Góra wilków

Reika

- Rozumiem Cię. Jednak uważam, że powinieneś mieć przynajmniej starszego kompana. Zawsze dobrze jest mieć kogoś doświadczonego u boku. Ja na przykład miałam pana Sasori'ego. Na początku mnie nie lubił, ale jednak okazałam się świetną towarzyszką dla niego - spojrzała w gwiazdy i uśmiechnęła się na samą myśl o Sasorim. Zawsze był dla niej jak wujek, czuła do niego wielki szacunek.

//ja idę, paa. ;]

Phobs

-Ermmm... Może go nie potrzebuję? Nie mam zamiaru się zobowiązywać. Nie mógłbym potem w żaden sposób wynagrodzić im tego, co dla mnie uczynili. I z pewnością nie robiłbym tego chętnie, gdyż jestem leniwy. Nic mi po kompanie.-rzucił i na chwilę oderwał wzrok od tostera. Spojrzał Reice w oczy, ale tak naprawdę głęboko. Widział w nich dobroć. Uśmiechnął się.
-I do tego brak mi inicjatywy.-dodał wodząc wzrokiem po jej pięknych, puszystych skrzydłach.

Reika

- Dobry kompan okazuje Ci pomoc i towarzystwo bezinteresownie. Z własnej woli - podkreśliła. Gdy szczeniak spojrzał w jej oczy, machnęła ogonem i zrobiła to samo. Wlepiła lazurowe tęczówki w zielone, iście zielone oczy Phobsa. Machnęła ogonem nieznacznie.

Phobs

Przemyślał słowa wadery. Zrobić coś i nie chcieć niczego w zamian? Phobs nie wiedział, że tak się da. U niego obowiązywała zasada 'oko za oko'. Więc czym była ta chęć pomocy? Tak bezinteresownie... Dobroczynność, tak? Możliwe, ale Phobsowi nawet przez myśl nie przeszło by zrobić coś dla kogoś 'za darmo'.
-A ty tak kiedyś komuś pomogłaś?-spytał po długich rozmyślaniach.

Reika

- Cóż, jeszcze nie. Wszystko przede mną. - uśmiechnęła się do Phobsa i machnęła raz jeszcze ogonem. Poruszyła uszami i machnęła skrzydłami, z których wyleciało białe jak śnieg piórko.

Phobs

Phobs złapał piórko i dokładnie się mu przyjrzał. Przyłożył je do policzka i z zadowolenia łagodnie przymrużył oczy.
-Milutkieee... Skąd masz skrzydła?-spytał, dopiero teraz orientując się, że uskrzydlony wilk to rzadka niecodzienność. Biały kruk... A może biały wilk?

Reika

- Moja stara, dobra znajoma spoza tej krainy sprawiła, iż je mam. Było to moim dziecięcym marzeniem. Na początku popełniła mały błąd, bo nie mogłam na nich latać, ale gdy odwiedziłam ją drugi raz, zrobiła tak, abym mogła na nich latać. - uśmiechnęła się i uniosła pysk, patrząc na białe, migoczące pocieszne gwiazdy, na fioletowo-granatowym niebie. Powoli wstawał dzień, dlatego granat powolutku przykrywał fiolet, a z czasem stanie się kolorem liliowym, przejdzie do pomarańczowego gdy będzie wschód słońca, aż stanie się błękitny jak toń morska. Reika często miewała bezsenności, dlatego dobrze znała ten widok.

Phobs

-Aaa... Ja nigdy nie chciałem latać.-rzekł Phobs chłodnym tonem. Dla niego był to absurd. Swoje marzenia uważał za bardziej ambitne.

Reika

- To jest bardzo fajne - rzekła - Jeśli chcesz, mogę Cię przewieźć. - uśmiechnęła się wesoło, a wiatr potargał jej białą grzywkę, oraz futro na klatce piersiowej. Lubiła latać nocą pośród migoczących gwiazd i wiernego opiekuna wilków - księżyca. Uwielbiała tańczyć z wiatrem, gonić go i pozwalać mu się nieść bezwładnie. Niektóre wilki nie rozumieją, jakie to wspaniałe, dopóki nie polecą. Dlatego często uważają, że wilki lotne popisują się swoimi zdolnościami przed innymi. A tak na prawdę to tylko przyjemność, na którą mogą sobie pozwolić nieliczni.

Phobs

-Dzięki, ale chyba jestem za ciężki.-westchnął i położył pysk na łapach. Przy rozmyślaniach dochodził do wniosku, że toster nigdy nie będzie prawdziwy. Cóż, kupi sobie jakiś, ale jego wyimaginowany przyjaciel musi odejść. Phobs powoli wchodził w wiek dojrzewania, okres buntu. Buntu? Tak, buntował się sam sobie, swojemu jeszcze dziecięcemu umysłowi i swawolnym myślom.

Reika

- Ależ skądże - pokiwała przecząco łbem - Może wyglądam na drobną, ale mięśnie miałam, mam i mieć będę. - poruszyła uchem i uśmiechnęła się. Wstała, otrzepała się z piasku który osiadł na jej futrze i zatrzepotała skrzydłami zachęcająco. - To jak?

Phobs

-Nie. Nie chcę.-odparł krótko. Pogrążył się w myślach na tyle głęboko, że nie chciał wybudzać się z letargu. Kiedy już się tak zagalopował wolał pozostać przy rozgrzanym mózgu.

Rozdział 14 - Toster odchodzi w niepamięć

Nagle coś go tknęło, poruszyło. Jakby błyskawica przeznaczenia przeszyła jego serce i bezczelnie wdarła się do jego głowy. Poczuł dreszcze na całym ciele. co to było? Dorosłość. Wybudzał się powoli z młodości, otrząsał z myśli małolata. Toster już nie istniał, jak wiele innych rzeczy. Przyjaźń z dawnymi kumplami częściowo przepadła, gdyż mózg Phobsa się odświeżył i jego poglądy się zmieniły. nie był już szczeniakiem, wydoroślał.

Reika

Reika popatrzyła na niego, na jego pomarańczowe futro. Uśmiechnęła się i kiwnęła głową ze zrozumieniem. Tak, mały Phobs którego poznała powoli dojrzewa. Usiadła i machnęła ogonem, owijając nim szczelnie tylne łapy. Złożyła skrzydła i popatrzyła na słońce, które właśnie wschodziło. Był to jeden z pięknych widoków, które Reika uwielbiała oglądać, szczególnie z tak dobranego miejsca jak szczyt Góry Wilków.

Phobs

Ten wziął głęboki oddech i lekko przymrużył oczy. Wschodzące słońce było w kolorze jego futra, jak zauważył.
-Od jak dawna latasz?-spytał nie odrywając wzroku od sklepienia.

Reika

- Hmm, no, całkiem długo. Zaczęłam latać kilka miesięcy po wejściu w dorosłość. Na początku tylko miałam skrzydła, ale potem zaczęłam latać - rzekła i spojrzała kątem oka na Phobsa, który bacznie przyglądał się temu pięknemu widokowi. Sama nie wiedziała czemu, przyglądała się bardzo kolorowi jego futra.

Phobs

-A w dorosłość weszłaś...?-Phobs chciał się dowiedzieć, w jakim wieku jest Reika. O dziwo, nie był w stanie określić tego po wyglądzie wadery. ?Nie wyglądała ani na starą, ani na młodą, ale na pewno nie była w wieku Phobsa. To było widać zwyczajnie patrząc jej w oczy - stoicki spokój z nutką karmelowej słodyczy.

Reika

- Niedawno. Mam dwa lata - inna wilczyca powiedziała by zapewne że kobiet się o wiek nie pyta, ale Reika taka z pewnością nie była. Oderwała wzrok od słońca i popatrzyła na Phobsa, który był wręcz wykąpany w jego pierwszych promieniach. Jednak te promienie nie trwały zbyt długo. Zaraz słońce poczęło chować się za deszczowymi, jesiennymi chmurami. A szkoda.

Phobs

-Czyli jestem młodszy. O jeden okrągły roczek-zauważył Phobs. Był dużo młodszy od Reiki, ale potrafił rozmawiać z nią jak dorosły z dorosły.
-A jesteś w watadze...?-spytał rozwijając myśl. Polubił Reikę, ona nie była tak nachalna, rozumiała, że Phobs musi czasem się nad czymś dłużej zastanowić. Dobrze się dogadywali.

Reika

- Wody. Jest mała, ale bardzo do mnie pasuje. Nie lubię wielkiego tłoku, ale towarzystwo lubię. - powiedziała i spojrzała na krajobrazy w dole. Całą krainę powoli owijała gęsta mgła, spowodowana upałami, które były całkiem niedawno. - Rozumiem, że mogłeś pomyśleć, że jestem z Wiatru. Tam dużo wilków ma skrzydła i ten kolor sierści. A jednak pozory mylą - uśmiechnęła się pod nosem i ułożyła ciało w pozycji leżącej. Dobrze rozmawiało się jej z Phobsem. Być może zostanie dla niej kimś więcej niż znajomym?

Phobs

-Przejrzałaś mnie. Myślałem, że jesteś z Wiatru. Tam wszystkie wilki są tak opanowane i zrównoważone jak ty. Zazdroszczę. Ja często popadam w depresję i miewam nerwowe ataki. Nie mógłbym dołączyć do wiatru.-westchnął i ziewnął szeroko. Jego powieki same opadały, a mózg nie pracował już na pełnych obrotach. Phobs robił się... Zmęczony? Senny? Nie, on był w y c z e r p a n y. Mimo, że z wierzchu wydawał się spokojny, w środku prawdziwa burza mózgów. Myślał w tej chwili o wielu rzeczach, ale przede wszystkim o jednym. A raczej j e d n e j osobie...