Góra przeznaczenia

Crimson

Crimson w ostatniej chwili wyjął słuchawki z uszu.
- Erm, witaj. Ja... ja jestem Crimson... z Wiatru - rzekł równie nieśmiale. Uśmiechnął się delikatnie i spojrzał w błękitne oczy Rarity. Były równie piękne jak bezchmurne - niebo... - A to przez przypadek wyszło z jego ust.

Christopher

- O kurcze.. miłość - tak.. mniej więcej coś takiego pomyślał Jimmy. Nie chciał przeszkadzać.. ehm nowej parze. Postanowił się ulotnić najszybciej jak się da i szukać towarzystwa gdzie indziej. Eh... idzie do klubu. Do klubu black Msd stars.. może tam znajdzie to czego szuka.

Rarity

Natomiast zielono kocie oczy wyglądały jak szmaragdy. Spojrzenie Rarity skierowało się właśnie na te oczy, dostrzec w nich było można niewinność - uczucie które Rarity kochała. Własne błękitne oczy wilczycy zbliżyły się do oczu Crimsona... Tak, czuła to...

Crimson

Crimson przełknął ślinę. Jego cechy? Nieśmiały, nie wtrącający się, cichy, bla bla bla... Nawet nie zauważył zielonego wilka, który przed chwilą wyszedł. Otóż Lama* zatonął w błękitnych oczach Rarity. Samiec zbliżył się niepewnie i ostrożni,e po czym obdarował wilczycę delikatnym całusem w policzek (!). Sam był w szoku, że zrobił coś takiego. Nigdy nie zbliżał się do wilków, azaliż nie lubił z kimś przebywać - wolał samotność, a tu nagle - BAM! Całus dla nieznajomej wilczycy! Ojoj, chyba ktoś tu zawrócił Crimson'owi w głowie... :3

*Gdy postać była jeszcze Marty (tzn. pierwotnego Phobsa, ale możesz jej nie znać) Cremik miał avka, na którym wyglądał jak Lama. Taką też xywkę otrzymał ode mnie. :3

Rarity

Rarity uśmiechnęła się nieśmiale. Nigdy w życiu nie czuła czegoś TAKIEGO... Jej oczy zdradzały wszystko, zadowolenie, niepewność...Chciała coś powiedzieć jednak zaniemówiła. Wiatr rozwiał jej sierść, a skrzydła pokryła warstwa liści.

Crimson

Crimson uśmiechnął się nieśmiale i strzepnął liście ze skrzydeł Rarity.
- Tak piękne skrzydła, raczej nie powinny być kaleczone przez warstwę liści - rzekł spokojnie. Wow, poczuł to. Poczuł co to znaczy miłość. Pierwszy raz poczuł tak silne i szczere uczucie. Cieszył się tym niezmiernie...

Rarity

- Ja wiem, kocham cię Crimsonie... - rzuciła.
Czuła się wspaniale, miała partnera i to jeszcze jak cudownego. Crims był dla niej najcudowniejszym wilkiem świata, a jej błękitne oczy tonęły gdzieś przy nim. Czuła to - czuła miłość.

Crimson

- Ja Ciebie też kocham - powiedział bez zastanowienia. Czuł się wspaniale! Pierwszy raz czuł smak miłości. Był w niebo wzięty. Zaraz przypomniał sobie co niegdyś wygrał. Wyjął skądś naszyjnik i parę kolczyków. - Widzisz te kryształy osadzone w biżuterii? Zmieniają kolor wraz z wyglądem wilków oraz ich nastrojem - rzekł i zawieś partnerce na szyi naszyjnik i wręczył jej kolczyki.

Rarity

Korale na szyi Rarity zrobiły się kwieciście różowe z miłości.
- Jesteś kochany - rzuciła delikatnie i pocałowała Crimsona. - Wiesz co kochanie? Powinniśmy mieć swoje miejsce w Krainie Zakochanych. Co ty na to? - zapytała.
Oh jakże była zauroczona wilkiem... Był taki delikatny, taki kochany...

Mogę założyć miejsce Rarity i Crimsona w Miejscach dla Zakochanych?

Crimson

- Ależ oczywiście. Może Ty, mój aniele, znajdziesz jakieś cudowne dla Nas miejsce? - zapytał spokojnie i poważnie. Wow, jeszcze nigdy taki nie był! To znaczy taki otwarty na świat i odważny! Wataha Wiatru ma nowego wilka. Crimson nie jesteś już taki jak kiedyś, o nie! Otóż stał się odważniejszy i bardziej przekonany do wilków!

Rarity

- Znam takie jedno, chodź za mną kochanie... - powiedziała.
Rarity szła spokojnie i powolnie w kierunku Śnieżnych Gór, jednego z najwspanialszych miejsc na świecie... Chciała o tyle zapytać Crimsona, o tym co sądzi o dzieciach, o jego historii... Wilczyca zaczęła biec jednak tak aby jej partner mógł ją dogonić. Po chwili zniknęła gdzieś w oddali.

z.t

Crimson

Crimson skinął łbem do Rarity. Spojrzał jak jego partnerka odbiega, lecz zaraz on również ruszył zadek. Po chwili dogonił niebieskooką i uśmiechnął się do niej. Później biegł obok niej, do miejsca, które Rar wybrała.

z/t

Artur

Artur wspiął się na Górę Przeznaczenia, aż ni stąd, ni zowąd przyleciał jego kruk i syknął.
-Cześć mały...-wyszeptał do ptaka i pozwolił usiąść mu na swoim grzbiecie. Lawrence przytulił się do niego z wdzięcznością, wilk położył się na ziemi usiłując zasnąć.

Fikis

Fikis przydreptała, a raczej wspięła się tutaj. Oczywiście! Wybrała tą najgorszą drogę. Usiadła na jakimś duży kamieniu, do którego ułożyła schodki z innych kamieni. Jej oczy zalśnił gdy się rozglądała, a ogon poruszał się powoli. Zastrzygła uszyma, a jej oddech nieco się już uspokoił. Dyniowa była bardzo mądra.
Zastrzygła uszyma zerkając na jakiegoś samca, który znajdował się niedaleko niej samej.
- Cześć
Rzekła. Coś powiedzieć trzeba. Samica rozejrzała się. Musiała gdzieś iść, więc zeskoczyła z kamienia i wybiegła jak najszybciej.

zt.

Artur

Art spojrzał na szczenię, które właśnie zeszło z góry. Ale on był za zmęczony by schodzić. Zamknął oczy i zrelaksował się. Uhh..

Yumi

Yumi wędrowała przed siebie nie zwracając uwagi na jakże zimny wiatr, który wydawał się przenikać przez jej skórę i wręcz mrozić krew w żyłach oraz inne substancje błądzące po jej organizmie. Położyła uszy po sobie i powoli maszerowała pod górę, aby w razie czego Wenus mogła ją zauważyć. Uniosła ciemne kończyny lotne i starała się nimi okryć, aby nieco osłonić się od wiatru.

Wenus

Wenus cały czas biegła za Yumi... Zduszana wilczyca krzyknęła tylko " Zaczekaj na mnie- zaraz cię dogonię"...i podbiegła do skrzydlatej.
- Nigdy tu nie byłam...- mówił lekko zziajanym głosem.- Ale się zmęczyłam...haha- zaśmiała się.. humor nigdy jej nie opuszczał- prawie nigdy...więc to, że się zmęczyła zwykle ją bawio.

Yumi

Zaśmiała się cicho i spojrzała na wilczycę.
- No to widzisz... masz właśnie okazję trochę to miejsce poznać. Dobra, chodź na górę. - Powiedziała i już normalnym tempem zaczęła wchodzić na szczyt. Niekiedy trzeba było skupić się na tym jak się szło, by przez jeden zły ruch nie spaść w dół. Co tam, że mogłoby się coś stać... Trzeba by było wchodzić od nowa! No ale.. mniejsza. Po chwili znalazła się już na równej powierzchni, która tworzyła szczyt góry. Uśmiechnęła się. Albo jej się zdawało, albo tu pomimo wszystko było nawet cieplej niż na dole.. A może to zasługa przyzwyczajenia się mniej więcej do panującej tu temperatury? Możliwe.

Noish

Szczeniak spokojnym krokiem wszedł na polanę. Usiadł na ziemi i powiódł wzrokiem po okolicy. Położył się na ziemi i zmienił w małą puchatą kulkę. Jego małe oczka patrzyły na towarzystwo które tu było. Końcówka jego kitki poruszała się powoli. Położył małe uszka po sobie. Zamknął ślepka i wsłuchał się w hulający wiatr. Jego mały nosek zmarszczył się. Wciągnął świeże powietrze i odetchnął. Potem wrócił do pozycji siedzącej i spojrzał gdzieś daleko na horyzont. Potrząsnął głową i przeturlał się po śniegu.

Yumi

Odwróciła łeb spodziewając się, że jej oczom ukaże się Wenus, jednak był nim mały szczeniak. Uśmiechnęła się sympatycznie i zamachała wesoło ogonem. Jak ona lubiła szczeniaki! Były takie urocze, pełne życia, radosne - choć może spowodowane było pewnego rodzaju niewiedzą. Dźwignęła się na łapach i podeszła do małej puchatej kulki osłaniając ją własnym ciałem od wiatru.
- Cześć malutki... - Powiedziała pochylając się przed małym wilczątkiem. Tak młody basiorek w takim miejscu? I to... sam?