Góra przeznaczenia

Alliance

Wilczyca zerknęła na niebo. Żadnych oznak jej feniksa, Anjii. Dawno jej nie widziała. Ostatni raz chyba w Górach Śnieżnych.. Mruknęła pod nosem coś niezrozumiałego, po czym oblizała kły leniwie.

Hari

Posłał lekki uśmiech nowo przybyłej, strzygąc uważnie puchatymi uszyma.
- Nazywam się Hari - przedstawił się, pamiętając jak zwykle o dobrych manierach. Już jako szczeniak był uprzejmy, choć naturalnie niezbyt ufny. Stanowiło to dziwne połączenie, które jednak wyewoluowało prawidłowo i pasowało do wojowniczego, acz poważnego basiora posiadającego rangę Wojownika.

Legenda

Leg nigdy nie darzyła demonów sympatią. Nieufnie spoglądała na szarą wilczycę.
- Jestem Legenda - przedstawiła się przenosząc wzrok na wilka.
Na jej pysku także zagościł uśmiech. Może tu będzie dało się z kimś normalnie porozmawiać? Machnęła swą białą kitą kilka razy po czym owinęła nią patyczkowate łapy.

Hari

/ Teraz mi przyszedł na myśl ten film "Jestem Legendą" xD/

Skinęła jej głową, nie rezygnując z lekkiego uśmiechu.
- Miło mi poznać - powiedział, spoglądając krótko na ukochaną. Wydawała się całkowicie nieobecna, oderwana od rzeczywistości. Zmarszczył lekko nos, przenosząc stalowy wzrok na demona w dalszym ciągu siedzącego na gałęzi drzewa.

Retes

Na górę przeznaczenia, powolnym krokiem przybył także Retes. Już z oddali ujrzał sylwetkę znajomej wilczycy - Legendy. Rozmawiała ona jednak z innym dorosłym wilkiem, więc szczeniak postanowił się nie wtrącać. Usiadł na ziemi, bacznie obserwując okolicę spod zmrużonych oczów, delikatnie machając ogonem na boki.

Zoe

Zoe, lekko chwiejnym krokiem, przybyła na Górę Przeznaczenia.
-Zero klientów.-mrukneła pod nosem. Spojrzała na zebrane tu wilki. Jej uwagę przyciągnął młody samiec. Podeszła do niego powoli i nadal wpatrywała się w niego.

Retes

Retes spojrzał z uwagą na młodą waderę, która go obserwowała. Nie była dorosła, ale szczenięciem też już nie. Jeszcze bardziej zmrużył oczy i wbił podejrzliwe spojrzenie w Zoe. - Na co się patrzysz? - spytał kilkoma zwinnymi krokami podchodząc do niebieskiej wadery. Był o wiele mniejszy, więc musiał podnieść wysoko głowę, by spojrzeć jej w oczy.

Legenda

ha! obejrzałabym go sobie jeszcze raz xd

- Mnie również - obdarowała wilka serdecznym uśmiechem.
Słysząc za sobą jakieś szmery, rzuciła zobojętniałe spojrzenie na malca. Dopiero po krótkiej chwili zdała sobie sprawę, że już go gdzieś widziała.
- Retes, ty mały uciekinierze - zaśmiała się przypominając sobie scenę kiedy to szczeniak błagał Evanę by nie zdradziła go mamie.
Po chwili przeniosła swój zaciekawiony wzrok na niebieską wilczycę.

Zoe

-Na ciebie.-odpowiedziała spokojnie i obnażyła białe kły. Odwróciła się i spojrzała na białą waderę.-Witam.-dodała szybko.

Hari

Również usłyszawszy szmery, zwrócił ślepia na przybyłe tutaj szczeniaki. Przechylił nieco śmiesznie głowę, obserwując je uważnym spojrzeniem, lecz jednocześnie w dalszym ciągu mając na kufie uśmiech. Wobec małych istot nie czuł podejrzliwości, a coś na wzór opiekuńczości. Jako Wojownik pragnął chronić te małe, niedoświadczone istoty, nie zaś odpychać je przez wrodzoną nieufność.
- Dzień dobry - zwrócił się do dwójki młodziaków.

Zoe

Zoe padła ze zmęczenia na ziemię.
-Jestem Zoe.-mrukneła do wilków, napawając się zimną ziemią. Ach jakie cudowne było sobie tak leżeć!

Retes

- Dzień dobry. - grzecznie odpowiedział Retes, po czym zwrócił się do Legendy. - Ja nie uciekam. Ja zwiedzam. - rzekł poważnym tonem, dopiero zaś na końcu wzrok jego spoczął ponownie na Zoe. - Witam. - odrzekł z uśmiechem. Może niezbyt sympatycznym, ale za to wrednym. - A dlaczego się patrzysz, jeśli wolno spytać?

Hari

Przechylił głowę w drugą stronę, z uśmiechem obserwując dwa szczeniaki. Przywodziło to stare, zatarte już wspomnienia, kiedy to on sam był w ich wieku. Zaledwie mały szczyl, który nie znał w ogóle świata i pragnął poznać go za wszelką cenę. Mały szczyl, który do każdego podchodził jak gazela do lwa. Cóż, tamte czasu już minęły, zakopane gdzieś na dnie umysłu.

Alliance

Nie. Za duzo osob. Yuki nie lubila tlumow. Wstala i machnela ogonem zniecierpliwiona, warknawszy krotko. Zawsze gdzie ona, tam tlumy. Zeskoczyla z lekkoscia i spojrzala nienawistnie na szczeniaki. Jak tylko jej lapy dotknely ziemi, cialo buchnelo czarna mgla. Znikla.

z.t

Legenda

- Niech ci będzie - mruknęła po czym spojrzała na niebieską wilczycę z zamiarem przedstawienia się - Legenda.
Machnęła kilka razy ogonem. To było jak uzależnienie [xd]. Owinęła nim swoje patyczkowate łapy. Nie zwróciła uwagi na demona, który ku jej uciesze wreszcie się ulotnił.

Hari

Poruszył prawym uchem, spoglądając na waderę, która zeskoczyła na ziemię. Nie okazał zdziwienia, zauważywszy przemianę w czarny dym i zniknięcie demonicznej istoty. Widział to już wcześniej, toteż nie wywarło to już na nim zbyt wielkiego wrażenia. Odwrócił się z powrotem ku trójce towarzyszy - jednej dorosłej waderze oraz dwójce szczeniaków.
- Nazywam się Hari - przedstawił się należycie.

Retes

- Ja jestem Retes. - przedstawił się szczeniak słysząc słowa samca. Druga wadera na razie nie odpowiadała, więc szczeniak zaczynał się nieco nudzić. Czemu nie odpowiadała? Chyba się go nie przestraszyła? To byłoby w jego mniemaniu śmieszne. Wiedział, że jest szczeniakiem i na razie nie sieje postrachu w krainie.

Hari

Oczy koloru stali zwróciły się konkretnie na brązowego, posiadającego ciemniejsze plamki na futrze szczeniaka. Hari wyczuł od niego nutę zapachu Wody, lecz zdecydowanie dominowało coś innego, coś, co budziło niechciane wspomnienia o rodzinie, która go porzuciła. Porzuciła? Cóż, to było najodpowiedniejsze słowo do określenia tego, że matkę widział zaledwie dwa razy, a ojca... nigdy.
- Należysz do Nocy, prawda? - zapytał, odpychając dawne dzieje na bok.

Retes

- Tak. Mój tata tam należy, więc ja też. - powiedział Retes uśmiechając się szeroko. Właściwie... Dawno nie widział taty. Ciekawe gdzie też się podziewa ten rudy wilk? Może jest razem z mamą? Pewnie tak. Rzadko kiedy jego rodziciele się rozstawali. Chyba, że Viktoria akurat go śledziła. Wtedy do swych poszukiwań nie potrzebowała widocznie tatuśka.

Hari

Uśmiechnął się nieco szerzej, obserwując młodego wilczka. Zastanawiał się, na jakiego osobnika wyrośnie ten malec. Cóż, życie płata różne figle i nigdy nie można przewidzieć tego, co stanie się w przyszłości.
- Zdradzę Ci coś - odezwał się konspiracyjnym szeptem, nachylając ku niemu niby ktoś, kto chce wyjawić ważną tajemnicę. - Ja również należałem kiedyś do Nocy.
Dlaczego to powiedział? Sam do końca nie zdawał sobie sprawy, lecz wiedział jedno: nie można być wiecznie przygniatanym przez dawne koszmary. Należy stawić im czoło i przejść z nimi do porządku dziennego.