Góra przeznaczenia

Shade

- Nie wątpię... To miłość od pierwszego wejrzenia... - zaśmiałam się i przypomniałam jak się poznalam ze Smithem.

Wasp

Uśmiechnął się trochę szerzej. - Taka jest najpiękniejsza - powiedział i spojrzał w niebo. Dobrze pamiętał, że gdy spojrzało się w niebo ze szczytu tej góry, można było z niego odczytać swą przyszłość. Dlaczego nie po raz pierwszy Wasp niczego w tych chmurach nie widział?

Shade

- Wiesz, że... Przyszłość to pojecie względne? Tak jak czas? - spojrzałam na niebo. - Każda decyzja zaważa o zmianach, wiec to nigdy nie jest pewne...

Wasp

Oderwał wzrok od kłębiących się na niebie chmur. - Być może... a ja wcale nie jestem pewien czy tą swoją przyszłość w ogóle chcę poznać - powiedział.

Shade

- Najlepiej żyć chwilą, niespodzianki są najlepsze. - wyszczerzyłam się. - Nie uważasz?

Wasp

Zaśmiał się, spoglądając na Shade. - Chyba masz rację - powiedział. - Nie warto zaprzątać sobie głowy tym, co będzie jutro - jednak jeszcze raz zerknął na niebo. Odkąd tu przyszedł nie mógł pozbyć się wspomnienia o Rennie. Dodał stanowczym tonem. - Ani tym co było kiedyś.

Shade

- To co się dzieje decyduje o tym co będzie w przyszłości. - powiedziałam. - A to co było może nas tylko nauczyc podejmowac lepsze decyzje.

Wasp

Kiwnął głową. - Tak... z reguły doświadczenie pomaga w podejmowaniu decyzji - powiedział. - Ale nie zawsze. Czasem popełnia się stare błędy.

Shade

- Wiem... - zaśmiałam się. - Taki już nasz las. - uśmiechnęłam się do niego. - Ale za któryms razem przestaniemy je popełniać.

Wasp

Zaśmiał się. - Niektórych błędów nie da się wyeliminować, choćby powtarzało się ten sam błąd setny raz. Czasem emocje mają na nas zbyt duży wpływ - odrzekł.

Shade

- Masz racje. życie jest brutalne i nie zmienimy jego zasad. Cieszym się tym, ze żyjemy. - uśmiechnęłam się.

Wasp

Spojrzał na Shade i uśmiechnął się lekko. Powiedział. - Mam wrażenie, że wróciła ci przynajmniej cząstka dobrego humoru.

Shade

- Tak. - przytuliłam go mocno. - Dziękuję. Prawdziwa przyjaźń chyba istnieje. Wiesz, może nie znam Cię długo, ale ufam Twoim słową, nie zostawiłeś mnie...

Wasp

- Nawet nie wiesz jak mnie cieszą twoje słowa - powiedział i uśmiechnął się. Zaśmiał się w duchu na wspomnienie chwili, w której był już prawie pewien, ze rzuci się z urwiska. Wtedy nie miał w tej krainie nikogo, zupełnie nikogo. A teraz? Wyglądało na to, że ma tu prawdziwych przyjaciół. I Carly, co najważniejsze.

Shade

- Czasy się zmieniają. Ja też byłam sama, a teraz mam przy sobie takich jak ty... - uśmiechnęłam się. - Moje słowa cieszą, bo są szczere.

Wasp

- Tak... najważniejsze to mieć przyjaciół. Kiedyś, gdy byłem bardzo młody, nie doceniałem bliskich mi osób. Ba, odtrącałem ich - powiedział i westchnął. Dopiero teraz rozumiał jak wiele osób skrzywdził. - Dopiero teraz widzę jaki głupi byłem.

Shade

- Nie. Wtedy chciałeś im pokazać, że jesteś samodzielny, że sam potrafisz zawalczyć o swoją przyszłość. - westchnęłam i przytuliłam go. - Może nie było to najlepsze rozwiązanie, ale walczyłeś. A dopóki walczysz, jesteś zwycięzcą.

Wasp

- Ech, no, ja zawsze już będę uznawał to za totalną głupotę - odpowiedział i po chwili zaśmiał się. Dodał. - Zaraz mi wszystkie żebra połamiesz.

Shade

Westchnęłam i odsunęłam się. Źle się poczułam. - Dzięki za wszystkie miło słowa. - powiedziałam cicho i mało przekonująco. - Ja... idę. - Odwrociłam się i wybiegłam.

// Jak chcesz popisac jestem nad urwiskiem//

Wasp

Zaskoczyła go nagła zmiana nastroju Shade. Jakby uraził ją swoimi słowa, ale przecież nie powiedział nic takiego. Chciał ruszyć za wilczycą, jednak został na miejscu. Stąd miał idealny widok, toteż obserwował gdzie Shade się oddala.