Góra przeznaczenia

Selena

Selena poruszyła ramieniem a ptak zerwał się do lotu. W tym samym czasie ptak zerwał się do lotu i zginą w gęstwinie czarnych chmur.
-Tylko sokół jest mój.-Powiedziała do Wilczycy.

Matter

Uniósł lekko brew niezbyt zafascynowany rozmową wader. Spoglądał na nie złotymi oczyma pod którymi lśniły tej samej barwy znamiona. Znów ten feniks. Czy one nie umieją sobie radzić samotnie? Czy muszą pętać się z osobnikami niższego gatunku? To było wręcz zabawne.
- Jak mniemam należysz do Wiatru. - Rzekł do Siomha. - Jak ja za czasu dawnego życia.
"Mimo, iż wciąż do niej należę" Dodał w myślach, jednakże nie mówiąc tego głośno, i tak się domyśli. Wyglądała na rozsądną waderę. Ech, pozory...

Siomha Lorcan

Przeniosła wzrok na wilka, o którym niemal zapomniała. Kiwnęła głową.- Masz rację. Usłyszałeś, czy aż tak to po mnie widać?- spytała przechylając łeb. Pamiętała, że była na zebraniu watahy.- Że niby już do niej nie pasujesz?- spytała. Tak odebrała jego ostatnie zdanie. Czy dobrze? Zobaczymy.

Lee

Samiec jakże lubił tu powracać, nad te góry patrząc w dół, ku Wilczej Krainie. Ach, ten orzeźwiający wiatr, ale trzeba jeszcze się wspiąć.
Tak więc staruszek-mutant począł powoli wchodzić na ową górę. Po 15 minutach morderczej wspinaczki basior na reszcie wspiął się na sam szczyt.
Odetchnął s ulgą i usiadł na szczycie góry, zamknąwszy oczy poczuł jak wiatr faluje jego sierścią... Mhm...

Chris

Chris ponownie przybyła na teren gór... Chyba najbardziej jej się tutaj podobało. Chciała się wspiąć na szczyt i to uczyniła. Powoli wspinała się w górę, co nie było dla niej trudnością. Po kilku minutach już była na szczycie, Omal nie wpadła na czarnego basiora. Odsunęła się lekko.
- Witaj. Mogę się dosiąść? -. spytała miłym głosem i uśmiechnęła się delikatnie.

Lee

Samiec usłyszawszy czyjeś kroki zmarszczył czoło i ściągnął srogo brwi. Nienawidzi jak przerywa mu się spokój i ciszę. No ale niech jej będzie.
Uniósł delikatnie lewą powiekę i przyjrzał się przybyłej. Skinął energicznie łbem, co znaczyło, że był wkurzony i ponownie rozpłynął się w ciszy.
Orzeźwiający wiatr, księżyc, ciemno. Tak, tak to kochał.

Chris

Uniosła znacząco brwi, coś samiec chyba nie był w humorze, albo był, tylko ona mu przerwała. Przewróciła oczyma i usiadła obok. No, cóż było tu trochę ciasno. Zmarszczyła brwi i tyłkiem walnęła go w jego tyłek.
- Suń się trochę. -. mruknęła chamsko. Czasami miewa takie humorki oO'

Lee

No, teraz samica przegięła. Albo odwala jakiś marny teatrzyk, albo chce się mu podlizać bo aż śmierdziało tu sztucznym zachowaniem.
-Możesz się uspokoić?-Warknął na niej, był zmuszony otworzyć oczy i się odwrócić, a ruszyć zada nie miał najmniejszego zamiaru.
Pokazał kły, po których spływał lodowaty azot. Zimno powinno przeszyć Chris, chociaż nic jej nie zrobił.
Warknął i się odwrócił z otwartymi, wyraźnie wkurzonymi oczyma.

Chris

Spojrzała na niego niespokojnie, nie lubiła takiego zachowania. Podkuliła uszy i lekko zmarszczyła nosa. Faktycznie, zimno jakie od niego biło, aż ją przeszyło i spowodowało ciarki na plecach. Bardziej go zezłościła, tego nie chciała. Odwróciła się od niego lekko i odsunęła się. Mimo iż siedziała prawie na samej krawędzi nie odezwała się do niego. Zamknęła oczy i zagryzła kły. Yhh, ale jej się trafiło spotkanie.

Lee

Samiec po chwili stwierdził, że przesadził. Chociaż za odwalanie takiego teatrzyku należało jej się.
Puff. Dmuchnął w grzywkę i przesunął się trochę w prawo.
-Siadaj.-Burknął wciąż mając zamknięte oczy. Zastanawiała go jedna rzecz:
mianowicie jak więcej wilków się tutaj mieściło z taką małą przestrzenią? Przecież mogli się tu pozabijać!
Samiec otworzył oczy, po czym zmarszczył groźnie czoło i położył ku sobie uszy. On? Takie zło a się o takie bzdety martwi!
Rzucił krzywe spojrzenie na waderę, ma na niego stanowczo zły wpływ!

Chris

Uszy ułożyły się tak jak zawsze, wadera lekko obróciła się i przesunęła się minimalnie w lewo. Mimo, iż zrobił co chciała i tak jak na razie nie będzie się do niego odzywać. Przymknęła ślepia i wlepiła wzrok w dal. Nawet nie miała zamiaru na niego patrzeć. Hm, faktycznie jak oni się tutaj mieścili? A, jeżeli ktoś spadnie? Yh, coś za bardzo myśli o złych rzeczach. Raczej to się nie stanie.

Lee

-Lee.-Para ciepłego powietrza wyleciała z jego pyska kiedy wypowiedział swe imię. Możliwe, że samica tego nie zrozumie, no ale cóż, nie będzie powtarzał.
Ślepia miał szeroko otwarte, a że jest wilkiem, świeciły teraz na czerwono w ciemnościach.
Irytująca samica zaczęła go delikatnie interesować.

Chris

Zastrzygła delikatnie lewym uchem, gdy basior wypowiedział swe imię.
"Lee." powtórzyła w myślach i machnęła końcówką ogona.
- Chris... -. wypowiedziała swe imię. Lee nie był nawet taki zły.. Jednak może czasem denerwuje. Jej oczy także się świeciły, tyle, że jedno oko na szaro, a drugie na fiolet.

Lee

Samiec usłyszawszy imię wadery zamknął oczy jakby zapisywał je sobie w pamięci, po czym podniósł zad i ruszył ku wyjściu skinąwszy tylko dość niekulturalnie pyskiem.
Tak więc zaczął schodzić ostrożnie w dół stromego zbocza wbijając pazury.
Kiedy znalazł się na samym dole zniknął w mroku nocy.
*nmgt*

Chris

Spojrzała kątem oka za nim, po czym wstała i rozejrzała się. Noc, tak. To jest to! Nagle zerwał się wiatr jakby znikąd i zaczął falować sierścią wadery. Rozłożyła skrzydła i zamknęła oczy. Po czym odwróciła się i zbiegła z góry. Po czym zniknęła w oddali.

z/t

Siomha Lorcan

Po wysłuchaniu przedstawienia, jakie dały te dwa wilki, wstała i podeszła do krawędzi. Spojrzała w niebo. Spodziewała się tego, co zobaczy. Kiedyś bała się spoglądać w niebo... zapisane w gwiazdach przeznaczenie przerastało ją. Przymknęła oczy, ale w umyśle wciąż widziała pewien znak otaczający gwiazdę, która zapłonęła w dniu jej narodzin. Znak, który z każdą chwilą formował się w coraz to bardziej rozpoznawalny omen- łeb jakiegoś psowatego zwierzęcia połykający jej gwiazdę- znak śmierci. Parę razy już jej umknęła, ale ta była coraz bliżej. ,, Już słyszysz jej sapanie."- zanucił głos. Siomha paroma susami znalazła się w cieniu, by niespostrzeżona przez nikogo mogła odejść z tego miejsca.

Renna

Pojawiła się na górze, a drogę pokonała wbiegając. Otwierała w ciemności suche, czerwone oczy, które patrzyły bez uczuć, pusto. Rozejrzała się. Gdy uświadomiła sobie, że nikogo nie ma, podniosła łeb i patrzyła w chmury.
- Co?- warknęła przerażona.
To, co ją tak zdziwiło, to było jej przeznaczenie. Jak wyglądało? Tylko Renna to wiedziała, ale mówiąc szczerze, barwne ono nie było.
,, Jeśli nie zmienisz życia, to cię czeka" - usłyszała głos w swej głowie.
Potrząsnęła łbem. Położyła się i oparła łeb o łapy. Z jej oka popłynęła łza, którą wysuszył wiatr i powietrze górskie. Dalej łez nie było. Patrzała suchymi ślepiami w dół, w przepaść.
~ To nie warto...Nie mogę tego robić. To bez sensu. Co to zmieni? Nic...~

Beherit

Na szczycie góry wpierw pojawił się rozłożyste skrzydła, dopiero potem ich właściciel - duże wilczysko z gęstą blond sierścią zdobioną czarnymi pręgami. Jego puszysta, długa grzywa falowała powolnie na porywistym, zimnym wietrze, a intensywnie niebieskie ślepia lustrowały otoczenie. Beherit przybył tutaj, gdyż usłyszał, że na szczycie tej góry można wyczytać z chmur swe przeznaczenie. Jego zaś własny los bardzo interesował. Los wędrowcy niestrudzonego w swej tułaczce, niezmienny pomimo usilnych starań Beherita. Wilk dostrzegł leżącą nad przepaścią waderę. Ściągnął brwi, myślała o samobójstwie? Możliwe.
- Śmierć ciała nie jest równoważna ze śmiercią duszy - rzekł półszeptem, a jego niski głos rozniósł się łagodnie po szczycie. - Śmiercią duszy, czyli tą czującą i cierpiącą cząstką naszego bytu.

Renna

Odwróciła zaspane oczy w kierunku przybyłego.
~Czyżby filozof?~
- Witaj - rzekła do samca.
Nie komentowała jego słów. Uśmiechała się lekko, a jej szkarłatne oczy patrzyły spod zmrużonych powiek. Czemu na jej pysku był uśmiech? Renna umiała dobrze udawać i kłamać...Za dobrze. W tym momencie nie było po niej widać jej uczuć. Patrzała nieznanemu samcowi i oczy, zamyślona. Zastanawiała się nad kolejnością rzeczy. Najtrudniejsze będzie dla niej udawanie, że nic do Waspa nie czuje... A ona czuła, i to za dużo..Tylko czemu nie mogła się z tym pogodzić! Chciała wierzyć, że nic do niego nie czuje..Chciała wierzyć, że jest inaczej niż w rzeczywistości. Na moment zapomniała o tym, co ukazało się jako jej przeznaczenie...

Beherit

- Witaj - odpowiedział i powoli ruszył w stronę wilczycy. Przy każdym kroku zdawał się wręcz napawać mroźnym wiatrem, który nieustannie rozwiewał jego długie włosy, sierść i pióra na rozłożonych skrzydłach. Wiatr w skrzydłach... tego najbardziej mu brakowało w życiu i przynajmniej w taki sposób mógł go zasmakować chociaż częściowo. Bo nic nie mogło zastąpić szybowania hen wysoko, pośród puszystych chmur. Usiadł obok wilczycy i popatrzył na nią z uwagą. Zwrócił uwagę na fakt, iż jej ciepłe oczy w dużej mierze skrywane są za przymrużonymi powiekami.
Czyżby dlatego, że oczy to taka kapryśna część wilczego ciała, która zdradza emocje niezależnie od tego, czy ich właściciel tego chce?