Jezioro Zmian

Idalia

Wkroczyła powoli utykając na przednią łapę powarkując cicho przy każdym kroku.
- "Już nigdy nie pójdę do lasu" - pomyślała gwałtownie się zatrzymując. Uniosła łeb próbując wyłapać jak najwięcej z miejscowej atmosfery. To nie było zwykłe miejsce... Otaczała je spora dawka magicznej mocy. Ruszyła powoli przed siebie, aż w pewnej chwili zraniona łapa natrafiła na taflę jeziora. Hekate syknęła cicho natychmiast cofając łapę - woda była zimna, lecz wilczyca miała wrażenie, że się sparzyła. Tak, to w tej wodzie zawarta była wyczuta przez nią magia. Przysiadła nad brzegiem by odpocząć po polowaniu.

Gość

[Hekate, wejdziesz nad diamentowy wodospad? Nudzi mi się... Sorry za offtop... ]

Daria

Spiewała ożyciu i o śmierci

Rozwijaj swoje wypowiedzi, łamiesz regulamin pisząc trzy wyrazowe post.

Karenaj

Idalia

Usłyszawszy czyjś śpiew i tekst o jakże poważnej tematyce parsknęła niekontrolowanym śmiechem. Zawsze bawiło ją takie "filozofowanie". Położyła się nad brzegiem próbując powstrzymać śmiech.

Mack

Wskoczył na Hekate z śmiechem, po chwili przwrócił się do wody. Wstał był cały w piachu, jego grzywka stała nak irokej xD Nie powstrzymał śmiechu. Padł chichrając się.

Idalia

- Ała! - wrzasnęła, gdy wilk wylądował na jej grzbiecie. Charakterystyczny śmiech - to znowu Mack. Dodała po chwili słysząc jak Mack zanosi się śmiechem:
- Dzisiaj daruj sobie wygłupy. Jestem nieźle poobijana.

Mack

Dobrze przyjaciółka xD A jak to się stało z tym poobijaniem? - zapytał siadając w wodzie, oczekiwał jej odpowiedzi.

Idalia

- Walczyłam niedawno z jedną wilczycą i trochę mnie poturbowała - odpowiedziała takim tonem, jakby to była codzienność. Wspominając to zdarzenie zamyśliła się. Przerażało ją uczucie, które nią zawładnęło gdy poczuła cudzą krew.

Mack

Zdziwił się jej odpowiedzią - Przepraszam że pytał, alę jaki był wynik? - zapytał oddychając głęboko świeżym powietrzem od jeziora. Zastrzygł uszami na dziwny trzask zza rośli. - Więc? - zapytał ponownie patrząc na nią z uśmiechem na twarzy.

Idalia

Odpowiedziała dopiero po chwili, gdy przestała myśleć nad tym... wszystkim:
- To nie była prawdziwa walka, tylko zabawa, ciężko mówić o jakimkolwiek wyniku. Obie się trochę poobijałyśmy, co prawda ja trochę bardziej. Ale i tak poszło mi świetnie, jak na pierwszą walkę bez wzroku.

Mack

No, no, no, to dobrze... A może ze mną powalczysz po przyjacielsku? - zapytał wstając, podszedł do drzewa wskakując na gałęź. Zaczął się huśtać na niej jak mały dzieciak xD

Idalia

Długo zastanawiała się nad odpowiedzią. Dobrze wiedziała, że "trening" jej się przyda, ale co mogła oznaczać taka przyjacielska walka? Tłuczenie się łapami po grzbietach czy po prostu uważanie by nie zabić przeciwnika? Dla niej przyjacielska walka od zawsze była tym drugim. Spytała by się upewnić:
- Na jakich zasadach?

Mack

Walka bęsdzie trwać do pierwszego słowa: STOP. Jeżeli ktoś go wypowie koniec walki. Po drugie nie gryziemy w kark i brzuch. - Powiedział jej zeskakując z gałęzi -Więc jak? Walczymy?

Idalia

- Jeśli tak stawiasz sprawę, z chęcią. - odrzekła. Wstała i odwróciła się w stronę, z której dobiegał głos Macka nie do końca pewna czy będzie w stanie zapanować nad sobą gdy poczuje krew. Powiedziała:
- Pierwszy ruch należy do ciebie.

Mack

Dobrze - powiedział, wziął rozbieg. Przewrócił ją na ziemię drapiąc grzbiet. Zszedł z niej. Miał na pazurach jej krew, spływała po jego pazurach.

Idalia

Nie musiał długo czekać na odpowiedź - Hekate szybko zerwała się na równe łapy i rzuciła na niego zwalając go z nóg. Przednią łapę postawiła na jego piersi przyciskając go boleśnie do ziemi i wbiła zęby w bok Macka, na tyle delikatnie by nie poczuć jego krwi.

Mack

Ani nie drgnął, nie czuł żadnego bólu. Odebchnął ją, rzucił się na nią. Zatrzymał zęby przed jej pyskiem, wbił w jej bok bardzo głęboko pazury. Wyciągnął je po chwili szybko pozostawiając dziurę. Odszedł kawałek czekając na jej ruch.

Idalia

Podeszła do niego, przez chwilę stała w bezruchu. Znów na niego skoczyła i wbiła kły w jego bok, tym razem zacisnęła je dużo mocniej, prawie z całej siły. Poczuła napływającą do pyska ciepłą krew Macka. Odskoczyła od niego jak oparzona i pokręciła nerwowo łbem jakby chciała zrzucić z głowy coś co strasznie jej przeszkadza. Wyjąkała:
- Nie... To bez sensu... STOP!
Pod językiem nadal miała krew wilka, gorączkowo zaczęła zastanawiać się nad tym, gdzie może opłukać pysk zanim... Teraz była całkowicie pewna, że cudza krew nadal tak na nią działa.

Mack

Zdziwił się jej reakcją - Co się dzieje? - zapytał wskazując jezioro. Spohrzał na ranę, zaczął ją opatrywać by krew przestała lecieć.

Idalia

- N-nie, nic... Bo ja.. A zresztą, nieważne - odpowiedziała niepewnie. Czy mogła mu powiedzieć o tym kim była zanim pojawiła się w tej krainie? Oblizała w końcu krew z pyska z nadzieja, że od tak małej ilości krwi nic się nie wydarzy.