Jezioro Zmian

Ventus

Młodzianek przyszedł nad jezioro, bez większego powodu. Przysiadł, koło krawędzi zastanawiając się nad niczym. On taki jest, jednakże dziś czuł się dziwnie. Nie wiedział co mu dolega, jednakże to uczucie nie dawało mu spokoju. Ponownie popatrzył na jezioro, po czym machnął ogonem nerwowo.

Illiana

Illiana biegła, biegła aż nagle dobiegła tutaj.
- Uwaga. -Zawołała do wilczka siedzącego nad brzegiem żeby na nie nie wpaść. Albo raczej dlatego, żeby się odsunął aby na niego wpadła. Kiedy wyhamowała usiadła przy brzegu.
- Cześć. -Przywitała się.

Ventus

- Hej... - Powiedział bez emocji. Zwyczajnie. Zastanawiał się, czy nie skoczyć, jak wtedy odmieni się jego życie. Może nie stanie się nic? Zawsze istnieje ryzyko. - Jestem Ventus. - Dodał po chwili namysłu. Jego ogon wciąż machał, aż nader nerwowo, choć nie było powodu.

Illiana

- Miło mi. Ja jestem Illiana. -Przedstawiła się ładnie i dmuchnęła na grzywkę. Przy czym lewe ucho jej klapnęło. Minęło dobre dwie minuty zanim Illiana za powrót je zmusiła aby stanęła na sztorc.
- Chcesz skoczyć? -Zapytała się patrząc na taflę jeziora a potem na wilka.

Ventus

- Nie wiem... - Odpowiedział młody basior. Spojrzał na taflę jeziora, po czym łypnął na Liliane. - Mi też. - Dodał po chwili, spekulacji ze swoim umysłem. Czy warto skakać? Czy warto się zmieniać? Co powie rodzina? Znajomi? Przyjaciele?...
A może to jest potrzebne? Wymagane by być szczęśliwym? Ventus już sam nie wiedział...

Illiana

Illiana połorzyła się i urwała długie dość sztywne źdźbło trawy. Zaczęła nim mącić spokojną taflę robiąc kółka na wodzie.
- Nie skacz to głupie. -Stwierdziła cicho. Po czym dodała pewnie.
- Nie warto się zmieniać. -Po tych słowach zastrzygła uchem.

Ventus

Spojrzał na waderę. Oburzył się nieco. - Kiedy.... kiedy.... kiedy ja chcę, o! - rzekł zafochany. Na dowód tego, iż mówi prawdę, podszedł do krawędzi jeziorka. Bez namysłu skoczył, czekając na zmianę. Zapomniał tylko, iż nie umie pływać...

Illiana

- Ej ziomek co ty robisz? -Zapytała zdziwiona kiedy wilczek zniknął pod powierzchnią wody. Illiana schyliła się i chciała dotknąć wody i go złapać jednak bała się skutków. Tego co mogło się stać po kąpieli.
- Nie wygłupiaj się. -Dodała zdenerwowana ponieważ nie widziała go.

Colin

Colin przyszła tutaj powoli, jednak z brakiem uśmiechu na kufie. Poprawiła swe włosy i zerknęła na wilki. Phi! Nic niewarte. Ale jeden ją zaniepokoił. Wskoczył wcześniej do wody, jednak jeszcze nie wypłynął. Czy stało się coś złego? Zamachała ogonem i usiadła przy brzegu jeziora. Po chwili wskoczyła do niego i wypłynęła ze świecącym się samcem (O ile się świeci, ale to zależy od Ventusa). jej ciało również się zmieniło. Wcześniej miała fioletowoniebieską grzywę, a teraz ma kremową, a oczy fioletowe, jednak nie przejmowała się tym. Usiadła obok samca czekając, aż się obudzi.

Ventus

Ciało samca przestało świecić. Stał się starszy... WTF? Stał się około rocznym wilkiem, tylko - co się stało. W głowie kompletna pustka, ciało jakieś ciemne... Wtem blask. Powrócenie do żywych. Otwierając powoli oczy, ujrzał fioletowe oczy, były takie ładne...
Czyżby miłość od pierwszego wejrzenia? Nie ważne...
- Gdzie, gdzie, gdzie ja jestem? - Wydusił z siebie, spoglądając na waderę.

Colin

Westchnęła z ulgą i uśmiechnęła się do samca.
- Jesteś nad jeziorem zmian - oznajmiła swoim miłym głosem. Zamachała wesoło ogonem.
- nic Ci nie jest? - zapytała niepewnie. Uśmiechała się cały czas do niego. Wyłowiła go z wody i teraz boi się o jego zdrowie. Jej ogon delikatnie poruszał się po ziemi, a oczy lśnił jak diamenty.

Ventus

- Nie, nie wiem. Głowa mnie boli... - Powiedział łapiąc się za łepetynę. rzeczywiście, niczego nie pamiętał. Choć jego charakter, nie zmienił się zbytnio...
- Jestem.... Jestem... kim ja jestem? - Spróbował się przedstawić. Cokolwiek sobie przypomnieć.

Colin

- Nie wiem kim jesteś - oznajmiła trochę smutnawo. Ten samiec teraz nie wie jak się nazywa i kim jest. Zastrzygła uszyma i zamachała delikatnie ogonem. Jeszcze nigdy nie widziała żeby ktoś przez jezioro zmian stracił pamięć. Położyła mu swoją łapę na czole, a następnie zdjęła ją szybko.
- Gorączki nie masz - powiedziała uśmiechając się.

Ventus

- Jestem... jestem... Ventus! - Przypomniał sobie młodzian. Zadowolony z siebie wstał, po czym uśmiechnął się do wadery. - Witam piękną panią. Jak ma to cudo na imię? - Zaczął z nią flitować. Nie ma to jak Ventus, oraz jego charakter...

Colin

Wadera zaś miała się uroczo. Przecież ona zawsze zaczyna flirtować.
- Ja? Mój drogi ja nazywam się Colin - powiedziała uśmiechając się do niego. Widać wyrośnie z niego romantyk. Chyba. Zastrzygła uszyma i przybliżyła się trochę do niego. Tak, był on młodszy od niej i można powiedzieć na nią zboczeniec, ale co tam! Samice nie są zboczeńcami! Mwahahaha.

Ventus

Niestety. Basior był młodszy od Colin, jednakże nie dużo. Uśmiechnął się do niej. - Mnie zwą Ventus, miło cię poznać, piękna damo. - Powiedział, zapominając chyba, że przed chwilą się przedstawił. No cóż, trudno. Jak to możliwe, że tak szybko się przyzwyczaił? Nie rozpacza, nie jest mu smutno...

Phobs

Samiec przyszedł tutaj powoli, a jego ogon falował na wietrze. Jego oczy zalśniły znudzone. Położył się przy jeziorze i przeciągnął ziewając. Napił się trochę wody, ale nie za dużo. Chciał spać. Rozejrzał się po otoczeniu. Mlasnął tylko i nic nie robił.

/Brak weny\

Elena

Elena... ach, tak dawno jej nie było w lasach! Pora nadrobić czas. Powolutku, z lekkim uśmiechem na płomiennorudym pysku przechadzała się wśród drzew. Nagle jednak zauważyła swojego synka i nie zastanawiając się ruszyła w jego stronę.
- Cześć synku! - uśmiechnęła się i liznęła go w policzek. - Witam. Elena. - przedstawiła się reszcie i usiadła przy Ventusie.

Colin

To jego mama?! Pomyślała przerażona.
- Dzie...dzie...dzień dobry - wydusiła przez zęby. Zamachała gwałtownie ogonem i uśmiechnęła się do samca.
- To ja już pójdę - powiedziała i z pośpiechem wstała, a następnie wydreptała z tego miejsca. Nie wiedziała jak ma się zachować przy jego matce.

zt.

Ventus

- Kim pani jest!? - Oburzył się młodzian. Jakaś pani przyszła, i zaczęła lizać go w policzek. Eh, to wszystko jest dziwne. - Przepraszam, ale właśnie spłoszyła pani mój następny cel. - Rzekł chłodno, z zafochaną miną.