Bliźniacza Przełęcz

Kaisa

Kaisa, przyjrzawszy się nieznajomemu, wróciła do swojego poprzedniego zadania - badania wzrokiem okolicy. Przełęcz była względnie niska, lecz widoki z niej prezentowały się wspaniale. Do wilka się nie odezwała - ona również nie miała w zwyczaju rozpoczynać rozmowy.
Cóż, najwyżej sobie pomilczą.

Iku

No to najwyżej pomilczą... W razie gdyby ta cisza była ... krępująca to odezwie się pierwszy. Jak na razie to może i lepiej? Może obydwoje przyszli, bo mięli w tym jakiś cel? Iku mógł teraz trochę pomyśleć, może wilczyca też zbytnio nie chciała, żeby ktokolwiek jej przeszkadzał... W takim razie to dobry moment, żeby się położyć. I tak też zrobił. Położył się ociężale na brzuchu wystawiając łapy do przodu. Pomiędzy nimi ułożył głowę...

Kaisa

Kaisa również się położyła - legła na brzuchu, podwijając pod siebie przednie łapy i otulając się długim ogonem. Nie była zbyt odporna na zimno, mimo kilku miesięcy spędzonych w mroźnej krainie. Jej melancholijne spojrzenie nieustannie wodziło po okolicy, sporą część krainy widziała teraz jak na dłoni. Gdyby zadała sobie trud wspięcia się na szczyt którejś z tych dwóch gór, widok miałaby jeszcze lepszy... ale po co? Przycupnęła pośrodku przełęczy i zupełnie nie chciało jej się ruszać.

Iku

Kątem oka spojrzał na białą waderę i przyglądał jej się. Dopiero, po którymś razie zwracał uwagę na czyiś wygląd. Zapamiętywał szczegóły i to czym wilki bądź wilczyce różniły się od reszty... Takimi 'elementami' był, np. skrzydła, rogi, ogony, etc. Była biała, w tej krainie nie widział jeszcze żadnej całkowicie białej wilczycy, no to pewnie to zapamięta. Jak na razie nie spuszczał z niej wzroku...

Kaisa

- Przyglądasz mi się - stwierdziła bez namysłu, wciąż nie zmieniając obiektu obserwacji. W takiej sytuacji intuicja i wyczulona ostrożność nigdy jej nie zawodziły, więc Kaisa nawet nie zerknęła na nieznajomego dla potwierdzenia swoich słów.

Iku

- Tak... Masz rację. - Odpowiedział lekko zachrypniętym głosu, bez żadnych emocji. - Czy może przeszkadza Ci to? - Spytał. Jednak nie tonem a'la wredny cham, który uważa, że wszystko mu się należy. Pomimo jego pokazywanej przed wszystkimi ponurości, był wilkiem pamiętającym o regułach dobrego zachowania. Dlatego pytanie to brzmiało kulturalnie...

Kaisa

Spojrzała na Iku swym pustym, wypranym z wszelkich emocji wzrokiem.
- Nie, skądże - odpowiedziała i znów odwróciła głowę ku przyjemnym widokom. Lasy i łąki przyprószone śniegiem prezentowały się nadzwyczaj urokliwie w słabym, późnowieczornym świetle. Nawet Kaisa potrafiła docenić piękno tego widoku.

Iku

- To dobrze... - Powiedział i na jego pysk wszedł delikatny uśmieszek. - Czy będę nachalny jeśli spytam Cię o imię? - Jeszcze jakiś czas temu w ogóle by się za pewne nie odezwał. Ale dzięki zapoznaniu się z Des otwierał się powolnie przed wilkami i otoczeniem. Zamachał delikatnie ogonem i strzepnął z ucha niewidoczny pyłek, który był ledwo wyczuwalny.

Kaisa

- Kaisa - przedstawiła się krótko, siląc się na ton, który nie zabrzmiałby nieuprzejmie. Położyła pysk na zmarzniętej ziemi, lecz zaraz tego pożałowała. Mróz u podłoża był nie do zniesienia dla tak delikatnej części ciała. Wilczyca szybko uniosła łeb.

Iku

Wilk szczerze mówiąc nie zwracał zbytniej uwagi na zimno... Pewnie na prawdę się nim przejmie dopiero gdy zasypią ich śniegi i nie będzie miał gdzie mieszkać, ale na razie jakoś nie przejmował się tym. - W takim razie miło mi Cię poznać Kaiso, wilczyco Nocy. - Powiedział uprzejmym tonem głosu, który jednak brzemienia nie zmienił, tak samo jak chrypa nie zniknęła. - Jestem Iku. - Przedstawił się dwoma słowami, z czego drugie było jego imieniem... No nie, i znowu to imię... Zawsze zastanawiał się kto dał wilkowi tak krótkie i dziwne (według niego) imię.

Kaisa

Znowu odwróciła łeb ku wilkowi, mrużąc nieco katowane przez podmuchy mroźnego wiatru oczy.
- Mnie również jest miło - odpowiedziała, przywołując na pysk całkiem naturalnie wyglądający uśmiech. W rzeczywistości ten wilk, jego imię oraz obecność tutaj były jej zupełnie obojętne, ale uprzejmości nigdy za wiele, prawda?

Iku

Znowu machnął ogonem, ale tylko po to by ten zatrzymał się i 'przykleił' do podłoża. Odwrócił głowę od wilczycy i ponownie patrzał się przed siebie w ... nawet nie wiem co. Co jakiś czas strzygł uchem i wyłapywał pojedyncze, może coś znaczące dźwięki. W którymś momencie jego uwagę przykuła cicha gra świerszcza niedaleko nich.

Uuu... Powolne zapotrzebowanie na wenę się włącza >.<

Kaisa

Była wdzięczna Iku, że nie zmusza jej do bezsensownej rozmowy, składającej się ze standardowego zestawu pytań w stylu: "Skąd jesteś?", "Długo jesteś w krainie?", "Co lubisz", "Masz brata, siostrę, partnera, przyjaciół?" itp. Kaisa szczerze nienawidziła takich rozmów, a w tej krainie na każdym kroku napotykała osoby, które stać było tylko na tyle. A ona najchętniej w ogóle by się do nikogo nie odzywała, bo po co? Czy poznanie czyjegoś imienia i pochodzenia ją zbawi?

Iku

Cóż, Iku zadawał takie pytania, ale dopiero po lepszym poznaniu jakiejś osoby. Są przecież one tak często używane, że zdziwiłby się gdyby ktoś a'la wesoły wilczek do niego podbiegł i nie zadał tych pytań. Można bylo kogoś znać i nie wiedzieć o nim wszystkiego. Czy w znajomości ważne było czy ktoś pochodzi z tego miejsca, czy tamtego? Otóż nie... Ogon ponownie odkleił się od gleby, aby machać delikatnie w rytm granej piosenki przez małego owada..

Kaisa

Puste spojrzenie ponowie ześlizgnęło się z wilka na rozciągające się w dali lasy, łąki, jeziora... wszystko pokryte cienką warstwą pierwszego śniegu, tak przypominające Kaisie o Krainie Wiecznej Zmarzliny. Nie tęskniła za tamtym miejscem, nawet wręcz odwrotnie - jak najszybciej chciała zapomnieć, lecz wyglądało na to, że tak szybko jej się to nie uda. Żeby nie patrzeć już na śnieżny puch, zadarła głowę i utkwiła spojrzenie w ciemniejącym z każą chwilą niebie. Słońce niemalże zaszło całkowicie, ustępując miejsca Księżycowi i setkom migotliwych punkcików, dzisiaj niestety w większości skrytych za chmurami.

Iku

On podobnie ... Choć bardziej obserwował ciemnoniebieskie niebo, które widział przed sobą. Delikatne punkciki zwane gwiazdami próbowały przebijać się przez gęste, śniegowe chmury, które nie chciały ustąpić. Blask księżyca powolnie zaczynał dosięgać wilków znajdujących się w tym miejscu, a grający cicho świerszczyk dodawał ciekawego efektu...

Kaisa

Noc. Cisza przerywana od czasu do czasu monotonną, świerszczową pieśnią, srebrzysty rogal rzucający na świat nikłe światło i panująca dokoła atmosfera tajemnicy jak nic innego wprawiały Kaisę w dobry humor, teraz wywołując nawet na jej pysku delikatny, ale szczery uśmieszek. To właśnie późną porą, kiedy większość odpoczywała w legowiskach, ona czuła się najlepiej i najpewniej. Tylko nocą mogła oderwać się od codziennego zgiełku i tłumu.

Iku

A ten uważnie przypatrywał się ledwo widocznym gwiazdkom. Wydawało mu się, że coś chcą mu przekazać, albo jednak przypomnieć. Widział w nich całą swoją historię... Od małego szczenięcia, poprzez dorastającego wilka, aż do teraz. I z coraz częściej wydawało mu się to tak ironiczne, tak bezsensowne, że nie warto było tego nawet komentować. Bo i w sumie... po co?

Kaisa

Podniosła wzrok na niebo, które nie było dziś zbyt gwieździste. Jedynie Księżyc pozostawał na nim intensywnie świecącym punktem. Większość gwiazd przysłaniały chmury, co zapewne niedługo zasypią krainę kolejną warstwą białego puchu.

Wilczyca w końcu wstała i odeszła.

zt

Krillan

Nie miał tego dnia zbyt dobrego humoru. Wszystko dokoła drażniło go i irytowało. Ospałe kroki doniosły jego bezczelne ciało gdzieś w te okolice. Bez konkretnego celu usiadł pod większym drzewem i z niesmaczną miną na pysku, począł obserwować wszystko i wszystkich fałszywym wzrokiem. Końcówka ogona zatapiała się gdzieś w tle, a samo ciało znieruchomiało. Nadszarpane ucho ułożyło się po sobie, razem z drugim uchem. Kremowa grzywa opadłą na korpus, a kilka nie naruszonych, zżółkłych liści tkwiło w sierści - lekko kołysząc się w rytm ustalony przez podmuch.