góry śnieżne

Brenda

Spojrzała na wilczyca która gapiła się na nią jak sroka w gnat. Kiedy tamta ruszyła na szczyt ona tylko powłóczywszy nogami ruszyła za nią, może znajdzie się coś ciekawego? Mijała zaśnieżone drzewa, martwe już, od mrozu, który tu panuje. Przechodziła nad urwiskami, zalanymi wałami śniegu, które w każdej chwili mogły runąć na nią i pogrążyć ją w wiecznej zimnocie i ciemności.

Sherii

W końcu dotarła na sam szczyt góry, osiągnęła swój zamierzony cel. Była z siebie dumna, bo wspinaczka górska w zaspach wcale nie była taka łatwa na jaką by się wydawała. Teraz mogła podziwiać swoją krainę z wysokości i była zachwycona tym, co ujrzała.
"Tu jest pięknie, to mój dom, to moje miejsce" - powtarzała sobie w myślach, a na jej mordce pojawił się uśmiech od ucha do ucha. Pierwszy raz od rozstania ze swoim byłym partnerem była taka na prawdę szczęśliwa. Bez udawania i bez sztucznych uśmieszków, które miały pokazać przed innymi dobrą minę do złej gry. Cieszyła się z tak nie wielkiej i mało znaczącej rzeczy jak widok własnej krainy. Dla nie których to było coś normalnego, ale dla niej to, co zobaczyło było cudownym prze życiem.

Brenda

Nie miała ochoty wdrapywać się na sam szczyt, kilometr przed szczytem przysiadla na skale i wyjęła z kieszeni Moony, jej VooDoo. Zaczęła ją tarmosić zastanawiając się, kim dziś może być jej lala.

Rozejrzała się i wyszła mrucząc coś pod nosem, może groźby, zaklęcia, lub zwykłe wierszydła.

Flake

Po dośc długim poszukiwaniu w miarę odosobnionego miejsca w końcu zatrzymała się u podnoża góry. Zadarła łeb i spojrzała na jej szczyt, po czym jęła się powoli na nią wspinać. Marzyła o chwili spokoju, której nie mogła zaznać nawet nad zwykle opustoszałą przepaścią.

Ozon

Przyszedł tutaj, Właściwie nie przyszedł tutaj świadomie nie patrzył nawet gdzie idzie więc mógł spokojnie wpaść w przepaść ale nie wpadł. Spojrzał na śnieżny krajobraz. podobało mu się tu. Jego szare futro było ledwie widoczne wśród zasp. Uśiechnął się do siebie i usiadł na wierzchołku góry.

Flake

Usłyszawszy czyjeś kroki w dużym stopniu tłumione przez grubą warstwę śniegu, uniosła gwałtownie łeb i rozejrzała się uważnie. Dopiero po chwili przyuważyła przybyłego wilka.

Ozon

Rozejrzał się wokoło i zauważył ze nie jest tu sam. To i dobrze. Nie lubił być sam i nawet niezauważalna obecność dodawała mu otuchy. Uśmiechnął się niepewnie i trochę krzywo do wilczycy ale pozostał na miejscu.

Flake

//Kiedy zmienisz tego okrutnego błyskacza na avatar z prawdziwego zdarzenia?//

Zauważywszy jego nieco niepewny uśmiech, sama wykrzywiła pysk w delikatnym, acz zauważalnym uśmiechu. Podniosła się do pozycji siedzącej i szczelnie owinęła łapy puszystym ogonem. Panujący tu chłód zaczynał dawać jej się we znaki.

Ozon

Pochwycił jej uśmiech który pozwolił mu przełamać ostatnie lody nieśmiałości, która i tak ostatnimi czasy topniała jak śnieg wiosną. Paradoksalnie wraz z opadaniem ściany nieśmiałości czuł się niespokojnie bo to była jego bariera obronna. Wstał z lodowatej ziemi pokrytej śniegiem i zaczął powoli zmierzać w kierunku wilczycy również dlatego że nie chciał odmrozić sobie łap. W końcu stanął niedaleko niej
i powiedział tylko
- Witam.

Flake

Uśmiechnęła się szerzej, zlustrowawszy wilka swym przenikliwym wzrokiem. - Witam - odrzekła krótko. Bo cóż mogła dodać? Flake nigdy nie rozpoczynała rozmowy.

Ozon

Pochwycił jej spojrzenie. Zamyślił się nad czymś na chwilę po czym przypomniał sobie że należałoby się przywiać jak należy. Chociaż zawsze robił to z ociąganiem
- Jestem Ozon a ty? - spytał.

Flake

- Flake - przedstawiła się krótko i przestąpiła z łapy na łapę. Coraz dotkliwiej odczuwała chłód panujący na szczycie śnieżnej góry.

Ozon

Pomachał ogonem. Ruch typowy dla niego. Ciarki przechodziły mu po palcach ale mimo wszystko lubił zimowe krajobrazy.
- Miło mi cie poznać. - odpowiedział jej po czym dodał. - Niewiele wilków zdołałem poznać.

Flake

- Znasz niewiele osób, mówisz... Zapewne jesteś tu od niedawna - odpowiedziała, z powrotem układając się wygodnie na śniegu. Dodała. - Nie czuję od ciebie zapachu żadnej z watah.

Ozon

- Od bardzo niedawna. - stwierdził po czym uśmiechnął się. - A więc twój węch wystrychnął cię na dudka. Może dlatego że do Watahy Wody należę krótko. - stwierdził i zamyślonymi oczyma wędrował po okolicy.

Flake

- By przesiąknąć jakimś zapachem, trzeba spędzić w jego towarzystwie dużo czasu - odrzekła, spoglądając na wilka. Otuliła się szczelnie puszystym ogonem.

Ozon

- To wszystko tłumaczy. - przytaknął. - A ty d jakiej watahy należysz? Pewnie bym to wyczuł ale nie opanowałem jeszcze tych wszystkich zapachów...

Flake

- Ognia - odrzekła, spoglądając na wilka z lekkim zdziwieniem malującym się w szarych oczach. Dla niej, wilczycy wychowanej w tej krainie, dziwne było, że ktoś nie rozpoznaje zapachu jej watahy. - Ogień ma najbardziej charakterystyczną woń.

Ozon

- W takim razie następnym razem wywęszę cię z daleka. - stwierdził z pewnym zakłopotaniem. Zakłopotała go jego niewiedza ale po chwili na jego pysk powrócił standardowo uśmiech. Nie potrafił się nie uśmiechać gdy tylko był w czyimś towarzystwie.

Flake

- Skąd przybyłeś? - spytała po chwili zastanowienia. Zawsze interesowały ją miejsca sąsiadujące z tą krainą. Kiedy była maluchem myślała, że świat kończy się razem z granicami krainy. Na wspomnienie tego na jej pyszczku do razu pojawił się delikatny uśmiech.