Jezioro Zmian

Dessie

Dessie z niepokojem obserwowała lot córki. Nie spuszczała wzroku ze skrzydeł Tenshi. Po chwili jednak usiadła i rozluźniła się, ponieważ Ada wyglądała na zadowoloną. Widocznie jej się podobało... Wilczyca odetchnęła z ulgą.

Iku

Kremowy wilk pojawił się tu niczym widmo. Leniwym krokiem szedł w przód nie zwracając na nic uwagi. Jak gdyby nigdy nic podniósł puste spojrzenie i zlustrował nim okolicę. Jedyne co zauważył to gryfa latającego z jakimś szczeniakiem na plecach i dorosłą wilczycą. Westchną cicho i podszedł do rozłożystego drzewa bez liści i ociężale położył się na brzuchu. Łapy wysunął do przodu, a pomiędzy nimi położył łeb.

Dessie

- Witaj. - powiedziała Dessie z uśmiechem do nowo przybyłego wilka nie spuszczając wzroku z jej córki latającej nad jeziorem na plecach gryfa. Nadal była lekko przerażona.

Iku

Podniósł leniwie wzrok na biało-niebieską wilczycę i bez żadnego wyrazu pyska się odezwał - Witam. - Odpowiedział i powolnie poruszył ogonem. Przymknął na chwilę ślepia, aby wziąć głęboki wdech. Jednak po krótkiej chwili je otworzył i obserwował wilczycę. Pomimo wszystkie jednak zdecydował się usiąść, nawet ze względu na grzeczność.

Naomi

Ada przechyliła się by podziwiać widoki z lewej strony jeziora. Jednak przechyliła się za bardzo. Zaczęła lecieć w kierunku wody. Po chwili było słychać tylko chlupot wody. Nagle z wody wynurzyła się zupełnie inna postać. Po chwili znowu zanurzyła się w wodzie.

Dessie

Dessie tylko uśmiechnęła się do wilka, ale gdy usłyszała plusk wody przerażona odwróciła się w stronę jeziora.
- Ada! - krzyknęła. O nie! Dessie szybko pobiegła w stronę córki. Umiała dobrze pływać, więc napięła mięśnie i przygotowała się do skoku.

Naomi

Ada umiała pływać. I to nawet całkiem dobrze. Szybko podpłynęła do brzegu i rzuciła się na ziemię. Spojrzała na mamę i uśmiechnęła się szeroko. Jednak zaraz spojrzała na swoje łapki. Nie! To nie były jej łapki! Ada podbiegła do Jeziora i przejrzała się w nim. Spodobało jej się to co ujrzała. Jej sierść zmieniła barwę na brązowo-rudawą, a oczy stały się zielone. Przerzuciła wzrok na Dessie i ponownie się uśmiechnęła.

Iku

Iku zastrzygł uchem, a jego oczom ukazała się spadający szczeniak, zauważył to jeszcze zanim dało się słyszeć głośny plusk. Jednak już ktoś się nią zajął. Widać wilczyca była albo jej starszą siostrą bądź matką. Ach... Wystraszyć się czegoś takiego? Przecież nawet szczeniaki umiały pływać ale no akurat on tego nie rozumiał. Westchnął ciężko i przymknął oczy, aby po chwili spojrzeć na inaczej wyglądającego szczeniaka. Jego źrenice powiększyły się, lecz tylko na parę sekund. "O co chodzi...?" Zadał sam sobie pytanie...

Dessie

- Ada... - mruknęła Dessie przyglądając się córce. Tak. Zmieniła się i to bardzo. Wilczyca podbiegła do szczeniaka i dokładnie do obejrzała. - Ada... - powtórzyła. - No i spójrz tylko na siebie... - zdziwiłaby się pewnie, gdyby nie znała możliwości tego jeziora, ale teraz nie było odwrotu. Mówi się trudno. - Mam nadzieję, że się nie napiłaś tej wody...? - Ze zmianą wyglądu mogła się pogodzić, ale do charakteru córki już się przyzwyczaiła.

Naomi

-Nie starałam się zamykać buzię. Jak wyglądam? Mamo, powiesz mi?- powiedziała na jednym wydechu Ada. Bała się reakcji mamy i innych na jej nowy wygląd.

Tenshi

Tenshi zwróciła uwagę na basiora, który pojawił się w tym miejscu. Jednak dalej nie zwracała uwagi z małej, nie chciała żeby coś jej się stało. Jednak jak było widać los chciał inaczej. Ada się wychyliła i nagle dało się słyszeć głośne CHLUP! Tenshi ze strachem w oczach zawróciła i poleciała do Ady. - Ada! - Krzyknęła ale jak było widać, szczeniak sobie dobrze radził. Co prawda wpadła do wody, ale to nie koniec świata prawda? Prawda. Uśmiechnęła się delikatnie i zastanowiła się jakie to uczucie. Nigdy nie miała okazji zmienić się w tym jeziorze, jednak nie ciągnęło jej do tego. Podleciała do zatroskanej matki i biednej Ady, która musiała teraz się tłumaczyć (xd). - Niech Pani tylko na nią nie krzyczy. Z jednej strony to moja wina, ale nic się strasznego nie stało, prawda? Więc niech Pani jej zbytnio nie stresuje. - Powiedziała do wilczycy i spojrzała na pytającego szczeniaka. - Ja mogę odpowiedzieć. Tak więc jak na mój gust... tak Ci lepiej. - Powiedziała i zaśmiała się cicho pod nosem.

Naomi

-nic się nie stało Tenshi. Też mi się bardzo podoba.-powiedziała Ada z wielkim uśmiechem na pyszczku. Była na prawdę zaskoczona, że może tak ładnie kiedyś wyglądać. Podbiegła i przytuliła się do tenshi -Dziękuję, dziękuję-powiedziała ze łzami w oczach.

Tenshi

- To bardzo dobrze. Cieszę się z tego. - Odpowiedziała i również się uśmiechnęła. Jak widać pomimo na pozór nieszczęsnego wypadku całe zdarzenie miało pozytywny wpływ na Adę. Gdy ta przytuliła się do Tenshi gryfica objęła ją prawą łapą, uważając na szpony. - Nie ma za co. - Odpowiedziała na podziękowania. Szczerze mówiąc nie wiedziała za co mała jej dziękuje, ale złapało ją to za serce.

Dessie

- Chyba nie myślisz, że jestem na ciebie zła, skarbie. - powiedziała Dessie czule w stronę córki. Potem spojrzała na gryficę. - To nie twoja wina. - rzekła. - Ada, po prostu za bardzo się wychyliła, prawda? - wilczyca rzuciła w stronę szczeniaka znaczące spojrzenie. - Ale wszystko jest w porządku. Podobało się? - Dessie uśmiechnęła się szeroko.

Naomi

-Pewnie mamo. Zobacz jaka jestem teraz ładna.!-krzyknęła z radości Ada. -Mamo jestem trochę głodna. Co będzie dzisiaj na obiad?-Spytała się. Była naprawdę głodna, od dłuższego czasu nie zjadła nic.

Dessie

- Na obiad? - spytała z uśmiechem. - A co byś chciała? - spojrzała na córkę, a potem na gryfa. - Może zechcesz zjeść z nami? - uśmiechnęła się do Tenshi. - upoluję coś tylko i przyrządzę.

Naomi

-Tenshi, zgódź się.! Zjedz z nami. Proszę.!-Krzyknęła Ada po czym błagalnie spojrzała na Tenshi. -Mamo, a może Iku też by zjadł?-spytała Dessie Ada.
Lubiła gdy jest blisko wielu przyjaciół.

Dessie

- Iku? - zdziwiła się Dessie. Nie wiedział skąd córka może znać tego wilka. Może usłyszała jak matka z nim rozmawiała? Z początku wilczyca chciała odmówić, ale spojrzała na córkę i zmiękła. Chyba byłoby niegrzecznie ni zaprosić go. - Chcesz zjeść z nami obiad, Iku? - zwróciła się do wilka.

Iku

- Hm? - Iku był zamyślony. Podniósł wzrok na wilczycę. Dołączyć się czy nie? To pytanie teraz chodziło mu po głowie, ale raczej nie będzie aż tak chłodny, nie ma do tego powodów. - Jeśli chcecie, to nie wypada mi odmówić. - Odpowiedział i ociężale podniósł się na łapy. Podszedł smętnie do gryficy i szczeniaka, jak i Dessie. Usiadł i owinął ogonem łapy. Kątem oka obserwował całą trójkę, ich zachowanie, postawy, sylwetki i wszystko. Nawet działanie na nie czynników zewnętrznych takich jak wiatr.

Dessie

- Będzie nam bardzo miło. - powiedziała Dessie uśmiechając się promiennie. Powoli liczba osób obecnych na ich obiedzie wzrastała... Wilczyca będzie musiała upolować nieco więcej jedzenia niż zazwyczaj. Odwróciła się i zaczęła iść w kierunku legowiska. - W takim razie, idziemy.