Bliźniacza Przełęcz

Naomi

Naomi wróciła w końcu do krainy i postanowiła ruszyć na spacer. Trafiła w miejsce ciekawe, więc została tu i zaczęła przyglądać się obecnym. Demona znała, jednak wolała mu o sobie nie przypominać, ciekawe czy ją pamięta. Uśmiechnęła się do Viy'a ponętnie, jednak podeszła zaraz do Wichury, bo jeszcze go nie widziała. Pewnie niedawno dotarł do tej krainy.
- Witaj - rzekła uroczo, uśmiechając się.

Wichura

Wichura nie przejmował się długim milczeniem swego rozmówcy, jednak miło mu było, kiedy pojawił się w końcu ktoś, kto raczył się do niego odezwać.
- Witaj - odpowiedział z lekkim uśmiechem, skłaniając lekko głowę przed waderą, która przyszła w to miejsce. - Jestem Wichura, a jakie imię pani nosi? - zapytał uprzejmie, siadając naprzeciw wilczycy i przyglądając się jej spokojnym wzrokiem.

Naomi

Naomi uśmiechnęła się sympatycznie i usiadła naprzeciwko wilka w podobnej pozycji, co on. Przekrzywiła śmiesznie głowę, wpatrując się w swojego rozmówcę.
- Nazywam się Naomi, jestem szpiegiem z watahy wody, a ty - do jakiej należysz watahy? - zapytała zaciekawiona, do jakiego stada przyłączył się Wichura.

Wichura

- Również należę do watahy Wody, jednakże nie dzierżę tam żadnego wyższego stanowiska - powiedział spokojnie Wichura, nadal lekko się uśmiechając podczas rozmowy z Naomi. - Na razie - dodał, poszerzając nieco swój uśmiech. Spojrzenie miał tymczasowo miłe, normalnie, nie było powodu, aby miał się zachowywać jakoś szczególnie.

Naomi

- Och, a na jaką rangę chciałbyś zdawać w przyszłości? - zapytała Naomi, uśmiechając się słodko do nowo poznanego wilka. Więc należał do tej samej watahy, co ona? W takim razie musiał dołączyć się niedawno, bo pierwszy raz widziała go na oczy... Jednak wydawał sie miły, w sam raz do takiej małej pogawędki.

Wichura

- Jeszcze się nie zdecydowałem, jednak zobaczę, co wyda się najbardziej atrakcyjne - powiedział. - Długo jesteś w tej krainie, Naomi? - zapytał chcąc podtrzymać nieco tę rozmowę, bowiem wydawała mu się całkiem interesująca, a w każdym razie urozmaicała nieco jego wolny czas.

Naomi

Wilczyca zamyśliła się. Aż wstyd było przyznać, ile siedzi w tej krainie, jeszcze okazałaby się starsza od swojego nowego znajomego.
- Powiedzmy, że jestem tutaj od dziecka - odpowiedziała i zaśmiała się perliście. Posłała Wichurze spojrzenie flirciary, jednak zaraz znów patrzyła na niego normalnie.

Wichura

Wichura skinął głową. Pewnie większość osób wychowała się w tej krainie i zna ją jak własną kieszeń. Jednak część wciąż będą stanowić wilki, które przybyły tutaj z innych zakątków świata.
- Ja nie jestem tu od dawna, jednak kraina prezentuje się całkiem nieźle - powiedział.

Naomi

Naomi kiwnęła głową.
- To bardzo ciekawa kraina, pełna miłych wilków... W większości - przypomniało jej się kilka osób, z którymi wolałaby nie mieć do czynienia. Właśnie, ciekawe, co u Viktorii... Nie, nie powinna zachowywać się jak ona. Z pewnością przez ten czas zdążyła zapomnieć o wszystkim, podobnie jak Naomi.

Wichura

- Wiem, zdążyłem się już o tym przekonać - powiedział, kątem oka spoglądając na Viy'a. Nie był zły, na jego pysku nawet krążył wciąż sympatyczny uśmiech, w sumie to nie potrafił być zły na innych - taki już miał charakter i ciężko to było zmienić. - Zapewne znasz tutaj dużo osób wartych poznania, prawda? - zapytał.

Naomi

- Faktycznie, mam tutaj wielu naprawdę fajnych przyjaciół - powiedziała Naomi, jednak nie chciała, żeby to zabrzmiało jak przechwalanki. Po prostu bardzo lubiła swoją paczkę, nawet jeżeli nie widziała większości znajomych od dłuższego czasu. - W dzieciństwie zawsze trzymaliśmy się razem i tak już zostało - uśmiechnęła się.

Wichura

- No, to tylko pozazdrościć - powiedział z szerokim uśmiechem Wichura, patrząc przyjacielsko na nowo poznaną waderę, która wydawała mu się chyba najsympatyczniejszą poznaną w tej krainie osobą i śmiał sądzić, że chciałby ją spotkać ponownie.

KokuRai

Wiatr zawiał mocniej, sprowadzając do tej krainy większe płaty śniegu. Koniec słoneczka, którego i tak tutaj nie było. Wiosna poszła precz! Zima najwidoczniej, chce się jeszcze z wami pobawić. A kto mógł się tego spodziewać. Chyba nikt, co?
Pogoda stawała się coraz gorsza. Przybyły ciemne chmury, a płaty puchu zlatywały szybciej. Tak właśnie rozpętała się tu śnieżyca. Tak mocna, że nie widać nawet własnych łap. Było zimno, bardzo zimno!

Naomi

Naomi pokiwała z uśmiechem głową, wpatrując się melancholijnie w Wichurę. Polubiła tego wilka, chociaż zbyt dobrze go nie znała. Chciałaby, aby stał się jej przyjacielem. Nagle coś dziwnego się stało. Wiatr wzmógł się mocniej i zaczął padać śnieg. Ach, kiedy w końcu zacznie się wiosna, wadera ma już dość tego ciągłego zimna, chciałaby ujrzeć zieloną trawę osnutą promieniami letniego słońca! Naomi wzdgrygnęła się z chłodu.

Wichura

Wichura również wzdrygnął się, kiedy pogoda nagle tak się zmieniła. Zrobiło się okropnie zimno, ale wilk jak na razie nie chciał opuszczać tego miejsca - jakoś ten chłód przetrwa, zarówno jak szalejący dookoła śnieg. Taki był wytrwały. Spojrzał z uśmiechem na Naomi.
- Nie chcesz czasem zmienić miejsca? - zapytał.

Naomi

Wilczyca spojrzała na swoje śnieżnobiałe futerko, które wtapiało się w otoczenie i uśmiechnęła się. Faktycznie, zrobiło się bardzo zimno, chyba powinni przenieść się w jakieś spokojniejsze miejsce.
- Tak, też tak myślę. A może wpadniesz do mnie na ciepłą herbatę? - zapytała z uśmiechem.

Wichura

Wichura odwzajemnił uśmiech wadery. Rzeczywiście, jej sierść idealnie pasowała do śniegu, który szalał dookoła nich.
- Herbatę? - spytał, uśmiechając się jeszcze szerzej. - Pewnie, bardzo dziękuję za zaproszenie - zgodził się, zresztą bardzo z tego faktu zadowolony.

Naomi

Naomi zaśmiała się perliście i wstała. Przeciągnęła się, by dopiero potem machając wesoło ogonem ruszyć w stronę swojego domu. Miała nadzieję, że nic się tam nie zmieniło, jak również, że ma jeszcze trochę herbaty, aby poczęstować nowego znajomego. Zaraz też jej sylwetka zniknęła z bliźniaczej przełęczy, pozostawiając jedynie po sobie delikatny zapach. I już jej tu nie było...

Wichura

Wichura także wstał i przeciągnął się. Jego ciemne futro znacznie się wyróżniało na tle śnieżnobiałej zamieci, jednak niewiele sobie z tego robił. Gorzej, że parę razy prawie zgubił Naomi, jednak udało mu się gdzieś ją dojrzeć. Chwilę później basior zniknął także, podążając za skrzydlatą waderą.

zt.

Artemis

Tym razem szanowny pan Artemis dotarł nad Bliźniaczą Przełęcz. Szedł tak sobie wolnym, jednostajnym ruchem, zupełnie się nie spiesząc. Śnieg już lekko prószył, trochę zwolnił, od kiedy odeszli stąd Naomi i Wichura. Mimo to, dzięki runom, części wilka nie zardzewieją. Usiadł sobie więc gdzieś we wgłębieniu góry, w jakiejś jaskini, gdzie przed śniegiem i mrozem chroniły go skalne nierówności. Usiadł sobie i zaczął się zastanawiac nad swoim żywotem, zerkając w wirujące baletnice na zewnątrz. W końcu położył się, opierając łeb o łapy. Metalowe części były przeraźliwie zimne. Ale jemu to nie przeszkadzało. Prawie nie odczuwał bodźców dotyku, tylko delikatnie. Westchnął głucho. Przynajmniej nikt nie słyszał tu jak jego części przeraźliwie skrzypią - dźwięk ten, nie do zniesienia, porwało echo, wgłąb jaskini.