Góra przeznaczenia

Snowy

- Jak ci się żyje w tej krainie?
Spytał przekrzywiając łeb w lewo. Chciałby się dowiedzieć czegoś o zwyczajach tutejszych wilków. Niewiele jeszcze o nich wie.

Sune

Popatrzyła na wilka - Wiodę tutaj spokojne życie. Każdy dzień taki sam, nic się nie dzieje. Watahy nie prowadzą między sobą wojen, zwierzyny pod dostatkiem - powiedziała i uśmiechnęła się nikle - Niedawno tu przybyłeś? - zapytała.

Snowy

- Tak. Dopiero się zaznajamiam z tym miejscem.
Wstał i podszedł do krawędzi skały, po czym spojrzał w dół, śledząc okiem okoliczne tereny. Spojrzał na wilczycę.
- A ty? Od dawna tu jesteś?

Sune

Westchnęła zamyślając się na chwilę. Po sekundzie przeniosła wzrok gdzieś w dal - Mam nadzieję, że spodoba ci się ta kraina i postanowisz zostać tu na stałe- powiedziała, po czym dodała - Jestem tu już jakiś czas... a nadal mam wrażenie, jakbym przybyła tu dopiero wczoraj - uśmiechnęła się pod nosem.

Snowy

- Jestem pewien, że szybko się zadomowię.
Uśmiechnął się i znów spojrzał w dół.
- Tak. Teraz ta kraina będzie moim domem.

Sune

Spojrzała na wilka i uśmiechnęła się do niego delikatnie - Do jakiej należysz watahy? - zapytała. Odczuwała pewien zapach, jednakże był on słaby. Wolała się upewnić.

Snowy

- Do Watahy Wiatru.
Podszedł do skał i znów się położył, szukając przy nich nieco chłodu.

Sune

Jej wzrok powędrował za wilkiem, jednak już po chwili przeniósł się na szczyt pobliskiej góry - Ja należę do Watahy Wody - powiedziała przyciszonym, spokojnym głosem.

Snowy

Nic nie powiedział, tylko uśmiechnął się. Przez chwilę wpatrywał się w wilczycę, lecz po chwili spojrzał w dal. Zamknął oczy i zaczął nasłuchiwać.

Sune

Wpuściła do płuc ogrom powietrza. Spokojnie położyła się na śniegu i zaczęła wpatrywać w rozgwieżdżone niebo. Na jej pysku pojawił się mimowolny uśmiech. Chciała coś powiedzieć, jednak powstrzymała się, gdyż nie chciała zepsuć tej przyjemnej ciszy, która tu panowała.

Snowy

Poleżał jeszcze chwilę w milczeniu. Otworzył oczy i spojrzał w niebo.
- Ładnie tu. Na niebie nie ma nawet jednej chmurki.

Sune

- Tak. Dzisiaj jest wyjątkowo piękna noc - przyznała wilkowi rację. Każdą gwiazdę było dokładnie widać. Taki widok zawsze ją oczarowywał. Uśmiechnęła delikatnie.

Snowy

- Często macie tu takie noce?
Spojrzał na wilczycę i przekrzywił łeb, jak to miał w zwyczaju - w lewą stronę.
- W moich rodzinnych górach prawie nigdy nie było widać gwiazd. Niebo cały czas było zachmurzone i padał śnieg.

Sune

Ona również lekko odchyliła łeb w stronę wilka. Popatrzyła na niego - Bezchmurne noce zdarzają się często w lecie, na wiosnę. Dzisiejsza jest wyjątkowa, spokojna - stwierdziła równie spokojnym i miękkim głosem.

Snowy

- Tak. Bardzo spokojna.
Znów spojrzał w niebo. Starał się zliczyć gwiazdy, jednak szybko go to zmęczyło.

Sune

- A więc przybyłeś z zimnej części świata? - próbowała nawiązać jakiś ciekawy temat. Ten wilk wydawał się dość miły, jednakże jak na jej gust zamknięty w sobie. Uśmiechnęła się subtelnie.

Snowy

- Tak. A ty?
Szybko starał się zmienić temat. Nie lubił rozmawiać o swojej przeszłości, a większości rzeczy już nie pamiętał.

Sune

- Coś nie tak? - zapytała spokojnym głosem. Wciąż patrzyła na wilka - Wychowałam się na terenach dwóch watah. Jednak częściej przebywałam wśród gorących wulkanów - w miejscu Watahy Ognia - powiedziała w bardzo wielkim skrócie.

Snowy

- Wszystko w porządku, przepraszam.
Z trudem się uśmiechnął. W głowie przewijały mu się przykre wspomnienia. Ostatnie zdarzenia jakie zapamiętał.

Sune

- Nic się nie stało - odrzekła szybko. Podeszła do wilka i posłała mu ciepły uśmiech - Jeśli chcesz pobyć sam, powiedz. Nie chciałabym się nikomu narzucać - dodała. Chętnie zostałaby dłużej, jednak wolała poczekać na jego odpowiedź.