Bliźniacza Przełęcz

Carly

A ta wciąż nie dawała znaku życia. Nie umarła, lecz nieuważny obserwator byłby bliski tego stwierdzenia. Z lekko uchylonym pyskiem, przymkniętymi oczami i gdzieniegdzie czerwonym futrem oddychała tak nikle, że prawie wcale. Deszcz z wolna przestawał padać, ale szare chmury ciasno okalały niebieskie niebo. Carly poniekąd miała rację. Świat nigdy nie wahał się podrzucać jej kłody pod nogi. Teraz, gdy miał tak świetną okazję, musiał jej popsuć życie.

Wasp

Wasp musiał przyjrzeć się dobrze, by sprawdzić, czy Carly oddycha. Jej klatka piersiowa unosiła się nikle, lecz wadera nie straciła oddechu. Przez myśl Waspa przeszło, że trzeba zabrać ja do lecznicy, lecz szybko z tego pomysłu zrezygnował. Tam nikt by jej nie pomógł. Poza tym basior nie wiedział, co właściwie jej się stało. Pochylił się nad jej pyszczkiem i liznął ją po nosie. A nuż uda mu się ją ocucić w ten sposób?

Carly

Wilczyca drgnęła, delikatnie uchyliła ślepia. Ujrzała przed sobą rozmazaną postać ciemnego wilka. - Kto.. kto ty jesteś.. ? - rzekła cicho i niepewnie łamiącym się głosem. Wszystko ją bolało, a i nie miała pojęcia, kto ją trzyma.

Wasp

Odsunął się od pyska wilczycy.
- Carly... nie poznajesz mnie? - spytał zaskoczony, choć szybko pomyślał, że przecież może być w szoku i jest to nim spowodowane. Patrzył wciąż w jej lazurowe oczy.

Carly

- A kto to Carly.. ? - spytała całkiem poważnie, wciąż cicho. Z wolna podniosła się i przyłożyła łapę do łba, po czym jęknęła. - Głowa mi pęka.. - dodała cicho, rozglądając się dookoła. Nic nie pamiętała. Amnezja? Jest źle. A Carly, nie świadoma niczego, przyglądała się wilkowi, jakby widziała go pierwszy raz w życiu. Bo tak się istotnie czuła.

Wasp

Straciła pamięć? Nie ma co, teraz to nieźle pojechałaś xD

- C-carly to ty... - odpowiedział, nawet nie próbując kryć zaskoczenia w roztrzęsionym głosie. Jego szkarłatne ślepia nadal lustrowały ukochaną uważnie, serce zaś przyspieszyło. Ona nic nie pamięta!

Carly

i love action, action. ** pomyśl, jakie to będzie ciekawe. aż się wzruszyłam, kiedy to wymyślałam. *chlip* nie spałam do 4 nad ranem. : D

- Ja.. ? - zapytała z niedowierzaniem. - To całkiem ładne imię. - dodała, uśmiechając się, a po chwili roześmiała się serdecznie. Zachowywała się tak, jakby dopiero co przybyła do krainy. Była dokładnie taka sama. - A Ty? Ty jak się nazywasz? Twoje imię też na pewno jest ładne! - dodała.

Wasp

- Ja... jestem Wasp - odpowiedział, wciąż patrząc na Carly z głębokim zdumieniem. - Ty nic, naprawdę nic nie pamiętasz?
Wasp wciąż łudził się, że to tylko idiotyczny żart i Carly zaraz wybuchnie śmiechem, bo rozbawi ją, że on się nabrał.

Carly

- No cóż, chyba się uderzyłam w głowę.. Zapomnieć swoje imię - niedorzeczne! - zaśmiała się po raz kolejny. Była tak wesoła i tak beztroska. Nie mogła kłamać. Jednak zaraz zauważyła, że wilk jest zdumiony. - Co się stało? - zapytała, a jej ogon z wolna począł zamiatać ziemię.

Wasp

Wasp począł wpatrywać się teraz w oczy wilczycy. Były takie radosne, pełne szczęścia i beztroski... przypominały oczy tej Carly, którą niegdyś poznał i w której się zakochał. Wesołą, pełną energii i chęci życia, bardziej ufną... właśnie, to cholerne zaufanie!
- Powiedz mi... czy wiesz, do jakiej watahy należysz? A jeśli nie pamiętasz mnie, to może chociaż nie zapomniałaś o naszych dzieciach? - spytał. Nie, on wciąż nie mógł uwierzyć.

Carly

- Do jakiej Watahy? - na to pytanie uważnie zaczęła węszyć. - Mój zapach jest zupełnie inny od twojego. Więc Wody. - powiedziała, po czym się uśmiechnęła i zaczęła machać ogonem na boki, dopóki nie usłyszała drugiego pytania - Nasze dzieci? Jak to? Przecież ja ciebie nie znam! - zdumiała się równie bardzo, jak jej towarzysz.

Wasp

Westchnął ciężko i spuścił wzrok.
- Znasz, tylko coś ci się stało i nie pamiętasz... - powiedział. Głos Waspa nie był już tak roztrzęsiony, teraz wręcz łamał się z każdym wypowiedzianym słowem. - Byłem twoim partnerem... mamy czwórkę dzieci: Amiję, Arianę, Colina i Virve. Colin i Virve to jeszcze maleństwa, urodziły się niedawno.

Carly

- Nasze dzieci? - powtórzyła - Chyba mnie z kimś pomyliłeś.. - dodała. W jej głowie kłębiły się różne myśli. Ale ni w ząb nie mogła sobie niczego przypomnieć. Brawo, panie świecie.

Wasp

Pokręcił przecząco łbem.
- Nie mógłbym cię pomylić z nikim innym na świecie - odpowiedział, z powrotem podnosząc wzrok. Spojrzał jej prosto w oczy. W oczach kryło się wszystko. Carly mogła dostrzec w nich szczerość, pomiędzy dziesiątkami kłębiących się teraz w sercu wilka uczuć.

Carly

Carly spojrzała w szkarłatne oczy wilka. - Nie wiem, co mam o tym myśleć. - przyznała, po czym westchnęła głęboko. - Nawet jeśli to prawda, przykro mi, ale nic mi nie świta. - biedny Wasp. I jak to będzie? Carly nie pamięta nikogo ani niczego. Nie pamięta swojej przeszłości, dzieci, przyjaciół, ani Waspa, ani nawet tego, co się stało tak niedawno.

Wasp

Wasp się już nie odezwał, nie wiedział, co powiedzieć. Zwyczajnie brakło mu słów. Ciężko klapnął na cztery litery i skrył łeb w łapach. Musiał wyglądać na nieźle załamanego. Cóż, tak właśnie się czuł.

Carly

- Nie martw się. Będę się starać, jak tylko mogę. - rzekła, po czym podeszła do wilka i przytuliła go, wyraźnie mu współczując. "Co mam o tym myśleć? Obcy wilk nagle mówi mi, że mam partnera i dzieci. A ja.. nic nie pamiętam! Nic!" kłębiło się w jej głowie. Wiedziała tylko tyle, że chciała jak najlepiej dla tego wilka i chciała się starać, by sobie przypomnieć. Przecież mogłaby pomyśleć, że to wariat i oddalić się, unikać go, by jej nie wypominał. Ale tego nie zrobiła. Jakaś siła trzymała ją przy nim. Ale nie potrafiła odczuć miłości, jak to odczuwała przed uderzeniem błyskawicy.

Wasp

Przez chwilę jeszcze tak siedział w bezruchu. Różne myśli wirowały teraz w jego głowie. Czy jest sposób przywrócenia Carly pamięci? A jeśli nie to, czy uwierzy mu we wszystko, co powie jej o ich wspólnym życiu? Co teraz będzie z Colinem i Virve? Przecież nie mogą zobaczyć matki w takim stanie! Uniósł łeb i spojrzał na nią.
- A powiedz mi... - tu Wasp urwał. Bał się poznać odpowiedź na to pytanie, ale musiał wiedzieć. Dokończył. - ...czy w ogóle coś do mnie czujesz?

Carly

Carly musiała się głębiej nad tym zastanowić. Usiadła i zwiesiła łeb, wzdychając głęboko. Wbiła wzrok w grunt pod łapami. - Wiedz tyle, że jakoś nie jesteś mi obojętny. Chociaż ciebie nie znam, a może, z tego co mówisz, znam doskonale.. Mogłabym przecież po prostu odejść i uznać cię za wariata. Ale tego nie zrobię. Chcę sobie przypomnieć.. Wa.. Wasp.. - jąkała się nieco przy jego imieniu, zapominając jego brzmienie na moment.

Wasp

Spuścił wzrok na swoje przednie łapy. Tego się spodziewał... owiniętego kilkoma zgrabnymi zdaniami "raczej nie". Ale cóż miał teraz biedny poradzić? Nawet jeśli ona nie czuła do niego miłości, Wasp kochał ją nadal. Musiał jej pomóc, wprowadzić ją z powrotem w jej własne życie, pomóc jej sobie przypomnieć.