góry śnieżne

Alliance

- A chciałbyś? Zabiorę cię do miasta ludzi. Tam jest bardzo fajnie. Mam kilku kumpli. - to zapewne brzmiało dziwnie z pyska wilczycy, w dodatku tak niewielkiej. Spodziewała się, że większość małych wilków bałaby się, ale może Sene będzie inny. Może. - Dziękuję. To jest ona. Nazywa się Anjia. - dodała, siadając obok feniksa.

Seneprith

Sene usłyszał słowo ludzie i uśmiechnął się szaleńczo.
- No to możemy lecieć!
Rzekł i spuścił wzrok po czym nastroszył się ukazując kły i jakby lekko drżąc.
- Ale nie potraktują mnie Justinem Boberem?
Spytał jakby lekko prychając. To było przekleństwo! Jedyna rzecz która mogła zabić Sene'a.

Alliance

- Justiniem Budyniem? - uśmiechnęła się szeroko i zachichotała diabolicznie - Skądże. Oni są wporzo. - mówiąc to wgramoliła się na kark Anjii i podała łapę Seneprithowi. - Chodź. - powiedziała, wyciągając łapę jeszcze dalej z niecierpliwością. Jej mały pompon zaczął poruszać się na boki, a feniks spojrzał kątem bursztynowych oczu na małego wilka. Anjia nie miała nic na przeciw nowym pasażerom. I dobrze.

Seth von Wiegemesser

- Schatt, przyjacielu, tobie zawsze mogłem zaufać i... Tak się składa, iż Chemo i ja jesteśmy rodzeństwem - szepnął mu na ucho. Wolał nie wiedzieć, jak na to zareaguje Schatt, lecz postanowił zostać. Jeszcze uznaliby go za tchórza. A tego nie chciał.

Dante de Cossa

Schatta zatkało.
- Ja... ja dobrze słyszę? - Spytał niepewnie. Przecież to nie mogła być prawda... Jak... Seth był spokojny, a Chemo hałaśliwa. Jak to mogła być rodzina. Zaczął nawet myśleć, że ma jakieś omamy.

Renna

Wadera tak naprawdę nie wyszła. Przysłuchiwała się rozmowie Setha z tym nieznajomym. Gdy usłyszała dość, wyszła i podeszła do Setha i jego przyjaciela.
- Tak. Nie przesłyszałeś się. To jest także mój brat - powiedziała, zachodząc nieznajomego samca od tyłu.
Usiadła i zaczęła machać ogonem.

Dea

Nudziło się jej. Bez większych celów latała już od dłuższego czasu w pobliżu gór. Nie latać to złe określenie, dużo bardziej pasowałoby tu zdanie zabawa w powietrzu. W każdym bądź razie unoszona na skrzydłach co rusz wyprawiała jakieś akrobacje powietrzne. Po jakimś czasie stwierdziła iż przydałoby się odpocząć i z taką myślą wylądowała na górach śnieżnych.

Renna

/ Ja nie mogę. Nie nadążam za odpisywaniem ! xD /

Jej szkarłatne oczy spostrzegły smoka. O nie...O nie...Kto to był? Smok był podobny do zabójcy przyjaciółki Renny. Warknęła cicho.
~Kim jesteś...~
W jej oczach było zdumienie i nawet...Przerażenie...

Dea

A Dea dopiero teraz postanowiła rozejrzeć się wokół Wilki ... jak zwykle idiotko! Pomyślała lustrując każdego z osobna. Jej wzrok w końcu zatrzymał się na wilczycy która z dziwną wrogością wpatrywała się w nią. Wzruszyła ramionami i jakby nigdy nic przeciągnęła się wysuwając do przodu łapy. Postanowiła ignorować totalnie wszystko wokół mając nadzieje na chwilę odpoczynku.

Renna

Przełknęła ślinę. Jej wzrok stał się spokojny. Podeszła do smoczycy.
- Kim jesteś?- spytała bezpośrednio, jednak spokojnie.
Udawała spokojną, jednak nikt nie mógł poznać, że taka jest.

Dea

No i nici po samotności. Westchnęła cichutko widząc zbliżającą się waderę która jeszcze przed chwilą wlepiała złowrogie spojrzenie w nią, teraz niczym za dotknięciem magicznej wydała się miła i spokojna. O nie nie da się wrobić - Dea - odpowiedziała robiąc malutkie kółko w śniegu.

Renna

- Czy znasz niejakiego...Diablo?- spytała.
Wiadomo, brzmiało to jak przesłuchanie. Ale Renna musiała wiedzieć. Chodziło o jej martwą przyjaciółkę. Westchnęła ciężko.

Dea

Zastanawiał się przez jakiś czas by w końcu sobie uprzytomnić że był to jej ojciec. Nic dziwnego że smoczyca nie skojarzyła od razu imienia bo tak naprawdę swego ojca nigdy nie poznała - A mogę najpierw poznać twoje imię? - spytała uśmiechając się leciutko. No bo nie będzie odpowiadać na pytanie nieznanej wilczycy. O nie, odpowie dopiero gdy jej imię nic w jej łebku nie wywoła typu jakiegoś oświecenia.

Renna

- Renna - powiedziała sucho i bez uczuć.
Zmrużyła oczy. Wokół panowała taka cisza...Była noc...Ciemna noc. Renna nie czuła zimna. Była zbyt...wściekła?

Dea

Renna, Renna ... Powtarzała nieustannie w tym swoim łebku jednak w końcu dała sobie spokój uznawszy że to na nic - Nie znałam jednak można powiedzieć że jest mi to ktoś bliski - odpowiedziała w końcu obserwując choćby najmniejsze drgnięcie mięśni wadery. Naprawdę była ciekawa jak na tą wiadomość zareaguje.

Renna

- Czyli jesteś krewną diabła, mordercy - ostatnie słowo powiedziała z szczególnym naciskiem.
Wyszczerzyła kły w złośliwym i pełnym nienawiści uśmiechu. Oho. Znalazła się krewna tego, co zabił jej przyjaciółkę. Renna jej nie daruje...

Mimic

Mimic zaczęło się tutaj nudzić, nikt z nią nie gadał, nie było co robić. Mimic popatrzała na swoją rodzinkę i kiwnęła lekko łebkiem - Pa! Ja spadam! - powiedziała i się obróciła na pięcie. Brązowa wilczyca ruszyła w stronę zejścia, po chwili było widać tylko jakiś niewyraźny brązowy kształt.

z.t.

Dante de Cossa

Schatt z pewnością zwariowałby, gdyby nie wizyta tej smoczycy. Te dwie raczej za sobą nie przepadały. Tylko to go powstrzymywało. Lecz Deę chyba gdzieś widział... Tak, spytał się o jej imię i zaraz musiał iść. Wtedy nie wydawała się taka złowroga.

Dea

Totalnie ją zatkało, że niby jej ojciec mordercą?! O nie, to byłoby przecież niemożliwe. No dobra nie znała swojego ojca ale raczej mordercy nie zakładali spokojnych rodzin - Uważaj bo już uwierzę w te twoje bajeczki - wysyczała w odpowiedzi. Nie wierzyła że Diablo mógł kogokolwiek zabić i wierzyć nie będzie. Koniec kropka

Renna

- Widziałam to na oczy. Zabił kogoś, zabił kogoś, zabił kogoś. - mruczała złośliwie.
- Proszę bardzo, nie wierz. Nie zdziw się, jak dowiesz się prawdy. - warknęła, po czym wywinęła ogonem.
Uniosła wysoko łeb i dumnym, pewnym siebie krokiem opuściła te tereny. Renna zauważyła, że to był dla Dei ktoś ważny.
- Jesteś córką mordercy. Twój...ojciec, wuj, a może i dziadek był zwyczajnym, nędznym potworem.- to były ostatnie słowa, które usłyszała Dea.
Renna mruczała coś pod nosem, odchodząc, lecz zbyt cicho. Po chwili zniknęła z tych terenów.