Czekoladowe Jezioro

Itami

- No widzisz udało ci się! -Zawołała ucieszona Itami.
- Jaka ona fajna a jaka puchata. -Dodała oglądając zwierzątko. Wiewiórka była dużo mniejsza niż feniks ale i tak była fajna.

Helmi

Zaśmiała się, głaszcząc wiewiórkę po małym łebku. Rude stworzonko przez chwilę pokręciło się po grzbiecie Helmi i zeskoczyło na ziemię. Podbiegło do Itami i oparłszy się łapkami o je przednią łapę, zaczęło ją obwąchiwać.

Itami

- NO co? -Zapytała się patrząc z góry na zwierzątko.
- Urocza jest. -Stwierdziła przyglądając jej się. Itami również powąchała wiewiórkę. Była naprawdę fajna.
- Jak ją nazwiesz? -Zapytała się.

Helmi

Wiewiórka musiała dobrze poznać Itami, więc obwąchała ją dokładnie. Wyniuchała przy tym czekoladę, której resztki wciąż lepiły się do jasnego futerka wilczycy i liznęła je kilka razy. Helmi zaśmiała się, patrząc na poczynania wiewiórki.
- Nie wiem... tak długo nie miała imienia, że nie jestem pewna, czy się do jakiegoś przyzwyczai - powiedziała.

Itami

- Spróbuj przecież zawsze możesz przestać ją tak nazywać. -Stwierdziła Itami merdając ogonkiem na boki. Przyglądała się małemu puchatemu zwierzątku. Kiedy zauważyła że wiewiórka liże czekoladę zaśmiała się powiedziała.
- Może nazwij ją Milka. -Po tych słowach Itami się zaśmiała.

Helmi

Wiewiórce zbrzydła chyba czekolada, bo kilkoma ładnymi susami wróciła na grzbiet właścicielki i zagłębiła się w jej długiej sierści, a Helmi zaśmiała się i zapytała:
- Dlaczego Milka?

Itami

- Bo milka to najlepsza czekolada na świecie. -Odpowiedziała Itami z zapałem. Tak jakby miała mieć jeszcze jedno zwierzątko to tak by je nazwała albo Alpengold, Wedel bądź Lindor. Oj nie ma co bardzo oryginalne imiona dla zwierzaków.

Brielle

Mała smoczyca powoli przyleciała nad Czekoladowe Jeziorko chcąc napić się słodkiej cieczy. Widząc dwa młode wilki, westchnęła tylko ciężko i zleciała niżej. Powoli podeszła do słodkiej tafli i napiła się trochę.

Shapira

Shapira, uderzając potężnymi skrzydłami zleciała na dół. Nie należała może do największych smoków, ale... Ach, nie ma co si chwalić posadą przywódczyni. Shap nigdy nie chwaliła się. Spojrzała na Brielle. Pamiętała ją. A ileż tu było wilków... Czy ktoś pogada? Shap ułożyła się na trawie i wypatrywała czegokolwiek ciekawego.

/Brak weny/

Itami

A Itami widząc ze Helmi najwidoczniej musiała się zamyślić albo była zdenerwowana widokiem tylu smoków że Itami powiedziała.
- Poczekaj chwilkę zaraz wrócę. -Zwróciła się do przyjaciółki. Młoda samiczka spokojnym i pewnym siebie krokiem podeszła do smoków. Ależ były ogromne przynajmniej jeden bo drugi był mniej więcej jak dorosły basior.
- Dzień dobry. -Zawołała Itami do potężnych stworzeń.

Brielle

Brielle zamachała dumnie skrzydłami i uniosła głowę do góry.
-W krainie którą zawładnęły wilki,
Nie ma już miejsca dla tak majestatycznych zwierząt,
Jak smoki.
Kryją się one w pieczarach i jamach.
Ale przyjdzie dzień,
Gdy i one zostaną docenione.-wyrecytowała spokojnie.

Shapira

Shapira skinęła łbem wilczycy. - Witaj, Błękitnooka. - Przywitała się niespiesznie i wstała. - Brielle, smoki są doceniane... Choć już nikt od dawna nie dołączył. - Odrzekła na jej cytat z lekkim westchnieniem. Różne myśli zaprzątnęły łeb Shapiry. Wszędzie tylko wilki. Już rzadko można spotkać smoki, czy tam gryfy. Shap czuła się taka... Nie doceniona. Samotna. Jedyna w swoim rodzaju. A to źle. Czuła się zagubiona. W końcu otrząsnęła się.

Itami

Itami usiadła przed smoczycą i spojrzała na nią uważnie i zaciekawiona. nie rozumiała czemu Helmi miała się ich bać. przecież nie były groźne. Przynajmniej w tej chwili.
- A jak się nazywacie? -Zapytała się przekrzywiając trochę pyszczek. Spojrzała również na drugiego mniejszego smoka o imieniu Brielle.

Helmi

Próżne tłumaczenia Helmi, że smoki są stworzeniami nieszkodliwymi. Bo jak cokolwiek wyjaśnić upartemu szczeniakowi, który boi się wszystkiego, co obce? Itami zajęła się rozmową z Shapirą, a czarna powoli, tak, by jej nie zauważono, wycofała się w zarośla. Gdy skryła się dostatecznie za krzakami, odwróciła się i z rudą wiewiórką na grzbiecie odbiegła w las.

zt

Itami

Po chwili Itami stwierdziła ze zrobiła się bardzo głodna.
- Ja będę uciekać. -Stwierdziła do smoków kiwając im na pożegnanie pyszczkiem po czym puściła się biegiem przez las otaczający jezioro.

z.t

Brielle

Brielle prychnęła tylko w stronę odchodzących wilków.
-Akurat doceniane nie jesteśmy. Na palcach jednej łapy mogę policzyć, ile razy ktoś powiedział do mnie smoku. A żeby policzyć ile razy ,,gadzie, jaszczuro" to zabrakłoby mi palców! Gardzę wilczą rasą.-powiedziała, ale nagle sobie coś przypomniała i uśmiechnęła się słodko. Skoczyła i przytuliła się do szyi Shap.
-Dziękuje, że nauczyłaś mnie latać. To może być początek pięknej przyjaźni!

Shapira

Shap nie śmiała się, jednakże mimo wszystko delikatny uśmiech wkroczył na jej pysk. Tylko przez chwilę. - Proszę. Ale przecież jako Wasza Przywódczyni muszę Wam pomagać. Ale teraz muszę lecieć, droga Brielle. - Odpowiedziała młodej oraz skinęła jej łbem. Rozprostowała skrzydła i odleciała, machając smoczycy na pożegnanie.

zt.

Brielle

Brielle uśmiechnęła się szeroko. Przeciągnęła się leniwie i podbiegła do drzewa. Wspięła się na sam jego czubek... Start! Poleciała najwyżej jak umiała!!! I choć był to zaledwie metr, uśmiech zagościł na pyszczku smoczycy.

zt.

Scentia

Scentia przyleciała nad czekoladowe jeziorko. Szybowała na niebie z lekkością, wylądowała tak samo delikatnie. Rozejrzała się i nabrała powietrza, wydmuchując je z dziurek nosa długo i głośno. Musiała odpocząć. Chociaż była jeszcze małym smoczątkiem, nauczyła się dużo podczas samotnej tułaczki. Smoczyca zerknęła na słońce, które oślepiło ją na zaledwie minutę, a biedna wpadła do jeziorka. Po wyjściu na brzeg musiała wylizać całą czekoladę z łusek, skrzydeł i ogona. Ten słodki płyn wpadł jej do tak zwanej "Niemieckiej dziurki" w gardle i zaczęła kaszleć.
- Pomocy! - mówiła cicho i ochryple. Po chwili mocno kaszlnęła, wydobywając z gardła Elektryczną strzałkę, która trafiła w ziemię. Scent jest Nocną Furią, a one mają właśnie zamiast ognia elektryczne strzały. Ona jest jeszcze mała, więc ta zdolność nie jest na razie widoczna. Mała otrzepała się, zamachała kilka razy skrzydłami i skoczyła do góry. Wzbiła się w powietrze, znikając za dużym drzewem.

z.t

Noem

Wilczek przybiegł aż tutaj. Rany. Spory kawałek drogi przebiegł. Zadowolony z siebie klapnął na cztery litery i zobaczył czekoladowe jeziorko. O rajciu, rajciu! Czekoolaada! Yummy! Noem klasnął w łapki, po czym zamoczył jedną z nich w czekoladzie. Mniam... Przypatrywał się długą chwilę brązowemu płynowi, który spływał po jego łapce, po czym zlizał go i oblizał pyszczek swym oczojebnym, różowym językiem. Życie jest piękne!