Góra Zorzy Polarnej

Siomha Lorcan

Uśmiechnęła się delikatnie.- Możemy zapolować. Co prawda ja niedawno jadłam, ale chętnie zapoluję.- wstała powoli.- To gdzie idziemy?

Honi

Rozejrzała się, zastanawiając się chwilę nad odpowiedzią.
-W sumie to obojętne- powiedziała. -Może do Lasu Śniegu?- dodała. Jeszcze nigdy tam nie była. Chętnie zobaczy jakieś nowe miejsce. -Czy masz może jakiś swój ulubiony las?

Siomha Lorcan

- Nie mam ulubionego lasu, ani miejsca... może być Las Śniegu.-odpowiedziała radośnie - No to idziemy?- zapytała, ale już ruszyła powoli w stronę drzew.

Honi

Wstała z miejsca i bezszelestnie ruszyła za wilczycą.

Hari

Wspinał się pod górkę, stawiając ostrożnie łapy, aby nie potknąć się na luźnych kamieniach. Szedł coraz wyżej i wyżej, mijając rosnące na takich wysokościach nieliczne drzewa czy krzewy. Wreszcie dotarł niemal pod samym szczyt, gdzie zatrzymał się na półce skalnej i spojrzał w dół - na rozciągające się poniżej połacie lasów.
- I jak? - zapytał siedzącej mu na plecach małej.

Mizu

Spojrzała dużymi, wystraszonymi oczami w dół.
-Wysoko tuu... - Powiedziała.
-Da się jeszcze wyżej?! - Zapytała entuzjastycznie
-Wiesz... Nigdy nie byłam w górach. Tylko w lesie. I czasami mi się wydaje, że w miejscu gdzie było dużo wody... Ale nie wiem czemu. Mieszkałam w lesie. Ale wiem, że też gdzie indziej. Czy to może być tak, ze jak byłam mała to tam mieszkałam? - Mówiła, zadawała pytania. Myślała o miejscu gdzie wszędzie była woda. Rzeki, jeziora, wodospady, morza, oceany. Zawsze lubiła wodę, nie tylko od imienia, ale miała z nią jakieś wspomnienia.

Hari

- Hmmm, możliwe - potwierdził jej rozważania, rozglądając się za łatwym wejściem na szczyt. Znalazłszy takowe, zaczął się ponownie wspinać. Z trudem, ale jednak, dotarł na samą górę. Dysząc lekko zastrzygł uszami, kiedy wiatr przefrunął tuż obok nich, czochrając im futra szarpnięciem.
I właśnie w tym momencie na niebie wybuchło niesamowite zjawisko. Przeplatające się kolorowe światła zabłysły na ciemniejącym nieboskłonie, wijąc się i skręcając.

Mizu

-Woooowwwwwww... - Jedyne co na razie udało jej się powiedzieć.
-To jest PIĘKNE! - Krzyknęła.
-Co to jest? - Zapytała podekscytowana. Zeskoczyła z grzbietu Daleka nadal wpatrując się na piękne światła latające po niebie. O dziwo wylądowała na czterech łapach i się nie przewróciła. Bardzo jej się podobał ten widok. Usiadła i nadal wielkimi, kolorowymi od zorzy oczami patrzała na niebo.

// z.w //

Hari

- Zorza polarna, dużo o niej słyszałem, ale nie wiedziałem, że jest taka ładna - powiedział Dalek, siadając obok Mizu i przyglądając się niesamowitemu zjawisku. Było nie do opisania. Jedyne pasujące słowa to - cudowne, piękne i zadziwiające, a i one nie oddawały całej wspaniałości.

Mizu

-Ja raz słyszałam, że to są duchy naszych przodków. - Powiedziała pełnym spokoju głosem...
-Są tam wszyscy ci, którzy zginęli. Dobrzy i źli... - Rzekła i powolnym, rozmarzonym głosem dodała...
-Czyli jest tam moja mama z tatą... - Na te słowa uśmiechnęła się.

Hari

- Więc ich przywitajmy - odpowiedział, trącając ją lekko w ramię. Podniósł się na łapy, wziął głęboki wdech i zawył głośno, z całych sił. Dźwięk potoczył się echem, rozbrzmiał w całej okolicy donośnie, wyraźnie.
- Spróbuj - zwrócił się do Mizu.

Mizu

-A co jak mi nie wyjdzie? - Zapytała.
-Jak się skompromituję? - Zadawała kolejne pytania.
-Jeżeli mama się na mnie zawiedzie, że nie umiem wyć? - W końcu sama się zorientowała, że kiedyś trzeba. Stanęła i sięgnęła wgłąb siebie...
"Może to pomoże... Zobaczę mamę. A ona mnie nauczy. Da mi siłę" Pomyślała. I samym głosem z wnętrza zawyła... Racja nie było to wycie jak u dorosłego wilka... Było to ciche, lekko piskliwe wycie... Które powędrowało dalej przez doliny, tańczyło pomiędzy drzewami, latało razem z ptakami.
Otworzyła oczy i się zarumieniła. Spodziewała się innego efektu.
-Co to było? - Zapytała

Hari

- Nie musisz się wstydzić. Było naprawdę dobrze, jak na twój młody wiek - pochwalił ją wilk, czochrając przy okazji grzywkę. - Robisz to lepiej niż ja, kiedy byłem szczenięciem - dodał żartobliwie, po czym pochylił się.
- Musisz wziąć głęboki wdech, tak głęboki, aby Twoje płuca wypełniły się maksymalnie. Stań w lekkim rozkroku, a klatkę piersiową wysuń bardziej do przodu - poradził jej, dla pokazu samemu również tak stając. - No, dalej. Spróbuj jeszcze raz - zachęcił ją.

Mizu

Kręcąc głową, żeby jej grzywka była taka jak powinna zrobiła to co mówił Dalek. Stanęła w lekkim rozkroku, wypięła klatkę do przodu i wzięła dużo powietrza do płuc, tak aby napełniły się całe.

Hari

Czekał aż Mizu zawyje, nadstawiając uszu. Uśmiechnął się, aby dodać jej wsparcia oraz otuchy. Wiedział, że tym razem jej wyjdzie, że będzie lepiej niż za pierwszym razem.

Mizu

Wypuściła powietrze... Z jego braku zrobiła się fioletowa xdd
-Nie ma tak ja chcę jeszcze raz. - Powiedziała stanowczym tonem.
Jeszcze raz stanęła w rozkroku, wypięła klatkę do przodu, nabrała duży haust powietrza i zawyła... Teraz wycie zleciało ze szczytu góry, aż do jej podnóża. Racja, nie było to doskonałe... Ale trzeba przyznać, lepsze od pierwszego razu. Spojrzała dużymi oczami.
-Udało mi się! Udało! - Krzyczała i skakała z radości.

// dobra. ja lecę . bye! ^^ //

Hari

- Owszem, było o wiele lepiej - pochwalił ją wilk. Spojrzał w górę, ku zorzy, lecz ta już rozpłynęła się w świetle złotego słońca. Ostatnie paska skręciły się, po czym znikły całkowicie. Niebo na powrót stało się błękitne, przysłonięte jedynie nielicznymi obłokami.

Mizu

-Gdzie ona poszła? Popłynęła? To znaczy poleciała? - Zapytała Mizu.
Z zastanawiającą miną patrzała na błękitne niebo.
-Zobacz. To jest słońce... - Wyjaśniła dumnie Dalekowi. I pokazała łapką na rażące w oczy koło na niebie, pokazała nawet jego kształt ^^
-Czy to prawda, że słońce jest wrogiem księżyca? Że się nie lubią? - Kolejne pytania...
-Bo jak by się lubiły to razem by oglądały świat, ale przecież nieee... Bo księżyc jest w nocy, a słońce jest w dzień. Słońce jest złote, a księżyc srebrny... Ja bardziej lubię księżyc i gwiazdy. Ale szczególnie jak jest w pełni. Chociaż ostatnio widziałam jak księżyc był w pełni... ale świeciła się tylko część. A ty wolisz słonko czy księżyc? - Mała nawet nie zdawała sobie sprawy, że gada i gada, i nie ma "wyłącznika". Tylko siedząc machała energicznie ogonkiem...

Hari

- Lubię oba - odparł pierw na ostatnie pytanie, po czym spojrzał na jasny błękit. - To cale nie tak, że Słońce i Księżyc się nienawidzą - zwrócił się do malej, a na jego pysku pojawił delikatny, jakby zamyślony uśmiech. - Jest pewna historia, która wyjaśnia, dlaczego akurat są osobno, choć oboje wędrują po tym samym niebie. - Zastrzygł lekko uchem, wdychając świeże, górskie powietrze.

Mizu

-A opowiesz mi ją? - Zapytała z podekscytowanym wzrokiem...
-Ja jej nie znam. Mało rzeczy znam jak pewnie sam zauważyłeś. - Powiedziała rumieniąc się z zawstydzenia i chichocząc. Lubiła opowieści, zawsze chętnie i uważnie ich słuchała. Pamiętała opowieści swojej mamy o przyrodzie... O kwiatach, wietrze, wodzie... Tak o wodzie. ;)