Góra przeznaczenia

Donn

Obserwował uważnie młodzieniaszka, który teraz położył się wtulając łeb w łapy. Jego nerwowy wzrok wywołał ten charakterystyczny szyderczy uśmiech na pysku Donna. Chrząknął lekko rozbawiony. - Czyżbyś się czymś denerwował? - skierował pytanie do Snowy'ego. Przejechał pazurami po śniegu zostawiając przeciągły ślad.

Atrita

Skrzywiła się, gdy cisza gór rozstała zakłócona pytaniem dorosłego wilka. Zmrużyła białe ślepia, strzygąc ponownie uszami. Rozejrzała się, przyglądając się kolejno pozostałym wilkom. Cofnęła się nieco, skrywając niemal całkowicie w cieniu skały. Jedynie tęczówki były doskonale widoczne.

Sune

Jej wzrok wciąż dotykał posrebrzonej śniegiem ziemi - Hm. Będąc młodą wilczycą, często zmieniałam miejsca. Więcej czasu jednak spędziłam na terenie Watahy Ognia, więc tak. Takie mrozy nie są dla mnie - stwierdziła spokojnym głosem. Widząc, iż w okolicy zbiera się więcej istot, rozejrzała się.

Snowy

- Może. Ciekawi mnie to, że masz oczy o różnych kolorach.
Spojrzał z opanowaniem na wilka, skupiając wzrok na jego ślepiach. Wstał powolnie i przekrzywił łeb. Spojrzał na Sune.
- Wataha Ognia? Ja bym tam długo nie wytrzymał.

Atrita

Ze swego miejsca przyglądała się rozwojowi przypadków. Podczas wędrówki do tej krainy wiele razy była świadkiem jakiś wydarzeń, więc przyzwyczaiła się do przyglądania się różnym stworzeniom. Jako obserwatorka mogła ujrzeć wiele rzeczy, a niektóre z nich zamknąć w zagadkach.

Donn

Zmierzył go badawczym acz pustym wzrokiem i westchnął. - Kaprys matki natury. - skwitował jego dedukcje na temat dwukolorowych ślepi. Jemu one nie przeszkadzały. Wyróżniały go z tłumu. Był zdecydowanie jedyny w swoim rodzaju a ślepia doskonale odbijały jego nie typową osobowość. Wstał i spojrzał na Sune. Przejechał językiem po czubkach masywnych kłów. - Znów się spotykamy. - kącik jego pyska drgnął do góry. Czy będzie go pamiętać? Zobaczymy.

Snowy

Przysiadł i zaczął mierzyć wzrokiem Donn'a i Sune. Ciekaw był jak potoczy się sytuacja. Zastrzygł więc uszami i zamilkł, przyglądając się.

Sune

- Wataha Ognia miała wspaniałe klimaty, które zdecydowanie mi odpowiadały - stwierdziła lekko rozmarzona. Usłyszawszy znany głos, odwróciła łeb w jego stronę. Zbadała wzrokiem zauważonego wilka. Rozpoznała go od razu - Taa... Cóż za miłe spotkanie - wymamrotała niewyraźnie.

Atrita

Pochyliła się do przodu, wyłaniając częściowo z cienia. Jej wzrok przesunął się po krajobrazie, wilczych sylwetkach i zatrzymał na młodej wilczycy, Akicie.

Donn

Zniżył pysk trzymając go przy samej ziemi z cwanym uśmieszkiem na pysku obserwował ją. Chyba nie najlepiej go zapamiętała, ale cóż. Strzepnął uchem szurając pazurami po ziemi. Ugiął łapy i po chwili był już za Sune. Jedynie jego cień kiedy znajdował się ponad ziemią w skoku przeciął na moment obszar, w którym znajdowała się biała wilczyca i młodszy wilk. - Chyba nie do końca wyszło nam...pierwsze spotkanie. - szepnął do ucha znajomej stojąc za nią. Był od niej sporo większy.

Akita

Akita poczuła na sobie czyiś wzrok. Położyła głowę na łapach aby lepiej się przyjrzeć temu wilkowi. Była nią młoda wilczyca o chudej sylwetce i ciemnej sierści. Jednak jej to nie przeszkadzało ,tylko cicho siedziała na swym miejscu.

Snowy

Wstał i z zaciekawieniem spojrzał na ciemnego wilka. Zastrzygł uszami, nie spuszczając go z oczu.
- Szybki jest. Ciekawe co teraz zrobi. - Pomyślał i zerknął na Sune, ciekaw jej reakcji.

Sune

Odwróciła łeb z obojętnym wyrazem na pysku. Odeszła krok dalej. Ten wilk dobrze utkwił w jej pamięci. 'Nie mam zamiaru tego zmieniać' pomyślała. Wiedziała do czego ta istota była zdolna.

Donn

Prychnął wodząc wzrokiem za wilczycą. Nie miał dzisiaj nastroju ani chęci żeby zrobić cokolwiek komuś lub czemuś. Długa podróż do krainy dała mu się we znaki. Swoje pokłady siły drzemały w nim uśpione. Był spokojny więc tym bardziej nie musiała się go bać. Przynajmniej dzisiaj był jakiś taki nie codzienny. - Przypuszczam, że to przez to spotkanie zniknęłaś na jakiś czas z krainy. 'Trochę' Cię poturbowałem, ale przyznaj, że sama do tego doprowadziłaś swoim zachowaniem....nie ważne. W każdym bądź razie...- jednym susem już był znów przy niej. - ...chyba nie masz mi tego za złe? - uśmiechnął się cwanie a jego ślepia mignęły. Kilka myśli przeleciało mu przez łeb.

Snowy

Usunął się na bok i usiadł pod skałą bacznie obserwując Sune i ciemnego wilka. Czuł, że lepiej będzie się teraz nie wtrącać, więc postanowił nasłuchiwać. Wczepił pazury w skałę i położył się. Nastawił uszy i ponownie zmierzył wzrokiem oba wilki.

Donn

Stał tak wodząc bezczelnym wzrokiem po ciele wilczycy po czym zaśmiał się szyderczym głosem. Jego ślepia mignęły złowieszczo w mroku. - Wiesz co...ja Cię lubię. - mruknął ironicznie i po chwili z jego gardła przez zamknięte kły wydobył się pomruk, który niesiony echem rozbrzmiał na terenie gór. Nie czekając na jej reakcje czy odpowiedź złapał zdecydowanie za jej kark i podążał w innym kierunku. Tak od teraz uznał wilczyce za swojego więźnia. Podła bestia.
[zt oboje]

Snowy

Zerwał się na równe nogi. Przez chwilę próbował ułożyć sobie myśli w głowie, lecz widząc, że za chwilę straci wilka z oczu, podążył jego śladem. Czuł, że pakuje się w kłopoty, których zazwyczaj wolał unikać. Teraz jednak, świdrując wzrokiem oddalającego się z Sune w pysku Donna, biegł za nim ile sił w nogach.

Atrita

Spoglądała beznamiętnie za oddalającymi się osobnikami. Nie zareagowała na gwałtowność dorosłego, lecz obserwowała go nad wyraz uważnie. Jej pysk wykrzywił się na niewielki moment w krzywym, ironicznym uśmieszku. Znikł on zaraz, zastąpiony zwyczajnym chłodem.
- Gwałtowny ogień szybko gaśnie - mruknęła niby do siebie, zwracając jednak łeb ku szarej wilczycy.

Snowy

Znów tu przyszedł, tym razem kulejąc i brocząc krwią. Z przebitego barku kapała krew, czerwieniąc białe futro i znacząc czerwony ślad na skałach. Ignorując ból wspiął się wysoko, prawie na szczyt. Stanął i spojrzał w kierunku miejsca, z którego przed chwilą wrócił. Zastanawiał się, co się tam teraz dzieje. Choć miał wątpliwości, czuł jednak, że dobrze postąpił. Czy jeszcze spotka tego wilka? W jakich okolicznościach to nastąpi? Czy dojdzie do walki, czy wręcz przeciwnie? I co się stało z Sune? Takie pytania krążyły mu po głowie. Podziwiał Donna, nie ze względu na siłę, lecz zachowanie. Na pierwszy rzut oka groźny i nieobliczalny, a jednak to ostatnie zdanie, jakie powiedział do Snowy'ego, było dziwne. Wydawało się, że nie pasowało do jego osoby, że ktoś taki jak on nie powiedziałby czegoś takiego, tylko od razu skoczył przeciwnikowi do gardła. A jednak on atakował tylko po to, aby przepędzić intruza ze swojego terenu, kiedy mógł go bez problemu wykończyć. Czemu więc tego nie zrobił? Tak rozmyślając, ranny wilk stał i spoglądał cały czas w tym samym kierunku, zupełnie nie zważając na nic innego.

Akita

Wilczyca zeskoczyła ze skały, teraz znajdowała się na puszystym lecz zimnym śniegu który ciągle padał i padał ... . Otrzepała się z niego i usiadła na dość dużej wielkości zaspie. Zastrzygła uchem. Cały ten czas zachowywała się bardzo cicho.