Czekoladowe Jezioro

Itami

- Jak zaschnie to będzie na później. -Stwierdziła młoda wilczyca z rozbawieniem.
- A nawet jak zaschnie to wieczorem mam zamiar się wybrać nad wodospad. Tam gdzie woda jest ciepła. Nie ma jak gorąca kąpiel. -Dodała Itami.

Helmi

Ona też się zaśmiała.
- Ale to będzie kiepsko wyglądać - powiedziała i wróciła do wyjadania czekolady ze swoich łap. Cóż, Helmi przykładała dużą wagę do wyglądu. Kiedy tylko miała okazję przejrzeć się w jakimś strumyku, poprawiała swoje długie włosy, zawsze uważała, żeby grzywka zasłaniała jej prawe oko oszpecone długą blizną... robiła wszystko, by ładnie wyglądać. Nie wiedziała tylko, po co. W krainie nie było ani jednego wiecznego szczeniaka, którym się interesowała.

Itami

- Może i kiepsko ale jak smakowicie. -Stwierdziła Itami uśmiechając się. Jednak Helmi miała raczej racje. Należało pozbyć się czekolady. Tak więc i Itami zabrała się za czyszczenie swojej sierść. Po paru chwilach dwie rzednie łapy były już widoczne spod polewy czekoladowej.

Helmi

- No tak... teraz na pewno jesteś wyjątkowo słodką dziewczyną - odpowiedziała z uśmiechem. Jej łapy były teraz czyściuteńkie, więc zabrała się za puszysty ogon. Ojej... tyle sierści do wyczyszczenia... ale to w końcu czekolada!

Mizu

Mizu biegła przed siebie, chciała być jak najdalej tamtego miejsca. Tak słaba, mała i bezbronna chyba nigdy się nie czuła. Po policzkach ciekły łzy, przed sobą widziała jedynie niewyraźne kontury. Biegła i nie miała ochoty się zatrzymywać, chciała zniknąć, odejść w zapomnienie... Tak by nikt o niej nie pamiętał, by nikt o niczym nie wiedział. Zaraz, nikt o tym nie wiedział, nikogo nie było w pobliżu... Ale była ona! Ona miała świadomość tego co tam się stało.. "To Twoja wina..." Trzy słowa cały czas chodziły jej po głowie. Zamknęła oczy i pomachała przecząco głową chcąc odegnać męczące ją myśli. Po chwili nabiła się na coś... bądź na kogoś głową i odepchnęła ją do tyłu. Ze strachem w oczach podniosła wzrok na ciemnego wilka.

Itami

Itami się zaśmiała.
- Tak tak jestem słodziutka. -Stwierdziła uśmiechając się. Również i ona zabrała się za wylizywanie czekolady z ogonka. Jej jednak w porównaniu do ogonka Helmi nie była aż tak puszysty. Ale za to jaki pyszny. Nagle pojawiła się inna mała wadera. Po drugiej stronie jeziora. Która biegnąc wpadła na wilka z którym rozmawiał smok. Itami przyjrzał im się chwilę po czym dalej wylizywała czekoladę.

Helmi

Zauważyła zbliżającego się szczeniaka, więc na chwilę przestała wylizywać ogon, by mu się przyjrzeć. Po chwili zastanowienia rozpoznała w tym szczenięciu Mizu, wiecznego dzieciaka, którego kiedyś, bardzo dawno temu poznała. Mizu wyglądała na nieszczęśliwą.

Itami

Itami puknęła Helmi łapką.
- Znasz ją? -Zapytała się po cichu. Patrząc błękitnymi oczkami na Helmi. Ciekawe czy ją znała. Skąd ją mogła znać? A tam. Itami zjadła truskawkę i spojrzała zaciekawiona na swoją rozmówczynie.

Helmi

Twierdząco pokiwała chudym łebkiem.
- To Mizu. Poznałyśmy się kiedyś nad jakimś jeziorem... ale już nie pamiętam gdzie - odpowiedziała cichutko, by temat rozmowy nie dobiegł do uszu przybyłej. Głupio by było, gdyby wydało się, że szepczą na jej temat.

Mizu

Ponownie potrząsnęła łbem i przetarła łapami oczy. Wszystko stało się wyraźniejsze... Wpadła na jakiegoś nieznanego jej basiora, a obok stała kolejna wyrośnięta jaszczurka... Smok?! Nie! Nie! Nie! O co chodzi?! To teraz będzie ją prześladować?! Obejrzała się dookoła siebie zauważając Helmi, wyglądała... Nieco inaczej niż ją zapamiętała, ale nadal miała coś swojego. Obok niej stała jakaś młoda wilczyca. Nie, nie mogła tu zostać.. Nie w towarzystwie kolejnego gada! Przez krótką chwilę jeszcze wpatrywała się w Helmi i jakby lekko kiwnęła jej głową, jednak po chwili odwróciła się by ponownie biec bez celu...

zt.

Itami

- Aha. -Powiedziała potakująco Itami na znak ze rozumie. Młoda wadera zaczęła właśnie wylizywać czekoladę z grzywki gdyż jej ogonek wrócił już do normalnego stanu. Itami wstała i otrzepała się na wszystkie strony po czym usiadła i oblizała nos.

Helmi

Helmi patrzyła na odbiegającą znajomą z niepokojem. Mizu wyglądała na roztrzęsioną, tak się przynajmniej małej wydawało.
- Mizu! - zawołała za nią, ale ta była już za daleko, by to usłyszeć. Helmi przeniosła wzrok na Itami i powiedziała. - Dziwnie się zachowywała... chyba coś złego się stało.

Itami

- Jeśli się o nią martwisz możemy iść zobaczyć co jej się stało. -Powiedziała spokojnie Itami.
- Wiesz ona chyba się boi gadów. -Dodała. Stwierdziła tak obserwując zachowanie owej Mizu której nie zdążyła jeszcze osobiście poznać.

Helmi

- Nie wiem, czy to dobry pomysł... skoro rak uciekła, to moze chce być sama - odpowiedziała, patrząc na zarośla, w których zniknęła obiegająca stąd Mizu. Nieprawdopodobne wydało się Helmi stwierdzenie, że to odważne wilczątko mogłoby się bać smoków. Coś złego musiało się wydarzyć.

Itami

- Jeśli tak uważasz. -Stwierdziła Itami. Nagle niewiadomego kiedy z nieba zaczęły padać krople deszczu. Podczas ich harców w czekoladzie i podczas wylizywania sierść zachmurzyło się.
- Awario leć do legowiska. -Rzekła Itami do swojego feniksa który posłusznie odleciał.

Helmi

Nie przeszkadzały jej krople deszczu, które niezbyt obficie moczyły jej futro. Patrzyła na odlatującego feniksa z uśmiechem.
- Piękny ptak - powiedziała, gdy ten zniknął w oddali. - Ja mam tylko wiewiórkę, która nie ma imienia. I nawet nie wiem, gdzie jest.

Itami

- A nie możesz jej zawołać. Awaria reaguje tylko na mój gwizd i słysz go z bardzo daleka. Więc może twoja wiewiórka ma tak samo. -Powiedziała Itami patrząc na Helmi błękitnymi oczętami. Młoda wadera się przeciągnęła wbijając w ziemię pazurki.

Helmi

Helmi, uznawszy to za całkiem dobry pomysł, zagwizdała donośnie, kierując pyszczek ku pobliskim chaszczom. Jej wiewiórka mogła być teraz daleko, więc przybycie tutaj mogło zająć jej trochę czasu.
Mała miała gorącą nadzieję, że to pomoże, bo stęskniła się za swoją rudą towarzyszką.

Itami

- Dobrze właśnie tak. Tylko głośniej. -Powiedziała cicho Itami. Pamiętała jak jej tata uczył ja gwizdać. Mówił jej dokładnie tak samo. I to pomagało. Młoda wilczyca owinęła przednie łapy puszystym ogonkiem i patrzyła to na Helmi to na zarośla.

Helmi

Spróbowała zagwizdać donośniej, ale nie potrafiła. Miała nadzieję, że uszka jej zwierzątka i tak odbiorą ten dźwięk. I nie przeliczyła się, bo po dłuższej chwili czekania rude stworzonko mignęło między drzewami, by zaraz wyskoczyć zza pnia i przydreptać do Helmi na małych łapkach. Wiewiórka wdrapała się jej na grzbiet, mocno łapiąc długą sierść szczeniaka.