Góra wilków

Wasp

Uśmiech był zaraźliwy, więc kiedy tylko Wasp spojrzał na kolorową wilczycę, również jego kufa rozciągnęła się w przyjaznym uśmiechu.
- Witam - odpowiedział krótko, obrzucając wilczycę krótkim, acz dokładnym spojrzeniem. Nie znał jej, zresztą... on teraz niewielu tutejszych znał.

Anexia

A ona ponownie się uśmiechnęła, nie ma praktycznie dnia, gdy na jej kufie nie jawi się uśmieszek, choćby wymuszany. Takie osoby przeżywają smutki w samotności, często udając, że są szczęśliwe. Czemu? Tego nie wie nawet Ishett, która właśnie tak postępuje. - Jestem Ishett. - Rzekła przyjaźnie, lekko machając ogonem.

Wasp

Wasp nie umiał czytać w myślach, więc nie mógł wiedzieć, co kryje się za tym miłym dla oka uśmiechem Ishett.
- Miło mi - odrzekł. - Ja jestem Wasp.
Może i nie miał szóstego zmysłu, lecz wciąż patrzył na wilczycę z zainteresowaniem, jakby chciał wyczytać coś z jej dużych oczu. Zachowanie to było nacechowane jakąś drobną podejrzliwością, zwyczajną dla Waspa.

Waspa nagliły jego sprawy, więc nie mógł tu zostać zbyt długo. Wstał i kiwnąwszy wilczycy łbem na pożegnanie, odszedł.

zt

Macky

Kiedy weszła, obrzuciła szybkim spojrzeniem okolice. "Jak tutaj ładnie" pomyślała. Zauważyła dwa wilki. "Ciekawe kto to?" powiedziała. Nie zbliżała się jednak za natto. Ponieważ wilki były zajęte rozmową, Macky wstała i poszła w inne miejsce. *wyszła*

Reywan

Przyszedł pewnym krokiem. Miał dobry humor. Usiadł na jednej z skał i rozglądał się po cudnym krajobrazie. - W Nivii nie ma takich gór - rzekł marzycielskim głosem.

Kaliope

Kalka również tu przyszła, bowiem, chciała poznać kogoś nowego.
Wtem, zauważyła samca, siedzącego nieopodal niej. Zwróciła się ku niego i rzekła.
- Co to jest Nivii? - spytała ni stąd, ni zowąd.
- Och, przepraszam, nie przedstawiłam się. Jestem Kaliope. - dodała po chwili.

Reywan

Odzyskał świadomość bycia. Znów się zamarzył. Spojrzał na wadere. - Jestem Reywan. - przywitał się nadal siedząc na skale. Przyjrzał się cikawie waderze. Była to ładna i młoda. Dlaczego chce rozmawiać z kimś takim jak ja? - pomyślał. - Nivi'a to - odpowiedział już na głos - kraina z której pochodzę. Leży daleko z tond. - powiedział marzycielsko.

Kaliope

- Rozumiem. - odpowiedziała krótko, bo cóż miała jeszcze dodać do swej wypowiedzi?
Po chwili rozłożyła się wygodnie, kładąc łapę na łapę i owijając ogon wokół tylnej kończyny, niczym kot.
- Ja już nie pamiętam dokładnie skąd pochodzę. Przybyłam do tej Krainy, jako mały szczeniak. Pierwszą osobą, którą poznałam, była Sahama. Teraz jest ode mnie młodsza, dojrzewająca. Chyba tylko ona mnie rozumie, w pewnym sensie, oczywiście. - powiedziała uśmiechając się i przez jakiś czas wspominając chwile spędzone z ową waderą.

Reywan

- Ja przybyłem - mówił patrząc gdzieś daleko - nie dawno... Nie mam tu za wielu znajomych... - spojrzał na waderę - Tak szczerze to tylko trzech licząc z tobą - zaśmiał się przez chwile smutno. Znów spojrzał gdzieś daleko. W jakiś niewidzialny punkt, który widzial tylko Rey. - Tak było zawsze...

Kaliope

- Ja około 5 wilków dotychczas poznałam. - odparła, lekko uśmiechając się pod nosem.
Kto wie, może jakoś zdoła pocieszyć tym gestem błękitnego samca? Jak na razie, wgapiała się w jego głębokie, dosyć ciemne oczyska, nieco delektując się tym widokiem.
- A można wiedzieć z jakiej watahy jesteś? Ja należę do Wiatru. - oznajmiła, uśmiechając się miło do Reywan'a.

Reywan

Spojrzał na Kaliope - Nie należę do żadnej watahy... Jestem samotnikiem - powiedział, a jego oczy zalśniły. - Czy jak wolisz "Wolnym Strzelcem". Różnie nazywają samotnie podróżujące wilki... - westchnął.

Kaliope

- Ja tam nie mam nic do samotników. No, chyba, że tych "upiornych". - oznajmiła, śmiejąc się pod nosem.
Przez chwilę siedziała w milczeniu, po czym ozwała się.
- Jeśli chodzi o rodzinę, to niedawno odnalazłam swego zaginionego brata, Racal'a. - rzekła i uśmiechnęła się perliście, w stronę samca.
Coraz bardziej wpatrywała się w niego, choć mogło wyglądać to dosyć dziwnie.

Reywan

Po tym jak Kaliope powiedziała coś o swojej rodzinie wypadało by żeby i Rey opowiedział coś o swojej - Widzisz... - nie wiedział jak zacząć opowiadać o swoim okropnym ojcu, o matce, której nigdy nie znał i o rodzeństwie, którego nie miał. - ... mój ojciec był wilkiem o kamiennym sercu, a matka... Nigdy jej tak na prawdę nie znałem... Rodzeństwo? Dalsza rodzina? Nie... To nie moja bajka posiadanie rodziny. Kiedyś miał... - umilkł. Nie chciał opowiadać o Koriolisie, który mu się nagle przypomniał.

Kaliope

- Miałeś...? - spytała.
Po chwili, jednak zdała sobie sprawę z tego, iż nieco obraziła samca.
- Och, rozumiem. Przykro mi... - rzekła już trochę smutniej.
Na krótki czas, zwróciła swój zwrok ku ziemi, popatrzyła na łapy, a potem znów na Reywan'a.

Reywan

- Nie nic się nie stało tylko... - wstał i zeskoczył ze skały, na której dotychczas leżał. - [/b]Po prostu stare rany ciągle bolą.[/b] - usiadł koło wadery - Utraciłem bardzo bliską mi osobę, a konkretniej przyjaciela.

Kaliope

- Świetnie rozumiem, co czujesz. Nie straciłam przyjaciela, lecz rodziców. - rzekła obojętnie.
Wcale nie ze smutkiem. Dawno już zapomniała o śmierci swych rodzicieli, a poza tym prawie ich nie znała. Było, minęło - proste.
Teraz wyczekiwała odpowiedzi ze strony samca.

Reywan · Wysłany: Sob 12:05, 03 Mar 2012 Temat postu:

Jego natomiast bardzo bolało to, że nie poznał matki. - Może i to prawda "było minęło", ale stare rany bolą... - wytłumaczył. - Ale gdy sobie tak o tym myślę to dobrze się tak stało, a może i nawet tak miało być? - westchnął - Wszystko mas swój cel... Nic nie dzieje się bez przypadku. Prawda?

Kaliope · Wysłany: Sob 17:42, 03 Mar 2012 Temat postu:

- Prawda. - odparła krótko.
No, wiatr dawał się we znaki, szczególnie wilczyca to odczuwała. Choć pochodziła z Watahy Wiatru, to i tak tutejszy żywioł był silniejszy niż zazwyczaj.
Lekko się wzdrygnęła, po czym zwróciła się do wilka.
- Wiesz co? Może pójdziemy do mnie. Tutaj jest trochę zimno. - rzekła.

Reywan · Wysłany: Sob 18:59, 03 Mar 2012 Temat postu:

Zdziwiła go nieco ta propozycja. Nie wiedząc co odpowiedzieć. Patrzył na nią przez chwile nie co zdziwiony po czym odpowiedział - Bardzo chętnie
- wstał i czekał na waderę.

Kaliope · Wysłany: Nie 8:23, 04 Mar 2012 Temat postu:

Wadera odpowiedziała Reywan'owi skinięciem głowy, a następnie wstając z miejsca, podeszła do niego i łapą pokazała, w którą stronę mają iść. Zrobiła pierwszy krok, a reszta szła jej jak po maśle. Jedynie, raz po raz, oglądała się, czy aby samiec się nie zgubił.

zt. Pisz pierwszy. c: