Jezioro Zmian

Shawr

Wilk kiwnął głową, na znak, że się zgadza.
- Dotąd wiedziałem tylko, że może istnieć takie coś jak zabijanie, albo magia zabijania, ale magia zwyczajna? - odparł zdumiony.

Virve

Westchnęła.
- Ty się dziwisz... A ja od niedawna wogóle znam ten świat - powiedziała cicho, spoglądając na rozgwieżdżone niebo.
Zmrużyła ślepia i spod nich obserwowała gwiazdy i księżyć. Wiatr muskał jej futro, Virve otuliła się ciasno ogonem.

Shawr

- Wiek to tylko liczba... - odparł wilk.
Uśmiechnął się szeroko do niej i również popatrzył w gwiazdy.

Virve

/ 15 słów ;)/

- Mam taką nadzieję - mruknęła pod nosem.
Wbiła wzrok w jasny księżyc. Ciekawe, gdzie on tak właściwie jest. Jak daleko stąd. Oj, Virve, jak ty dużo jeszcze nie wiesz. Jak niemądra jeszcze jesteś. Jak dużo musisz się nauczyć.
Ciekawe, gdzie Kanna.

Shawr

Shawr wgapiając się w wodę, włożył do niej łapę, po czym jak oparzony ją wyciągnął, chlapiąc na wszystkie strony.
- Aaaaa! - wrzasnął - to piecze! - dodał.

Zorza

Tafla jeziora zabulgotała niebezpiecznie i chwilę później postać półprzezroczystej, martwej już niestety wadery wynurzyła się na powierzchnię. Nie rozbiła takich wejść już od dłuższego czasu, można powiedzieć, że nieco zapomniały jej się 'dusze moce'. Wadera rozejrzała się po obecnych i po chwili wyszła na ląd wolno zmierzając w ich stronę.

Jennifer

Catalina pojawiła się nad Jeziorem Zmian. Szła powoli, jednak nie zauważyła nikogo z obecnych. Coś bez przerwy zaprzątało jej umysł. Wilczyca nieuważnie stąpała i była coraz bliżej tafli wody. Niestety... Wadera nie umiała pływać, więc gdy wpadła do jeziora zaczęła szamotać się i próbowała złapać choć trochę powietrza do płuc. Niestety, do jamy ustnej wpadała jej tylko woda. Co mówiono o Jeziorze Zmian? Że kto się w nim wykąpie zmieni swój wygląd. A kto napije się wody z niego charakter. Teraz już chyba za późno. Jednak wadera w końcu złapała łapą brzeg i powoli, acz jednak ukazując niezwykłą siłę i zawziętość wyszła z wody. Była zmęczona, a w płucach wciąż czuła ciecz, jednak po chwili odpoczynku mogła odejść z tego miejsca. Raz na zawsze...

zt.

Feuer

Tak, to jednak prawda. To nie fałsz. Feuer chciała zmienić wygląd. Dlaczego jednak? Ten nie pasuje jej do nowego imienia. Rozglądała się dookoła. Wlazła powoli do wody, której tak nie cierpiała. Po minucie szamotać wyszła. Nie łyknęła jednak ani kropli cieczy. Nie zmieni więc charakteru. Jednak ten wygląd, który przybrała bardzo jej się spodobał. Machnęła raz ogonem i opuściła to miejsce, z nadzieją iż nigdy nie będzie musiała tu wracać.

zt.

Lea

Lea widząc, iż jej dotychczasowi rozmówcy zamarli na razie skinęła im na pożegnanie głową, po czym odwróciła się i odeszła spokojnie znad Jeziora Zmian. Gdzie by teraz mogła pójść... Zobaczymy, gdzie ją nogi zaniosą. Może spotka po drodze kogoś ciekawego?

zt.

Stille

Shinq usiadła na trawie. Wiatr co noc muskał jej sierść. Dodawał jej otuchy. Czuła się pochłonięta przez przeznaczenie. Nie, nie mogła odpędzić napływających myśli. Zacisnęła zęby, przypominając sobie o tym miejscu. Najpierw jezioro, zanurzenie, zmiana, ta roślina i pył. Miała dość. Z bólem serca rzuciła ku górze pył. Rozpłynął się. Teraz leciały jej łzy. Łzy, w których nie było żadnych uczuć. Czyżby Wilczyca zapomniała po co jest życie? Możliwe, ale w każdej Historii jest okruch szczęścia i przyjaźni.
Wytarła kropelki z policzków. Uśmiechnęła się.
- Z księżycem będzie Ci lepiej. - powiedziała niemal do białego, wymalowanego na niebie talerza. Rozglądnęła się. Nie widziała pozostałych wilków, nie mogła ich zobaczyć. Po prostu nie widziała nic innego, jak tylko swoją śmierć, którą mogła nazwać męczarnią.
Jednolita barwa jej oczu zmieniała się na dziwaczne kolory. Stanęła nagle. Ogon nie ruszał się już tak sprawnie, jak kiedyś. Wstała i powolnym krokiem zmierzała do wyjścia. Żeby zrozumieć jej mowę, trzeba byłoby się dużo natrudzić. Łapy, już mokre od błota same się ruszały, chciały stąd jak najszybciej uciec. Tak też zrobiła. Szła za im śladem, pfff, raczej nad nimi.

z.t

Tod

Sand usiadł nad brzegiem, gdy się tu zjawił. Wejść, czy nie? Myślał. W końcu całkowicie się zanurzył w toni jeziora. Sam wyszedł, gdy zabrakło mu tlenu. Zmienił wygląd. Oglądał swe futro. Najgorzej nie wyglądał. Zamerdał ogonem i wyszedł stąd powoli. Rozglądał się co krok, poznając tą chyba wcale nie widzianą okolicę.

zt.

Caro

Wadera spokojnym krokiem przybyła w to miejsce. Skinęła łbem na przywitanie swojemu bratu i dotknęła lekko łapą tafli wody. Fajne to uczucie kiedy mokra, gładka ciecz muskała twoje futro. Caro uśmiechnęła się lekko i jednym susem wskoczyła do wody ochlapując przy tym swego krewnego. Po około dwóch minutach wynurzyła się w zupełnie innym wyglądzie. Jej ciało było pokryte jasną szarością, bardzo długie łapy a z brązowej czupryny wyrastały dwa jelenie rogi. Wadera wyszła z wody i cała mokra zaczęła pędzić w swoje strony ku celu wysuszenia się.

Ines

Nad jeziorem zmian pojawiła się biała wadera, o błyszczącym futrze. Szła powoli, z pyszczkiem uniesionym ku górze, delektując się słońcem i powietrzem. Wilczyca przystanęła, widząc dwa młode wilki. Oboje byli biali, czyżby byli rodzeństwem? Oj, nieważne. Szpiedzy, tak? Ciekawe jak im będzie szło kłamanie... Gdyby skłamali, In by to poznała.
-Dzień Dobry.
Powiedziała z szaleńczym uśmiechem. Ale... Chyba za późno, bo wadera zniknęła jej z pola widzenia.

Caro

Wadera tak biegała, i biegała aż w końcu wysuszyła sobie futro. Niektórzy mogli pomyśleć, że była to dość dziwna metoda, jednakże Caro myślała, iż jest ona najlepsza i najskuteczniejsza. Podbiegła do nowo przybyłej wilczycy a na jej kufie zawitał mały, niepewny uśmieszek.
- Witaj... - odparła dość tajemniczo, jak na nią.

Ines

-Jak się zwiesz, moja droga?
Zapytała, przeszywając waderę wzrokiem. Zaraz ją sprawdzimy, a jak! W końcu In nie przyszła tu tylko po to, aby porozmawiać. Wiele się słyszy krążąc po krainie, a do jej uszu doszła informacja o młodszych szpiegach, czyli adeptach. Wadera uśmiechnęła się tajemniczo do obu wilczyc, wyczekując odpowiedzi.

Caro

Wadera chyba wiedziała, o co chodzi szpiegowi.
- Hmm... nie wypada zdradzać swego imienia tuż przy pierwszym zetknięciu, nieprawdaż? - odparła z uśmiechem na pysku.
Przysiadła spokojnie na trawie i obserwowała towarzyszkę.

Ines

-Hmm... Być może tak, lecz skoro mamy już ze sobą rozmawiać, to powinnyśmy znać swe imionka. Ponieważ nie będę mówiła Ci ciągle na "ty". A coś wątpię, abyś ty chciała mówić mi na "pani". Zresztą... Tego wymaga kultura i nie sądzę, abyś ty czuła się zbyt miło, gdybym mówiła Ci ciągle "Ej, ty! Mała!". Czyż nie?
Powiedziała przekonująco, ba... Bardzo przekonująco i tak, miała dziwny tok myślenia, który był nie dla każdego zrozumiały. A młoda wadera była inteligentna, więc nie tylko sprawiała takie wrażenie.

Caro

Caro podrapała się swą długą łapą po pysku i przeciągnęła się, po czym powiedziała:
- I tak wolałabym zostać przy nie zdradzaniu swego imienia, nie znam Pani dokładnie i nie mogę od razu wykrzyczeć: Mam na imię, załóżmy Mitsu!!! - odparła z jeszcze większym uśmiechem na kufie.

Ines

Skinęła głową na znak uznania. No, i tak się zachowuje prawdziwy szpieg! Nie jest bardzo ufną istotą i nie leci do nowo poznanej osoby z tekstem: "Hej! Jestem Narcia!". Wilczyca usiadła na swoim zacnym zadku, patrząc na waderę. Jak ona się nazywała? Mhm... Mniejsza z tym.
-Jesteś Młodszym Szpiegiem, czyż nie?
Zapytała i przymknęła oczy, za chwilę je jednak otworzyła i się uśmiechnęła. Tym razem jednak miło, a nie tajemniczo i w pewnym sensie złośliwie.

Caro

- Owszem... - odparła nieco ciszej. Wiedziała, że można zaufać towarzyszce i powiedzieć chociażby jeden mały szczególik.