Góra przeznaczenia

Karenaj

-Nic się nie stało.-Powiedziała i przytuliła go do swojego ciepłego futra.-Jeśli chcesz, mogę być dla Ciebie mamą.-Uśmiechnęła się wilczyca, na samą myśl o tym. Przytuliła go jeszcze mocniej, ale nie tak, by coś mu się stało. Jej ogon delikatnie merdał z lewa na prawą i z powrotem.

closer

Przytulił się do Karenaj. Był tak bardzo szczęśliwy, że nareszcie znalazł matkę która go pokocha i na którą zawsze można liczyć. A więc dokąd idziemy mamo ! - powiedział swym charakterystycznym piskliwym głosikiem...

Karenaj

-Nie wiem.-Powiedziała i zamyśliła się na chwilę.-A może chcesz poznać mojego brata? Też ma młode, więc byś je poznał, co? Zaprowadziłabym Cię do legowiska całej rodziny, ale jest na terenie Nocy, uprzedzam.-Uśmiechnęła się słodko.

closer

No jasne ! - krzyknął z zadowolenia i zaraz szybko przytulił się do swej mamy ... i z lekko obawą w głosie dodał -a oni mnie polubią,... jestem przecież obcy ...-

Karenaj

-Myślę, że tak. Skoro Vadette zaadoptowała smoka, to chyba się nie zdziwią, że mam Ciebie.-Uśmiechnęła się i wstała.-Idziemy? A właśnie, z jakiej jesteś watahy?

closer

-tak.. racja .. a ja jestem a Watahy Nocy, ponieważ uwielbiam ciemność oraz gwiazdy na niebie... - powiedziawszy to od razu ruszył za swą Matką z wielkim ''wyszczerzem'' na pyszczku, machając radośnie ogonkiem...

Karenaj

-Hymmm.-Mruknęła cicho wadera.-To w takim razie dogadasz się z Ved. Macie wspólne upodobania.-Ruszyła w stronę legowiska, machając lekko ogonem. Właśnie ma trzecie młode! Dopiero po chwili to do niej dotarło. Zaczęła schodzić z góry.
[nmj]

closer

Cały czas szedł za swą matką nie spuszczając z niej ani na chwilkę wzroku, rozmyślając nad tyloma sprawami....

Snowy

Odbijając się od skał, piął się w górę, aż wreszcie wylądował na skalnej półce. Stanął dumnie na jej końcu i spojrzał w dół.
- Z dostaniem się na górę nie było problemu. Gorzej będzie z zejściem.

Sune

Gnała szybko niczym wiatr. Kochała góry i widoki, jakie roztaczały się z wysokości. Przystanęła gdzieś na szczycie i zamknęła oczy. Czuła jedynie przyjemny, chłodny wiatr.

Snowy

Zaczął kręcić się po półce, szukając miejsca gdzie mógłby zeskoczyć. Po chwili ruszył w dół, lądując twardo na skale. Szybko jednak się podniósł i zaczął węszyć i nasłuchiwać.

Sune

Otworzyła ślepia, a jej uwagę przykuł wilk, skaczący po skałach. Po chwili jednak przysiadła spokojnie nad jednej z górek miękkiego, acz zimnego śniegu i zapatrzyła się w dal.

Snowy

Rozejrzał się i dostrzegł wilczycę leżącą na śniegu. Podszedł do niej powolnym krokiem.
- Witaj. Co porabiasz w tych górach?

Sune

Zastrzygła uszami na dźwięk czyjegoś głosu. Odchyliła lekko łeb, by ujrzeć źródło dźwięku. Uśmiechnęła się nikle - Myślę, że to samo co ty - odrzekła spokojnym głosem.

Snowy

- Skoro tak twierdzisz. Jak ci na imię? Ja jestem Snowy.
Odrzekł kładąc się na skale z lekkim uśmiechem na pysku.

Sune

Popatrzyła na wilka uważnie. Uśmiechnęła się lekko - Miło mi cię poznać Snowy - odrzekła miękkim głosem - Zwą mnie Sune - dodała. Jego imię przypomniało jej pewne wydarzenia z przeszłości.

Snowy

- Mnie też jest miło cię poznać.
Zamknął powoli oczy i zaczął wsłuchiwać się w górski wiatr.
- Przyjemnie tu. Chociaż wyżej musi być lepiej. Tam jest pewnie większy mróz.

Sune

- Pomimo mojego wyglądu, charakterystycznego dla wilków Watahy Śniegu, nie przepadam za zimą, wielkimi mrozami - powiedziała tą samą barwą głosu - Ty pewnie wolisz zimne klimaty? - zapytała.

Snowy

- Tak. Tam skąd pochodzę ciągle panował mróz. Zdążyłem już się przyzwyczaić.
Zaczął rozglądać się na boki, powracając myślami w swe rodzinne strony.

Sune

Pokiwała głową na znak zrozumienia. Sama na trochę się rozmyśliła. Swoich młodzieńczych lat nie spędziła w jednym miejscu. Jej dusza była rozdarta pomiędzy dwie watahy. Westchnęła krótko.