Bliźniacza Przełęcz

Stille

Shinq zagryzła dolną wargę i klapnęła na zadek. O kurcze, nagrabiła sobie problemów. Machała ogonem tak, że rozrzucał na wszystkie strony piasek. Po chwili oderwała się od ziemi i zaczęła brykać i kopać tylnymi nogami, niczym koń. Zmarszczyła nosek, tarzając się po piachu.
- Pam, parampam. - powiedziała, szczerząc się och ucha do ucha i wywijając pytkami. Wstała, patrząc na niebo, zbiegła po skale do Doliny i kierowała się za Tod'em.

z.t

Rüell

Ell zupełnie bez potrzeby przybył tutaj, słownika nie taszczył bowiem na męczące rozmowy ochoty nie miał. Jak go nie zrozumieją - to ich sprawa. Albańskiego trza się było uczyć! Dostaną za to nauczkę, że z Albańcem inaczej się nie dogadasz... No chyba, że jest on tak utalentowany, że zna cały słownik albańsko-polski na pamięć, a choć Rüell znał parę, a nawet dość dużo słów w języku polskim, do doskonałości dużo mu brakowało. Nawet bardzo dużo. Wilk przycupnął sobie na ziemi i rzucił znudzone spojrzenie na otoczenie, jako iż innych wilków tu nie widział.

Frenzy

Fren również postanowiła odwiedzić góry, bowiem w kraju, w którym mieszkała, mianowicie Albanii było tych naturalnych zjawisk bardzo dużo, a trzeba przyznać, że była mistrzynią w chodzeniu po takowych wzniesieniach. Jednak przejdźmy do rzeczy: trochę zmęczona przycupnęła pod pierwszym-lepszym drzewem i nawet nie raczyła łypnąć na drugiego wilka. Jedynie wyczuła jego zapach.
- Zachciało się chodzić po górach, co? - zaśmiała się.
Najwidoczniej nie spostrzegła, że była to osoba którą zna, a nawet więcej niż zna...

Rüell

Ell podobnie jak i owa osóbka - nie odwrócił zacnego łba w jej stronę. Jedynie odpowiedział cicho, acz wystarczająco by go usłyszeć. - Më jep paqen e shpirtit të papastër. (daj mi spokój duszo nieczysta) - to mówiąc splunął gdzieś za siebie i owinął się ogonem, niezbyt pięknym zresztą jak cała jego osoba. A wystarczyłoby użyć nivei czy innego shit'u na zdrową cerę, a miałby teraz zaciesz. No nic, mówi się trudno.

Frenzy

Czyżby kolejny albański wilk natrafił na jej jakże (userka nie może się powstrzymać) zacną osóbkę? W końcu odwróciła głowę w stronę basiora a jej oczom ukazała się grafitowa postać, wilka z chustą, czy tam rogiem w swej czarnej czuprynie. Kogoś jej przypominał ten wygląd... hm, czyżby był to jej brat?
- Unë kurrë nuk ju jap paqen, Rüell (nigdy nie dam Ci spokoju, Rüell) - Rzekła. No cóż, zawsze warto spróbować.
A jeśli to nie on - trudno. Najwyżej dostanie po łbie, ale zaraz potem ten... ktoś będzie miał wielkiego sińca pod okiem.

Rüell

- Dhe çfarë po bën këtu, Frenz? (A co Ty tu robisz, Frenz?) - wydał z siebie zdziwiony odgłos, jakże zdziwionego Ell'a. Bowiem słysząc albański język, jak i swe imię musiał odwrócić łeb, by spojrzeć na swą rozmówczynię. Jak to możliwe, że spotkał swą siostrę po tylu latach, a było ich sporo... Podszedł do jasnej samicy lustrując ją ciekawsko. Zmieniła się. Gdy widział ją ostatnim razem, była niepozornym szczenięciem. On zresztą też nim wtedy był.

Frenzy

- Pyetje e mirë, dhe në qoftë se unë duhet të ju tregojnë histori të tërë për të dalë nëse këtë libër. (Dobre pytanie, a gdybym musiała opowiadać Ci całą historię wyszłaby chyba z tego książka.) - rzekła wraz ze swoim szczerym, prawdziwym no i może trochę słodkim uśmiechem na kufie, który mógłby być specjalnym odznaczeniem, bowiem u Frenzy była to istna rzadkość.

Rüell

Niesamowite... A więc jednak Ell, odnalazł choć namiastkę swej rodziny? Swego domu i jedynej dumy jaką posiadał, z byłego życia w Albanii... Ukochanym kraju... Tak, tak Ell był patriotą, czego nie dało się powiedzieć o userze Ell'a. No cóż, Polska nie należy jego zdaniem do najlepszych. - Sa kohë keni udhëtuar? (Jak długo podróżowałaś) - spytał nagle, zupełnie zmieniając temat jej niespodziewanego przybycia tutaj, na jak długo musiała włóczyć się po świecie, by tu trafić. Istny Albańczyk, ot co.

Frenzy

- nga lindja, që është tre vjet... (od urodzenia, czyli trzy lata)
W ciele Frenzy wprost rozpalało się szczęście, jednak była osobą trochę tajemniczą, nie skakała więc do chmur, ani także nie rzucała mu się na szyję. Takowe reakcje były dla niej wręcz dziwne i niezbyt na miejscu.

Scentia

Scentia poczęła się przyglądać dwóm istotom, mówiącym w dziwnym języku. Zrobiła sławnego facepalma, badając ich wzrokiem. Przy każdym wyrazie nastawiała ucho coraz bardziej i próbowała być jak najciszej. Nic z tego. Nie rozumiała. Obrażona, klapnęła na zadek. Myślała o nich przez cały czas. Mhm, no dobra. Spróbuje.
- Psssseplassssam, po jakim jeezyku pan móówi? - i nie dość, że nie umiała powiedzieć "ę", to jeszcze sepleniła.

Stella

Stella powoli przybyła nad Bliźniaczą Przełęcz, cały czas się rozglądając. Może chociaż tutaj spotka kogoś, z kim można normalnie porozmawiać? Usiadła na górze i westchnęła cicho, wpatrując się w krajobraz.

Sidney

/Powiedzmy, że Sidney jest dojrzewającym. To jedyny sposób by go rozruszać. Zaraz zgłoszę się po rangę. x3/

Spokojnym krokiem, przyszedł tu młody basior. Wkroczenie w wiek dojrzewający było dla niego trudne, lecz i tak cieszy się z tego. Bycie małym wcale nie jest takie fajne. Zauważając potencjalnego rozmówcę, podszedł do białej wadery. - Witam piękną panią. - Rzekł, po czym uśmiechnął się. To nie był flirt! On się z każdą tak wita. Jest przesadnie romantyczny, miły i grzeczny. Yh, musi się rozerwać kiedyś.

Stella

Stella nadal czuła się nastolatką. Co z tego że Dorosła?! Jest jeszcze młodą dorosłą. Spojrzała na wilka i zamrugała parę razy.
-Witam szanownego pana.-odpowiedziała spokojnie z lekkim uśmiechem na pyszczku.

Sidney

- Jakże miło mi panią poznać. - Rzekł, nadal pozostając przy szerokim uśmieszku na kufie. - Nazywam się Sidney. - Dodał po chwili ciszy. Miło mu się rozmawiało! Lubił rozmawiać! Lubił mówić. Lubił marzyć. Lubił śpiewać, czytać, tańczyć kochać. Lubił żyć. Po prostu.
Młodzian poprawił szalik, który jak zwykle, wlókł po ziemi. Trochę jest za duży.

Stella

-Mi także miło cię poznać. Jestem Stella. Z Watahy Nocy.-przedstawiła się wilczyca z uśmiechem na kufie. Rozejrzała się. Chyba narazie nie będzie padać. Trzeba się trochę poopalać. Ale jak się opalić, skoro Stella ma futro? Nad tym trzeba się będzie zastanowić przed tymi całymi planami.

Sidney

/Min 15 słów. x3 Bez tego całego tałataństwa, jest ich mniej. ^^\

- Ja za to pochodzę z watahy wody. - Rzekł, uważnie obserwując nowo poznaną wilczycę. - Stella... to naprawdę piękne imię. - Dodał, jak to miał w zwyczaju. Lubił coś dodawać. Ja się już powtarzam... No po prostu wszytko lubił, o! Młodzian podszedł parę kroków bliżej wilczycy, siadając na przeciwko niej, nadal szczerząc się.

Stella

-Dziękuje-odpowiedziała Stella z już większym uśmiechem-Jesteś synem szamanki Kanny, prawda? Ona też pochodzi z wody.-powiedziała, nie majac pomysłu na dalszą rozmowę. Ale chciała zadać mu to pytanie. Wtedy go bardziej pozna. Tak, wilk był wyjątkowo miły. Mało jest takich.

Sidney

- Tak, masz rację. - Rzekł, uśmiechając się nadal. Lubił się uśmiechać. I to jak...
Prawie zawsze miał banana na pyszczku. Młodzian spojrzał na Stelle zainteresowany. - Czy mogę się do pani zwracać po imieniu? - Spytał, szczerząc się. Tak, często będzie to robił. Naprawdę często...

Stella

-Oczywiście! Nie sądze by między nami była duża różnica wieku mój drogi! Nie musisz do mnie mówić pani.-Stella zaśmiała się i uśmiechnęła wesoło do Sidneya. Był naprawdę miły. Tak, dobrze, że są jeszcze takie samce w krainie.

Sidney

- Dziękuję, proszę pa-... to znaczy Stello. - Rzekł, a kąciki jego ust, poszły Jeszce bardziej do góry, jakkolwiek by to zabrzmiało. Patrząc w piękne, czyste niebo, jego uśmiech zmniejszył się nieco. Nie to, że posmutniał. Kochał patrzeć w niebo, obserwować to, co dzieje się daleko, rozmyślać co dzieję się za linią horyzontu. Zamachał gwałtownie skrzydłami. Szkoda, że mógł z nimi zrobić jedynie to. Dostał je jako jedyny z rodzeństwa, dzięki swej matce, która takowe kiedyś posiadała. - Wiesz... gdybym umiał latać, wzbił bym się w powietrze i poleciał, gdzieś tam... daleko. Nie wiem gdzie... po prostu przed siebie... - Powiedział, nie przestając obserwować nieba. Przymknął oczy, rozkoszując się zachodem słońca. Wiatr delikatnie targał jego futro, słońce ogrzewało. Idealnie.