Jezioro Zmian

Jacob

Jacob uśmiechnął się do niej , potem zrobił bardzo poważną minę ,a potem usiadł i pomerdał swoim puchatym ogonem.Był jeszcze trochę młody ,ale coś go trapiło w oczach miał smutek ,ale starał się nie rzucać w oko.Schylił pysk w stronę ziemi i pokręcił nim.Potem popatrzał na wilczycę i jeszcze raz się uśmiechnął.

Mahigun

Czemu twe oczy są smutne?-Zapytała i zrobiła uważną minę, taką skupioną. Stała ciągle. Jej ogon dotykał ziemi. Był puszczony wolno. Jej oczy były pełne lekkiego smutku i skupienia. Czekała, aż basior powie, co go tak trapi. Mów.-Powiedziała niespokojnie i podeszła bliżej do wilka. Nie znała jego imienia, lecz potrafiła się też zachować.

Jacob

A...nic to moje prywatne sprawy-odpowiada.Ale widząc tak piękną waderę dodaje-a,no bo tak...a...rodzinna sprawa.-Nagle jego oczy już wcale nie są smutne.Kiedy patrzał na tą piękną wilczyce o jeszcze piękniejszej błękitnej sierści jego oczy były coraz szczęśliwsze.Merdał powoli ogonem czekając na jakiś znak...

Mahigun

Aha.-Powiedziała już ze spokojem wadera i się także uśmiechnęła. Machała ogonem szybko i płynnie. Podeszła jeszcze bliżej wilka. Ich pyski były ledwie o pięć centymetrów. Teraz była spokojna. Oddychała powoli i jej oczy znów się uśmiechały, a nawet sama ona. Cieszyła się, że basior robi się coraz szczęsliwszy, choć nie wiedziała, czemu tak się dzieje. Jej to tak jednak aż nie obchodziło. Dla niej ważne, że on nie jest smutny.

Jacob

Jacob pomerdał ogonem w te i drugą stronę i powiedział - Mam na imię Jacob , i jestem z watachy wiatru a ty?-zapytał i czekał bardzo cierpliwie na odpowiedź.

Mahigun

Ja jestem Mahigun i moja wataha to Woda.-Powiedziała i także zamerdała puszystym ogonem. Śnieg nie padał, a jej futro lśniło i nabrało jeszcze większego błękitu. Jej oczy lśniły niby niebieskie gwiazdy. Patrzała nimi prosto w ślepia Jacoba. Mhm.-To tyle, co zdołała powiedzieć rozmarzona Mahigun. Jednak w porę się opamiętała. Nie myślała o niczym ważnym, tylko przypomniała sobie zabitą rodzinę.

KokuRai

Koku przyszła znów, w to miejsce z uśmiechem. Zamachała ogonem, a następnie spojrzała na taflę wody. Samica chciała się zmienić, więc wskoczyła do niej na bombę. Po godzinie wypłynęła na brzeg już inaczej wyglądając. Wstała niepewnie, a po chwili upadła. Jej serce zabolało, lecz podniosła się i uciekła ile sił w nogach.

zt.

Tenshi

Tenshi przyleciała w to niezwykłe miejsce. Rozejrzała się i usiadła na gałęzi jednego z drzew. Spojrzała na jezioro. Te zmiany... Ile osób postanowiło tu wskoczyć, aby zmienić siebie?! Tenshi rozprostowała skrzydła.

Samuerian

Jael miał lekkie wyrzuty sumienia, że zostawił Etien i resztę. W końcu miał wilczycę oprowadzić po krainie. No cóż. Zdarza się. W końcu wilk dotarł tutaj. Słyszał coś o jeziorze, które zmieniało wygląd i charakter. Nie miał na to za bardzo ochoty, nie teraz. Jaelek usiadł przy tafli, co chwila zerkając na dziwną wodę. W końcu nie wytrzymał i zanurzył w niej łapę. Po wyjęciu była już zielona. Wilczek uśmiechnął się i począł podziwiać swoją nową kończynę.

Shaeera

Po chwili na niebie pojawiła się jakaś plamka, która co chwilę się zwiększała. Po minucie było widać że jest do mała smoczyca, która straciła równowagę w powietrzu, a lądowanie jej nie wychodzi. Było widać że wleci do jeziira zmian, jednak tak się nie stało. Smoczyce zatrzymała gałąż, która znajdowała się nad taflą wody. Smoczątko odetchneła z ulgą. Po rozejrzeniu Shaeera uznała że tutaj jeszcze jej nie było.

Samuerian

Jael obserwował lot młodej smoczycy nad jeziorem. Nieco się zaniepokoił, że wpadnie ona do wody, jednak nic takiego się nie stało, więc młody wilk odetchnął z ulgą.
- Nic ci się nie stało? - spytał z troską w głosie, ale i ze swoim standardowym, sympatycznym uśmiechem.

Tenshi

Tenshi zaczęła się przyglądać wilkowi i smoczycy. Wychyliła bardziej łepek aby wszystko lepiej widzieć i słyszeć. Po chwili jednak zaczęła spadać z drzewa. Ten rozwinęła sprawnie skrzydła i uniosła się w powietrze. Wylądowała tuż obok szczeniaków. Spojrzała na nich i rzekła tylko:
- Mhm, witajcie - i odeszła troszeczkę.

Samuerian

- Witam, witam. - rzekł Jael do gryficy, która właśnie pojawiła się tuż obok. Nie dostał odpowiedzi od smoczycy, więc miał nadzieję, że wszystko z nią w porządku. Uśmiechnął się uprzejmie do dorosłej.

Shaeera

Shaeera spojrzała na wilka. - Mi! Nic mi nie jest. To było zamierzone - powiedziała trzymając się gałęzi. Oczywiście Sha nagięła prawdę. Zamachała ogonem i uśmiechnęła się do samca. - Jak masz na imię? - zapytała patrząc na niego z gałęzi. Zamachała jeszcze raz ogonem, który zwisał i ledwo dotykał tafli wody.

Samuerian

Jael odetchnął z ulgą widząc i słysząc, że smoczycy nic nie jest.
- Jestem Jael. - odpowiedział na pytanie o swoje imię. - A tobie jak na imię? - spytał z już normalnym, pełnym sympatii uśmiechem.

Tenshi

Gryfica lekko się ukłoniła i uśmiechnęła do młodego wilka, który miał zieloną łapę.
~ Czasami szczeniaki są zdolne robić różne dziwne rzecz ~ pomyślała. Jednak dla Tenshi było to wprost słodziutkie jak miód. Kochała dzieci, dlatego też została nauczycielką. Spojrzała na smoczycę. Była taka maleńka i śliczna. Ten już myślała nad lekcjami dla smoków.

Shaeera

- Ja jestem Shaeera - powiedziała wesoło do wilka wciąż się trzymajac gałęzi. Sha zamachała ogonem, a następnie spojrzała na gryfice, lecz jej wzrok znów wrócił do samca. Samoczycy nie chciało się latać, wstawać i siadać. tak jej było dobrze. Uśmiechała się cały czas, a jej głowa spoczywała na gałęzi.

Tenshi

Spojrzała s ukosa na smoczycę. Zaczęła się nad nią tak rozszczulać:
~ Taka mała! Taka śliczna! Jak morska woda! ~ i rozprostowała skrzydła. Przypomniało jej się, że zaraz ma lekcje z pewną młodą wilczycą. Czego ona ma uczyć?! To będzie jej pierwsza lekcja! Chwila, spokojnie - przecież zdała ten test, nie?

Samuerian

- Miło mi cię poznać droga Schaeero. - rzekł wilk lekko się kłaniając. Następnie przeniósł wzrok na dorosłą gryficę. - A pani jak na imię? - spytał grzecznie. Widocznie dorosła lubiła dzieci, a wiedział to ze sposobu w jaki patrzyła na młodą.

Tenshi

Tenshi uśmiechnęła się lekko do kolorowego wilka.
- Jestem Tenshi. A ty mój drogi młodzieńcze? - zapytała spokojnie. Przed jej oczyma ciągle latały obrazy z dzieciństwa. A przynajmniej ich cienie... Ten już nie pamiętała rodziny, znajomych, miłości...