Góra przeznaczenia

Atrita

Zaśmiała się.
- Nie powiedziałam, że przełożyłeś irracjonalizm na racjonalizm. Raczej starałeś się urzeczywistnić irracjonalną sytuację, zamiast wyciągnąć z niej słuszne wnioski. Nie przedstawiłeś mi metafory, a tylko zaprezentowałeś nijakie argumenty, których zrozumiałam i nie zrozumiałam według Twego zdania. To dopiero irracjonalizm - odparła.

Yumi

Spojrzała na Hekate . Ta chmura już znikała z pola jej widzenia. Chociaż była noc nadal było ją lekko widać . Przynajmniej Yumi ją widziała . Nagle na niebie pojawiła się smuga srebrnego światła. Do Yumi podleciał srebrny feniks. - Cześć Ever. - Ptak spojrzał na nią wzrokiem mówiącym "Nie pytaj znowu o co chodzi tylko chodź." - No dobra dobra... Przepraszam Cię Hekate. Ale ja muszę jak widać iść. Kiedyś się jeszcze zobaczymy. - Odwróciła się i przez ramię jeszcze powiedziała. - Do zobaczenia. - W tym momencie pobiegła za ptakiem, który w którymś momencie odleciał w zupełnie innym kierunku.

Helmi

Helmi poruszyła się gwałtownie. Otworzyła oczy i rozejrzała się trochę zdziwiona widokiem jaki zastała. Wszędzie dookoła niej było gęste, czarne futro. Dopiero po chwili dotarło do niej, że przecież wlazła pod Atritę, żeby skryć się przed tym paskudnym skrzydlatym stworzeniem. Wysunęła pyszczek i rozejrzała się. Może to coś już sobie poleciało?

Atrita

Wzruszyła ramionami, nie doczekawszy się odpowiedzi gryfa. Spojrzała w dół, na małą, uśmiechając się do niej półgębkiem.
- Spójrz do góry, Helmi - powiedziała, samej kierując wzrok na ciemne niebo obsiane miliardem gwiazd.

Helmi

Wychyliła się trochę mocniej i zadarła łebek, zachęcona słowami Atrity. - Jak pięknie... - mruknęła pod noskiem, a jej czarne jak węgielki oczy błysnęły. Helmi uwielbiała gwiazdy, a ten widok wręcz zapierał dech w piersi.

Atrita

Tak, zaiście widok nocnego nieba nakropionego lśniącymi punktami był cudowny i piękny. Czerń rozświetlona gwiazdami oczarowywała, efekt psuły i zarazem dopełniały nieliczne obłoki przepływające przez nieboskłon i przysłaniające miliardy światełek.

Helmi

Helmi długo jeszcze siedziała w milczeniu, wpatrując się w dziesiątki świetlistych punktów, których blask odbijał się od jej ogromnych w tej chwili oczu. Mała uwielbiała gwiazdy. - Atrita... - jej dziecięcy głosik przerwał nagle ciszę. - A dlaczego one tak świecą?

Atrita

Wpatrywała się ciągle w gwiazdy, przymrużając lekko oczy.
- Wiele słyszałam o gwiazdach, dużo wersji krąży pośród nas - odezwała się niemal szeptem. - Jedni twierdzą, że to dusze zmarłych świecą nad nami i czuwają. Drudzy zaprzeczają temu i mówią, że to jedynie zwykłe światła nocy. Jeszcze inni uważają, iż gwiazdy to zaklęte przez bogów świetliki. Jest tego jeszcze więcej.

Helmi

- A co takiego jeszcze się mówi o gwiazdach? - zapytała. Usiadła naprzeciwko Atrity i zaczęła machać energicznie ogonkiem, oczekując odpowiedzi. Bardzo ciekawiły ją gwiazdy i wszystko, co z nimi związane.

Atrita

- Na przykład, że jeżeli widzisz umierającą gwiazdę, tę spadającą, to masz prawo wypowiedzieć jedno życzenie, które się spełni - powiedziała z delikatnym uśmiechem, przymykając białe ślepia. Tak, pamiętała doskonale, gdy jeden z podróżnych opowiadał o swoim szczęściu, kiedy jemu zdarzyło się coś takiego.

Helmi

- To... gwiazdy umierają? Czyli są takimi innymi świetlikami? - popatrzyła na Atritę ze zdumieniem. Nigdy by nie pomyślała, że te świecące punkciki są żywe. Coś jej tu jednak nie pasowało... Zmarszczyła brwi w wyrazie zastanowienia i dodała. - Jeśli tak, to dlaczego się nie ruszają? Nie jest im tak nudno?

Atrita

- Nie wiem, czy jest im nudno, dlaczego się nie ruszają - odparła spokojnie, kontemplując jasne już niebo, po którym biegły niespiesznie białe obłoki. - Lecz wiem, że marzenia wypowiedziane przed spadającą gwiazdą zazwyczaj się spełniają. Jednak prośby te muszą być także realne, nie jakieś wydumane - dodała, strzygąc uważnie prawym uchem. - A ty, mała, czego byś sobie życzyła? - zapytała, spoglądając na Helmi z nikłym, ale zawsze, uśmiechem.

Helmi

Popatrzyła na gwiazdy, zastanawiając się nad odpowiedzią. Kilka razy otworzyła pyszczek z zamiarem odpowiedzenia, ale zaraz zamykała go z powrotem. W końcu skoczyła na Atritę i mocno się do niej przytuliła, odpowiadając. - Niczego! Mam ciebie i tyle mi wystarczy!

spyro-san

Weszlem na gore i zobaczylem duzo wilkow podeszlem do wilka ktory wygladal jak lowca-Hej-powiedzialem ze szczerym usmiechem.

Atrita

Uśmiechnęła się nieco szerzej, po czym poczochrała małej grzywkę. Wpatrzyła się w spokojny jak nigdy nieboskłon obsiany białymi obłokami, spokojnie dryfującymi z wiatrem. Nadstawiła uszu, usłyszawszy powitanie, lecz nie zawracała sobie nowo przybyłym głowy. Zignorowała go zupełnie, wpatrując ciągle w górę. Wtem zwróciła wzrok na Helmi.
- Co chcesz teraz robić?

Helmi

Wspięła się na grzbiet Atrity i usiadła jej na karku, a łapą zaczęła bawić się długim uchem wilczycy. - Chyba zgłodniałam - powiedziała po chwili, wciąż trącając łapką atritowe uszysko. Merdała wesoło puszystym ogonem.

Atrita

Zerknęła na małą przez ramię, powoli kierując się w dół stromego, kamienistego zbocza.
- Co powiesz na małą przekąskę w lesie? - zapytała, skacząc zgrabnie po skałach i występach. Jej czarne futro powoli zaczęło stapiać się z ciemnością, jaka poczęła ogarniać te tereny. Gwiazdy powoli wracały na nieboskłon, a ona spojrzała na nie jedynie raz. Wyszła z tych gór, kierując się ku najbliższej gęstwinie drzew.

Zira

Zira przyszła tu. Nigdy nie zawędrowała tak daleko. Przyszła i usiadła sobie tuż przy przepaści.Patrzyła się w dół jak w ciemność giną spody gór. Zaczęła sobie myśleć o różnych rzeczach.

Heroine

Tsahaylu była w pobliżu, lecz tutaj nigdy nie przychodziła. Zobaczyła Zirę. Podbiegła do niej cicho i przywitała się.
-Cześć! Nie wiedziałam, ze cię tu znajdę!- Powiedziała i szturchnęła ją lekko. Usiadła obok i wpatrywała się w dal.

Zira

-O witaj.-Powiedziała zaskoczona Zira ona również nie spodziewała się spotkać tutaj nikogo.
-Co słychać u ciebie?-Zapytała machając ogonkiem wesoło na boki.