Czekoladowe Jezioro

KokuRai

Koku jeszcze raz się oblizała, a następnie spojrzała na nowo przybyłego samca. - Witam jestem KokuRai, ale wolę Koku - przywitała się wesoło, a następnie zanurzyła początek mordki w czekoladzie, a gdy go wyciągnęła to się oblizała. Samica uśmiechnęła się, a następnie zamachała ogonem.

Veli-Matti Onni

- Ach... witam - odpowiedział, dopiero teraz dostrzegając stojącą nieopodal wilczycę. Na jego pysk wystąpił uśmiech, gdyż jego czuł węch wyłapał woń Watahy Nocy, bijącą od wadery. Przypatrzył się, jak KokuRai zanurza czubek pyszczka w tafli brunatnej cieczy, a potem dokładnie się oblizuje. Najwyraźniej owa ciecz była nie tylko pijalna, ale również smaczna.

KokuRai

- Jak się nazywasz? - zapytała patrząc na wilka. Widziała do już chyba wcześniej, lecz wadera nie umie sobie przypomnieć gdzie. Koku uśmiechnęła się, a następnie jeszcze raz liznęła czekoladę. Była ona naprawdę pyszna. Samica usiadła i zamachała jeszcze raz ogonem.

Veli-Matti Onni

- Jestem Veli-Matti Onni. Ale możesz mi mówić w skrócie tylko jednym z imion, tak, jak robią to inni - odpowiedział i usiadł. Owinął łapy swym dziwacznym ogonem, długim, puszystym i rozdwajającym się w połowie niczym wężowy język. Wilk spojrzał ponownie na jezioro. Niesamowite wydało mu się, że w temperaturze poniżej 0 stopni Celsjusza, ta brązowa ciecz nie zamarzła.

KokuRai

- Fajny masz ogon - rzekła wesoło patrząc na samca. - Matti, należysz do Watahy nocy? - zapytała patrząc już w niebo. Koku widziała swoją matkę tylko na zebraniu. Jak zwykle jest ona na pewno bardzo zajęta. Po chwili przeniosła wzrok na samca i się uśmiechnęła.

Veli-Matti Onni

Jego uśmiech nabrał nieco gorzkiego charakteru, kiedy wilk spuścił wzrok i spojrzał na swój ogon o dwóch końcach. Jego kita była dziwna. Czy on nazwałby ją fajną? Cóż, owa "fajność" jest kwestią sporną. Każdemu podoba się co innego.
- Owszem. Jestem z Nocy - odpowiedział. - Ty również, jak mniemam po zapachu.

KokuRai

- Tak ja również - powiedziała wesoło uśmiechając się. Koku chciała należeć do nocy, ponieważ tam czuje się bezpiecznie. Zamachała ogonem, a następnie oblizała się, ponieważ poczuła jeszcze resztki czekolady na mordce.

//Bu. Musze kończyć. Do jutra//

Veli-Matti Onni

Uśmiechnął się tylko lekko. KokuRai była pierwszą wilczycą z Watahy Nocy, którą spotkał. Wreszcie napotkał na swej drodze kogoś, kto należał do tego samego stada, co on. Wilk spojrzał jeszcze krótko na czekoladę, która wypełniała zbiornik. Nie znał tej substancji.

KokuRai

- Nie lubisz czekolady? - zapytała patrząc na Mattiego. Koku uśmiechnęła się, a następnie spojrzała w niebo. - A masz tutaj jakąś rodzinę? - spytała. Nie wiedziała tego, a chciała się dowiedzieć. Koku była no czasami ciekawska.

Veli-Matti Onni

- Czekolada... więc tak zwie się ta brunatna substancja - powiedział, przyglądając się owej czekoladzie. Przeniósł wzrok na wilczycę i odrzekł na drugie jej pytanie. - Nie mam rodziny. Ani w tej krainie ani w żadnym innym miejscu na świecie.

KokuRai

Koku spojrzała na Mattiego i nie wiedziała co powiedzieć. Ona miała tylko matkę, ale chociaż miała. Jej ogon leżał na ziemi nieruchomo, a wzrok miała skierowany w czekoladę. - To ty nie znałeś tak przepysznej czekolady? - zapytała ze zdziwieniem.

Veli-Matti Onni

- Cóż, nie dane mi było poznać tej substancji - odpowiedział i uśmiechnął się lekko, nieco krzywo. - W moich stronach jedynym płynem, który piją wilki jest czysta woda.

KokuRai

- Jak tego nie piłeś czy tam nie jadłeś to spróbuj teraz - powiedziała i na zachętę to liznęła czekoladę. - Zobaczysz jaka jest ona pyszna - rzekła z uśmiechem, a następnie zamachnęła ogonem wesoło.

Veli-Matti Onni

- Hm, czemu nie - odpowiedział i zbliżył się do brzegu jeziora. Pochylił pysk nad brązową taflą i zanurzył w niej język. Gdy wychlipał kilka łyków czekolady, oblizał pysk i wyprostował się. Stwierdził. - Hm... słodkie.

KokuRai

- Są przeróżne rodzaje czekolady, a chyba jednak wszystkie mają w sobie słodkość. No bo jest gorzka, truskawkowa, mleczna, itp - mówiąc to wszystko uśmiechnęła się i jeszcze raz zamachała swoim ogonem.

//Brak weny//

Veli-Matti Onni

Veli-Matti jeszcze raz dokładnie się oblizał, żeby nawet gram brązowej masy nie pozostał na jego sierści w okolicach pyska - jakże idiotycznie by to wyglądało! Uśmiechnął się ponownie i powiedział:
- Widzę, że prawdziwa z ciebie znawczyni czekolady.

KokuRai

- Nie znam się na niej, aż tak dobrze, ponieważ znam tylko smaki - powiedziała uśmiechając się. Koku bardzo lubiła czekoladę, a najbardziej orzechową i mleczną, a i jeszcze z rodzynkami i orzechami. Wadera oblizała się myśląc o tym wszystkich smakach, a następnie spojrzała na Mattiego.

Veli-Matti Onni

- Musisz naprawdę lubić słodycze... ale uważaj na nie, bo tego typu słodkości zwykle są straszliwie tuczące - odpowiedział, a w jego głosie rozbrzmiała delikatna nutka rozbawienia. Dodał. - A uroda krainy poniosłaby wielką stratę, gdybyś utraciła swą piękną figurę.

KokuRai

- No tak masz rację - powiedziała lekko się śmiejąc. - Najbardziej to lubię żelki - powiedziała myśląc o przeróżnych, słodkich i pysznych żelkach. Koku spojrzała an Mattiego z uśmiechem od ucha do ucha. - Jadłeś kiedyś żelki? - zapytała.

Veli-Matti Onni

- Nie - odpowiedział i dodał z lekkim rozbawieniem. - Cóż, w kwestii wszelkich słodkich przekąsek sobie raczej ze mną nie porozmawiasz... zupełnie się na nich nie znam, czekolada z tego jeziora jest pierwszą słodką rzeczą, którą miałem okazję spróbować.
Dobrze mu się rozmawiało z KokuRai - była to wilczyca pogodna i wprawiająca w dobry humor nawet jego, czyli wilka, który pozostawał zazwyczaj w ponurym nastroju.