Góra przeznaczenia

Retes

Retes słysząc wypowiedź wilka zdziwił się nieco.
- A teraz nie jesteś? - spytał. W jego małej główce widocznie nie mieściło się, czemu ktoś może zmieniać watahę. Widocznie był jeszcze zbyt młody, aby pojąć takie rzeczy.

Hari

Skinął głową, kładąc się obok szczeniaka, aby być na jego poziomie wzrokowym.
- Pewne wydarzenia wpłynęły na to, że nie mogłem dłużej należeć do tego stada - powiedział jak najbardziej szczerze. - Głównie chodziło o moją rodzinę, której praktycznie nie znam - wyjaśnił konkretniej, o dziwo nie czując się paskudnie czy źle. Widocznie poczucie odrzucenia, zdrady oraz smutku zblakło już na tyle, aby spokojnie wspominać o rodzicach i rodzeństwie.

/Bu! Tamten av był lepszy.../

Retes

Retes chciał powiedzieć, że on ma rodzinę, i to dość liczną, ale powstrzymał się. Nawet jeśli był dopiero małym szczeniakiem, to pewne zachowania jakie towarzyszyły dorosłemu wilkowi mówiły Retesowi, iż nie chce on słuchać o rodzinie i tym podobnych, więc wilczek pokiwał jedynie głową na znak, że rozumie.

Viktoria

Viki przylazła tuy wiedziona zapachem synka. Nie podejdzie do niego. Chce na razie go tylko pilnować, aby nie zrobił nic głupiego. Usiadła daleko od Retes'a, acz z tej odległości mogła jeszcze dobrze słyszeć rozmowę.

Zoe

Zoe potrząsneła głową.
-Znowu zasnełam.-mrukneła pod nosem. Spojrzała na dorosłą waderę.
-Witam, jestem Zoe.

Retes

Oj tak... Viktorię było czuć w powietrzu i mały wyczulony na zapach nadopiekuńczej matki przeraził się nie na żarty. Rozejrzał się. Nie, chyba nie było żadnej drogi ucieczki. Ona go dogoni, w końcu była dorosła i szybsza. Nie widząc innego wyjścia szczeniak schował się za Harim. Może tutaj go nie znajdą?

Hari

Ledwo wyczuł zapach wilczycy Nocy, a już coś małego schowało się za nim. Był to Retes, który najwidoczniej nie miał chęci na spotkanie z nowo przybyłą. Poruszył bacznie uszyma, rozglądając się dokoła i wreszcie natrafiając wzrokiem na oddaloną od nich o spory kawałek sylwetkę wadery.
- Przypuszczam, że ją znasz - zwrócił się z lekkim uśmiechem do malca, oglądając się na niego przez ramię.

Retes

- To moja mama. - powiedział Retes z uwagą obserwując każdy ruch wadery. - Nie chce mnie puszczać nigdzie samego. Jak odkryje, że uciekłem to mnie chyba zabije... - wyjaśnił przerażony. Oj, naraził się już matce swoimi regularnymi ucieczkami. A chciał tylko poznawać świat!

Hari

Skinął krótko, samemu pamiętając swój głód poznawania świata i samotne wędrówki. Jego zwiedzanie Krainy głównie wynikało z tego, iż rodzina znikła z jego życia bardzo wcześnie i nie miał się nim kto zajmować.
- Z jednej strony uważam, że nie powinieneś uciekać matce - powiedział do małego wilczka. - Z drugiej jednak, jeśli ona nie pozwala Ci poznać świata, doświadczyć go... - Zamilkł, marszcząc lekko nos. Wtem uśmiechnął się i nachylił ku młodemu. - Co powiesz na małą ucieczkę? - zapytał konspiracyjnym szeptem. Skoro malec chciał poznawać świat, chciał mu trochę pomóc. A będąc w jego towarzystwie nic mu się przecież nie stanie.

Retes

Uradowany z tego, iż Hari nie ma chyba zamiaru wydać go matce uśmiechnął się szeroko i energicznie pokiwał główką. Ucieczki - w tym akurat był dobry.
- A gdzie uciekniemy? - spytał zainteresowany. Tyle rzeczy w krainie jeszcze miał do poznania, tyle wspaniałych miejsc... Aż się to wszystko nie mieściło szczeniakowi w głowie.

Hari

Zaśmiał się cicho, żeby czasem matka szczeniaka go nie usłyszała, pochylając się jeszcze niżej.
- A gdzie miałbyś ochotę zawitać? - zapytał, pamiętając wiele miejsc, jakie zwiedził jako podejrzliwe, zaradne szczenię. Może udadzą się nad jakiś Wodospad? Albo morze? Łąka również byłaby wspaniałym miejscem na poznawanie świata.

Retes

- Nad morze. - oznajmił radośnie Retes. Nie, nad morzem chyba jeszcze nie był, więc warto to nadrobić. Rozejrzał się jeszcze, sprawdzając, czy matka na pewno go nie słyszy, nie widzi i nie wie, co też planuje. Ach, jak fajnie będzie znów jej uciec! Mały zaczął się aż wiercić ze zniecierpliwienia. A o konsekwencjach swego zachowania postanowił na razie nie myśleć.

Hari

Skinął ponownie, po czym odwrócił się - acz tak, aby nadal zasłaniać szczeniaka - i dał całusa w policzek zamyślonej Salome.
- Do zobaczenia, ukochana - rzucił cicho, aby następnie znów się odwrócić do szczeniaka, chwycić go za tył karku i posadzić go sobie niepostrzeżenie na grzbiecie. - Trzymaj się.
Szybkim susem pomknął w przeciwną do matki Retesa stronę, aby zejść drugim zboczem. Akurat mieli stamtąd niedaleko do morza, więc była to podwójna korzyść. Ciekaw był, kiedy to wadera zorientuje się, iż jej synka tutaj już nie było.

z.t. - oboje.

Viktoria

Viki zerwała się w pogoń za wilkami. Tym razem Retes przesadził. Zielonkawa wadera zaciągnie go za ucho do domu i stamtąd młody wilk nie prędko wyjdzie. Warknęła pod nosem i zniknęła w oddali.

z/t

Legenda

Wilczyca przeciagnęła się leniwie. Znów straciła kontakt ze światem. To było takie irytujące.. Machnęła ogonem kilka razy po czym stwierdziła, że nic tu po niej. Skinęła łbem obecnym tu wilkom i.. Wybiegła.

zt.

Salome

Otrząsnęła się z tego dziwnego stanu. Odleciała. Odleciała myślami. Pomachała łbem i spojrzała za Hari'm. Wstała. Nie było go tutaj, nie miała po co zostawać. Skinęła głową i spokojnym krokiem opuściła to miejsce, idąc za zapachem Hari'ego. Chciała pobyć z nim na osobności.

Shire

Shire pogwizdując pod nosem przybył na Górę Przeznaczenia. Ostatnio zrobił sobie wolne i na trochę wybył z krainy. Pogodził się z utratą pamięci, nawet zmienił karierę i postanowił nauczać młode pokolenia, zamiast łowić dla swojej watahy. Łowców miała pod dostatkiem, zaś Nauczycieli nie, więc chyba zrobił dobrze? Wilk usiadł na szczycie góry, na którą nie wiadomo kiedy się wdrapał i zaczął w skupieniu oglądać chmury.

Renna

Wadera pojawiła sie tutaj za zapachem basiora. Gdy go ujrzała, na jej pysk wpełzł uśmiech. Wspięła sie wyżej i usiadła obok. Bez słowa oparła łeb o jego bark i wtuliła się w jego futro.
- Cześć - mruknęła.
Oddychała spokojnie, patrząc sie przed siebie.

Shire

Shire przytulił do siebie Rennę.
- Cześć. - odpowiedział z uśmiechem. Dawno jej nie widział i nie krył, że podczas pobytu poza krainą za nią tęsknił. Za nią jedyną, w końcu nikogo innego, kto byłby mu na tyle bliski nie miał.

Renna

- Co u ciebie ? - spytała spokojnie, wtulając się w futro samca.
Wdychała jego zapach. Był obok. Dziwne, ale nie miała wątpliwości, że musieli być kiedyś razem.
- Za dużo tutaj osób. Spotkałam cztery, które uparcie twierdzą, że mnie znają. Ale ja...nie chce się dowiedzieć, skąd. Dadzą spokój - dodała po chwili.