Górskie oparzeliska

Kaisa

Śnieżnobiała wadera popatrzyła na przybyłą, jakby Crystal była zielonym ludzikiem z innej planety. Takie śmiałe powitania nieznajomych wilków były dla Kaisy czymś absolutnie egzotycznym i pełnym bezmyślności przy okazji. Mimo to odrzekła:
- Hej - zmierzyła waderę spojrzeniem i znów przymknęła oczy. Przestałą zaprzątać sobie nowo przybyłą głowę.

Crystal

Crystal domyśliła się co przez to patrzenie chciała powiedzieć do niej Kaisa. To co mogłaby w tym momęcie odpowiedzieć to tylko to, że jest ona po prostu otwarta na nowe znajomości, jednak z pewnych przyczyn, wolała zostać cicho. Popatrzyła na wilczycę i położyła się w pewnej odległości. Po prostu nie chciała przeszkadzać. Jednak nie mogła się powstrzymać od zadania paru pytań:
-Od dawna mieszkasz w tej krainie? - zapytała, tylko że tym razem dość spokojnym i ostrożnym tonem. Było to dla niej nowością, bo zazwyczaj przy poznawaniu innych była uśmiechnięta i rozbrykana.

Kaisa

Westchnęła. Widocznie nie zdoła uciec przed odpowiedziami na kilkanaście nudnych, standardowych przy nawiązywaniu nowych znajomości pytań. Cóż, z drugiej strony to chyba wypadałoby czasem otworzyć do kogoś pysk, prawda? Nie można ciągle się izolować.
- Od urodzenia - orzekła, nie otwierając swych dużych, lazurowych oczu.

Crystal

- Aha. - odpowiedziała. Nie miała już pomysłu na dalsze pytania. Spojrzała więc jeszcze raz na Kaise i odwróciła łeb w drugą stronę. Także przymknęła oczy i zaczęła rozmyślać o różnych rzeczach.

Kaisa

Białowłosa w głębi duszy odetchnęła z ulgą, że nieznajoma poprzestała na tym jednym pytaniu. Nie rozumiała, dlaczego wszyscy pytają o to samo: skąd jesteś, jak długo tu mieszkasz, z jakiej jesteś watahy, etc... czy to było najważniejsze w znajomości? Otóż nie! Drugą osobę winno poznać się na zupełnie innej płaszczyźnie, mniej formalnej. Na przykład dla Kaisy od przynależności do watahy dużo ważniejsze było, co druga osoba lubi, czy dobrze czuje się zimą, jakie kwiaty uważa za najpiękniejsze, czy lubi patrzeć w gwiazdy... to na takich informacjach budowało się dobrą znajomość, później może przyjaźń.

Crystal

Wilczyca dokładnie tak jakby czytała w myślach, zadała kolejne pytanie:
[i] -Ty też już się nie możesz doczekać wiosny? W prawdzie bardzo lubię zimę, ale po kilku miesiącach mam jej dość - powiedziała z nadzieją, że ich rozmowa w końcu nabierze jakiegoś sensu.

Kaisa

Sensu? W mniemaniu kogoś wygadanego rozmowa z Kaisą nigdy nie nabierze sensu - wadera ta zwykła odpowiadać półsłówkami, nie lubiła rozwijać swych wypowiedzi. Sprawiała też wrażenie znużonej i niezadowolonej z prowadzonej konwersacji, nawet gdy wcale tak nie było.
- Nie - odrzekła. - Kocham zimę.
Choć większość wilków pragnęła już przybycia wiosny, ona wręcz obawiała się końca zimy. Tak źle czuła się, gdy dokoła nie było śniegu, a słońce zaczynało żarzyć bezlitośnie!

Crystal

Crystal uważała mniej więcej tak samo. Kochała zimę, jednak czasem zdarzało się, że z całego serca pragnęła wiosny. Wtedy mogłaby znów tarzać się po trawie i kąpać się w ciepłych rzekach... Jednak szybko skończyła rozmyślać, bo przypomniała sobie, że nie jest tu sama. Zadała więc kolejne pytanie:
-Które z miejsc w tej krainie lubisz najbardziej?

Kaisa

- Szczerze powiedziawszy, znam ich za mało, by móc wybrać ulubione - odrzekła, a jej biały pysk przystroił cień uśmiechu. Mogło to zabrzmieć dziwacznie - wilczyca, która urodziła się w tej krainie praktycznie nie znała tych terenów. Cóż, Kaisa rzadko kiedy wyściubiała nos ze swego legowiska, zaś większość życia spędziła poza krainą.

Crystal

- Ja chyba też nie umiałabym wybrać ulubionego. - przyznała się - Dobra, ja muszę lecieć. - po tych słowach zeszła z góry i wróciła do swojej jaskini.

Kalina

Kalina wlokąc się niemiłosiernie powoli przybyła w to jakże urokliwe miejsce. Powiodła wzrokiem na otaczające ją widoki. Całkiem, całkiem ładnie, niemniej do młodej wilczycy niewiele rzeczy docierało jako atrakcyjne. Z westchnieniem dojrzewająca wilczyca oparła się o jeden z głazów i przymknęła lekko oczy, tonąc w głębokiej zadumie nad światem.

Yakan Kasho

To miejsce postanowił odwiedzić także Yakan. Idąc z lekkim uśmiechem na pysku spojrzał na obecną wilczycę i podszedł do niej, z zamiarem nawiązania jakiejkolwiek, inteligentnej konwersacji.
- Dzień dobry - powiedział sympatycznym głosem. Dawne straty już nieco przycichły, więc młody samiec ponownie zaczął odczuwać radość życia, a jego charakter ulegał gruntownej zmianie. W końcu.

Kalina

No tak, kolejny wilk o białym kolorze futra... Najwyraźniej taki trend panował ostatnimi czasy w krainie... A ona nieświadomie za tą modą podążała, prezentując swój śnieżnobiały odcień sierści.
- Bry - rzuciła niechętnie, tonem oznajmiającym, iż właśnie przerwano jej chwilę błogiej samotności i głębokiej zadumy, z czego zupełnie nie jest zadowolona.

Yakan Kasho

Yakan, dostrzegając niezadowolenie swojej potencjalnej rozmówczyni westchnął. No cóż, zapowiadała się bardzo trudna rozmowa.
- Co młoda panna robi sama w takim miejscu? - zagadnął i poczuł się przez to staro. Jednak niewiele zdziałać mógł, skoro starość w końcu dorwała i jego... Uśmiechał się wciąż jednak, nie tracąc dobrego humoru, w końcu mieliśmy takie ładny dzień.

Kalina

Młoda panna? W którym stuleciu żył ten wilk?
- Spaceruje - odburknęła niezbyt uprzejmie Kalina, "wzrocząc" na Yakana uważnym i czujnym spojrzeniem. A nuż będzie chciał ją zaatakować? Kto wie, co kryje się pod tą zakazaną, uśmiechniętą paszczęką. Niewątpliwie gwałciciel, morderca lub mała, japońska dziewczynka, wychodząca z telewizorów.

Yakan Kasho

On? Zaatakować? Ach, przenigdy! To uosobienie spokoju nie skrzywdziłoby muchy, co tu mówić o bezbronnej nastolatce.
- No tak, ta odpowiedź była do przewidzenia... - powiedział wciąż nie tracąc uśmiechu. Przecież nie da się tej wilczycy zbić z tropy tylko ze względu na jej nieuprzejme zachowanie, prawda? To nie byłoby do niego podobne.

Kalina

Lecz nigdy jednak nie wiadomo, co takiego może wpaść do głowy nawet z pozoru zwyczajnemu osobnikowi. Wilczyca mruknęła coś pod nosem. Nie była dzisiaj w humorze na pogawędki z obcymi wilkami. Miała masę lepszych rzeczy do roboty, na przykład takie... nic. O, to jest godne zainteresowania zajęcie.

Yakan Kasho · Wysłany: Czw 18:07, 01 Mar 2012 Temat postu:

Widząc, że niewiele zdziała podczas tej rozmowy, Yakan spojrzał gdzieś w bok, na górskie widoki. Całkiem ładne, ale chyba zaczynały go już nudzić. Może pora zmienić położenie? Z tą decyzją samiec skinął głową Kalinie, po czym lekkim, dostojnym krokiem oddalił swoją osobę z górskich oparzelisk, udając się w jakiekolwiek inne miejsce - zawsze w końcu może znaleźć coś ciekawego.

zt

Kalina · Wysłany: Pią 18:28, 02 Mar 2012 Temat postu:

No tak, więc i ona nie miała tu nic lepszego do roboty... Kalina zerknęła po raz ostatni na górskie widoki, stwierdzając równocześnie, że nadal jej nie obchodzą, po czym dumnym, powolnym krokiem oddaliła się w stronę, z której tu przybyła i zaraz też zniknęła gdzieś, w zupełnie innym miejscu i w ogóle koniec gadania.

zt.

Noish

To świeże powietrze! Noish wciągał je łapczywie, brnąc w głębokim śniegu do przodu. Zawsze pakował się na najtrudniejsze szlaki! Raz po raz zapadał się w miękkim puchu, by zaraz wypaść dwa metry dalej. W końcu posadził swój zad na ziemi, bo już zabrakło mu sił na skoki. Były męczące... Jednak Noish'a nic nie męczy, więc znów poderwał się i zaczął latać wokoło miejsca w którym właśnie był. Trzeba wykorzystać każdą chwilę życia.