Orla perć

Namida

Smoczyca odwróciła się. Ujrzała smoka. Czyżby następny w naszym elitarnym gronie?
Przynajmniej przywódczyni nie popadnie w depresję, hm. Przyglądała mu się przez dłuższy czas. Odwróciła się po chwili. Zamiotła ogonem, powracając do dawnej pozycji.
- Witaj - kobiecy głos przerwał grobową ciszę.

Marrow

Charknął opadając ciałem na glebę. Przednie łapy Marrowa oparte były jedna na drugiej tuż przy krawędzi skały przy czym stukał lekko pazurami o podłoże. Ogonem zamiatał cały czas machinalnie, kilka razy zahaczył o smoczyce płomieniem, ale nie specjalnie nawet sam o tym nie wiedząc.

Namida

Czuła ogień, aczkolwiek jej to nie przeszkadzało. Zmrużyła jedynie ślepia. Płomyk gasł, gdy tylko dotykał Namidy. Ona zaś położyła się, kładąc łeb na łapach. Zaszurała ogonem po ziemi, kątem oka spoglądając na smoka.
- Namida - mruknęła.

Marrow

Wodził wzrokiem po niebie jakby szukał w nim ukojenia. Spokoju dla ducha. Kiedy usłyszał ponownie głos smoczycy obrócił pysk w jej stronę lekko się uśmiechając acz tylko kontem pyska. Może trochę złośliwie lub zaczepnie, ale zawsze. - Miło poznać. - syknął ściszonym tonem i oblizał masywne zagięte w tył kły długim czerwonym językiem jakby trochę wężowym. - Marrow. - dodał lustrując ją uważnie jakby zapamiętywał każdy szczegół jej osoby.

Namida

Poruszyła uchem, patrząc w niewidzialny punkt przed sobą.
- Mi również - rozbrzmiał głos typowo chłodny dla Namidy - Nowy, prawda? Może przywódczyni przestanie histeryzować...
Smoczyca rozdziawiła pysk, ziewając przeciągle.

Marrow

- Owszem Nowy. - słysząc dalszą część wypowiedzi kłapnął kłami śmiejąc się rozbawiony. - Przywódczyni? Histeryzować? Ciekawe...ty jesteś tu zapewne długo. Może powiesz mi coś więcej. - przekręcił się ciałem w jej stronę układając w tej samej pozycji.

Namida

- A co tu dużo mówić... - westchnęła - Jak tu przybyłam, Grono Smoków wręcz nie istniało. Jedynego smoka, jakiego spotkałam, to Hithan. Potem była wyprawa poza krainę. Gdy wróciłam, szanowna Shapira była przywódczynią, dwa smoki doszły za sprawą rozmnażania się. Potem doszły dwa smoki i Ty - zakończyła to uroczystym rozprostowaniem skrzydeł.
Jedno czy dwa pióra z nich wypadło i poleciało gdzieś daleko, niesione przez wiatr. Namida zaś przycisnęła je do ciała, jednocześnie chroniąc się przed nieznośnym chłodem. Była smokiem lodu, śniegu, ale co za dużo, to nie zdrowo...

Marrow

Wysłuchał jej uważnie a ego smocze ślepia pobłyskiwały. Zmrok zapadł całkowicie i jedynie jego łuski na grzbiecie zaopatrzone w kolce lekko migały na bursztynowe kolory oświetlane światłem księżyca. Kiedy zauważył, że wypadły jej dwa pióra i spadają niesione przez wiatr w przepaść wyjątkowo przyciągnęły jego uwagę. Zerwał się skacząc w dół i zniknął w czeluściach ciemności razem z opadającymi piórkami. Po chwili błysnęło światło z jego pyska wydobył się podmuch ognia kierowany na skały, który rozjaśnił całą szczelinę. Wyciągnął długi jęzor, który zręcznie i niesamowicie szybko zakręcił się w okół piór łapiąc je. Rozłożył skrzydła i robiąc obrót wzleciał w górę lądując na skale przed Namidą. Uśmiechnął się lekko patrząc na nią a w łapie trzymał pióra. Jedno z nich włożył sobie za ucho śmiejąc się krótko. - Zachowam na pamiątkę. - dodał zaczepnie.

Namida

Biała postać uśmiechnęła się do Morrowa.
- Nie mam nic przeciwko - rzuciła, a kąciki jej ust podniosły się ciutkę wyżej.
Spojrzała na srebrny księżyc, który pojawił się na granatowym niebie. Westchnęła.

Marrow

Zaśmiał się jeszcze w duchu i okrążył smoczyce w końcu spoczywając obok niej. Dzikim ślepiami błądził po niebie kątem oka ją obserwując. - Fascynujący prawda? - tak on zawsze ukojenia szukał w niebie.

Namida

- ...Tak - po chwilce ciszy smoczyca odpowiedziała.
Machnęła ogonem, kładąc głowę na łapach. Czasem zastanawiała się nad swoją, hm, oryginalnością. Inne smoki miały łuski, skrzydła nietoperza. A ona miała futro i skrzydła przypominające skrzydła sowy, czy innego pierzastego ptaka.

Marrow

Przeniósł na nią wzrok. Jakoś tak wyciszył się przez ten księżyc zupełnie jak nie On.
- Nad czym rozmyślasz? - spytał szczerze zaciekawiony. Tak z natury niezwykle ciekawskie stworzenia i nie raz go to gubiło zwłaszcza, że musiał sam na sobie polegać.

Namida

- Już o niczym - mruknęła obojętnie.
Może wydawało się, że udało się ją zmiękczyć, ale jej chłód potrzebował czasu do rozgrzania. Nami zamknęła ogniste ślepia, wsłuchując się w najcichszy szmer. Jej postawa wykazywała, że jest opanowana.

Marrow

Prychnął unosząc jedną brew i przekręcił pysk w bok patrząc na nią. - No proszę lodowa smoczyca z iście ognistym temperamentem. - rzucił uśmiechając się lekko szyderczo i ukazując rządek kłów nakładających się na siebie. Może tym trochę zburzy jej spokój.

Namida

- Pozory mylą - powiedziała, pozostając w tej samej pozycji.
Żyje już tyle tygodni między wilkami, a nie może się do nich przyzwyczaić. Dobrze spotkać kogoś swego gatunku. Może nie będzie taki, jak Seyu. Zagubiony smok w świecie wilków...

Marrow

Przewrócił smoczymi ślepiami i przeniósł je na niebo. Zamiótł ogonem zerkając na Namide. - Może powiesz mi coś o sobie? - zaproponował i zamiatając ogonem teraz musnął a może raczej lekko uderzył w jej bok. Te skrzydła mu się wyjątkowo podobały i najchętniej mógłby obskubać ją z tych piórek. Może sam chciał mieć takie?

Namida

Spojrzała na Morrowa z uwagą. Co chciał o niej wiedzieć?
- Nazywam się Namida, co z resztą już wiesz. Moje imię znaczy "Łza". Jestem smokiem, którego los skarcił amnezją. Jedyne co pamiętam do wściekły ryk moich rodziców, zanikający w odmętach śnieżycy. Potem przybyłam tu, jako dorosły smok. Jestem stworzeniem lodu i śniegu, są moim żywiołem - zakończyła dość długą wypowiedź.

Marrow

- Lód i Śnieg, Amnezja...- powtórzył sobie ogarniając to w myślach. Zamiótł ogonem układając go zgięty w łuk obok pyska. Płomień rozświetlał jego ślepia i część pyska po swojej stronie. - Również wychowałem się bez rodziny. - dodał wzdychając lekko i przymknął oczy.

Namida

Smoczyca otworzyła oczy i poruszyła uchem, wsłuchując się w wypowiedź Marrow'a.
- Zatem jedziemy na tym samym wózku - powiedziała jedynie.
Jej głos z każdą chwilą przybierał inną barwę. Czyżby zaczęła mu ufać?

Marrow

Zaśmiał się strzepując pyskiem na bok na jej słowa i słyszał zmianę jej tonu głosu.
- Zawsze na początku znajomości masz taki śliczny chłodny głosik? - zapytał naciskając na słowo śliczny lekko złośliwie i uśmiechnął się zaczepnie. Tęczówkami, które wyglądały jakby płonęły przemierzał góry. - Może pokarzesz mi jakąś piaszczystą, ciepłą miejscówkę tutaj? Śnieg zaczyna mnie drażnić. - oblizał pysk językiem i wlepił w nią 'oczka'.