Bliźniacza Przełęcz

Arya.

- Dobrze - rzekła spokojnie patrząc na siostrę. Chciała, by Petra była silną i potrafiącą poradzić sobie w trudnych sytuacjach wilczycą, gdyż to przydawało się w życiu najbardziej. Nie dodała słowa więcej, nikle uśmiechnęła się do Petry.

Petra

- Co dalej? Wracamy do domu? - zapytała przekrzywiając łeb. Od ostatniej zjedzonej łasicy minęło niewiele czasu, jednak żołądek wilczycy domagał się czegoś więcej. Poza tym była wykończona zwiedzaniem okolicy. Marzyła, żeby znaleźć jakiś przytulny kącik i zasnąć na kilka dobrych godzin.

Arya.

- Wskakuj - rzekła krótko i pomogła siostrze wejść na swój grzbiet. - Mam dla Ciebie małą niespodziankę - dodała cicho, po czym pognała w stronę legowiska.

Petra

Pobiegła za siostrą do legowiska, ledwie mogąc utrzymać tempo.

Shade

Wysoko w Górach pojawiła się wilczyca. Biegła wciąż przed siebie, tropiła Smitha, swojego partnera. Co prawda nie wyczuwała tutaj jego zapachu, ale ... coś ją tutaj przyciągnęło. Usiadła na moment i zawyła głośno.

Nela

Spojżała na wyjącą wilczycę - coś ją trapi - pomyślała - i chyba kogos szuka. Przysiadła nieopodal i przygądała jej się uważnie.

Tornado

Znalazł się na górze. Wyczuwał tu zapach Shade ale starał się o niej nie myśleć. Miał tylko nadzieję że uda jej się pogodzić ze Smithem. Nagle zauważył kozicę z koźlątkiem wspinającą się na góre. Szbko doskoczył do niej i rozszarpał jej gardło. Gdy ją pożarł zajął się młodym. Stało przestraszone pod skałą i przyglądało się bestii. - teraz teoja kolej - powiedział i jednym ruchem złamał maluchowi kark. Postanowił być bardziej obojętny na wszystko niż do tej pory. Porzarł koźlę i rszył na poszukiwanie nowych ofiar. Nie wiedział dlaczego ale tego dnia był bardzo głdny i nic nie mogło zaspokoić jego przegnienia krwi.

Diamond

Na teren wkroczyła smukła wilczyca o niekonwencjonalnym wyglądzie. Stawiając lekkie kroki powoli szła po puszystym śniegu, który pokrywał Bliźniaczą Przełęcz. Dawno tutaj nie była. Nie spostrzegła żadnego wilka na horyzoncie. Nauczycielka z pewnością będzie miała teraz sporo pracy. Długo jej nie było. Postawiła bacznie uszy, wiatr rozwiał jej futro a Ona sama zaczęła szukać ziół po przełęczy, która teraz była porośnięta tymi niezwykle odpornymi na mróz białymi kwiatami.

Kanna

Kanna pojawiła się na tle Bliźniaczej Przełęczy. Sunąc łapami lekko po ziemi jak duch, lustrowała czerwonymi ślepiami to miejsce. Za nią leciał wierny towarzysz - kruk o imieniu Tariss. Czarna wilczyca zastanawiała się poważnie, czy jest tu jeszcze ktoś, kogo zna. Była naprawdę tu mało, zanim odeszła na jakiś czas. Teraz pewnie tu pozostanie. Zwolniła ruch do truchtu, stając i usiadła. Rozejrzała się dookoła. Westchnęła głęboko i zastrzygła uchem. Tariss zatoczyła koło nad wilczycą, po czym usiadła na jej barku. Kanna spojrzała na jej skrzydła, a na jej pysku pojawił się blady uśmiech. Jak dobrze nie być, hm, innym?

Beherit

Duży wilk o rudawej sierści i nieco rozczochranej złotej grzywie wolnym, acz energicznym chodem kroczył przez rozległą, lecz płytką przełęcz. Przystanąwszy, rozejrzał się uważnie. To miejsce nie zmieniło się w ogóle odkąd ostatnio tu był. Kilkoma dużymi susami wdrapał się na szczyt jednego z grzbietów górskich.

Lydia

- Bliźniacza Przełęcz, Bliźniacza Przełęcz, a skąd ja mam wiedzieć gdzie to jest? - mruczała cicho do siebie wilczyca. Szła wolno, rozglądając się na wszystkie strony. Było widać, iż była trochę zagubiona, lecz ciekawość wprost wydzierała z jej oczu. Zauważyła, iż nie jej w tym miejscu sama. Już miała się zapytać, czy aby znajduje się we właściwym miejscu, lecz machnęła na to łapą.
- A co mi tam, nawet jeśli to nie tu. Takie widoki wynagrodzą każdą pomyłkę - mruknęła do siebie.

Kanna

Wilczyca odwróciła łeb gwałtownie w kierunku Beherit'a. Zwinnym krokiem podążała jego śladem. Kiedy w końcu znalazła się obok, stanęła przed nim. Lustrowała wilka wzrokiem.
- Beherit, jejku - wydało się jedynie z jej pyska - Nic się nie zmieniłeś.
Dobrze pamiętała praktycznie jedynego wilka, którego znała. Tariss poderwała się do lotu i krakając, oddaliła się na krótką chwilę.

Beherit

Usłyszawszy czyjś głos, zastrzygł uchem i z ciekawością wymalowaną w turkusowych ślepiach spojrzał na przybyłą. Nie lubił w taki wścibski sposób wpatrywać się w nieznajomych, toteż po chwili przeniósł spojrzenie z Lydii na zachmurzone niebo. - Mówienie do siebie to nie jest dobry znak - rzekł.
Jednak po chwili znajomy głos zmusił go do oderwania wzroku od nieboskłonu. Przekrzywił lekko łeb, jak zwykle, gdy się nad czymś głęboko zastanawiał. -My się zna... - zaczął pytanie, lecz przerwał, gdy do jego nosa dotarł zapach ciemnej wilczycy. - Kanna?

Lydia

Jej wzrok powędrował ku wilkowi o rudawej sierści. Przez chwilę namyślała się, czy owo stwierdzenie było skierowane do niej, czy może do nieboskłonu. Jednakże odrzuciła tę drugą opcję, gdyż stwierdziła, że jest ona mało prawdopodobna. Uśmiechnęła się leciutko, prawie niewidocznie pod nosem. Wzrok powędrował dalej, lecz myśli krążyły cały czas wokół tego samego. Rzekła zatem:
- Być może jest to zły znak, aczkolwiek jak słyszę swe myśli, to lepiej mi się je interpretuje i ocenia.
Postawiła kilka kroków naprzód, aż doszła do dość płaskiego kamienia, na którym usiadła.

Kanna

Na pysku Kanny wymalował się delikatny uśmiech.
- We własnej osobie - odpowiedziała.
Końcówka jej ogona leciutko się poruszała. Zastrzygła uchem, wbiając wzrok w glebę.
- Miło jest spotkać kogoś, kogo się zna, po takim czasie - westchnęła głęboko.

Beherit

- Ciebie też długo nie było? Cóż... ja myślałem, że już nikt mnie nie pamięta - powiedział, przyglądając się wilczycy. Zmieniła się nie do poznania i czy mu się zdawało czy zaokrągliła się tu i ówdzie? xd

Kanna

//Osz Ty xd

- Jak mogłabym zapomnieć jedynego znajomego, który jeszcze tu został? - zadała retoryczne pytanie.
Wstała i obeszła go dookoła, wyostrzając zamglone wspomnienia przeszłości. Po jakimś czasie Tariss wróciła. Widząc Beherit'a zakrakała i usiadła na barku wilczycy.

Beherit

- Jedynego? Czyli mam rozumieć, że dużo wilków stąd wybyło? - spytał, wodząc wzrokiem za wilczycą. Doskonale pamiętał ich spotkanie nad wodospadem, tak samo jak wszystkie inne wydarzenia, które miały miejsce w tej krainie: od wyznania mu miłości przez Darię, przez samobójczą próbę tejże wilczycy, po nieudolne próby poderwania go przez starą Wardress. Gdy teraz się tak nad tym zastanowił, to całe jego życie w tej krainie oscylowało wokół samic.

Kanna

- Cóż, tak. Zresztą, znałam trzy wilki na krzyż, więc jakie tam dużo... - kąciki jej ust lekko się uniosły.
Owinęła ogonem łapy, przenosząc wzrok na zachodzące właśnie, blade słońce. Poruszyła uszami. Czyżby zima powoli odchodziła? Słońce co dzień coraz bardziej daje we znaki.

Beherit

- A co się stało z twoimi skrzydłami? - zapytał. To interesowało go dużo bardziej niż zmiana koloru jej sierści, oczu i cała reszta zmian, które zaszły w wyglądzie Kanny.