

Shade

- Pa Wasp. - powiedziała do odchodzącego wilka. - Dla mnie jesteście najważniejsi. - spojrzała na nich. - Nie chciałam, żebyście odbierały to wszystko tak, że Was nie kocham... - powiedziała głównie do Hery i Volire. - Po prostu trudno jest wychowywać młode w pojedynkę. Ja nie miałam wsparcia w nikim.

Hera

Nagle tak samo jak Hera pojawił się Igi i można powiedzieć, że wturlał się na górę. Stanął przed Herą i zrobił złą minę.
- Ale masz wsparcie! Masz je w nas! - powiedziała spokojnie unikając wzroku ptaka.

Cole

Przybiegł tutaj - Shade!Kocham cię siostrzyczko nie smutaj się! - krzyczał zbiegając z góry gdy nagle pośliznął się na śniegu i zaczął toczy aż coraz bardziej przyklejał się do niego śnieg. W końcu coś na kształt bałwana stanęło przed Shade i jej dziećmi. Z tej kuli śniegu wystawał tylko szary nos i cztery łapy.

Shade

- Boże Cole... - zaśmiała się. No tak mogła się spodzewać, że jej brat odstawi coś takiego. Zaczęła rozgarniać łapą zbity śnieg, w końcu dokopała się do ciała wilka. - Co Ty robisz? - spojrzała na resztę. - Wracajmy do domu. - powiedziała. - Cole ty też chodź. - uśmiechnęła się i zaczęła isć w stronę swojego legowiska.

Volire

Z uśmiechem lustrowałam wzrokiem wilczego bałwanka. Gdy mama ruszyła w stronę legowiska, ja również ruszyłam za nią. Jak dobrze, że wszystko jest ok.

Arya.

Biegła spokojnie z siostrą uważając, by mała nie spadła. Po niekrótkiej podróży, obie wyłoniły się zza drzew. Zestawiła Petrę na ziemię - Podoba Ci się? - zapytała rozglądając się dokoła.

Petra

-Myślałam, że będzie jakoś... bardziej efektownie. Ale może być - odpowiedziała znudzonym głosem. Góry wyglądały w jej wyobraźni zupełnie inaczej. Była zadowolona, że przynajmniej nie musiała wchodzić na sam szczyt.

Arya.

Spojrzała na siostrę ze zdziwieniem w oczach - Nie podoba Ci się? - zapytała zaskoczona jej odpowiedzią. Czegóż innego ta mała istota mogła się spodziewać?
- Jest wysoko, są piękne krajobrazy - dodała przywracając na swój pysk maskę spokoju.

Petra

-Krajobrazy... Ja jakoś tego nie czuję. Myślałam, że wszędzie będą te niezwykłe barwy, inne powietrze... A tu nic, nic zaskakującego, nic nawet nie pokrywa się z wyobrażeniami.

Arya.

- Chodź - rzekła krótko, po czym złapała siostrę za łapę. Oprowadziła po różnych miejscach, pokazała ciekawe widoki. Później wbiegła wysoko zostawiając Petrę na dole - Muszę Cię czegoś nauczyć... Postaraj się do mnie przyjść - dodała spoglądając na małą.

Petra

Zmierzyła wzrokiem siostrę i pobiegła najszybciej jak mogła w jej kierunku. Zdecydowanie nie była w dobrej formie. W połowie drogi ledwie mogła oddychać, jednak starała się nie zwalniać tempa. Dobiegła wykończona, jednak bardzo z siebie zadowolona.