Góra przeznaczenia

Snowy

- Na co tak patrzysz?
Spojrzał w tym samym kierunku co Sune. Nie zobaczył nic oprócz słońca. Chwilowo oślepiony zamknął oczy.

Sune

- Na to co ty. Na słońce - odrzekła spokojnym głosem. Po chwili przejechała wzrokiem po całym niebie, aż w końcu jej ślepia dotknęły przepaści. Westchnęła cichutko.

Snowy

- Coś nie tak?
Zaczął błądzić ślepiami po okolicy, wpatrując się w każdy najdrobniejszy szczegół.

Sune

- Nie, dlaczego tak myślisz? - zapytała. Oderwała swój wzrok od pobliskiego szczytu i zawiesiła go na wilku - Wszystko w porządku. Tylko się zamyśliłam - dodała spokojnie i nikle się uśmiechnęła.

Snowy

Nic nie powiedział. Posłał tylko waderze uśmiech, spojrzał w niebo i wciągnął powoli wieczorne, górskie powietrze.

Sune

Jej ślepia dotknęły białego puchu. Poczuwszy na swojej skórze powiew zimnego wiatru, otuliła się puszystym ogonem. Nie przepadała szczególnie za tą porą roku. Z utęsknieniem zaczęła wyczekiwać pierwszych promieni wiosennego słońca.

Snowy

Wstał i ustawił się pod wiatr tak, aby ten wiał mu prosto w pysk. Spoglądając na próbującą się ogrzać wilczycę, uśmiechnął się.
- Nie przywykłaś do mrozu, co nie?

Atrita

Bezgłośne kroki, ledwo słyszalny szelest futra. Dmący mocno wiatr rozczochrał kłaki jeszcze bardziej, zmusił wilczycę do zmrużenia białych ślepi. Wspinając się w górę nie zatrzymywała się, nie robiła postojów. Kamienie czasem osuwały się spod jej łap, spadały w dół. Nawet się nie obejrzała, brnąc do celu. Wreszcie dotarła na zimny szczyt, pokryty grubą warstwą śniegu. Usiadła, wdychając czyste powietrze gór.

Snowy

Wsłuchując się w świst wieczornego, zimnego wiatru, znów podszedł na krawędź skały i spojrzał prosto przed siebie, przecinając wzrokiem ciemność.
- Wydawało mi się, że słyszę osuwający się kamień. - Pomyślał rozglądając się i usiłując dostrzec w mroku jakąś żywą istotę. Nie dostrzegając nic, położył się i oparł łeb o przednie łapy. - Pewnie to tylko szum wiatru.

Donn

Powolnym krokiem przemierzał Góry Przeznaczenia. Właśnie wrócił do krainy. Dookoła śnieg, lodowaty wiatr, zawierucha. Nie zdziwiło go to, zdecydowanie niska minusowa temperatura również nie była dla niego niczym szczególnym. Z lekko wysuniętymi pazurami wspinał się bez wysiłku po zboczu góry. Potężny wilk, masywnej budowy o kruczo czarnej sierści, która targana przez wiatr i przykrywana płatkami śniegu jedynie lekko pobłyskiwała w świetle księżyca. Dwukolorowe jarzące się tęczówki wodziły po czarnym niebie. Długo był nieobecny w tym miejscu zwanym jego rodzinnym domem. Jednak czym jest rodzina, której tak na prawdę nie ma. Wyczuwał niesiony przez wiatr silny zapach innych wilków. Jego wyostrzony zmysł węchu rozpoznał zapach jednej wilczycy. Mianowicie Sune. Nie rozglądał się jednak na razie za żadną żywą istotą.

Akita

Wilczyca bez żadnego konkretnego celu błądziła po górach, do czasu aż trafiła w to miejsce. -Czyżby to była góra przeznaczenia- mruknęła cicho pod nosem.Widziała wiele nieznanych jak dotąd jej wilków ale nie zareagowała. Wskoczyła na jedną z wyżej położonych skał i tam usiadła, rozglądając się w około.

Atrita

Wyczuła zapach kilku wilków, przez co jej sierść na karku zjeżyła się wyraźnie. Zastrzygła uszami, ruszając przed siebie i wypatrując w ciemnościach innych. Coś podpowiadało jej, iż żaden z nich nie ma złych zamiarów, że żaden nie stanowi zagrożenia. Usłuchała go, uspokajając się w jednej chwili. Wtem dostrzegła zarys wilka o jasnej sierści, który leżał niedaleko.

Donn

Po dłuższej chwili zamyślenia napiął mięśnie i na ugiętych łapach wybił się wzbijając w górę tumany kurzu. Wylądował miękko na wysuniętej szpiczastej półce skalnej. Obejrzał się przez bark. W śniegu zostawił lekko czerwone ślady łap po sobie. Najwyraźniej zdarł opuszki na tak długiej wędrówce jednak nie wzruszyło go to. Może lekko piekły go łapy. Położył się układając na kończynach pysk . Przy oddechu przed jego kufą widać było tylko kłębek pary co oznaczało iż jest w istocie zimno. Mlasnął kłami i spojrzał po wszystkich.

Snowy

Wyczuł instynktownie, że jest tu teraz więcej wilków, a nie tylko on i Sune. Wstał powoli i zaczął węszyć i nasłuchiwać.
- Co najmniej dwa inne wilki. Wejdę wyżej. Może coś zobaczę w świetle księżyca.
Pomyślał i odbijając się od skał, zaczął piąć się wyżej, aż stanął niedaleko szczytu. Rozejrzał się uważnie, lecz dostrzegł tylko jednego wilka, który znajdował się na szczycie góry.

Atrita

Wtapiająca się mrok, lecz odcinająca się od bieli śniegu wilczyca przysiadła przy wystającym kamieniu. Przekrzywiła łeb, nasłuchując i wypatrując. Ślepia w nietypowej barwie odbijały blask srebrnego księżyca, będąc w ten sposób doskonale widoczne na tle czarnej sierści.

Akita

Zauważyła jakąś jasną postać stojącą trochę niżej od Niej.Nie odezwała się ani słowem. Zastrzygła lekko uchem i potrząsnęła łbem, w celu zrzucenia z niego śniegu.

Donn

Przekręcił łeb i wbił przeszywający wzrok w wilka o jasnej sierści. Lustrował go tak przez dłuższą chwilę zamiatając jedynie końcówką ogona po podłożu. Kątem oka obserwował również dwie młode wilczyce. Wiatr rozwiewał jego futro. Ziewnął przeciągle oblizując końce długich białych kłów. Kojarzył Sune. Tak ostatnim razem nie źle ją poturbował w lesie. Wypadałoby przeprosić? Nieee to nie w jego naturze tym bardziej, że sama się prosiła.

Atrita

Dojrzała ruch na szczycie góry. To jakaś wilczyca potrząsała łbem, strząsając z niego śnieg w ten sposób. Atrita zamachnęła puszystym ogonem, zerkając w bok, na osobnika o dwukolorowych ślepiach.

Snowy

Czując się obserwowany, rozglądał się przez chwilę nerwowo. Gdy zauważył już pozostałe wilki, uspokoił się. Ziewnął ukazując białe kły i położył się, wtulając łeb między przednie łapy. Zamknął oczy, ale wciąż czuwał. Nie znał zamiarów tych wilków i nie wiedział czego się spodziewać. Nastawił tylko uszy i westchnął.

Akita

Akita dostrzegła młodą wilczycę i dużego wilka o bardzo ciemnej sierści. Wstała i lekko odskoczyła w bok. Znajdowała sie teraz na niżej położonej skale gdzie usiadła i oblizała kły z krwi.