Góra wilków

Siomha Lorcan

Spojrzała na niego przenikliwym wzrokiem.- Masz rację.- widziała zamyślenie wilka.- I dążę do tego.- widziała, ze coś go trapi, ale postanowiła nie pytać. Nie znali się, a Siomha Nie należała do wścibskich osób. Przeniosła wzrok na horyzont.- Ten kraj jest bardzo cichy... nie rozumiem, czemu watahy się zbroją... tylu wojowników, ale z kim walczycie?- znów spojrzała na Kinnojo.

Kinnojo

- Jak na razie, z nikim. Nikt nie wie, kiedy wybije ta data i godzina - mruknął cicho.
Ostatnio stał się tajemniczy. Jak typowy członek Watahy Nocy. Nie przeszkadzało mu to. Czasem nawet mu się zdarza zmiana. Może to zwykłe strapienie, problem, który minie.

Siomha Lorcan

- Coś Cię gryzie.- wypaliła wilczyca.- Tylko stwierdzam fakt.- wytłumaczyła się zaraz.- Nie jestem wścibska, ale mimowolnie odczuwam cudze uczucia i emocje.- zamyśliła się.- Czy kiedykolwiek wojna nawiedziła te tereny?- powróciła do poprzedniego tematu.

Kinnojo

Zastrzygł uchem, słysząc pierwsze zdanie.
- Nie wiem, nie było mnie wtedy jeszcze. Ale podobno była. Tak przynajmniej wynikałoby - powiedział.
Widząc zmieszanie Sio, uśmiechnął się tylko do niej. Widział, że to było tak "niechcący".

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się do niego przyjaźnie.- Widzę, że historia tego miejsca jest obszerna.- była wdzięczna wilkowi za to, że nie skomentował jej wcześniejszej wypowiedzi.- Jesteś z Watahy Nocy?- spytała. Znała ten zapach.

Kinnojo

- Owszem - przytaknął krótko.
Zamiótł ogonem po ziemi, przyglądając się Siom. Zwrócił wzrok na niebo. W jego czerwonych niemalże ślepiach odbijał się wiosenny błękit nieba.

Siomha Lorcan

- Zachowujesz się inaczej niż wszyscy wojownicy.- uśmiechnęła się delikatnie. Ten fakt zdziwił ją od samego początku.

Kinnojo

Nie odpowiedział nic. Cisza. Czerwone ślepia bez oznaki życia wpatrywały się w kruki, przelatujące nad górą wilków. Poruszył uchem i podniósł się. Popatrzył na Siom.
- Miło było Cię poznać, Siomho - rzekł krótko.
Odwrócił się i długimi susami pobiegł przed siebie.

z.t

Siomha Lorcan

Nie odpowiedziała. Śledziła oddalającego się wilka. Ten kraj jest dziwny.
Ziomy wiatr rozwiał jej sierść. To miejsce przyprawiało Siom o dziwne dreszcze. Rozejrzała się po pustym niebie i susem wskoczyła między drzewa, by zniknąć w gęstwinie lasu.

Sammaria

Weszła.Sammaria położyła się na pobliskiej skale i patrzyła w niebo.Czekała na przyjaciółkę ,która miała zachwilę przyjść.

Fedorra

Weszła .
Już z daleka czuć było zimno ogarniające te góry .
Czekała na swoją przyaciółkę , przysiadła i zobaczyła wilczycę i basiora . Nie zwracała na nich uwagi , położyła się i rozmyślała o szarym wilku .

Sammaria

Sammaria wstała.Przywitała się z Fedorrą i rzekła:
- O czym tak rozmyślasz?- i usiadła obok niej.

Fedorra

- O niczym - odpowiedziała przyjaciółce , - Niepotrzebnie tutaj przychodziłyśmy , strasznie tu zimno i nic tu nie znajdziemy , chodźmy bo za chwilę zamarznę !- skurczyła się z zimna i wstała .

Sammaria

- Dobrze.Chodź za mną- i ruszyła w stronę wodospadu diamentów.

Fedorra

- Ok - odpowiedziała i poszła , - Kto pierwszy ten lepszy ! - krzyknęła wpadając w bieg , wyprzedziła Sammarie i pobiegła dalej .

Soaphy

Weszła.
W oddali zobaczyła wilczyce. Nie skomentowała.
Popatrzyła w niebo. Dość nie chętnie, ale podeszła i położyła się na chłodniejszym kamieniu. Lekka mżawka kropiła na jej śmiesznie ubarwione futro, aż w końcu puszysty ogon jeszcze bardziej się powiększył. Wadera skorzystała z okazji deszczyku. Była już tak bardzo zmęczona swoją wyprawą, że sprawiało jej to przyjemność.
Była bardzo inteligentna i potrafiła wykorzystać różne sytuacje, ot tak.

Carly

Ciemna, można by rzec że niepokaźnych wymiarów postać wyjrzała zza lasu. Jedyne co można było zobaczyć w ciemności nocy to niewyraźne kształty i świecące na czerwono oczy Carly. Za nią leciała gołębica ze złotą obrączką na szponie, gruchając cicho, ledwo dosłyszalnie. Wilczyca stanęła i obróciła się, czekając na swego towarzysza. Po jakimś czasie zaczęła wchodzić na górę i całkiem dobrze jej to szło. Gdy dotknęła szczytu, przypomniała sobie, że miała czekać na Toraka.
- To nic - mruknęła pod nosem, siadając na szczycie i patrząc na piękny krajobraz krainy.

Torak

Spadłem z góry wprost obok Carly-Jestem-powiedziałem do wilczycy,usiadłem i wpatrywałem się w krajobrazy-Piękne-powiedziałem-a może upięknić je jeszcze?-
spytałem i wyciągnołem petardy-Spuźniłem się bo jeszcze wpadłem na ludzki targ-powiedziałem na usprawiedliwienie,zapaliłem dwoma krzemieniami jedną petardę
a ta wleciała w powietrze i wybuchła tworząc kolorową kulę gwiazdek.

Carly

Carly na głośny wybuch postawiła spiczaste uszy wysoko i uśmiechnęła się promiennie, na widok rozbryzgujących się na niebie dziesiątek kolorów. Usiadła, po czym zaraz jednak i tak ten siad przeobraził się w leżakowanie. Westchnęła cicho, kładąc łeb na łapach. Tęskniła okrutnie za swoją rodziną. Waspa nie ma, Amija i Ariana gdzieś wyparowały, tak samo jak Visse. Czy tylko ona została w krainie?

Torak

Położyłem sie obok Carly i podrapałem się za uchem.Spojżałem na nią i wiedziałem że ma jakiś kiepski humor-Co jest?-spytałem z postawionymi uszami.