Góra przeznaczenia

Idalia

- Zapewne nie spotkamy tam zupełnie nikogo. Mało kto ma odwagę wejść na tę górę. Wszyscy boją się poznać swoje przeznaczenie - odpowiedziała, potykając się o jakiś nieduży kamyczek. Tutaj już dużo łatwiej było się poruszać. Hekate obejrzała się za siebie, by jeszcze raz zobaczyć tę stromą ścianę. Jakim cudem kiedyś, po ostatniej rozmowie z Krikiem, udało jej się z niej zbiec? Nie miała pojęcia.

Yumi

-Możliwe. Czasami pewnie można zobaczyć rzeczy, o których wolałoby się nie wiedzieć. Ale ja będę odważna. Chcę wiedzieć jakie jest moje przeznaczenie. Co mam robić. I jaki jest mój życiowy cel. Do czego jestem potrzebna światu. - Mówiła i nagle się uciszyła. Przeszła przez jakiś krzak.
-Myślisz, że zaraz będziemy? - Zapytała.

Idalia

- Na pewno - odpowiedziała i przyspieszyła kroku. Wreszcie zbocze coraz bardziej łagodniało, aż przeobraziło się w niewielką równinę. Szczyt Góry Przeznaczenia. Był on całkiem nagi, pozbawiony wszelkiej roślinności, przez co nie sprawiał zbyt przyjemnego wrażenia. Hekate usiadła i obejrzała się, czekając na towarzyszkę.

Yumi

Yumi dzielnie szła za Hekate. Gdy wreszcie dotarła powiedziała:
-Już jestem. - Yumi już dawno nie miała takiego 'treningu'. Kondycja spadła trzeba przyznać. Zawiał wiatr.
-Brrr... Zimno tu trochę. - Przyznała rozglądając się dookoła.
-Yyy... Tu zawsze jest tak mało roślinności? - Zapytała zdziwiona.

Idalia

- Kiedy ostatnio tu byłam, panowała zima, więc trudno mi powiedzieć. Zresztą, to nie szata roślinna na tej górze jest najważniejsza - odpowiedziała, rozglądając się dokoła. Wzdrygnęła się, gdy chłodny powiew wiatru zmierzwił jej gęstą sierść.

Yumi

-Masz rację... - Mruknęła. Jeszcze raz się rozejrzała. Podeszła parę kroków do przodu. Usiadła na wysuszonej trawie i spojrzała w niebo. Nic nie widziała.
-Yyy... Już? Ja nic szczerze nie widzę. - Dodała smutnym głosem.

Idalia

- Myślę, że powinnyśmy poczekać z tym, aż nastanie ranek. Wilki towarzyszące mi wyczytywały wszystko ze skłębionych nad górą chmur - odpowiedziała. Słowa Yumi dodały Hekate odwagi, by spojrzeć na czerniący się teraz nieboskłon. Nie chciała poznać swojego przeznaczenia, zwyczajnie bała się tego. Teraz też nie widziała niczego nadzwyczajnego, poza mieniącymi się na niebie gwiazdami.

Dyzman

Moja wędrówka się nie kończy samotność nie odstępuje mnie na krok mam nadzieje że spotkam kogoś kto ją odgoni. Nie zamierzam chodzić sam.

Yumi

-Możliwe . - Przyznała. Spojrzała znowu na lekko szarzejące niebo. - Czy myślisz, że wszystko zapisane jest już z góry? Że gdy tylko się rodzimy już mamy zapisane co i jak będzie? - Zapytała a pytania mieszały jej się w głowie. Potem spojrzała na wilka dziwnym wzrokiem.

Idalia

Nie zwróciła uwagi na znajdującego się niedaleko wilka. Nie od razu odpowiedziała na pytania Yumi. Przysiadłszy na nagiej ziemi, przez chwilę zastanawiała się nad odpowiedzią. Patrzyła w niebo. - Trudne pytania... - rzekła w końcu, przenosząc wzrok na rozmówczynię. - Myślę, że tak. Gdyby tak nie było, to czy różne wróżby i przepowiednie by się sprawdzały? Czasem mam nawet wrażenie, że każdy z nas jest jak aktor, który zostaje zesłany na ziemię, żeby odegrać swoją rolę, a później odejść w zapomnieniu.

Yumi

-No niby tak. Ale czy nie sądzisz, że czasami wróżby manipulują naszym życiem? Dowiedzieliśmy się czegoś i to nam się spodobało i za wszelką cenę staramy się, żeby tak rzeczywiście było. - Zamyśliła się. Ponownie spojrzała w górę. Na niebie były śnieżno białe, puszyste obłoki. W niektórych widziała przeróżne kształty. A w innych jakieś... ym... szlaczki? Możliwe...

Idalia

Hekate ciężko westchnęła. Już chciała spojrzeć w górę, lecz powstrzymała się. Nie chciała niczego wyczytać z tych płynących po niebie obłoczków. - Wierz mi, że nie zawsze dążymy do spełnienia lub uniknięcia przepowiedni, a one i tak się spełniają - odpowiedziała. Doskonale o tym wiedziała. Jej mina nieco zrzedła.

Yumi

Yumi dalej wpatrywała się w niebo. Nagle przeleciała jedna, mała, niby nieważna chmurka. Miała dziwny kształt. W Yumi budził on niepokój ale widziała w nim coś tajemniczego, ciekawego. Szybko odwróciła wzrok i spojrzała na rozmówczynię. Zobaczyła, że jej mina się zmieniła. - Aaaa... Rozumiem. - Powiedziała głosem z lekko słyszalną nutką smutku. - Czyli jednak coś w tym jest. Może już ktoś tam u góry zaplanował moje życie. Jak będzie wyglądało... Czyli te wszystkie bajki, że to my kierujemy swoim życiem były nieprawdą. - Ostatnie zdanie powiedziała z lekkim rozdrażnieniem. Nagle przypomniało się jej jak jej rodzice zawsze to mówili: "To Ty jesteś kowalem swojego losu. To Ty kierujesz swoim życiem. Ty zadecydujesz jakie ono będzie."

Idalia

- Po części te słowa są prawdą. Przez całe życie mamy wrażenie, że sami nim kierujemy. A przynajmniej większość z nas. Ci, co tak mówią, są przekonani, że mają rację - odpowiedziała. Jeszcze raz rozejrzała się po okolicy. Smutno i nieprzyjemnie. Kiedyś zupełnie inaczej wyobrażała sobie to miejsce, choć zawsze wspominała je ponuro.

Yumi

Spojrzała w miejsca, na które patrzała Hekate. Zastanowiła się chwilę. - Czy tu zawsze będzie tak... hmmm... skromnie? - Zapytała. Nie było dla niej to ponure miejsce ale też nie wesołe. Jeżeli miała gdzieś być lubiła miejsca pełne przyrody. Kochała żywioły... No co poradzić? Nic, taka jej natura. - Myślisz, że tu będzie zawsze tak mało przyrody? Że nic nie odrośnie lub jeśli tak wcześniej było, nie urośnie? - Znowu zadała pytanie. Postanowiła, że rozwinie jakiś temat.

Idalia

patrzyła

- Nie wiem, naprawdę... nie mam pojęcia. Kiedy ostatnio tu byłam, w krainie panowała ostra zima. Wszystko było przykryte grubą warstwą śniegu - odpowiedziała. Przeniosła pytające spojrzenie na Yumi. - I... dostrzegłaś coś na niebie? Jakąś chmurę o wyjątkowym kształcie?

Yumi

dzięki : )

-Yyy. No można tak powiedzieć. - Przełknęła ślinę i wzrok wbiła w ziemię. W myślach znowu pokazała jej się tajemnicza chmura. - Ale nie wiem czy to był wyjątkowy kształt. Był na pewno inny. - Rysowała coś łapką na ziemi. Może nawet nie rysowała, bardziej bazgrała.

Atrita

Wspinała się zręcznie po skałach coraz wyżej i wyżej, uważając jednocześnie na siedzącą na jej grzbiecie Helmi. Zastrzygła długimi uszami, wypatrując łatwiejszego wejścia, łagodniejszego stoku. Skoczyła długim susem na sąsiedni, wystający głaz i ponownie ruszyła w górę. Wędrówka jest długa i męcząca, jednak wreszcie dotarły na sam szczyt, z którego widać było tereny rozciągające się w dole i piękne, szafirowe niebo zasłane pojedynczymi chmurami. Nieboskłon był wręcz na wyciągnięcie łapy.
- I jak?

Helmi

- Ładnie - odpowiedziała trochę rozczarowana widokiem. Spodziewała się, że zobaczy gwiazdy, o których mówiła Atrita. Szybko jednak zapomniała o nocnym niebie, bo jej wzrok przyciągnął nieduży obłoczek w kształcie przypominającym jakieś zwierzątko. Helmi zajęła się obserwowaniem chmurki.

Freak

Na niebie możnabyło zobaczyć ciemną sylwetkę. Był to gryf, który właśnie wykonał ostatnie machnięcie skrzydłami, po czym je złożył i runął w dół. Zachamował gwałtownie, gdy już zbliżył się do gruntu i gładko wylądował tuż obok Helmi. Prychnął.