Góra przeznaczenia

Snowy

- Twoja obecność mi nie przeszkadza. Wręcz przeciwnie.
Spojrzał na wilczycę i uśmiechnął się.
- Nie przypominasz kogoś, kto większość czasu spędzał przy wulkanach.

Sune

Uśmiechnęła się na jego słowa - A kogo ci przypominam? - zapytała z nutką ciekawości. To prawda. Ona nie wyglądała na wilczycę ognia. Była ciekawa jego odpowiedzi.

Snowy

- Kogoś, kto większość czasu spędził na mrozie. Kogoś, kogo znałem.
Znów przekrzywił łeb, starając się lepiej przyjrzeć wilczycy. Był pewien, że już gdzieś spotkał podobną wilczycę. Nie mógł sobie jednak przypomnieć.

Sune

- Doprawdy? - zapytała troszkę zdziwiona. Od razu zaczęła obmyślać, czy oby na pewno nie znała wcześniej tego wilka. Chciała usłyszeć dalszą część jego wypowiedzi.

Snowy

- Tak. Ale nie pamiętam. Starałem się zapomnieć o przeszłości. Jedyne co pamiętam to śmierć rodziców i to, że jakimś cudem uciekłem. Byłem wtedy małym szczeniakiem.
Zwiesił łeb i zaczął skrobać pazurami powierzchnię.

Sune

- To bardzo ciekawa historia - odrzekła. Miała ochotę powiedzieć coś o sobie, jednak stwierdziła, że za krótko zna tego wilka. Jednak wydawał się jej on zagadkową postacią.

Snowy

- Wolałbym o niej też zapomnieć. Ale to stare dzieje.
Znów spojrzał w gwiazdy starając się już nie myśleć o przeszłości.

Sune

Rozumiem - odrzekła - Moja matka była wilczycą śniegu, ojciec natomiast wilkiem ognia - postanowiła powiedzieć. Ona nie chciała zapominać swojej przeszłości. Dla niej były to piękne czasy, które z chęcią by powtórzyła.

Snowy

- Pewnie kolor sierści odziedziczyłaś po matce.
Znów przyjrzał się dokładnie wilczycy.

Sune

- Bystry jesteś - powiedziała spokojnie - Ojciec także coś mi dał - dodała tą samą barwą głosu. Uśmiechnęła się delikatnie.

Snowy

- Imię? Oprócz imienia nie dostrzegam w tobie niczego, co kojarzyłoby mi się z ogniem.
Zamknął oczy i uśmiechnął się.

Sune

- Otóż to - odrzekła. W tak krótkim czasie, zdążył zauważyć tak wiele rzeczy. Uśmiechnęła się - Twoje imię za to, kojarzy mi się ze śniegiem, zimnem - pomyślała głośno.

Snowy

- Tak. Chyba tylko dzięki niemu pamiętam jeszcze skąd pochodzę.
Spojrzał na leżący nieopodal śnieg i zamyślił się.

Sune

Uśmiechnęła się nikle. Dawno nie spotkała tak spokojnej istoty jak on. Wstała powoli, przetarła łapą ślepia i zapatrzyła się w niebo. W miejsce, gdzie słońce próbowało przebić się swoimi promieniami przez ogrom białych chmur.

Snowy

Ziewnął i przeciągnął się. Kilka razy potrząsnął łbem, przetarł łapą oczy i spojrzał na Sune.
- Już ranek? Szybko minęła ta noc.

Sune

Przeniosła wzrok na wilka. Uśmiechnęła się - Mnie również prędko minęła ta noc. W końcu w miłym towarzystwie czas zlatuje niezauważalnie szybko. - odrzekła spokojnym głosem.

Snowy

- Tak. Masz rację.
Spojrzał w niebo przymrużając oczy, aby nie poraziło go słońce. Spojrzał na wilczycę z uśmiechem.
- Dobrze, że ty tak nie razisz Sune.

Sune

Zaśmiała się cicho i krótko. Spojrzała na wilka - A ty masz szczęście, że nie jesteś taki zimny. Chyba zamieniłabym się w górę lodową - zażartowała. Ich zupełnie przeciwne imiona były ciekawym zbiegiem okoliczności.

Snowy

- Coś ty. Ja miałbym być zimny?
Odrzekł spokojnym, żartobliwym tonem.

Sune

- A ja świecąca? - odrzekła tym samym tonem, co i wilk. Przeniosła wzrok na słońce i przez chwilę, bacznie się w nie wpatrywała, jakby dostrzegła tam coś dziwnego.