Góra Zorzy Polarnej

KokuRai

Koku spojrzała na niego błagająco, a po chwili się powstrzymała. - Jak chcesz to se go wypal - powiedziała odwracając głowę tak że go nie widziała. Samica zamachała ogonem, a następnie spojrzała na jabłko.

Szandia

- Dobrze papierosiku poczekaj. Widzisz jaka wybredna jest dla ciebie. Jest po prostu ciebie niegodna. Chyba będę musiała ciebie utopić. - powiedziała patrząc na Koku.

KokuRai

Koku w ogóle nie reagowała na to co mówiła Szandia. Po chwili zauważyła orła na niebie, który cały czas patrzył na dwie wadery. Wadera popchnęła Szandię w stronę cienia żeby orzeł jej nie zauważył.

Szandia

Szandia spojrzała na orła. Zagwizdała, a ptak wylądował na ziemi koło wilczycy. - Jak się ma? - zapytała. Spojrzała na Koku. - To jest mój orzeł. - powiedziała z uśmiechem. Podała Koku papierosa. - Masz nie będę cię torturować. - rzekła.

KokuRai

- Dzięki, a to twój - powiedziała z ulgą. Koku wzięła papierosa i odpaliła go, a następnie włożyła do mordki i zaczęła palić. Pomału i spokojnie się wypalał. - Ładny - rzekła patrząc na latające zwierze. - Skąd go masz? - zapytała.

Szandia

- Od świąt. Dostałam od Jimm'ego. - powiedziała i pogłaskała swojego białego orła. Zwierze podeszło do Koku i się do niej przytuliło. Przyjaźnie dziobnęło ją w łapę.

KokuRai

- Ach. Ja zbytnio nie lubię orłów, gdy dziobią w głowę - powiedziała i odepchnęła zwierze. Jej głos był czysty i melodyjny, a maska błyszczała. Oko wadery już nie było opuchnięte, a siniaki pomału schodziły.

Szandia

Orzeł odszedł od Koku nieco obrażony. Spojrzała na Szadnie i podszedł do niej. Wilczyca pogłaskała zwierze. - Dobra leć na swoje łowy. - powiedziała, a ptak wzbił się w powietrze i odleciał.

KokuRai

Koku spojrzała jak zwierze odlatuje, a następnie zerknęła na Szandie. - Co porobimy? - zapytała patrząc cały czas na nią, a następnie na drzewo. Usiedziała machając delikatnie ogonem.

Szandia

- Hmmm, może zbudujemy z gałęzi " mieszkanko "? - zapytała. Chciała zabić nudę choć na chwilę. Przeciągnęła się, a następnie spojrzała na Koku wyczekując odpowiedzi.

KokuRai

- Może być, lecz każdy robi swój - powiedziała i zaczęła zbierać różnej wielkości i różnej długości gałęzie. Samica po uzbieraniu badyli zaczęła budować hałas. Potem był już gotowy, a wadera weszła do środka i położyła na ziemie liście. Położyła się, kładąc głowę na łapach. - Ja już mam zrobiony - rzekła.

Szandia

Szandia zaczęła zbierać najlepsze gałęzie jakie umiała znaleźć. Po chwili zebrania zaczęła budować szałas. Jak tylko skończyła zaczęła szukać pod śniegiem liści. Potem ułożyła je starannie w swoim szałasie. Następnie zerwała kilka jabłek z magicznego drzewa i ułożyła je w rogu swojego " domku ". W środku było nawet dużo miejsca. Wadera była zadowolona, ale czegoś jej brakowało. Wzrokiem zaczęła się rozglądać. Po jakiś paru minutach zauważyła średnią stertę siana. Zaniosła ją koło szałasu i zrobiła z niej dach. - Ja też mam gotowe. - powiedziała i weszła do środka.

KokuRai

- Ej może pójdziemy gdzieś indziej? - zapytała leżąc w swoim szałasie, a następnie wyszła z niego i stanęła na przeciwko Szandii, a następnie usiadła i poruszyła ogonem. Koku już się tutaj nudziło.

Szandia

- Dobra, ale gdzie? - zapytała. Wyszła z szałasu. Jej też się już zaczynało nudzić. Spojrzała na drugą stronę góry, a potem na Koku. Otrzepała się. Spojrzała na szałasy.

KokuRai

- Może do wodospadu marzeń i snów? - zapytała wesoło. Zamachała ogonem, a następnie jej oczy zabłysły. Koku bardzo chciała tam iść, ponieważ nigdy tam nie była, a podobno to fajne miejsce.

Szandia

- Jasne. - powiedziała. Rozejrzała się jeszcze po okolicy. Następnie spojrzała na Koku. Powili szła ku Doliny marzeń i snów. Po chwili nie było jej widać.

z/t

KokuRai

Koku spojrzała na oddalającą się Szandię, a następnie ruszyła za nią. Jej ogon poruszał się bardzo szybko. Samica poprawiła maskę, a po chwili straciła samicę z oczu. Zaczęła biec jak najszybciej potrafi żeby ją dogonić.

zt.

Wasp

Wasp przybył na szczyt góry, lecąc wysoko, bardzo wysoko nad ziemią. Dzień miał się już ku zachodowi, przez ciemniejące niebo przebijał się już nieśmiało księżycowy rogal. Czarny basior wylądował i złożył rosłe skrzydła, rozglądając się dokoła. Ach, to jest właśnie ta góra, z której nocą doskonały jest widok na zorzę polarną. Zjawisko Waspowi obce.

Fari

Fari biegła na szczyt. Zauważyła Waspa i od razu było jej raźniej. Uśmiechnęła się do siebie i czym prędzej pobiegła. Usiadła obok basiora i skinęła głową. - Witaj. - Powiedziała i popatrzyła na niebo.

Wasp

- Witaj, Fari - odrzekł i uśmiechnął się doń kątem pyska. Ostatnio często się spotykali. Cóż, Wasp nie miał nic przeciwko temu - uważał Fari za wilczycę sympatyczną, więc jej towarzystwo mu nie wadziło. Czarny położył się na zmarzniętej, ośnieżonej ziemi i zadarł łeb, patrząc na słabo świecący jeszcze księżyc na ciemnawym, wieczornym wciąż niebie.