Góra przeznaczenia

Heroine

-Nic ciekawego powiedziała kładąc się obok niej.-A u ciebie?- Dodała po chwili. Wpatrywała się w dół z nieprzytomną miną. Wyglądała jakby chciała skoczyć. Jednak nie miała zamiaru tego zrobić. Była po prostu zmęczona.

Zira

-A u mnie wiele się zmieniło zostałam mamą.-Powiedziała dumnie.-Powiedz mi czy to prawda że jesteś tropiciele?-Zapytała słyszała jak wilki tak mówią ale nie wiedziała czy to prawda czy też nie.

Heroine

-Hm? Tak. Skąd wiesz?- Spytała. Nikomu o tym nie mówiła, więc trochę zdziwiło ją jak szybko się dowiedziano. Wilczyca zamachała ogonem, a jej ucho drgnęło. Jej nozdrza się poruszyły. Czuła znajomy zapach. Węszyła dalej i wiedziała już kto to jest.
-Ej. Co tyna to, że pójdziemy do mnie?- Powiedziała z nadzieją w głosie. "Czyżby wróciła?" Pomyślała wilczyca. Nawet nie czekała na odpowiedź i od razu pobiegła w kierunku legowiska.

Zira

Zira wstała i pobiegła za waderą. Po chwili zbiegła ze zbocza i jej nie było w ośnieżonych górach. Wybyła z tąd

Matter

Gory - Teren, na którym od bardzo dawna nie był wilk, który właśnie nadchodzi. Szczerze mówiąc, jego bardzo dawno nie było w tej Krainie. W Krainie, gdzie magia przepadła bardzo dawno temu. Wilk nie był potężny dzięki tej magii, lecz jego siła fizyczna też nie była póki co duża. Spośród ośnieżonych krzewów, wyłonił się czarny wilk z złotymi znakami pod swoimi złotymi oczyma. Wrócił tu. Po co? Nie wiadomo. On sam nawet nie wie po co. Możliwe, że to przez wspomnienia, albo też przez samotność. Nie chciał odejść z tego świata nie pozostawiwszy po sobie synów, którzy nie kontynuowaliby jego historii.

Siomha Lorcan

Góra przeznaczenia... phi! Przeznaczenie to tylko mrzonki. Wilczyca już dawno przestałą w nie wierzyć.,, Więc po co tu jestem?"- spytała samą siebie.,, By upewnić się, że Twoje przeznaczenie nie istnieje."- zaśmiała się obcy głos w jej głowie. Pokręciła łbem. Bezszelestnie poruszała się na przód. W końcu, na szczycie zobaczyła jakąś wilczą postać. Podeszła bliżej, ale pozostała w pewnej odległości.- Wietrznie tu, prawda?- powiedziała niespodziewanie.

Selena

Selena wędrowała po górach. Od jakiegoś już czasu planowała tu przybyć. Nagle do jej nosa doszły jakieś zapachy. Zamarła w bezruchu i zaczęła nasłuchiwać. Zeszła z drogi którą szła i poruszał się między skałami. Zauważyła po chwili dwa wilki jednego już znała jednak nie chciała się ujawniać. Siedziała cicho i ich obserwowała.

Siomha Lorcan

Wilczyca zastrzygła uszami- nic nie mogło się przed nią ukryć. Jednak jej wewnętrzny głos kazał jej udawać, że o niczym nie wie. Napięła mięśnie, gotowa na atak w każdej chwili.

Selena

Selena spostrzegła ze ją zauważono. Wyszła więc zza kamieni.
-Witajcie.-Powiedziała do nich. Usiadła i zbiła pazury w ziemię. Zawszaw tak robiła gdy znajdowała się w nieznanym towarzystwie.

Siomha Lorcan

-Salve!- powitała ją swoim ulubionym słowem.- Czemu się tak czaiłaś?- spytała. Zerknęła szybko na waderę, a że nie chciała jej peszyć, odwróciła wzrok. Leniwie, przeczesywała nim horyzont.

Selena

-Przyzwyczajenie.-Powiedziała do niej.
-Jak cię zwą?-Zapytała się wilczycy.
Zawsze warto wiedzieć z kim się rozmawia. W dzisiejszych czasach trzeba mieć się na baczność.

Siomha Lorcan

- Jestem Siomha.- przedstawiła się.- A Ty?- spytała. Jej wyczekujący wzrok spoczął na wilczycy. Ale mimo takiego wyrazu pozostał łagodny i ciepły. Tego Siom jeszcze nie utraciła- uczuć.

Selena

-Selena.-Powiedziała krótko.
-A skąd pochodzisz?-Zapytała się jej.
Zawsze było tak że Selena zadawała pytania innym. Przeciągnęła się i spojrzała jej głęboko w oczy.

Siomha Lorcan

Siom mogłaby odebrać to pytanie dwojako, więc wybrała opcję, która była jej zdaniem lepsza.- Mym domem jest Wataha Wiatru.- lekko przeciągnęła słowa. Wciągnęła powietrze nosem. Zapach wadery był jej obcy... mogła pochodzić z Watahy Ognia- nie miała do czynienia z jej członkami, lub ze Samotników- oni mieli zawsze różne zapachy.- A Ty... albo z Watahy Ognia, albo ze Samotników.- powiedziała spokojnie. Niby zwykły strzał, ale to nic.

Selena

-Z Ognia.-Powiedziała do niej.
Tuż za plecami Seleny wylądował czarny feniks. Zaryczał donośnie i zamachał jaszczurzym ogonem. Zaryczał kolejny raz na wilczycę.
-Spokojnie.-Powiedziała do niego Selena.

Siomha Lorcan

Siom to nawet nie ruszyło. Po spotkaniu z pewnymi wilkami i ich towarzyszami, nic już jej nie zaskoczy. Przyjrzała się dokładnie zwierzęciu.- Duży ptak... feniks.- poprawiła się. Jej przejęzyczenie się nie było celowe. Przeniosła wzrok na Selenę.- Jak to jest mieć takiego towarzysza?

Selena

-Całkiem przyjemnie.-Powiedziała.-Ale on nie jest jedynym moim towarzyszem.-Dodała.
Przeciągnęła się i odrzuciła grzywkę do tyłu aby odsłonić drugie oko. Zaczeła węszyć w powietrzu miała dziwne podejrzenie w stosunku do tej wilczycy.

Siomha Lorcan

Podniosła się i przeszła kawałek. Musiała rozprostować kości. Ponownie usiadła.- To znaczy? Masz jeszcze jakiegoś towarzysza- zwierzaka?- spytała zaciekawiona. Owinęła łapy puszystym ogonem.

Selena

-Tak.-Powiedziała.
Selena zamknęła oczy i zagwizdała cicho. Po czym spojrzała w niebo. Przez kilka minut nic się nie działo. Kiedy nagle tuz zza pleców Siom wyleciał duży jak na swój gatunek sokół. Kiedy leciał leciał wyciągną pazury i zahaczył nimi o plecy Siom. Wylądował na ramieniu Selena a ona powiedziała do niego.
-Zachowuj się trochę.

Siomha Lorcan

Siom w ostatnim momencie wykonała leniwy unik tak, że sokół tylko musnął jej sierść.-To nic.- powiedziała, choć w głębi dusz zirytowała się lekko. Nie pozwoliła jednak, by emocje nią pokierowały.- Spory zwierzyniec.- uśmiechnęła się blado. Ona wolała przemierzać krainę samotnie, bez zbędnego balastu. Sama dawała sobie świetnie radę.