Bliźniacza Przełęcz

Stella

//Sorry za złą postać wcześniej. -.-//

-Tak, mało kiedy na naszym ziemskim globie spotkają się dwie dusze, które mają podobne zainteresowania i charakter. To naprawdę wspaniałe zjawisko, iż można kogoś takiego spotkać.-Stell uśmiechnęła się deliktanie i spojrzała na wspaniały zachód słońca. Z gór wiele można zobaczyć. Takich wspaniałych rzeczy. Zamiotła ziemię ogonem i przybliżyła swój yszczek do pyszczka Sidney'a, po czym złożyła na nim pocałunek. Zachichotała i mrugnęła do niego wesoła.
-Pa.-szepnęła i poszła.

zt.

Lea

Lea szła spokojnie, krok za krokiem, zrobiły się z tego dwa kroki, potem trzy... W końcu stawianie tych kroków wielce zmęczyło pannę Leę i panna Lea musiała przystanąć. Jej oczom ukazała się Bliźniacza Przełęcz. Wow, przewspaniała rzecz po prostu, jakby w domu siedzieć nie mogła i oglądać teleturniejów, to ją w końcu wywiało w góry i ma. Potem trzeba będzie wracać, przynajmniej w dół będzie. Wiem, z własnego doświadczenia łażenia po wszelkich pagórkach. W każdym razie wadera istotnie przystanęła i gapiła się bezmyślnie w przestrzeń. Zwała to medytacją.

Dante de Cossa

Schatt zwyczajnym krokiem, nader wolnym zresztą, zawitał w górach. Po raz pierwszy od dawna odwiedził krainę swej beztroskiej młodości... I kto by się spodziewał iż spotka on na swej drodze przyjaciółkę z dawnych lat? Z oklapniętymi nieco uszyma, podreptał ku siwej samicy - Lei. Wymusił uśmiech. Szczery uśmiech smutnego wilka. Pamiętał ją, a jakże inaczej. Nie mógłby zapomnieć...
- Hej...
Rzucił cicho niepewny, czy i ta go pamięta. A może wymazała dawnego przyjaciela z umysłu? Któż wie...

Lea

Sam jesteś siwy.

Lea obejrzała się, w stronę znajomego skądś głosu i ujrzała podobnego z twarzy do nietoperza wilka. Jednak poznała go oczywiście.
- Schaaaat! - krzyknęła radośnie, tuląc do siebie wilka z taką mocą, że niemal go udusiła. A myślała, że nie jest specjalnie silna. - Gdzie się bucu podziewałeś? - spytała i udała obrażoną z powodu nieobecności przyjaciela.

Dante de Cossa

Staruszka Lea <3

- Lea...
Wydusił jedynie z niemrawym wyszczerzem. Z całą pewnością nie takim, jaki zdobił pysk przyjaciółki. Ten jego był taki bardziej, jak to ona uznała, bucowaty.
- To tu, to tam... Wszędzie, byle nie w krainie... Miło, że Cię spotkałem.
Odparł unosząc uszyska nieco wyżej. Tak właściwie to powód ich kulenia nie był znany mediom, ani nawet mu samemu. Ot, taki odruch.

Lea

- Ech... - Lea nie umiała się dłużej gniewać na starego przyjaciela. - No dobra... A fajnie chociaż było? - spytała z uśmiechem. Tęskniła za starą paczką, aż tu ni stąd ni zowąd zjawia się Schatt. Jak Ninja. Jeżeli Schatt był Ninja to zarąbiście! Można wtedy latać z mieczem i upitalać wrogom głowy... Ach, te marzenia.

Dante de Cossa

- Tęskniłem za Wami... A czy było fajnie? Normalnie, nudnawo i bez większych przygód.
Odparł opuszczając szmaragdowe oczy tak, by móc lustrować ziemię pod swymi łapami. Zaraz jednak to mu się znudziło i powrócił wzrokiem na przyjaciółkę.
- A co u Ciebie? U innych? Są tu jeszcze?
Pytał powoli, spokojnie, niczym zmęczony życiem staruszek, któremu chce się tylko wypocząć. Gdyby wiedzieli ile on ma w sobie witalności, sprytu... Ech...

Lea

- U mnie wszystko dobrze... Nawet mam ucznia! A co u innych... Samuel, Vikoria zajęli ważne stanowiska w Watasze... KokuRai nie widziałam dawno, a Seth i Ines... po prostu zniknęli. - powiedziała nagle smutniejąc. Szkoda, że paczka się rozpadła. - Ja się nudzę. - dodała z pretensją w głosie.

Dante de Cossa

- Wszyscy dorośli... Można się było spodziewać...
Rzekł grzebiąc łapą w ziemi(?) by po chwili dodać, a raczej zapytać, już z tym swoim starym, szczenięcym i rozrywkowym uśmiechem.
- Skoro się nudzisz, to może wyjawisz mi co chciałabyś robić? Moglibyśmy pobawić się... Tak jak dawniej...
To mówiąc zastrzygł uszyma. Tak, te był w ciągłym ruchu, w porównaniu do swego właściciela.

Lea

- Pobawić? - spytała Lea i uśmiechnęła się. Chyba będąc szczeniakami bawili się tylko w jedną zabawę. - W butelkę? Trochę nas chyba za mało. - powiedziała i zaśmiała się na wspomnienie tej bandy ponurych dzieciaków siedzącej przy kamieniu, który to miał odgrywać butelkę właśnie... Ach, życie.

Dante de Cossa

- A co stoi na przeszkodzie, by poszukać pozostałych? Może to właśnie powinniśmy zrobić najpierw?
Zaproponował stając na baczność i otrzepując się. Już był gotów do drogi, gotów, na poszukiwanie swych dawnych znajomków. W końcu wrócił i wszystko miało wrócić do normy, nie? No może nie, ale mniejsza.
- Co o tym sądzisz?
Zapytał ponownie, mrużąc oczy i patrząc gdzieś przed siebie.

Lea

- Właściwie, to czemu nie? Może znajdą trochę czasu dla swoich starych przyjaciół. - wadera uśmiechnęła się i wstała, gotowa do drogi. No, zobaczymy które z nich oderwie się od swojego bogatego życia, żeby spędzić odrobinę czasu z nią i Schattem. Ciekawe, ileż to osób się zbierze...

Dante de Cossa

- A więc prowadź! Dawno tu nie byłem więc...
Oznajmił przerzucając bujną grzywkę na drugi bok, ażeby mu nie przeszkadzała w oglądaniu terenów. Tych samych, które widział za czasów szczeniaka. Ciekawe jak zmienili się jego przyjaciele? Wyglądem, jak i charakterem... A może wcale? To się niebawem okaże.

Lea

- To do kogo idziemy najpierw? - spytała Lea spokojnie. Nie było zbytniego wyboru w tych, którzy zostali, ale lepiej niech Schatt zdecyduje, gdyż mi... Lei znaczy się niespecjalnie chce. Takie to leniwe dziecię jest, no kto by pomyślał...

Dante de Cossa

- Ty znasz się na tym lepiej... Zresztą, kobiety mają pierwszeństwo.
Odparł szczerząc się w lekko podły sposób. Sprytnie odbił piłeczkę i nie pozwoli Lei kazać mu wybierać gdyż... Nie wiedział kto i w jak drastyczny sposób mógł się zmienić. Jeszcze niektórzy zechcą go zadźgać i co? Tak, tak Lea wie lepiej.

Lea

- No... To może... - zamyśliła się Lea i włączyła tryb szybkiego wyszukiwania znajomych. - To chodźmy najpierw do Viktorii! - zdecydowała wreszcie i zaczęła powoli, ażeby Schatt za nią nadążył iść w stronę, gdzie to może być Viktoria. Gdzieś w końcu być musi.

zt.

Dante de Cossa

- Niech będzie!
Krzyknął za nią. Chwilę jeszcze postał sobie wsłuchując się w echo odbijające się od gór i reagując na każde, drobne muśnięcie wiatru. Po chwili wyrwał niczym strzała za zapachem przyjaciółki mimo, że ta szła wolno, on zdążył zostać daleko w tyle...

z.t.

Moun'n

Moun'n nie zjawił się tu spiesznie. Był wręcz przygnębiony, przez co w dużych odstępach muskał łapami ziemię. Kaganiec był zaczepiony na coś żelaznego z otworkiem, coś, co nazywają kłódką. Usiadł strapiony na brzegu przełęczy. Skoczyć, czy nie? Przez ten kaganiec ściskający pysk ledwie może warczeć. Nie gonił na tym dziwacznym wilkiem. To nic nie da. Zostanie wygnany, i tyle. Nikt nie będzie się nim interesować, każdy będzie nim pomiatał. Jednak czuł, że Alfa się rozmyśli widząc go w takim stanie. A może nie? Przecież nie był ranny. A tamten poharatany wilk pewnie naprowadzi Atritę na trop.

Alex

Alex powolnym krokiem przybyła nad Bliźniaczą Przełęcz. Widząc wilka odrzuciłą włosy do tyłu i zatrzepotała rzęsami.
-Witam.-zaczęła. Spojrzała na wilka.-Coś się stało mój drogi? Cóż cię tak przygnębiło?-spytała, zbliżajac się do wilka.

Moun'n

Moun'n spojrzał na wilczycę i oddalił się. Nagle położył łapę na smyczy i przewalił się na bok przeciwny od przełęczy. Chciał ją przezwać, lecz nie mógł. Kaganiec nie pozwalał na nic takiego, toteż westchnął ledwie otwierając pysk. Był zupełnie niegroźny mając na sobie ten upokarzający namordnik który tylko ludzie potrafią zdjąć za pomocą jakiegoś kluczyka. Tak samo szelki. Smyczy łapy wilcze nie potrafiłyby również zdjąć mu. Czuł swojego rodzaju upokorzenie psychiczne jak i fizyczne oraz wobec wyglądu, toteż przykryte grzywką ślepia nie uraczyły swoim spojrzeniem wilczycy.