Góra wilków

Shade

Uśmiechnęłam się widząc Smitha, spojrzałam na Kirinę. Przeniosłam wzrok na niebo i zapatrzyłam się na zachodzące słońce. Westchnęłam cicho.

Smith

Ucałował Shade w bok pyska i wrzucając Kiri na kark zaczął biec w dół górki. - Wihiiiii - krzyczał i ponieważ pędzili bardzo szybko a wiatr rozwiewał ich futra. Chciał się pobawić z córką.

Shade

Położyłam się zmęczona biegiem. Trochę wyszłam z wprawy i bieganie z małą na grzbiecie nie było już tak łatwe. Patrzyłam jak Smith biegał i śmiał się.

Kirina

- Aaaaaaaaa - krzyczała ze śmiechem. Czuła się jakby latała w powietrzu.

Shade

Wstałam i podbiegłam do nich. - Chyba pora wracać, w legowisku śpią Wan i Sith. Kirina kochanie już rozumiesz? Nie zostawię Cię, ani innych.

Kirina

- Nie chodziło mi o to, mamo. Ale dzięki że starałaś się mnie zrozumieć - powiedziała, a gdy tata zwolnił zeskoczyła z jego grzbietu i ruszyła z rodzicami w kierunku legowiska.
- Kocham was - powiedziała.

Shade

- My Ciebie też. - wzięłam ją lekko zębami za kark i postawiłam sobie na grzbiecie. - Teraz jeszcze możesz podróżować na moich plecach. - zaśmiałam się. - Za kilka tygodni to już nie będzie możliwe. - Spojrzałam ostatni raz na to miejsce i wybiegłam razem z resztą.

// Napisz ktoś w moim legowisku //

Sune

Pędziła w górę niczym wiatr. Zupełnie nie zwracała uwagi na to, co znajduje się dokoła. Gnała jak gdyby przed czymś uciekała - przed czymś, co nie dawało jej chwili spokoju i wytchnienia. Jej pusty wzrok dotykał samego szczytu, a łapy szybko przebierały po zimnym jak jej serce śniegu.

Abaddon

Na szczycie góry pojawił się duży wilk o żółtobrązowej sierści. Nie zwróciwszy najmniejszej uwagi na otoczenie, usiadł na uboczu i utkwił wzrok w niebo. Na nieboskłonie również dziś kłębiły się ciemne chmury, przywodzące wilkowi na myśl tumany dymu.

Sune

Zbliżając się do obsypanego śniegiem szczytu góry, dostrzegła nieznajomego wilka. Na tle białego puchu, nietrudno było go nie zauważyć. Wciąż szybko przebierała łapami, gdyż jej celem było znaleźć się na samej górze. Widok wilka tylko na chwilę uśpił jej myśli. Po chwili odżyły.

Carly

Przybiegłam tu. Ja, wieczna optymistka, przybiegłam zmierzyć się z górami. Wystawiłam pazury i skoczyłam na górę. Zaczęłam wspinać się wytrwale na górę. Po drodze często się ześlizgiwałam. W końcu postawiłam łapę na czubku. Zawyłam donośnie.

Sune

W okamgnieniu znalazła się na szczycie. Usiadła i spokojnie oddychała lodowatym powietrzem. Jej łeb spuszczony ku ziemi, nie pozwalał na to, by widziała widok roztaczający się na piękną krainę. Jednak po chwili uniosła go nieco wyżej i jej oczom ukazał się tajemniczy krajobraz.

Abaddon

Usłyszawszy kroki tłumione przez wszechobecny śnieżny puch, jedynie poruszył w nerwowy sposób jednym uchem, a końcówka jego puszystego ogona jęła poruszać się leniwie. Mimo, iż Abaddon sprawiał wrażenie zamyślonego, był bardzo czujny.

Sune

Siedziała wpatrzona w pewien punkt w oddali, próbując tłumić w sobie jakiekolwiek uczucia. Tysiąc myśli na sekundę przewijało się przez jej umysł. Ktoś, kto jej zupełnie nie znał, patrząc na nią mógł stwierdzić, iż wygląda zupełnie normalnie. Spokojna, opanowana. Jednak to tylko przykrywa pod tym, co działo się naprawdę.

Abaddon

Abaddon pogrążył się w myślach, zapominając na chwilę, że znajduje się na nadzwyczaj niepewnym gruncie. Od jakiegoś czasu nurtowało go zachowanie jego matki. Wybuchała śmiechem by po chwili zanieść się płaczem... Abaddona przerażała myśl, że z psychiką Layry dzieje się coś bardzo niedobrego.

Sune

Zamknęła oczy. Siedziała tuż przy przepaści, czuła jak wiatr rozwiewa jej sierść. Ciało Sune było zimne niczym lód. Nie odczuwała tego. Gdyby mogła, pozbyłaby się wszystkich dręczących ją myśli. Miała tego dosyć, nie chciała się nad sobą rozczulać.

Abaddon

By pozbyć się nieprzyjemnych myśli, oderwał wzrok od kłębowiska gromadzących się nad krainą deszczowych chmur. Odwrócił łeb i skierował wzrok na siedzącą nieopodal wilczycę. Gdy siedziała tak w bezruchu z przymrużonymi oczami, przypominała wilkowi rzeźbę wykonaną przez najznamienitszego ludzkiego artystę. Wilczycę z kamienia, która wyglądała jakby za chwilkę miała ożyć. Abaddonowi zdecydowanie nie spodobało się to przedziwne skojarzenie. Nieznajoma samica wyglądała na martwą, pustą... Wilk nie mógł powstrzymać się od zadania pytania. - Wszystko w porządku?

Sune

Delikatnie przeszedł jej dreszcz, gdy usłyszała czyjś głos. Biegnąc, na szczyt, widziała dwoje wilków, jednak siedząc w bezruchu i słuchając swych myśli, zupełnie o nich zapomniała. Wolno odwróciła łeb - Nie wszystko. Jednak, zapewne wiesz, że życie składa się z tzw. wzlotów i upadków. - powiedziała tajemniczo ze sztucznym uśmiechem.

Abaddon

Na jego pysku wykwitł słaby uśmiech, gdy lustrował wilczycę uważnym spojrzeniem. - Nie sądzę by intonowanie głosu w taki sposób i odpowiadanie ogólnikami pomogło ci w ukrywaniu swojego bólu. Nie sposób nie zauważyć co ci jest - odrzekł swym zwyczajnym, chłodnym tonem, choć nie miał pojęcia dlaczego nieznajoma sprawiała wrażenie tak nieszczęśliwej. Dodał, wybierając pierwszy powód smutku, który nawinął mu się na myśl. - Nie powinnaś tłumić w sobie negatywnych emocji, to nie prowadzi do niczego dobrego. Poza tym, miłość nie jest tego warta. Potrafi tylko zadawać ból.

Sune

Z każdym wypowiedzianym przez wilka słowem, jego postać zadziwiała ją bardziej. Patrzyła na niego swoim pustym wzrokiem z niedowierzaniem w to co słyszy. Z zewnątrz opanowana, w środku tłum uczuć i myśli - Dlaczego myślisz, że chodzi o miłość? - zapytała. Czy to było aż tak widoczne?