Bliźniacza Przełęcz

Stella

Stella również spojrzała w niebo. Tak, piękne chmury i słońce.
-Tak. latać... Byłoby to cudowne uczucie... Wiesz, może kiedys się nauczysz latać? nikt nie powiedział, że nigdy nie oderwiesz się od ziemi. Już masz skrzydła... Wystarczy trochę praktyki, a będziesz latał najlepiej w całej krainie.-powiedziała i mrugnęła do niego wesoło.

Sidney

- Było by cudownie - Rzekł, uśmiechając się do niej ciepło. Była naprawdę miłą osobą. - Ty chyba mnie rozumiesz... Mogę się mylić, jednakże coś podpowiada mi, że mamy ze sobą coś wspólnego. - Ozwał się po chwili ciszy, wywołanej jego rozmyślaniem, marzeniem. Chciałby stąd uciec. Chciałby być wolny. Tylko on i jego ukochana. Niestety, nie posiada jej. Nic na siłę, jak znajdzie, to znajdzie. Nienawidzi miłości z przymusu. Czuje się wtedy jak ptak w klatce...

Stella

Stella również uśmiechnęła się ciepło.
-Rozumiem cię, bo rozmawiając z tobą czuję się, jakbym poznała kogoś takiego jak ja. Również sądze, że mamy coś wspólnego.-wilczyca odgarnęła pasemko zielonych włosów z oczu i ponownie się uśmiechnęła.

Sidney

- Cieszę się, że cię poznałem. Ty jedyna mnie rozumiesz. - Spojrzał głęboko w jej oczy, nie przestając przy tym uśmiechać się przyjaźnie. Zaraz potem wpadł w trans głębokiego rozmyślania, przymykając oczy, przechylając głowę do nieba. Poczuć promienie słoneczne na twarzy, wiatr we włosach. Z stanu zadumania wyrwał go orzeł. Piękne, majestatyczne zwierzę. Ptak przysiadł na drugiej stronie urwiska, a zdumiony Sidney z radością go obserwował.

Stella

-Ja także się cieszą mój drogi Sidney'u, że miałam okazję poznać kogoś tak niezwykłego.-powiedziała spokojnie Stella powoli oddychając. Uśmiech nie spełzał z jej pyszczka. Była bardzo szczęśliwa. Również zerknęła na orła.

Sidney

Basior uśmiechnął się do nowo poznanej wadery. - Orły są piękne. - Powiedział krótko, spoglądając na ptaka. Wtem ten ruszył, podlatując blisko nich. Spoglądał na nich pustym, zimnym spojrzeniem, w których można było by znaleźć wiele sekretów. - Nie myślałem, że znajdzie się ktoś, o takim samym toku rozumowania co ja. Czy mogli byśmy zostać znajomymi? - Spytał, uśmiechając się. Znajomość to pierwszy krok to przyjaźni.

Stella

Stella spojrzała uśmiechnięta na Sidney'a.
-Chętnie zostanę twoją znajomą. Będzie to dla mnie przyjemność.-powiedziała wesoło, patrząc na orła.-Majestatyczne ptaki, królowie przestworzy. Tak, orły są zwierzętami wspaniałymi.

Sidney

[i\ - Świetnie więc! Bardzo chciałbym bliżej poznać tak wyjątkową osobę![/i] - Oznajmił napełniony energią. - Kim chciałabyś w życiu zostać - Zapytał, zupełnie zmieniając temat. Nawet tak banalne pytania, mogą prowadzić do głębokiej konwersacji na temat życia, umiejętności czy nawet kakaa! Tak, kakaa.

Stella

-Ja? Sądz, że Wojowniczką. By nieść pomoc wszystkim wilkom. Móc pomagać mojej wspaniałej watasze Nocy.-wyrecytowała Stella, wpatrując się w wspaniałego ptaka nadal.-A ty?-spytała Sidney'a z zaciekawieniem.

Sidney

Sidney momentalnie odwrócił się w kierunku towarzyszki. - Naprawdę? To zupełnie tak jak ja... - Rzekł, uśmiechając się do niej ciepło. - Chyba naprawdę mamy ze sobą dużo wspólnego... Zawsze pragnąłem zostać wojownikiem... - Dokonczył, nadal szczerząc się wesoło. - To takie dziwne a zarazem... wyjątkowe - Dodał po chwili głębokiego dumania,

Stella

-Tak, wyjątkowe. Naprawdę sporo nas łączy.-powiedziała znów uśmiechając się ciepło do wilka. To takie dziwne, że spotkała kogoś takiego jak ona. Może wspaniałe, a nie dziwne. Tak wspaniałe. Chciałaby utrzymać tą znajomość.

Sidney

- Hym, a jakie są twe zainteresowania? - Spytał po chwili, uważnie przyglądając się rozmówczyni. Cieszył się, że poznał osobę taką jak ona. Stella. Jedyna osoba, która potrafi zrozumieć jego nieopanowany umysł. Taa.. Młodzian przerzucił wzrok na orła. Chciałby go mieć. Niestety nie zrobi tego. Chce by był wolny. Życie na uwięzi jest straszne.

Stella

-Niewiem jak to nazwać: cechą czy zainteresowaniem? Ale kocham sztukę. Moja mama mówi, że jestem urodzoną Artystką. Kocham tworzyć.-powiedziała Stella.-Uwielbiam także obserwować niebo i piękne ptaki. Marzę, by być taka jak one.

Sidney

- Ja również kocham sztukę. Gdyby ma kariera związana z byciem wojownikiem by nie wyszła, z chęcią spróbował bym zostać artystą. Co do ptaków... Tak, one są piękne. Takie majestatyczne i dumne. Szczerze, to im zazdroszczę. Mają skrzydła, potrafią wzbić się w powietrze i po prostu... polecieć. Gdzieś daleko. Bardzo daleko. Wolałbym urodzić się czymś takim, niżeli wilkiem. Choć teoretycznie jestem wolny, czuję się zamknięty w klatce ziemi. Tak, z pewnością dziwnie to zabrzmiało. - Zakończył swój długi monolog, spoglądając w niebo. Jak chciałby oderwać się od ziemi... To jedno z jego największych marzeń. Zaraz jednak, uśmiechnął się trochę sztucznie, by nie widać było po nim lekkiego zmartwienia.

Stella

Stella wstała i usiadła bliżej, o wiele bliżej Sidney'a. Uśmiechnęła się do niego słodko, delikatnie machając ogonem, tak by falował po ziemi tuż obok jego ogona.
-Tak, cudowne uczucie. Latanie. Nie do opisania. Miło, że cię poznałam. Kogoś tak wyjątkowego jak ty.-uśmiechnęła się, odrzucając z oczu grzywkę.

Sidney

Młody basior uśmiechnął się, a końcówka jego ogona machała delikatnie. - Tak... ja też. - Rzekł, nadal wlepiając w nią, pocieszne patrzałki. - Jeżeli kiedyś będę mógł latać, złapie cię za łapę, tak byś ty też mogła doznać tego uczucia. - Dodał po chwili, nadal wpatrując się w wilczycę. Przysunął się bliżej niej. Teraz byli zaledwie kilka centymetrów od siebie.

Stella

-Dziękuje.-powiedziała, uśmiechając się do niego pogodnie.-Zabierzesz mnie na chmurę, a tam namalujemy krajobraz z góry.-powiedziała, pokazując łapą na niebo z pogodnym uśmiechem. Tak... To byłoby wspaniałe. Ale czy tak można? Ważne że jest z nim.

Sidney

- Tak, to na prawdę cudowne miejsce... jak jak ty. - Uśmiechnął się szczerze, spoglądając na waderę. Zaraz jednak przerzucił wzrok na niebo. Znów rozkoszował się cudownym zachodem słońca, które tak uwielbiał. - Czy nie sądzisz, że choć i z ziemi można zobaczyć piękne widoki, to obraz z góry jest wspanialszy? Można ujrzeć całą okolice, w całej krasie. - Zagadnął po chwili, nadal wesoło uśmiechając się.

Brielle

-Tak, z góry wszystko wygląda lepiej. Wilki są wielkości mrówek... Naprawdę cudownie byłoby polecieć.-powiedziała i spojrzała na wilka.-Dziękuje.-odpowiedziała z uśmiechem do Sidney'a i westchnęła cichutko. Był wspaniały.

Sidney

I ona też była cudowna. Jakże cieszył się, że poznał osobę podobną do niej. To już chyba wiele raz powtarzałam. x3 Czemu Sidney przy płci przeciwnej, nigdy nie wiedział zbytnio co powiedzieć... Słabości, twe imię kobieta! [Cytat. ^.^]
- Jesteśmy naprawdę podobni. - Powiedział raz jeszcze, nadal uśmiechając się do niej szeroko.