góry śnieżne

Sherii

Patrzała na wychodzącą wilczycę, zaczęła myśleć. Nie wiedziała, że z takiego powodu płacze. Nie chciała jej urazić, przecież ona też nie miała rodziny. Jej rodziców przyłapali ludzie na polowaniu i pewnie stało się z nimi coś złego, a jej rodzeństwo wpadło we wnyki i młoda Sherii została na tym świecie sama jak palec. Zrobiło jej się strasznie głupio, usiadła spuściła łeb.
- Chciałam tylko za żartować, a jak zwykle wyszło inaczej- powiedziała smutnym tonem sama do siebie i w dalszym ciągu spoglądała w ziemie.

Idalia

Wsłuchiwała się w cichnące kroki Aly. Gdy całkowicie ucichły, nie mogła powstrzymać cichego fuknięcia. - "Jak można być tak nietaktownym!" - pomyślała.

Sherii

Była przybita, ale pomyślała "Stało się.Przecież nie cofnę czasu. Trudno się mówi trzeba żyć dalej i być optymistą. Jak jeszcze kiedyś ją spotkam to na pewno ją przeproszę".

Krik

-Ehh, przepraszam.-Westchnął cicho. Spóścił łeb. Nie wiedział jak się zachowywac, wychowywał się sam. Nikt nie wymagał od niego taktu.

Idalia

/To nie było do Ciebie, Krik, tylko do Sherii xP/

- Ty nie musisz przepraszać - powiedziała. - To ta mała Aly powinna bardziej liczyć się z dorosłymi. Ale w tej krainie zapewne szybko zdąży się tego nauczyć.

Krik

//Wiem//

-Ehh.-Westchnął tylko.-Nie znam się na szczeniakach.-Powiedział i zamknął oczy.

Idalia

- Nikt tego od Ciebie nie wymaga - powiedziała i oparła łeb o bok basiora. Zmrużyła puste ślepia. Choć ta mała Aly była bezczelna i niewychowana, Hekate zastanawiała się gdzie ona pobiegła.

Sherii

Po słowach Hekate Sherii jakby przestała się tak bardzo przejmować młodą wilczycą, która walnęła klasycznego focha. :D Położyła się i zaczęła w optymistyczny sposób machać swoim ogonkiem, głośno szurając nim po ziemi.

Idalia

Gdy do jej czujnych uszu dotarło szuranie, Hekate postawiła sztywno jedno ucho i skierowała je w stronę młodej wilczycy leżącej nieopodal.

Sherii

Zauważyła gest Hekate troszkę się speszyła i natychmiast przestała machać ogonem. Po myślała, że wilczycy może to w czymś przeszkadzać.

Idalia

Opuściła ucho, pozostawiając je w normalnym położeniu. Położyła się na śniegu, opierając łeb o łapy Krika. Szczelnie owinęła się puszystym ogonem, chłód nawet jej zaczął doskwierać.

Krik

Basior zamknął oczy. Wiedział, że słowa często są dwuznaczne. Był wściekły na siebie, za swoją głupotę i na tę młodą, za jej impertynencję.

Idalia

Gdy zawiał mocny lodowaty wiatr, Hekate zmarszczyła nos z niezadowoleniem. Widocznie pogoda zaczynała się psuć... - Zimno... może zmienimy miejsce? - spytała.

Krik

-Dobrze powiedział wilk.-Może przejdziemy na tereny watahy?-Zproponował.

Idalia

- Czemu nie. Przynajmniej tam będzie spokojnie - odpowiedziała i wstała. Już od dawna nie była na terenach watahy.

Krik

Basior skierował się w stronę terenów.-Co proponujesz?-Zapytał patrząc na waderę.

Idalia

- Hmmm... nie wiem... nawet nie znam dokładnie terenów watahy - odpowiedziała, po czym uśmiechnęła się i dodała. - Ty gdzieś poprowadź.

Krik

Dobrze.-Powiedział i spojrzał w pustkę. Zamknął oczy, lecz trwało to tylko mąmęt. Po chwili otworzył je i z nową siłą zaczął prowadzic waderę w dół stoku.

Idalia

/moment ;)/

Stąpała za Krikiem ostrożnie. O ile w gorące dni uwielbiała przebywać w tych okolicach, schodzenie z gór zawsze ją przerażało.

Yakari Sevile

Wszedł powolnym krokiem.Jak on miłował rześkie powietrze i ten specyficzny chłód na całym ciele.Westchnął ciężko biorąc głębokie oddechy.Przeszedł kilka kroków i legł w białym puchu.